เพียงเงา
เขียนโดย 
sunyo
วันที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 02.35 น.
แก้ไขเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 23.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
20)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เช้าตรู่ของวันใหม่ โทโมะรีบขับรถกลับบ้านตั้งแต่เช้ามืด พอมาถึงบ้านก็รีบเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง เหลือเพียงของแก้ว ที่เก็บเสร็จแค่เพียงเสื้อผ้า เหลือแค่ชั้นใน
" แล้วชุดชั้นใน ต้องเอาไปกี่ชุดวะ " โทโมะบ่นกับตัวเอง เกาหัวยิกๆ เขาดึงลิ้นชักที่เก็บชั้นในออกแก้วออกมา แล้วหยิบชุดชั้นในออกมา
" มีแต่สีหวานๆ ไม่เห็นมีสีสดๆบ้างเลย " มันมีแต่สีขาว กับสีอ่อนๆ โทโมะ หยิบใส่เข้ากระเป๋าของแก้ว อย่างรีบๆ เพราะไม่อยากสัมผัสกับมันนานๆ เดี๋ยวจะฟุ้งซานไปกันใหญ่
" หอมติดมือเลย " หลังจากที่แพ็คกระเป๋าของเขาและเธอจนเสร็จ ก็ยกกระเป๋าขึ้นรถ พร้อมไปรับแก้วที่โรงพยาบาล แต่ก็ไม่วายจะยกมือที่สัมผัสกับชั้นในของแก้วมาดมก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วเดินขึ้นรถไป
โรงพยาบาล
" ไปไหนมา " แก้วที่ตื่นมาได้สักพัก เริ่มมองหาโทโมะ เมื่อโทโมะเดินข้ามาก็เอ่ยถาม
" ไปเก็บกระเป๋ามา " โทโมะ พูด
" จะไปเลยหรอ " แก้วพูด
" อื้มม ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว "
" พี่พยาบาลยังไม่ได้มาเช็ดตัวเลย จะเปลี่ยนชุดได้ยังไง " แก้วบ่นๆ
" หรอ ดีเลย งั้นเดี๋ยวชั้ลเช็ดให้เลยนะ " โทโมะ ทำท่าทางทะลึง เดินเข้าไปหาแก้วจะดึงสายเสื้อออก แก้วรีบผลักมือโทโมะออก แล้วกุมเเสื้อตัวเองไว้แน่น
" ไม่ต้องเลย ออกไปห่างๆ " แก้วหน้าแดง หันหน้าหนีไปทางอื่น โทโมะยังแกล้งต่อ
" ก็อยากเช็ดตัวให้หนิ " เขากระซิบข้างหูเธอ กอดจะกดจมูกโด่งชนซอกคอขาวๆ
" นี่ อย่ามาทะลึงนะ " แก้วสะดุ้ง มองค้อนโทโมะ โทโมะเบ้ปากอย่างกวนๆ
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าห้อง แล้วชะเง้อมอง ไม่นานพยาบาลสาวก็เดินเข้ามา
" ญาตรอข้างนอกก่อนนะค่ะ " พยาบาลจะเช็ดตัวให้แก้ว แต่โทโมะรีบดึงอ่างใส่น้ำเอาไว้ เพราะอย่างจะแกล้งแก้ว
" เดี๋ยวผมจัดการเองครับ " โทโมะพูด พยาบาลพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป
" นายนี่ยังไง เอามาเดี๋ยวเช็ดเอง " แก้วพูด จะดึงอ่างน้ำไปจากโทโมะ แต่โทโมะนะหรอจะยอม
" เดี๋ยวเช็ดให้ แก้ผ้าเร็วจะได้รีบเช็ด รีบไปเที่ยวกัน " โทโมะวางออ่าง เอาผ้าชุบน้ำ แล้วบิดจนแห้ง พร้อมที่จะเช็ดตัว แล้วมองหน้าโทโมะ ทำคิ้วขมวดใส่
" จะเช็ดเอง เอาผ้ามา ถ้ายังดื้อ ชั้ลไม่ไปเที่ยวกับนายนะ " เมื่อเธอยื่นคำขาด เขาจึงจำเป็นต้องยอม โทโมะถุกไล่ให้ออกไปรอข้างนอก ผ่านไปเกือบ 15 นาที แก้วก็เรียกให้เข้ามา เพราะเธอพร้อมที่จะไปเที่ยวแล้ว
" แหม นึกว่าจะเรียกให้มาใส่เสื้อให้ " โทโมะบ่นๆ ก่อนจะเก็บของใช้ของแก้ว
" ทะลึ่ง " แก้วมองค้อน ทั้งคู่เดินไปรับยา จากนั้นก็เดินทางไปเที่ยวกัน
ทางด้านกวางก็พยายามระรานวีรวิทย์อย่างเต็มที่ วันนี้เธอมาในชุดเดรสสั้นสีแดง แต่หน้าจัด จนพนักงานในบริษัทหันมองกันแถบทุกคน และก็พร้อมจะหลีกทางให้กับเธอเสมอ มีเพียงแค่เลขาของวีรวิทย์ที่พยามจะขัดขวางเธอเอาไว้ ไม่ให้เข้าไปในห้อง
" เข้าไปไม่ได้นะค่ะ คุณวีรวิทย์คุยงานกับลูกค้าอยู่ " เลขาพูด
" แล้วถ้าชั้ลจะเข้าไป ใครจะทำไม " กวางพูด เธอมองหน้าเลขาอย่างเอาเรื่อง เลขาหวั่นๆ แต่ก็ยังพยามจะขวางต่อ
" คุณกวางรอที่ห้องรับแขกก่อนนะค่ะ คุณวีรวิทย์คุยงานเสร็จเม่อไร่ ...." เลขายังพูดไม่จบ
" ก็ชั้ลจะเข้าไปหาเค้าตอนนี้ ออกไป !! อย่ามาขวางง " กวางออกแรงพลักจนเลขาเซจนพนทางเธอ มือเรียวเปิดประตูห้งเข้าไปอย่างเร็ว
" กวางง !! " วีรวิทย์มองอย่างเคือง กวางไม่สนใจ เข้าไปนั่งข้างๆวีรวิทย์ ลูกค้าฝรั่ง ที่คุยงานอยู่ มองกันอย่าง งงๆ ก่อนจะส่ายน้าไปมา
" คุณคงไม่สะดวกแล้ว งั้นเราค่อยคุยกันวันหลังนะครับ " ลูกค้าพูดจบก็เก็บเอกสารแล้วเดินออกไป วีรวิทย์จะตามลูกค้าไป แต่กวางรั้งเอาไว้
" ทำไมทำแบบนี้ !! " วรวิทย์ขึ้นเสียงใส่ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอไม่แยกแยะ ไม่รู้จักกาละเทศะ
" ทำแบบนี้ แบบไหนค่ะ " กวางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ นั่งอ่านนิตยสารสบายใจ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" พี่คุยงานกับลูกค้าอยู่นะ ที่หลังให้มันรู้เวลาบ้าง ที่นี่มันบริษัท ไม่ใช่ห้างสรพพสินค้า ที่จำเข้าออกเมื่อไหร่ก็ได้ " วีรวิทย์โกรธ
" หรอค่ะ แล้วยังไง " กวางท้าทาย แต่ในใจก็น้อยใจที่วีรวิทย์ทำเสียงดุใส่เธอ
" ก็ชั้ลไม่ชอบ " วีรวิทย์พูด สรรพนามของเขาเริ่มเปลี่ยนไป มันทำให้เธอรู้ดีว่าเขากำลังโกรธเธออย่างมาก
" ก็เลิกยุ่งกับมันสิ กวางจะได้ไม่ทำแบบนี้ " กวางเสียงอ่อนลง
" ชีวิตมันมีเรื่องอื่นให้คิดอีกเยอะนะ ไม่ใช่จะมาคิดเรื่องไร้สาระอยู่แบบนี้ " วีรวิทย์พูด กวางสะอึกไป เธอจุกจนแทบจะพูดไม่ออก
" พี่ว่าความรักของกวางมันเป็นเรื่องไร้สาระหรอค่ะ " กวางพุด
" ก็แล้วมันจริงมั้ยหละ ถ้ารักกันแล้วมีแต่เรื่องแย่ๆ ก็เลิกกันไปเลย เผื่อมันจะมีอะไรดีขึ้นมาบ้าง " วีรวิทย์พูด
" พี่วี " กวางแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา วีรวิทย์เบือนหน้าไปทางอื่น เพราะไม่อยากเห็นกวางร้องไห้
" กลับไปก่อน ถ้าไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ " กวางทำกับเขาขนาดนี้ ทำไมเขาถึงโกรธกวางไม่ลง น้ำตาของกวาง มันทำให้เขาใจอ่อนทุกที
" พี่วี กวางขอโทษ อย่าเลิกกับกวางนะพี่วี ฮืออ ฮืออ " กวางเดินเข้าไปเกาะแขนวีรวิทย์อย่างอ้อนวอน
" กลับไปก่อน " ีรวิทย์แกะแขนกวางออก กวางแทบจะหมดแรง แต่เพราะเธอกลัวว่าอะไรๆมันจะแย่ไปมากกว่ามี เธอจึงยอมที่จะต้องเดินออกมา วีรวิทย์มองตามกวางที่เดินออกจากห้องมา
" โทรหา ลูกค้าคนเมื่อกี้ให้ผมหน่อย " วีรวิทย์ออกคำสั่งกับเลขา
บนครื่องบิน
" วู้วววว " โทโมะเปาลมใส่ผมแก้ว ที่นอนหลับๆอยู่ข้างๆเขา ( คงจะเป็นวิธีปลุกละมั้ง 555 ) แก้วพลิกไปทางอื่น แต่ก็ยังไม่ยอมตื่น
" วู้วววววว " คราวนี้เล่นเปาที่ซอกคอ เล่นเอาสาวขีเซาอย่างแล้ว ถึงกับสะดุ้งดหยง ขนลุกฟู
" เล่นอะไรของนายเนี่ยย " แก้วหยิกแขนโทโมะ
" มันเป็นวิธีปลุก ^^ " ทำหน้ากวนๆ
" วิธีปลุกอะไรของนายยยย " แล้วหยิกอีกครั้ง
" แล้วตื่นมั้ยย " นั้นสิ ก็ตื่นนะ
" หึ๋ยยย ลุกได้แล้ว คนออกไปหมดแล้ว " แล้วรีบลุกหนีทันที โทโมะลุกตาม
สนามบินน โทโมะ หยิบกระเป๋าของตัวเองและแก้ว แล้วเดินไปที่รถที่ตัวเองเช่าไว้
" อากาศดีเนอะ " แก้วมองข้างๆ ก่อนจะลดกระจกลง สูดอากาศบริสุทธ
" อื้มม อากาศดีมาก " โทโมะทำตาม
" เดี๋ยวไปหาที่พักก่อน แล้วเราจะไปเที่ยวกัน " แก้วพูด โทโมะพยักหน้า
แล้วทั้งคู่ก็มาจอดอยู่ที่หน้ารีสอร์ตแห่งหนึ่ง
" ติดต่อห้องพักครับ " โทโมะพูดกับพนักงาน แก้ยืนอยู่ข้างๆ
" กี่ห้องค่่ะ "
" 1/2 ครับ/ค่ะ เห้ยยย " ทั้งคู่พูดพร้อมกัน
" ไม่ต้องเถียงกันค่ะ เหลือแค่ 1 ห้อง " พนักงานยิ้มแหยๆ เพราะเช็คข้อมูลผิด ที่แท้ก็เหลือแค่ห้องเดียว
" ดีเลยครับ เอาห้องนั้นแหละครับ " โทโมะยิ้มร่า แก้วเริ่มหวั่นๆ
" เดี๋ยวพนักงานจะพาไปนะค่ะ ห้องอยู่ทางนู้นค่ะ " พนักงานนำทางไป ทั้งคู่เดินไปที่ห้องพัก
ห้องพักอยู่ติดกับลำธาร และเป็นที่แยกออกมาจากห้องอื่นๆ สร้างความพอใจให้ทั้งคู่เป็นอย่างมาก
" บรรยากาศแบบนี้ น่าจะ ... " พูดจบก็หันมามองแก้ว ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย แก้วรู้สึกหนาวๆแปลก
" น่าจะอะไร ห้ามคิดทะลึ่งนะ " แก้วพูด มองตาค้อน
" ก็คิดไปแล้วว " โทโมะพรึมพรำ แก้วได้ยินแว่วๆ แต่ไม่ชัดนัก
" ว่าไงนะ " แก้วพูด
" เก็บของดีกว่า แล้วไปหาอะไรกินกัน " โทโมะเปลี่ยนเรื่อง รีบรื้อเสื้อผ้ามาใส่ตู้ ทั้งของตัวเองแล้วก็ของแก้ว
" ไปกินอะไรกันดี " แก้วพูด ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องพร้อมกัน
" แถวนี้มีถนนคนเดินๆ ลองไปมั้ย " โทโมะเสนอแก้วพยักหน้า
" เดี๋ยว รอแปบ ลืมของ " โทโมะรีบเข้าไปในห้อง ออกมาพร้อมกับกล้องถ่ายรูป
" นายถ่ายรูปเป็นด้วยหรอ " แก้วสงสัย
" ปล่าวว เพิ่งไปซื้อมาไม่นานนี่เอง " โทโมะพูด พร้อมกับลองเช็คกล่อง
" อ้าวว นึกว่าถ่ายเป็นสะอีก " แก้วพูด
" ก็เพิ่งอยากจะถ่ายรูปป็นก็ตอนที่เธอตอบตกลงจะมาเที่ยวกับชั้ลนี่แหละ " พูดจบก็เดินไปทันที สงสัยคงจะเขิล ปล่อยให้แก้วยืนหน้าเหวออยู่คนเดียว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
