เพียงเงา

 
 
 
 
                     ผู้กองไตรคุณ หมวดก้อง หมวดปาล์ม วีรวิทย์และตำรวจนายอื่นวิ่งตามหาแก้วจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ 
 
 
 
 
                "  พี่ไตร แก้วจะเป็นอะไรรึปล่าว  "  วีรวิทย์กังวลและเป็นห่วงแก้วมาก ไม่ต่างกับไตรคุณและ 2 หมวด 
 
 
 
                " หรือว่าแก้วโดนจับตัวไป  "  หมวดก้องพูด ไตรคุณเองก็คิดเช่นนั้น ทุกคนทั้งเครียด กังวล เป็นห่วง แก้ว 
 
 
 
 
                 "  ออกตามหาแก้วเร็ว  "  ไตรคุณออกคำสั่ง ทุกคนวิ่งไปที่รถของรถเอง แล้วขับออกตามหาแก้ว  
 
 
 
 
                     ทางด้านแก้วที่เริ่มสงสัยในตัวบอม เขารู้จักกับแม่ของเธอได้ยังไง
 
 
 
 
                 "  นายรู้จักกับแม่ของชั้ลได้ยังไง " แก้วถามเสียงแข็ง  บอมมองแก้วก่อนจะเริ่มเล่า 
 
 
 
                 " ตาของเธอมีลูก 3 คน คนแรกเป็นผู้หญิง คนกลางเป็นผู้หญิง ส่วนคนสุดท้อง
เป็นผู้ชาย  แม่ของแก้วเป็นลูกคนกลาง ส่วนอาเป็นคนสุดท้อง  พ่อรักลูกไม่เท่ากัน พ่อจะรักพี่
สาวคนโตมากที่สุด รองลงมาก็เป็นอา เวลาซื้อของอะไรก็มักจะให้พี่คนโตก่อนเสมอ แล้วก็อา แม่
ของแก้วจะไม่ค่อยได้อะไรเท่าไหร่ มันเป็นอยู่แบบนี้เรื่อยๆ จนเริ่มมีปัญหา  พี่เกสรกับแม่แก้วรัก
ผู้ชายคนเดียวกัน แต่สุดท้าย พ่อก็ให้พี่เกสรแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น แม่แก้วเสียใจมากเลยหนี
ออกจากบ้าน 3 ปีหลังจากที่แม่แก้วหนีออกมา  ไม่มีใครคิดที่จะตามหาพี่กานดา  หลังจากนั้นไม่
นานอาก็ตกอยู่ในสภาพไม่ต่างจากพี่กานดา    อาเลยหนีออกจากบ้านและเริ่มตามหาพี่กานดา
ใช้เวลาตามหาอยู่เป็นปี  ก็รู้ว่าพี่กานดามาอยู่ที่บ้านธนบดินทร์ แล้วก็รู้ว่า พี่กานดามีแก้ว  อาคอย
มองอยู่ริมรั่วตลอด ตั้งแต่แก้วอยู่ชั้นประถม แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปมา เมื่ออารู้ว่าพี่กานดากับแก้วอยู่
ในบ้านหลังใหญ่โต อาก็หมดห่วง  อาไปอยูอีกจังหวัดหนึ่งที่ใกล้เคียงกัน ด้วยความที่เป็นเด็กไม่
เรียนหนังสือ ไม่มีเงินกินข้าว อาเลยเลือกเล่นการพนันเพื่อเป็นการหาทุน สุดท้ายก็เป็นหนี้เค้า
เลยต้องการมาเป็นเด็กส่งยา ค้าไม้เถื่อน  จนสุดท้ายก็ได้เป็นใหญ่เป็นโต เพราะเงินที่ได้มาจาก
การทำผิดกฎหมาย  อาคิดถึงแก้วกับแม่ของแก้วมาก เลยกลับมาหา แต่ภาพที่เห็นคือพี่กานดา
โดนฆ่า อาเลยฆ่าคนที่ฆ่าแม่ของแก้ว  แล้วอาก็หนีมาเจอกับแก้วที่เพิ่งกลับจากบ่อนหลังจากที่ไป
ตามแม่กลับบ้าน" บอมพูดจบแล้วมองมาที่แก้ว แกวยื่นร้องไห้ เพราะ
คิดถึงแม่ 
 
 
 
 
 
              "  แม่เล่นการพนัน จนเป็นหนี้เค้า เลยลูกฆ่าตาย  " แก้วพูดทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
              "  แล้วแก้วก็ช่วยอาเอาไว้  อารอดตายเพราะแก้ว " บอมพูด  แก้วไม่พูดอะไรเอาแต่ร้องไห้ บอมเล่าต่อ 
 
 
 
              " หลังจากนั้น อาก็มาอยู่ใกล้ๆแก้ว อยู่แบบหลบๆซ่อนๆ อารู้ว่าแก้วต้องอยู่อย่างเดียวดาย อารู้ว่าแก้วต้องลำบาก ต้องดิ้นรนเพื่อตัวเอง  แล้วอาก็รู้ว่าแก้วต้องทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียน " บอมพูด แก้วร้องไห้หนัก 
 
 
 
              " แล้วอาก็รู้ว่าแก้วเป็นสายให้ตำรวจ  " บอมพูด 
 
 
               "  ถ้าคุณเปนเป็นน้องชายแม่จริงๆ คุณทนได้หรอที่เห็นหนูเป็นแบบนี้ คุณทนได้หรอที่เห็นแม่ตายเพราะเรื่องผิดกฎหมายแบบนี้  ฮึก ๆ " แก้วพูด 
 
 
              " เพราะอาทนไม่ได้ไง อาถึงเลิกหมดทุกอย่าง เพื่อ หลานของอา " บอมพูดอย่างจิงจัง
 
 
               "  เลิกได้ยังไง ก็คุณเป็นมือขวาของนายใหญ่ของคุณ คุณยังส่งยา คุณค้าไม้เถื่อน คุณยังค้าผู้หญิงอยู่อีก ฮือ ฮือ ฮือ คุณเลิกประสาอะไรของคุณ  "  แก้วพูด 
 
 
               "  SP 3006 " บอมพูด แก้วชะงักก่อนจะหันมามอง 
 
 
                "  นักสืบรุ่นพี่งั้นหรอ " แก้วหยุดร้องไห้ แล้วหันมามองบอม บอมยักคิ้วเป็นคำตอบ
 
 
               " ตั้งแต่เมื่อไหร่ " แก้วถาม 
 
 
                "  ตั้งแต่วันที่แก้วช่วยชีวิตอา " บอมพูด ก่อนจะเล่าอดีตของเขาให้ฟังอีกครั้ง 
 
 
 
 
                    หลังจากที่แก้วถูกส่งไปโรงพยาบาล บอมถูกนำตัวส่งไปโรงพัก ด้วยความเชี่ยวชาญในการที่บอมเคยเป็นมือปืนมาก่อน การฆ่าเจ้าของบอมจึงไม่มีใครเห็นว่าบอมเป็นคนฆ่า แต่เค้าถูกพามาที่นี้ในฐานะของผู้เสียหาย บอมถูกสอบสวนอยู่ครู่หนึ่ง ก็ถูกปล่อยตัวออกมา
 
 
                                  "  ผมอยากทำงานที่นี้  " บอมพูด ตำรวจยศใหญ่มองบอม 
 
 
                 "  ที่นี้ไม่ใช่ที่ที่คนอย่างนายจะมาสมัครงาน " ตำรวจนายนั้นพูด เพราะรู้ประวัติของบอมดี 
 
 
                  "  คนไม่ดีอย่างผม อาจจะช่วยคุณได้เยอะนะ  ถ้าคุณให้โอกาส  " บอมพูด ตำรวจนิ่งคิด
 
 
                "  โจร ยังไงมันก็เป็นโจร  " ตำรวจพูด  บอมลุกขึ้นไปทันที เพราะรู้ว่าดีว่าเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อใจตน หลังจากนั้น บอมก็ช่วยตำรวจอยู่เรื่อยมาจนได้กลายเป็นสายลับตัวโยงให้กับตำรวจ 
 
 
 
 
 
               "  แต่ทำไมเราถึงพลาดทุกครั้ง "  แก้วพูด เธอยังไม่เชื่อใจ
 
 
 
 
               "  ไม่เคยได้ยินหรอ คนที่ไว้ใจสุดท้าย ร้ายที่สุด " บอมพูด แก้วเข้าใจทันที 
 
 
 
               "  คุณก็เลยต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้เค้าไว้ใจ แล้วอแค่เวลาที่จะล้มอำนาจมืด " แก้วพูด บอมพยักหน้า 
 
 
              "  แต่คุณก็ส่งยา ค้าผู้หญิงอยู่ดี " แก้วก็ยังไม่เข้าใจ 
 
 
             " ยาล็อตใหญ่ที่ส่งส่วนใหญ่ผู้กองไตรคุณก็ดักจับได้หมด ส่วนยาล็อตย่อยๆ ก็เป็นนกต่อทั้งนั้น ถ้ายานกต่อไม่ได้ ก็มักจะมีอะไรมาขวางทาง เหมือนวันนี้ " บอมพูด แก้วคิดตาม
 
 
              "  คุณคุมเกมส์ไว้ทุกทางแล้วหนิ " แก้วพูด 
 
 
 
              "  ใช่ ถ้าชั้ลเป็นคนทำ ชั้ลก็เป็นคนคุมเกมส์ " บอมพูด แก้วไม่เข้าใจ 
 
 
              " หมายความว่าไง " แก้วถาม
 
 
              "  มันยังมีไอทรงกรดลูกน้องคนสนิทอีกคน ที่ต้องจัดการ " บอมพูด 
 
 
               "  คุณคงอยากให้ผู้กองไตรคุณจัดการเรื่องนี้ให้ เพราะถ้าคุณจัดการเองมันจะลำบาก และเสี่ยงต่อความลับของคุณ " แก้วพูด บอมยิ้มมุมปาก ยักคิ้วให้แก้ว
 
 
               "  สมกับเป็สายลับรุ่นน้องจริงๆ " บอมพูด 
 
 
              " แล้วคุณจะให้เราทำอะไรต่อไป " แก้วพูด 
 
 
              "  เดี๋ยวจะบอกอีกที  ....  แก้วหยุดทำงานนี้ได้รึปล่าว  " บอมพูด 
 
 
              "  หนูเดินมาไกลเกินกว่าที่จะถอยหลังกลับแล้วค่ะ  " แก้วพูด บอมเห็นสายตาของแก้วก็รู้ทันทีว่าห้ามยังไงเธอก็ไม่ฟังแน่นอน 
 
 
               " ตอนนี้รู้แล้วใช่มั้ย ว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกเหมือนที่คิด " บอมพูด แก้วชะงัก เพราะคำนี้เธอชอบพูดเวลาอยู่ที่สุสานแม่
 
 
             " อาตามแก้วไปหรอ " แก้วพูด 
 
 
             "  ไม่ได้ตามหรอก แค่บังเอิญเจอ เลยได้ยิน " บอมพูด  แก้วพยักหน้า 
 
 
              " แล้วทำไมถึงเพิ่งมาเล่าความจริงให้แก้วฟังเอาป่านนี้หละ " แก้วพูด 
 
 
             "  อากลัวว่าแก้วจะเป็นอันตราย เป็นสายลับมันเสี่ยงนะ เสี่ยงทั้งตัวเรา เสี่ยงทั้งคนที่เรารัก อาอยากทำงานโดยไม่ต้องกังวลว่าแก้วจะเป็นอันตราย เลยเลิกที่จะไม่บอก อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆดีกว่า  " บอมพูด 
 
 
               "  แล้วทำไมถึงตัดสินใจบอกหละค่ะ ไม่กลัวแก้วเป็นอันตรายแล้วหรอ " แก้วพุด 
 
 
               "  ก็เพราะกลัวว่าเป็นอันตรายไง ถึงได้บอก " บอมพูด แก้วงง
 
 
              "  ต่อไปจะทำอะไรต้องบอกอาก่อน แล้วอย่าไปยุ่งกับไอทรงกรดนั้นเด็ดขาด มันอันตรายกว่าที่แก้วคิดเยอะ " บอมพูด แก้วคิดหนัก 
 
 
 
              "  มีอาอยู่ทั้งคน แก้วจะไปกลัวอะไร " แก้วพุด
 
 
              "  มีอาอยู่แก้วจะปลอดภัย  แต่ถ้าไม่มีอา แก้วจะปลอดภัยรึปล่าว  " บอมพูด แก้วนิ่งไป 
 
 
              "  เอาเท่าที่ทำได้ อย่าทำอะไรเกินตัวเด็ดขาด งานแบบนี้ ถ้าพลาดก็คือตาย " บอมพูด 
 
 
              "  ไม่ใช่ค่ะอา  ถ้าพลาดก็แค่ตาย  " แก้วพูด บอมส่ายหน้าไปมา 
 
 
 
              "  แก้วไม่คิดว่าแก้วจะมีญาต แม่บอกแก้วเสมอว่าแม่ตัวคนเดียว ไม่มีใคร " แก้วเดินไปนั่งข้างบอม
 
 
              " พี่กานดาคงโกรธและน้อยใจพ่อมาก เลยตัดสัมพันธ ไม่อยากเจอใครอีก แล้วก็ไม่ได้เจอจริงๆ " บอมพูดหน้าเศร้า
 
 
               " คุณตาหน้าตาเป็นยังไงค่ะ " แก้วพูด บอมหยิบกระเป๋าตังค์ หยิบรูปออกมาให้แก้วดู  รูปครอบครัวที่เขาเก็บไว้ มีเกสร กานดา เขาแล้วก็ตาของแก้ว 
 
 
               " หน้าเหมือนคุณตาหมดทุกคนเลยนะค่ะ  " แก้วดูไปยิ้มไป  
 
 
 
               "  ใช่  แม่แก้วเหมือนสุด ทั้งหน้าตา ทั้งนิสัย เพราะความไม่ยอมใครที่เหมือนกัน เลยทำให้ทั้งคู่ไม่ค่อยจะคงรอยกัน " บอมพูด 
 
 
 
                "  ตอนนี้คุณตาเป็นยังไงบ้างค่ะ " แก้วถาม บอมหน้าเศร้า 
 
 
                "  เสียชีวิตแล้ว หลังจากแม่แก้วไม่นาน " บอมพูด แก้วหน้าเศร้า ก่อนจะมองรูปต่อ 
 
 
                "  พอรู้เรื่องพี่กานดา พ่อรู้สึกผิด โทษตัวเอง ไม่ยอมทานอะไรเลย เอาแต่นั่งซึม บ้างครั้งก็ร้องไห้ จนตรอมใจตาย  "  บอมพูด 
 
 
               " รักน้อย แต่ก็รัก  " แก้วพูด นึกถึงเรื่องตัวเองกับดิเรก เธอก็มีสภาพไม่ต่างจากแม่ตัวเอง  บอมมองแก้ว
 
 
                    "  นี่ก็เกือบเช้าแล้ว แก้วกลับเถอะ เดี๋ยวมีคนสงสัย " บอมพูด แก้วตกใจทันที เธอมองดูนาฬิกา 4.00 
 
 
 
               "  เดี๋ยวอาไปส่งที่เดิมนะ จะได้ไม่มีคนสงสัย " บอมพูด แก้วพยักหน้า 
 
 
                "  อ่อ นี้ โทรศัพท์ ขอโทษด้วยนะที่ปิดเครื่อง พอดีกลัวแผนพัง " บอมพูด ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก แก้วเปิดเครื่องโทรศัพท์ ก็มีเบอร์ไตรคุณ วีรวิทย์ หมวดก้อง และหมวดปาล์ม เกือบร้อยสาย   แก้วส่งข้อความกลับไป 
 
 
                        '  -ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง ตอนนี้แก้วปลอดภัยดีแล้ว  พรุ่งนี้แก้วจะเล่ารายละเอียดให้ฟัง  แก้วขอโทษจริงๆนะค่ะ ตอนนี้แก้วอยู่บ้านแล้ว   '  ขอความถูกส่งไป ยังเครื่องผู้กองไตรคุณ วีรวิทย์ หมวดปาล์มและหมวดก้อง 
 
 
                 "  ไม่มีสัญญาณอันตราย แก้วปลอดภัยดี แยกย้ายกันกลับบ้าน " ทุกคนได้รับทำสั่งจากไตรคุณก็แยกย้ายกันกลับบ้าน  ข้อความของแก้วเป็นข้อความปกติ ไม่มีการพิมพ์ผิด ถือว่าไม่มีสัญญาณอันตรายตามที่เคยตกลงกันไว้ 
 
 
                "  เรื่องที่อาขอช่วย ไปคุณกับผู้กองไตรคุณด้วยนะ แล้วอย่าให้ใครรู้เป็นอันขาด " บอมพูด แกวพยักหน้ารับรู้ แล้วลงจากรถไป บอมขับรถออกไป  
 
 
 
                    แก้วขับบิ๊กไบค์อย่างเร็วจนมาถึงบ้าน เธอรีบอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะเข้ามานอนให้ห้องของโทโมะ  
 
          "  นี้นาย ชั้ลไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกแล้วนะ ชั้ลมีอา อาแท้ๆของชั้ล " แก้วพูดกับโทโมะที่ยังหลับสนิทอยู่ ก่อนที่เธอจะลับตาลงด้วยความอ่อนล้า