เพียงเงา

 

 

 

                          หมวดก้องยังซักเรื่องโทโมะกับแก้วต่อ ไตรคุณมองสีหน้าแก้วไม่ค่อยสู้ดีนักเลยชวน 2 หมวดและวีรวิทย์กลับ 

 

 

 

 

                  "   ไว้มาเยี่ยมใหม่นะ ไปหละ " ไตรคุณลา ก่อนิ้มรับ ทั้งหมดเดินออกไป 

 

 

 

 

 

                      ทันทีที่ไตรคุณกับพวกเดินออกจากห้องไป ก็มีชายคนหนึ่งเดินข้ามา 

 

 

 

 

                  " ไง ยังไงอยู่มั้ย " บอมเดินเข้ามาใกล้แก้วก่อนจะถอดแววตาออก แก้วยิ้มดีใจที่ห็นบอม

 

 

 

                  " เข้าโรงพยาบาลครั้งนี้ มีคนมาเยี่ยมเยอะแหะ " แก้วพูด 

 

 

 

                   " ยังจะมาปากดีอีก แล้วเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า " บอมมองอย่างเป็นห่วง 

 

 

 

                   " นิดหน่อยค่ะ ไม่กี่วันคงจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว " แก้วพูด 

 

 

 

                   " อึ้ม ดีแล้ว ช่วงนี้พักงานไปก่อนนะ ไอเมฆามันส่งสัยเรื่องแก้ว กับวีรวิทย์อยู่ " บอมพูดอย่างหนักใจ กลัวแก้วจะเป็นอันตราย

 

 

 

 

                     "  แต่... " แก้วจะพูดแย้ง 

 

 

 

                     "  เชื่ออานะ " บอมพูด กอนจะลูบหัวแก้วอย่างเอ็นดู 

 

 

 

                     " อาเสียพี่สาวไปแล้วหนึ่งคน อย่าให้อาต้องเสียหลานสาวคนนี้ไปอีกคน อาเป็นห่วงแก้วนะ "  บอมพูด 

 

 

 

 

                     "  แก้วไม่คิดเลย ว่าจะมีคนป็นห่วงแก้วแบบนี้ แก้วดีใจนะค่ะ ที่เจอกับอา " แก้วน้ำตาริน บอมยิ้มเบาๆ 

 

 

 

 

                     " หายไวๆนะ อาต้องไปก่อน เดี๋ยวมีคนสงสัย " บอมพูด แก้วยิ้มให้ บอมเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

                      

                         เมื่อบอมกลับไป ก็ไม่มีใครเข้ามาหาแก้วอีกเลย ตลอดวัน เธอเคยแอบหวังให้พ่ออย่างดิเรกมาเยี่ยมเธอบ้างเวลาที่เธออยู่โรงพยาบาล แต่มันก็ไม่เคยเป็นไปตามหวังสักครั้ง จนเธอเริ่มชินกับการนอนโรงพยาบาลคนเดียว  และคืนนี้คงเป็นอีกคืน ที่เธอต้องนอนโรพยาบาลคนเดียว  แต่มันต่างกับคนบางคน ที่เดินวนเวียนไปมารอบๆเตียงของแก้วซึ่งอยู่ภายในบ้านของเขา จะไปหาแก้วที่โรงพยาบาลก็กลัวจะเสียฟอร์มเพราะยังโกรธอยู่  จะไม่ไปก็รู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก  แต่ความเป็นห่วงมันมีมากกว่า เขาเลยต้องไป 

 

 

 

                        

 

                      " ทำไมมันลำบากแบบนี้เนี่ย " ร่างเล็กเดิมถือขวดน้ำเกลือเข้าไปในห้องน้ำ เธอบ่นพรึมพร่ำกับตัวอง เดินไม่ค่อยถนัด เพราะปวดแผลที่แผ่นหลัง

 

 

 

 

                      

 

                       พลึบ !  ร่างเล็กเหยียบขอกางเกงตัวเอง จนลื่นล้ม 

 

 

 

 

                      หมับ !! แต่แขนแกร่งของใครคนหนึ่งมารับร่างเธอทันเสียก่อนที่ร่างเล็กจะตกถึงพื้น 

 

 

 

 

 

                      "  นายย " แก้วเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเป็นโทโมะที่ป็นคนมารับร่างของเธอไว้  

 

 

                            '  ฉันฝันอยู่รึปล่าววเนี่ย  ' เธอมองหน้าโทโมะอย่างงงวย คิดว่ามันคงเป็นแค่ความฝัน 

 

 

 

 

                      พลึบ ! เขามองเธออยู่นาน แต่เหมือนเธอจะไม่ยอมออกจากอ้อมกอดของเขา เขาเลยอุ้มเธอขึ้น 

 

 

 

 

                          "  เห้ยย  นี้นายจริงๆหรอ " แล้วมันก็ทำให้เธอหลุดจากพะวงได้จริงๆ 

 

 

 

 

                         "  แล้วคิดว่าเป็นผีหรือไง " โทโมะพูดนิ่งๆ ก่อนจะวางแก้วลงบนเตียง 

 

 

 

 

                        " แล้วมาได้ยังไง ทำไมไม่อยู่ที่บ้านหละ " แก้วพูด 

 

 

 

 

                        "  ก็เธออยู่ที่นี้  " เขาหลุดปาก 

 

 

                     '  ห๊ะ  ' แก้วชะงัก มึน งง ไปพักใหญ่

 

 

 

 

                       "  แล้วไง " แก้วพูด 

 

 

 

 

                         " ก็ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว มันเงียบ วังเวงยังไงไม่รู้ " โทโมะพูด ก่อนจะนอนแผ่ลงบนโซฟา 

 

 

 

 

                         " แล้วตอนนั้นไม่มาอยู่ นายไม่วังเวงหรือไง " นั้นสิ 

 

 

 

 

                         "  ก็ไม่อะ ชั้ลก็พาผู้หญิงมาทุกคืน  " โทโมะพูดหน้าตาย ผิดกับผิดที่รู้สึกจี๊ดๆในใจ 

 

 

 

 

                        " แล้วทำไมไม่พาผู้หญิงมานอนที่บ้านหละ จะได้ไม่วังเวง " นั้นสิ 

 

 

 

 

                       " กลัวเมียมีชู้ เลยต้องมานอนเฝ้าเมีย " ใช่หรอวะ 

 

 

 

 

                       " งั้นก็ตามใจนายแล้วกัน " แก้วนอยๆ พลิกหันไปทางอื่น 

 

 

 

 

                       "  โซฟาแข็งหวะ ปวดหลังชะมัดเลย  " โทโมะลุกขึ้นนั่ง เอามือนวดหลังตัวเอง แก้วหันมามองอย่างเป็นห่วง

 

 

 

 

                      "  กลับไปนอนบ้านเถอะไป ชั้ลไม่หนีไปกับผู้ชายคนอื่นหรอก " แก้วพูด 

 

 

 

 

                      " ไม่  ชั้ลไม่ไว้ใจเธอ " โทโมะพูด แก้วเซ็งหันหน้าไปทางอื่น  

 

 

 

 

                     "  เห้ยย  อะไรของนายเนี่ย  มานอนตรงนี้ทำไม " โทโมะขึ้นไปนอนเบียดแก้วบนเตียง 

 

 

 

                    "  ก็เตียงมันนุ่ม นอนแล้วไม่ปวดหลังด้วย " โทโมะพูด จบก็ลับตาลง แก้วพยามพลัก แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผล 

 

 

 

                   " นายยย ออกไปสิ นี้มันตียงของชั้ลนะ " แก้วพุด 

 

 

 

                   "  ตกลงจะไม่นอนดีๆใช่มั้ย  จะต้องปล้ำกันก่อนใช่มั้ยถึงจะหลับได้ " หน้างี้หื่นขึ้นมาทันทีเลย 

 

 

 

 

                   " ก็นี่  อื้ออออ  " ไม่ทันได้จบประโยค ปากหนาก็เข้าประกบปากอวบอิ่มอย่างเร็ว 

 

 

 

 

                  " ที่นี้จะนอนได้แล้วยัง "  โทโมะถอยจูบออก ก่อนจะกระซิบถามแก้วข้างหู แล้วใช้ปลายจมูกโด่งไไต่ตามซอกคอแก้ว จนแก้วขนลุก 

 

 

 

 

                  " นะนอนนะ นอนๆ " ร่างเล็กตัวเกร็งหลับตาปี๋ โทโมะแอบยิ้มให้กับหญิงสาว ก่อนจะจูบหน้ผากเธออีกหนึ่งครั้ง แล้วหลับตานอน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

                      "  คุณค่ะ ขึ้นไปนอนที่เตียงคนไข้ไม่ได้นะค่ะ " พยาบาลสาวทักเมื่อเห็นโทโมะนอนกอดแก้วอยู่บนเตียง ทั้งคู่สะดุ้งโหยง  โทโมะรีบลงมาจากเตียงทันที

 

 

 

 

                      "  อ่อ พอดีเมื่อคืนเมียผมเค้าไข้ขึ้นนะครับ ห่มผ้าก็ไม่หายหนาว จะออกไปขอผ้าห่มก็เกรงใจเพราะมันดึกมากแล้ว เลยต้องขึ้นไปนอนกอดให้หายหนาว  " โทโมะพูด ก่อนจะหันไปยักคิ้วใส่แก้ว แก้วค้อนตาใส่ ทั้งเขิลทั้งอายพยาบาล

 

 

 

 

                      "  น่ารักจังเลยนะค่ะ "  พยาบาลแซว

 

 

 

 

                      "  ครับ หล่อด้วยน่ารักด้วย " โทโมะเขิลใหญ่ พยาบาลส่ายหน้าไปมา 

 

 

 

 

                        " เชิญคุณผู้ชายข้างนอกก่อนนะค่ะ พยาบาลจะเช็ดตัวให้คนไข้ " 

 

 

 

 

                        " อ่อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดกาเอง " โทโมะรีบรับอ่างใส่น้ำกับผ้าเช็ดตัวจากพยาบาล 

 

 

 

 

                         " ได้เลยค่ะ งั้นดิฉันขอตัวไปดูแลคนไข้รายอื่นต่อเลยนะค่ะ "

 

 

 

 

                       " เอ่อ คือ ... " แก้วจะเรียกพยาบาล แต่โทโมะขวางไว้ 

 

 

 

 

                         "  เอ้า  แก้ผ้าสิ เดี๋ยวจะเช็ดตัวให้ " โทโมะอาผ้าชุบน้ำ บิด พร้อมจะเช็ดตัว

 

 

 

                       "  จะบ้าหรือไง  เดี๋ยวชั้ลทำเอง " แก้วทั้งเขิลทั้งอาย

 

 

 

 

                        " นี้ อย่าเรื่องมากน๊าา เดี๊ยวก็โดนจูบอีกหรอก " โทโมะใช้ท่าไม้ตายทันที

 

 

 

 

                       "  แต่ชั้ลอายย " แก้วพูด

 

 

 

 

                        "  จะอายอะไรอีก ขนาดนี้แล้ววว " โทโมะพูด มือของเขาพยามแกะเสื้อแก้วอยู่ แก้วดึงไม้ 

 

 

 

 

                       " ไม่ต้องแกะ เช็ดแขนอย่างเดียวก็พอ "  โทโมะพยักหน้ารับคำ  เขาจับแขนเล็กมาเช็ดอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

                       "  ขาวเนอะ  เนียนด้วยย " เขามองผิวของแก้ว จนแก้วเขิล

 

 

 

 

                      "  นายยย   " แก้วมองค้อน

 

 

 

 

                      " หน้าแดงเลย  เขิลหรอ " โทโมะพูด 

 

 

 

 

                       " ป่าวววว  เออ แล้วนี้หายโกรธชั้ลแล้วหรอ ถึงได้มาทำดีกับชั้ลแบบนี้ "

 

 

 

 

                      " ยัง " บรรยากาศเริ่มคลึมทันที หน้าโทโมะจากยิ้มๆ กลายเป็นนิ่งขรึม 

 

 

 

 

                      " ถึงเวลานั้น แล้วายจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับชั้ล ชั้ลจะเล่าความจริงให้นายฟังเอง แต่ขอแค่ให้นายเชื่อชั้ลในตอนนี้ ว่าชั้ลไม่ได้ทำสิ่งที่ผิด แล้วชั้ลก็ไม่เคยมีผู้ชายคนอื่น " แก้วพูดราวกับเป็นการง้อคนรักของตัวเอง ทำไมเธอถึงได้แคร์ความรู้สึกของคนตรงหน้าได้ขนาดนี้นะ 

 

 

 

 

                     "  อย่าหักหลังชั้ลนะแก้ว  " โทโมะพูดอย่งจริงจัง  แก้วพยักหน้ารับ 

 

 

 

 

                    "  งั้น ชั้ลจะเชื่อเธอ " เขาพูดก่อนจะยิ้มกว้าง มือหนาเลือนเข้าไปในเสื้ออย่างไม่รู้ตัว เช่นเดียวกับคนตัวเล็กที่ยังไม่รู้ตัวเช่นกัน 

 

 

 

 

                   " ทำไมมันนิ่มจังวะ "  โทโมะจับอะไรบางอย่างโดนมีผ้าบางกั้นไว้อยู่ 

 

 

 

 

                    " เห้ยยย  เอามือออกไป " แก้วที่เพิ่งจะรู้ตัว เพราะมัวแต่เคลิ้มกับร้อยยิ้มของโทโมะอยู่  รีบปัดมือหน้าออกจากอกอิ่มของตัวเองทันที 

 

 

 

 

                     " หู้วววว   "  โทโมะเปาปากตัวเองอย่างแรง  ก็แค่หน้าอกผู้หญิง เขาก็เคยสัมผัสมาจนนับไม่ถ้วน แต่ทำไม แก้วถึงทำให้อารมณ์ของเขาฟุ้งซ่านได้ขนาดนี้

 

 

 

                      "  นะนายเป็นอะไรรึปล่าว  "  แก้วที่ดูอาการโทโมะไม่สู้ดีนัก 

 

 

 

                     " เดี๋ยวชั้ลไม่ตามพยาบาลมาเช็ดตัวต่อนะ แล้วชั้ลจะส่งไปหาของิน เดี๋ยวจะขึ้นมาใหม่ " โทโมะรีบพูดแล้วรีบออกไปทันที  แก้วมองตามอย่าง งง ๆ

 

 

 

 

 

 

                     " คุณพยาบาลครับ ช่วยไปช็ดตัวต่อให้หน่อยนะครับ พอดีผมรีบ " โทโมะพูด 

 

 

 

 

                    " อ่อๆ ได้ค่ะ " 

 

 

 

 

                     "  ขืนอยู่ต่อ คงไม่ได้แค่เช็ดตัวแน่นอน  ไอโมะเอ้ยไอโมะ  " โทโมะบ่นๆกับตัวเอง ก่อนจะเลี่ยงไปทางศูนย์อาหาร 

 

 

 

 

 

 

                      ** อะไรๆ ยังไงกัน 2 คนนี้