เพียงเงา

 

 

 

                                       เช้าตรู่ของวันใหม่ โทโมะรีบขับรถกลับบ้านตั้งแต่เช้ามืด พอมาถึงบ้านก็รีบเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง เหลือเพียงของแก้ว ที่เก็บเสร็จแค่เพียงเสื้อผ้า เหลือแค่ชั้นใน 

 

 

    

                   " แล้วชุดชั้นใน ต้องเอาไปกี่ชุดวะ " โทโมะบ่นกับตัวเอง เกาหัวยิกๆ เขาดึงลิ้นชักที่เก็บชั้นในออกแก้วออกมา แล้วหยิบชุดชั้นในออกมา 

 

 

 

 

                   " มีแต่สีหวานๆ ไม่เห็นมีสีสดๆบ้างเลย "  มันมีแต่สีขาว กับสีอ่อนๆ  โทโมะ หยิบใส่เข้ากระเป๋าของแก้ว อย่างรีบๆ เพราะไม่อยากสัมผัสกับมันนานๆ เดี๋ยวจะฟุ้งซานไปกันใหญ่ 

 

 

 

 

 

                  "  หอมติดมือเลย "  หลังจากที่แพ็คกระเป๋าของเขาและเธอจนเสร็จ ก็ยกกระเป๋าขึ้นรถ พร้อมไปรับแก้วที่โรงพยาบาล แต่ก็ไม่วายจะยกมือที่สัมผัสกับชั้นในของแก้วมาดมก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วเดินขึ้นรถไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            โรงพยาบาล

 

 

 

 

 

                    "  ไปไหนมา " แก้วที่ตื่นมาได้สักพัก เริ่มมองหาโทโมะ เมื่อโทโมะเดินข้ามาก็เอ่ยถาม

 

 

 

 

                    "  ไปเก็บกระเป๋ามา  " โทโมะ พูด 

 

 

 

 

                   "  จะไปเลยหรอ " แก้วพูด

 

 

 

 

                   "  อื้มม  ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว " 

 

 

 

 

                   "  พี่พยาบาลยังไม่ได้มาเช็ดตัวเลย จะเปลี่ยนชุดได้ยังไง " แก้วบ่นๆ 

 

 

 

 

                  " หรอ  ดีเลย งั้นเดี๋ยวชั้ลเช็ดให้เลยนะ " โทโมะ ทำท่าทางทะลึง เดินเข้าไปหาแก้วจะดึงสายเสื้อออก แก้วรีบผลักมือโทโมะออก แล้วกุมเเสื้อตัวเองไว้แน่น

 

 

 

 

                "   ไม่ต้องเลย  ออกไปห่างๆ " แก้วหน้าแดง หันหน้าหนีไปทางอื่น โทโมะยังแกล้งต่อ

 

 

 

 

                   "  ก็อยากเช็ดตัวให้หนิ "  เขากระซิบข้างหูเธอ กอดจะกดจมูกโด่งชนซอกคอขาวๆ 

 

 

 

 

                 "  นี่  อย่ามาทะลึงนะ " แก้วสะดุ้ง มองค้อนโทโมะ  โทโมะเบ้ปากอย่างกวนๆ 

 

 

 

 

 

                                 ก๊อกๆๆ  เสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าห้อง แล้วชะเง้อมอง ไม่นานพยาบาลสาวก็เดินเข้ามา 

 

 

 

 

 

                  "  ญาตรอข้างนอกก่อนนะค่ะ " พยาบาลจะเช็ดตัวให้แก้ว แต่โทโมะรีบดึงอ่างใส่น้ำเอาไว้ เพราะอย่างจะแกล้งแก้ว

 

 

 

 

                  "  เดี๋ยวผมจัดการเองครับ " โทโมะพูด พยาบาลพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป

 

 

 

                  "  นายนี่ยังไง  เอามาเดี๋ยวเช็ดเอง  " แก้วพูด จะดึงอ่างน้ำไปจากโทโมะ แต่โทโมะนะหรอจะยอม

 

 

 

 

                  "  เดี๋ยวเช็ดให้   แก้ผ้าเร็วจะได้รีบเช็ด รีบไปเที่ยวกัน  " โทโมะวางออ่าง เอาผ้าชุบน้ำ แล้วบิดจนแห้ง พร้อมที่จะเช็ดตัว  แล้วมองหน้าโทโมะ ทำคิ้วขมวดใส่ 

 

 

 

 

                 "  จะเช็ดเอง  เอาผ้ามา  ถ้ายังดื้อ  ชั้ลไม่ไปเที่ยวกับนายนะ "   เมื่อเธอยื่นคำขาด  เขาจึงจำเป็นต้องยอม  โทโมะถุกไล่ให้ออกไปรอข้างนอก ผ่านไปเกือบ 15 นาที แก้วก็เรียกให้เข้ามา  เพราะเธอพร้อมที่จะไปเที่ยวแล้ว 

 

 

 

 

                  " แหม  นึกว่าจะเรียกให้มาใส่เสื้อให้ " โทโมะบ่นๆ ก่อนจะเก็บของใช้ของแก้ว 

 

 

 

 

                  " ทะลึ่ง  " แก้วมองค้อน  ทั้งคู่เดินไปรับยา จากนั้นก็เดินทางไปเที่ยวกัน

 

 

 

 

 

 

 

                                    ทางด้านกวางก็พยายามระรานวีรวิทย์อย่างเต็มที่  วันนี้เธอมาในชุดเดรสสั้นสีแดง แต่หน้าจัด จนพนักงานในบริษัทหันมองกันแถบทุกคน และก็พร้อมจะหลีกทางให้กับเธอเสมอ   มีเพียงแค่เลขาของวีรวิทย์ที่พยามจะขัดขวางเธอเอาไว้ ไม่ให้เข้าไปในห้อง

 

 

 

 

 

 

                  "  เข้าไปไม่ได้นะค่ะ  คุณวีรวิทย์คุยงานกับลูกค้าอยู่  "  เลขาพูด 

 

 

 

 

 

                  "  แล้วถ้าชั้ลจะเข้าไป ใครจะทำไม  " กวางพูด เธอมองหน้าเลขาอย่างเอาเรื่อง เลขาหวั่นๆ แต่ก็ยังพยามจะขวางต่อ 

 

 

 

 

                  "  คุณกวางรอที่ห้องรับแขกก่อนนะค่ะ คุณวีรวิทย์คุยงานเสร็จเม่อไร่ ...." เลขายังพูดไม่จบ

 

 

 

 

                  "  ก็ชั้ลจะเข้าไปหาเค้าตอนนี้  ออกไป !! อย่ามาขวางง "  กวางออกแรงพลักจนเลขาเซจนพนทางเธอ  มือเรียวเปิดประตูห้งเข้าไปอย่างเร็ว 

 

 

 

 

 

                  "  กวางง !! " วีรวิทย์มองอย่างเคือง กวางไม่สนใจ เข้าไปนั่งข้างๆวีรวิทย์  ลูกค้าฝรั่ง ที่คุยงานอยู่ มองกันอย่าง งงๆ  ก่อนจะส่ายน้าไปมา 

 

 

 

 

                   "  คุณคงไม่สะดวกแล้ว งั้นเราค่อยคุยกันวันหลังนะครับ  " ลูกค้าพูดจบก็เก็บเอกสารแล้วเดินออกไป  วีรวิทย์จะตามลูกค้าไป แต่กวางรั้งเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    "  ทำไมทำแบบนี้ !! " วรวิทย์ขึ้นเสียงใส่  เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอไม่แยกแยะ ไม่รู้จักกาละเทศะ

 

 

 

 

 

                    "  ทำแบบนี้    แบบไหนค่ะ "  กวางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ นั่งอ่านนิตยสารสบายใจ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

 

 

                   "  พี่คุยงานกับลูกค้าอยู่นะ ที่หลังให้มันรู้เวลาบ้าง ที่นี่มันบริษัท ไม่ใช่ห้างสรพพสินค้า ที่จำเข้าออกเมื่อไหร่ก็ได้  " วีรวิทย์โกรธ 

 

 

 

 

                     "  หรอค่ะ  แล้วยังไง  " กวางท้าทาย แต่ในใจก็น้อยใจที่วีรวิทย์ทำเสียงดุใส่เธอ

 

 

 

 

                    "  ก็ชั้ลไม่ชอบ " วีรวิทย์พูด สรรพนามของเขาเริ่มเปลี่ยนไป มันทำให้เธอรู้ดีว่าเขากำลังโกรธเธออย่างมาก 

 

 

 

 

                    " ก็เลิกยุ่งกับมันสิ กวางจะได้ไม่ทำแบบนี้ " กวางเสียงอ่อนลง

 

 

 

 

                    "  ชีวิตมันมีเรื่องอื่นให้คิดอีกเยอะนะ ไม่ใช่จะมาคิดเรื่องไร้สาระอยู่แบบนี้ " วีรวิทย์พูด  กวางสะอึกไป เธอจุกจนแทบจะพูดไม่ออก 

 

 

 

 

 

                     "  พี่ว่าความรักของกวางมันเป็นเรื่องไร้สาระหรอค่ะ  "  กวางพุด

 

 

 

 

                      " ก็แล้วมันจริงมั้ยหละ  ถ้ารักกันแล้วมีแต่เรื่องแย่ๆ ก็เลิกกันไปเลย เผื่อมันจะมีอะไรดีขึ้นมาบ้าง  " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

 

                     "  พี่วี  " กวางแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง  แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา วีรวิทย์เบือนหน้าไปทางอื่น เพราะไม่อยากเห็นกวางร้องไห้ 

 

 

 

 

                     " กลับไปก่อน  ถ้าไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้  " กวางทำกับเขาขนาดนี้  ทำไมเขาถึงโกรธกวางไม่ลง  น้ำตาของกวาง มันทำให้เขาใจอ่อนทุกที  

 

 

 

 

                     "  พี่วี  กวางขอโทษ  อย่าเลิกกับกวางนะพี่วี  ฮืออ ฮืออ " กวางเดินเข้าไปเกาะแขนวีรวิทย์อย่างอ้อนวอน 

 

 

 

 

                    "  กลับไปก่อน  " ีรวิทย์แกะแขนกวางออก กวางแทบจะหมดแรง แต่เพราะเธอกลัวว่าอะไรๆมันจะแย่ไปมากกว่ามี เธอจึงยอมที่จะต้องเดินออกมา วีรวิทย์มองตามกวางที่เดินออกจากห้องมา

 

 

 

 

                     " โทรหา ลูกค้าคนเมื่อกี้ให้ผมหน่อย " วีรวิทย์ออกคำสั่งกับเลขา 

 

 

 

 

 

 

 

                                     บนครื่องบิน 

 

 

 

 

 

                  " วู้วววว " โทโมะเปาลมใส่ผมแก้ว ที่นอนหลับๆอยู่ข้างๆเขา  ( คงจะเป็นวิธีปลุกละมั้ง 555 ) แก้วพลิกไปทางอื่น  แต่ก็ยังไม่ยอมตื่น 

 

 

 

 

                   "  วู้วววววว  " คราวนี้เล่นเปาที่ซอกคอ เล่นเอาสาวขีเซาอย่างแล้ว ถึงกับสะดุ้งดหยง ขนลุกฟู  

 

 

 

 

                 "  เล่นอะไรของนายเนี่ยย  " แก้วหยิกแขนโทโมะ

 

 

 

 

                 " มันเป็นวิธีปลุก  ^^ "  ทำหน้ากวนๆ

 

 

 

 

                 "  วิธีปลุกอะไรของนายยยย  " แล้วหยิกอีกครั้ง  

 

 

 

 

                 "  แล้วตื่นมั้ยย "  นั้นสิ ก็ตื่นนะ 

 

 

 

 

                 "  หึ๋ยยย  ลุกได้แล้ว คนออกไปหมดแล้ว " แล้วรีบลุกหนีทันที  โทโมะลุกตาม  

 

 

 

 

 

 

                          สนามบินน   โทโมะ หยิบกระเป๋าของตัวเองและแก้ว แล้วเดินไปที่รถที่ตัวเองเช่าไว้  

 

 

 

 

 

                  "  อากาศดีเนอะ  " แก้วมองข้างๆ ก่อนจะลดกระจกลง สูดอากาศบริสุทธ

 

 

 

 

                   "  อื้มม  อากาศดีมาก  "  โทโมะทำตาม

 

 

 

 

                     "  เดี๋ยวไปหาที่พักก่อน แล้วเราจะไปเที่ยวกัน " แก้วพูด   โทโมะพยักหน้า  

 

 

 

 

 

 

                                         แล้วทั้งคู่ก็มาจอดอยู่ที่หน้ารีสอร์ตแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

                       " ติดต่อห้องพักครับ " โทโมะพูดกับพนักงาน แก้ยืนอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

 

                       "  กี่ห้องค่่ะ  "

 

 

 

 

                        "  1/2  ครับ/ค่ะ   เห้ยยย "  ทั้งคู่พูดพร้อมกัน 

 

 

 

 

                       "  ไม่ต้องเถียงกันค่ะ  เหลือแค่ 1 ห้อง " พนักงานยิ้มแหยๆ เพราะเช็คข้อมูลผิด ที่แท้ก็เหลือแค่ห้องเดียว 

 

 

 

 

 

                       "  ดีเลยครับ เอาห้องนั้นแหละครับ " โทโมะยิ้มร่า  แก้วเริ่มหวั่นๆ 

 

 

 

 

                       " เดี๋ยวพนักงานจะพาไปนะค่ะ ห้องอยู่ทางนู้นค่ะ " พนักงานนำทางไป ทั้งคู่เดินไปที่ห้องพัก 

 

 

 

 

                           ห้องพักอยู่ติดกับลำธาร และเป็นที่แยกออกมาจากห้องอื่นๆ สร้างความพอใจให้ทั้งคู่เป็นอย่างมาก 

 

 

 

 

                       "  บรรยากาศแบบนี้  น่าจะ ... " พูดจบก็หันมามองแก้ว ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย แก้วรู้สึกหนาวๆแปลก 

 

 

 

 

                     "  น่าจะอะไร  ห้ามคิดทะลึ่งนะ  " แก้วพูด มองตาค้อน

 

 

 

 

                     " ก็คิดไปแล้วว  " โทโมะพรึมพรำ แก้วได้ยินแว่วๆ แต่ไม่ชัดนัก

 

 

 

 

                     "  ว่าไงนะ "  แก้วพูด 

 

 

 

                     "  เก็บของดีกว่า  แล้วไปหาอะไรกินกัน  "  โทโมะเปลี่ยนเรื่อง รีบรื้อเสื้อผ้ามาใส่ตู้ ทั้งของตัวเองแล้วก็ของแก้ว  

 

 

 

 

                    "  ไปกินอะไรกันดี  " แก้วพูด ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องพร้อมกัน

 

 

 

 

 

                    "  แถวนี้มีถนนคนเดินๆ ลองไปมั้ย  " โทโมะเสนอแก้วพยักหน้า  

 

 

 

 

                     "  เดี๋ยว รอแปบ  ลืมของ " โทโมะรีบเข้าไปในห้อง ออกมาพร้อมกับกล้องถ่ายรูป 

 

 

 

                     "  นายถ่ายรูปเป็นด้วยหรอ "  แก้วสงสัย

 

 

 

 

                     "  ปล่าวว  เพิ่งไปซื้อมาไม่นานนี่เอง  " โทโมะพูด พร้อมกับลองเช็คกล่อง

 

 

 

 

                     "  อ้าวว  นึกว่าถ่ายเป็นสะอีก  " แก้วพูด 

 

 

 

 

                     "  ก็เพิ่งอยากจะถ่ายรูปป็นก็ตอนที่เธอตอบตกลงจะมาเที่ยวกับชั้ลนี่แหละ  "  พูดจบก็เดินไปทันที  สงสัยคงจะเขิล  ปล่อยให้แก้วยืนหน้าเหวออยู่คนเดียว