เพียงเงา

 

 

 

 

                         แสงตะวันสอดส่องผ่านม่านบาง ทำให้ร่างสูงที่เปลือยปล่าว รี่ตาขึ้น เขามองร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาทั้งคืน ก่อนจะเผยให้เห็นรอยยิ้มบางๆบนหล่อหล่เหลาของเขา ร่างสูงยื่นหน้ามาใกล้ร่างเล็กเรื่อยๆ ก่อนจะหอมแก้มเธออย่างอ่อนโยน เพราะไม่อยากจะรบกวนเวลานอนของเธอเท่าไหร่นัก  แต่เธอนะสิ ทำไมถึงได้รู้สึกตัวเร็วขนาดนี้   

 

 

                         ทันทีที่จมูกโด่งของคนข้างๆมาสัมผัสกับใบหน้าหวานของเธอ เธอหรี่ตาขึ้นแล้วผลิกตัวอย่างช้าๆ ไปมองคนที่โอบกอดเธออยู่  มือเรียวไต่จมูกโด่งช้าๆ ไล่จากสันจมูกมาจนถึงปลายจมูก แล้วขยี้มันอย่างหมั่นเคี้ยว  

 

 

 

               

               "  แกล้งแบบนี้ เดี๋ยวเจอบทลงโทษนะ  "  ชายหนุ่มพลิกตัวคร่อมร่างเล็กเอาไว้ 

 

 

 

 

                "  ไม่เอาแล้วนะ  แก้วจะไปเที่ยวว  "  แก้วอ้อนเหมือนลูกไก่ตัวน้อยๆที่อยู่ในกำมือของเขา  แววตาอ้อนๆบวกกับเสียงสุดอ้อนของเธอมันทำใหเขาต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจของเธออย่างไม่รูตัว  โทโมะลุกขึ้นทันที ที่ได้ยินคำอ้อน

 

 

 

 

                "  ขอจูบก็ได้นะ  จูบหน่อยนะ  " สักนิดก็ยังดี โทโมะอ้อนกลับ  แต่แก้วลุกหนีจากเตียง  

 

 

 

 

                "  ขอไม่ให้  ก็คงต้องขโมย  "  โทโมะเดินตามแก้วที่กำลังจะเข้าห้องน้ำ จนทัน แล้วผลิกร่างเล็กให้หันมาประชันหน้ากับเขา ก่อนจะจุ๊ฟให้ 1 ที  ^^

 

 

 

 

                 "  ยังหวานเหมือนเดิม  ^^  " แล้วเขาก็ยิ้มกว้างให้กับเธอที่ยืนเก้อเขิลอยู่ตรงหน้า

 

 

 

 

                  "  จริงๆเลยนะ ผู้ชายคนนี้  "  แก้วบ่นๆ เพราะเขิล แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป  โทโมะนั่งรอแก้วอยู่บนเตียง

 

 

 

 

 

 

                                  บริษัทวีรวิทย์  ในเวลานี้ วีรวิทย์คุยกับลูกค้าอยู่ที่ร้านค้าแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ได้อยู่ในอาคารของบริษัท หากแต่เป็นกวาง แฟนสาวของเขา ที่ยืนอาละวาดเลขาของวีรวิทย์อย่างไม่อายใคร

 

 

 

 

 

                      "  พูดย้ำอยู่นั้นแหละว่าคุยงานกับลูกค้า  ชั้ลรู้แล้วไม่ต้องย้ำมากๆ แต่ที่ชั้ลถาม คือ สถานที่ที่ไปคุยมันอยู่ตรงไหน  !!    "  กวางพูด 

 

 

 

 

                      "  เอ่อ  ท่านประธานไม่ได้บอกไว้นะค่ะ  "  เลขาพูด ก้มหน้านิ่ง

 

 

 

 

                       "  แกก็โทรไปถามสิ ว่าเค้าคุยงานกันอยู่ที่ไหน อย่าแกล้งโง่นักหน่อยเลย  "  กวางพูด  เลขาหน้าเสีย ไม่รู้จะพูดยังไง  เธอยื่นก้มหน้านิ่งเพราะจนปัญญาที่จะอธิบายให้กวางฟัง  อีกอย่างเธอก็ไม่สามารถที่จะบอกกวางได้ว่าวีรวิทย์อยู่ที่ไหน เพราะมันเป็นคำสั่งของวีรวิทย์

 

 

 

 

 

                        "  ตกลงไม่บอกใช่มั้ยย   ก็ดี  ชั้ลหาเองงง  ถอยไป !!!   "  กวางผลัก เลขาให้พ้นทาง ก่อนจะจ้ำฝีเท้าอย่างเร็วไปที่โต๊ะของเลขาเพื่อหาตารางงานของวีรวิทย์แต่ก็ไม่เจอ  เธอจึงเดินเข้าไปในห้องของวีรวิทย์  เธอหาอยู่นานสุดท้ายก็เจอ  

 

 

 

 

 

                          "  แล้วชั้ลจะกลับมาคิดบัญชีกับเธอ ! " กวางชี้หน้าด่าเลขาที่กล้าโกหกเธอ ก่อนจะรีบเดินไปที่รถ แล้วขับออกไปอย่างเร็ว  

 

 

 

 

 

                          "  โทรหาท่านประธานก่อนเร็ว  "  พนักงานที่ยืนมุงดูเหตุการณ์อยู่เมื่อครู่ สั่งให้เลขารีบโทรหาวีรวิทย์

 

 

 

 

 

                         "  ท่านประธานไม่รับโทรศัพท์  ทำยังไงดี  "  เลขาร้อนใจ ทำอะไรไม่ถูก 

 

 

 

 

 

                        "  โทรต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะติด  ถ้าไม่ติดก็ไม่ต้องหยุด "  พนักงนานที่เหลือรอลุ้นให้วีรวิทย์รับสาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

                              แก้ว  -  โทโมะ

 

 

 

 

 

                 "  จ๋าาาาาาาาาาาา  !!!!  "  โทโมะ ที่อยู่ในห้องน้ำกระโตนเสียงดัง  แก้วที่นั่งดูทีวีอยู่ รีบวิ่งไปหาอย่างเป็นห่วง 

 

 

 

 

 

                  "  เป็นอะไร  เปิดประตูสิ !   "  แก้วบิดประตูอย่างร้อนใจ  โทโมะ เปิดประตูออกมา ในสภาะที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว

 

 

 

 

                    "  เมื่อกี้ชั้ลได้ยินนายร้อง เป็นอะไรรึปล่าวว "  แก้วพูดหน้าตาตื่น  โทโมะมองหน้าแก้วนิ่ง

 

 

 

 

                    " พูดใหม่สิค่ะ  ที่รัก " โทโมะเดินเข้ามากระซิบข้างหู

 

 

 

 

 

                    "  เมื่อกี้เค้าได้ยินจ๋าร้อง  จ๋าเป็นอะไรรึปล่าวว  "  แก้วพูดเสียงหวาน โทโมะพอได้ยินก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ รีบคว้าร่างเล็กมาหอมแก้มทันที

 

 

 

 

                     "  เปียกหมดแล้วว  "  แก้วรีบผละตัวออก   "  ตกลงเมื่อกี้เป็นอะไร "

 

 

 

 

                      "  เมื่อกี้สบู่ตก  ช่วยก้มเก็บสบู่ให้หน่อยสิ " โทโมะพูด พร้อมส่งสายตาหื่นมาให้แก้ว  แก้วนี่ขนลุกทันที

 

 

 

 

 

                      "  ทะลึ่ง !! "  แก้วเดินกลับไปนั่งดูทีีเหมือนเดิม  โทโมะ ยิ้มบางๆก่อนจะเข้าไปอาบน้ำต่อ   ไม่นานก็กลับออกมา พร้อมกับกระป๋องแป้งง

 

 

 

 

 

                       "  จ๋าา  ทาแป้งที่แผ่นหลังให้เค้าหน่อสิ  "  โทโมะเดินโถงๆ ทำหน้าอ้อนๆ เหมือนเด็กต้องการของเล่น เขาเดินมานั่งข้างๆแก้ว แล้วยื่นกระป๋องแป้งให้  แก้วรับมา แล้วส่ายหัวไปมา

 

 

 

 

                        "  หันหลังมาสิ  "  แก้วพูด  โทโมะหันหลังให้  แก้วมองแผ่นหลังขาวๆของโทโมะ ที่มีรอยแดงๆ เหมือนรอยข่วน อยู่หลายแห่ง  เธอเอามือไปลูบรอยข่วนนั้น 

 

 

 

 

                         "  ไปโดนอะไรมา  "  แก้วพูดอย่างสงสัย 

 

 

 

 

                       "  เมื่อคืนโดนแม่เสือสาวข่วนเอานะ "  โทโมะพูด ก่อนจะขำในลำคอ  แก้วพอได้ยินก็นึกออก  ว่าแผลดังกล่าวเธอเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองแหละ  แก้วนิ่งไปทันที เพราะรู้สึกเหมือตัวเองปล่อยไก่ ยังไงยังงั้น

 

 

 

 

 

                      "  ทาเบาๆหน่อยสิ  ตัวโยกหมดแล้วเนี่ยย  "  แก้วที่อายจนทำตัวไม่ถูก ทาแป้งที่หลัโทโมะรุนแรงไปหน่อย  โทโมะ ก็นะ พูดสองแง่สองง่าม  แล้ววเป็นไง  ก็ถูกหยิกหนะสิ 

 

 

 

 

 

                        "  ไปแต่งตัวได้แล้ว หิวข้าวแล้วเนี่ย  " แก้วพูดจบก็เดินเลี่ยงไปอีกมุมหนึ่งของห้อง

 

 

 

 

                     "  จ๋าา ของเค้า เวลาเขิลนี่โครตน่ารักเลยนะ  "  โทโมะมองแก้วตาเป็นมัน   แก้วไม่พูด หันหน้าไปทางอื่น แล้วนั่งยิ้มคนเดียว  

 

 

 

 

 

       

 

                                   ร้านอาหารหรูใจกลางเมือง กวาง จอดรถ แล้วรีบขึ้นมาที่ห้องอาหารทันที  เธอชะเง้อมองหาวีรวิทย์จนทั่วร้าน  วีรวิทย์ที่ได้รับโทรศัพท์จากเลขา ก็รีบคุยงานแล้วส่งลูกค้ากลับไปก่อน เขามาแอบมองกวางอยู่ด้านหลัง ซึ่งกวางเองก็ไม่รู้ตัว

 

 

 

 

 

                   "  อย่าให้ชั้ลเจอนะ  "  กวางพูด แล้วเดินเข้าไปในร้านอาหาร เธอเดินไปทุกซอกทุกมุมของร้าน แต่ก็ไม่เจอ เลยเดินออกมา  แต่ในระหว่างที่เดินออกมา วีรวิทย์ปรากฎตัวให้เธอเห้นอยู่ตรงหน้าร้าน  กวางรีบเดินออกไปหาวีรวิทย์ทันที  เธอเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าวีรวิทย์ แล้วมองซ้ายมองขวาเหมือนหาใครอยูู่

 

 

 

 

                     "  พี่วีมากับใครค่ะ  "  กวางพูดเสียงนิ่ง 

 

 

 

 

                     "  มาคนเดียว  "  วีรวิทย์โกหก 

 

 

 

 

                     "  จะมาคนเดียวได้ยังไง ก็....  "  กวางหลุดพูดออกไป วีรวิทย์มองอย่างจับผิด แต่ที่จริงก็รู้อยู่แล้วว่ากวางไปอาละวาดที่บริษัทมา 

 

 

 

 

                     "  กวางรู้หรือวาพี่อยู่ที่นี้  พี่นึกว่าเราบังเอิญเจอกันซะอีก "  วีรวิทย์พูด

 

 

 

 

                     "  อ่อ  ไม่รู้ค่ะ  เราก็แค่บังเอิญเจอกันเท่านั้นแหละค่ะ  ถ้าพี่มาคนเดียวไปทานข้าวกับกวางมั้ยค่ะ " กวางเปลี่ยนเรื่องทันที

 

 

 

 

                     "  ไม่หละ  พี่เพิ่งทานข้าวเสร็จ  งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ "  วีรวิทย์พูดจบก็จะเดนไป แต่กวางเรียกไว้ 

 

 

 

 

                      "  พี่จะไปไหน  ! "  กวางพูด  วีรวิทย์ไม่ตอบ  เดินต่อไป 

 

 

 

 

                      "  พีวี  กวางถามว่าจะไปไหน !!! "  กวางรีบเดินตามวีรวิทย์จนทัน แล้วรั้งแขนเขาให้หันมาคุยกับเธอ

 

 

 

 

                       "  พี่ว่าเราห่างกันสักพักดีกว่านะกวาง  กวางเริ่มก้าวก่ายงานของพี่มากเกินไปแล้ว  พี่บอกกวางแล้วใช่มั้ย ว่าพี่ไม่ชอบ  "  วีรวิทย์พูดเสียงเย็น แต่มันฟังดูรู้ว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ 

 

 

 

 

                        "  แล้วทำไมพี่ไม่รับโทรศัพท์กวาง  แค่พี่รับโทรศัพท์กวางทุกอย่างก็จบ  กวางแค่อยากรู้ว่าพี่อยู่ที่ไหน  ทำอะไรอยู่  "  กวางพูด  เธอกลัวเหลือเกินกับคำพูดเมื่อกี้  เธอกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ 

 

 

 

 

                        "  มันไม่จบแค่นั้นหรอกกวาง  เพราะถ้าพี่บอกกวางต้องตามมา แล้วทุกอย่างมันก็พัง  เพราะ  กวาง  "  วีรวิทย์พูด  กวางน้ำตาคลอ 

 

 

 

 

                        "   ถ้าพี่ไม่เปลี่ยนไป กวางคงไม่เป็นแบบนี้  "  กวางพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

                         "  ที่พี่เปลี่ยนไป เพราะกวางไม่เคยเปลี่ยนเลย  กวางเอาแต่ใจตัวเอง  กวางไม่เคยฟังใคร  กวางแยกแยะไม่ออกว่าอะไรควรทำ ไม่ควรทำ   ทำไมกวางไม่ทำตัวให้มันมีประโยชน์ ให้มันมีค่ากว่านี้ "  วีรวิทย์พูดอย่างใส่อารมณ์    กวางช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

 

 

 

 

                          "  สำหรับพี่กวางไม่มีค่าเลยหรอ  "  กวางพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

                          "  กวางทำให้ค่าของตัวเองลดลง  "  วีรวิทย์พูด 

 

 

 

 

                         "  ไม่ใช่ว่าค่าของกวางลดลงเพราะพี่รักกวางน้อยลงหรอกหรอ "  กวางพูด  วีรวิทย์นิงไป เพราะไม่แน่ใจตัวเองว่ารักกวางหรือปล่าว  

 

 

 

 

                         "  เอาเป็นว่าเราห่างกันสักพักแล้วกันนะกวาง  อย่าไปยุ่งกับที่ทำงานของพี่อีก  "  วีรวิทย์พูดจบก็เดินจากไป  กวางไร้แรงจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่  เธอร้องไห้อย่างไม่อายใคร กวางมองวีรวิทย์ที่เดินจากไปจนสุดสายตา  

 

 

 

 

 

 

 

                           แก้ว -  โทโมะ 

 

 

 

 

                   "  จ๋าา  อยากกินข้าวต้มปลากระพง  "  โทโมะเรียกแก้วที่เดินนำหน้าตัวเองอยู่  คนข้างๆ ที่ยืนรอซื้อข้าวต้มอยู่หน้าร้าน หันมามองโทโมะที่พูดเหมือนเด็ก  ก็พากันแซวใหญ่

 

 

 

 

                  "  นายยย  อย่าเรียกแบบนี้  อายเค้าาา  "  แก้วเดินมาหาโทโมะ ก่อนจะกระซิบเบาๆ เพราะเริ่มเขิลอายกับสายตาชาวบ้านที่เอาแต่จ้องมอง 

 

 

 

 

 

                 "  ก็แล้วทำไมหละ  ก็เค้าชอบเรียกเธอว่า จ๋าาาา  "  โทโมะพูดเสียงดัง  ผู้คนต่างหันมามอแล้วยิ้ม ราวกับอิจฉา 

 

 

 

 

                 "  นายยยย  หยุดได้แล้ว  ชั้ลอายเค้าาา  "   แก้วพูด  โทโมะ คว้าเอวบางมาชิดตัว

 

 

 

 

                  "  ไอคำว่านายกับชั้ล เนี่ย พอได้ละ  เปลี่ยนเป็นจ๋าาา  กับเค้าา  ได้มั้ยย "  โทโมะพูด  แก้วฮึกฮักไม่ยอมตอบ  แต่เขากับดันแผ่นหลังให้ชิดร่างเขามากขึ้นเรื่อยๆ  บอกับสายตาผู้คนที่เอาแต่จ้องมอง แล้วซุบซิบนินทา  เธอเองก็จำต้องยอม

 

 

 

 

                   "  จ๋าา  ปล่อย เค้าา  "  แก้วกระเดี๊ยดปาก  แค่ก็จำต้องพูด ชีวิตนี้ก็ไม่เคยพูดหวานกับเค้าเลย    โทโมะได้ยิน ก็ปล่อยทันที  แล้วเปลี่ยนป็นจับมือแก้ว พาเข้าไปในร้านข้วต้ม  ผู้คนยังคงมองเห็นสายตาเดียวกับ  แก้วเดินก้มหน้าตามหลังโทโมะ  ผิดกับโทโมะที่ยืนอก เดินไปอย่างสง่า พร้อมกับป่าวประกาศึงความสัมพันของเค้าและเธอ

 

 

 

 

 

                   "  เธอชื่อแก้วครับ  เป็นแฟนของผม  แก้วค่อยข้างขี้อายนะครับ แต่แก้วน่ารักมากเลยนะ  ผมรักแก้วมากครับ  "  โทโมะพูดเมื่อเห็นคนกลุ่มนั้นให้ความสนใจ  คนกลุ่มนั้นต่างพากันยิ้มและหัวเราะในความกล้าของเขา  ผิดกับแก้วที่เขิลอายจนแทบจะมุดหน้าเข้าไปเป็นเนื้อเดียวกับแผ่นหลังกว้างของโทโมะ  

 

 

 

 

                    "  นาย  เอ่ยย  จ๋าจะไปบอกเค้าทำไม ว่าเราเป็นอะไรกัน "  แก้วพูด เมื่อมาถึงโต๊ะอาหาร

 

 

 

 

                     "  ก็เค้าภูมิใจของเค้าหนิ  ที่มีจ๋าเป็นแฟน "  โทโมะพูด  แก้วยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู

 

 

 

 

                    "  ไม่ต้องบอกกได้  เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะหมั่นไส้เอา  "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                     "  บอกแหละดีแล้ว  คนอื่นจะได้รู้ ว่าจ๋าของเค้าหนะ มีเจ้าของแล้วว  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                     "  รีบอะไรดีครับ  "  พนักงานมาขัดจังหวะ  ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา

 

 

 

 

                       "  เอาข้าวต้มปลากระพง  2 ที่ครับ  "  โทโมะพูด  พนังานพยักหน้ารับ แล้วเดินออกไป 

 

 

 

 

                      "  จ๋าาา  จ๋าต้องอยู่กับเค้าแบบนี้ตลอดไปนะ "  โทโมะยังอ้อนไม่เลิก 

 

 

 

 

                      "  รับน้ำอะไรดีครับ  "  พนักงานคนเดิมเดินกลับมา  โทโมะมองหน้าไม่พอใจ

 

 

 

 

                       "  น้ำเปล่า !! " โทโมะพูด  พนักงานพยักหน้ารับ

 

 

 

 

                        "  รับปากก่อนสิ  นะ  อยู่กับเค้านะ  "  โทโมะคว้ามือแก้วมากุมไว้  แก้วยิ้ม แต่ยังไม่ตอบ

 

 

 

                        "  รับอะไรเพิ่มอีกไม่ครับ  "  พนักงานคนเดิม เดินกลับมาอีกครั้ง  โทโมะเหลือกตาใส่

 

 

 

 

                       "  ไม่แล้วโว้ยยยยยย  "  โทโมะพูด  พนักงานเดินกลับไป 

 

 

 

 

                       "  แก้ว รับปากนะ ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป "  โทโมะพูดจริงจรัง  สีหน้าแววตาเค้าดูจริงจังมากขึ้น

 

 

 

 

                         "  ชั้ลจะรักนายคนเดียวจนตาย "  แก้วเองก็ตอบอย่างจริงจังเหมือนกัน  เธอไม่กล้ารับปากว่าจะอยู่กับเขาได้ตลอดไปหรือเปล่า  เพราะภารกิจที่มีมันยังไม่เสร็จสิ้นไป  เธออาจจะต้องแยกจากเขาไป  แต่ที่แน่นอน คือ เธอจะรักเค้าแค่คนเดียว ตลอดไป 

 

 

 

                         "  ชั้ลก็จะรักเธอคนเดียว  ตลอดไป  "  โทโมะพูด แววตาเขาดูจริงจังกับคำพูดนี้มาก  มือหนากุมมือเล็กแล้วจับมันขึ้นมาหมายจะจูบ  แต่.....

 

 

 

 

 

 

                           "  ข้าวต้มได้แล้วครับบ   "  ถ้วยข้าวต้มถูกวางลงอยางเร็ว  พนักงานคนเดิมมีใบหน้าที่ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้สบตากับโทโมะ  ที่ตอนนี้แทบจะกระโดดถีบให้ลอยหายไปจากโลก 

 

 

 

 

                           "  หมดอารมณ์ซึ้งเลย  "  โทโมะพูดอย่างเสียอารมณ์ ก่อนจะคว้าถ้วยข้าวต้มมากิน  แล้วมองโทโมะที่นั่งกินข้วต้ม คิ้มขมวดก็อดขำไม่ได้