เพียงเงา

 

 

 

 

                          ช่วงสายของวันใหม่  โทโมะขยับตัวไปมาเมื่อมีแสงตะวันส่องเข้ามา เขาพลิกไปมาก็รู้สึกเหมือนมีเนื่อนุ่มๆ สัมผัสกับต้นแขนของเขา  โทโมะมองแก้วที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆเขา ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ที่แก้วเป็นฝ่ายเดินเข้ามาจูบเขา และเขาก็ตอบจูบเธอกลับไปอย่างเร้ารอน แต่เหตุการณ์หลังจากนั้น เขานึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก 

 

 

 

                "  นี่ ตื่นได้แล้ว ทำไมขึ้เซาอย่างนี้  " โทโมะสลัดความคิดเรื่องเมื่อคืนทิ้งไป ก่อนจะหันไปดูนาฬิกา เมื่อเห็นว่า 8 โมงกว่าแล้ว ก็ปลุกแก้วที่ยังหลับอยู่ 

 

 

 

 

                "  อื้ออ " แก้วงัวเงีย ไม่ยอมตื่น 

 

 

 

 

                "  แปดโมงกว่าแล้วนะ ทำไมยังไม่ตื่นอีก " โทโมะก้มลงกระซิบข้างหูแก้ว 

 

 

 

 

               "  เหนื่อย ขอนอนอีกแปบนะ " แก้วพูดเพราะหมายถึงเหนื่อยจากการทำงาน แต่โทโมะงี้หน้าแดงเป็นลูกตำลึง เพราะนึกว่แก้วหมายถึงเรื่องนั้น 

 

 

 

 

               " เมื่อคืนชั้ลทำหนักไปหน่อยหรอ " โทโมะกระซิบข้างหู แก้วเบิกตากว้างทันที แต่ก็เรียกสติตัวเองกลับมาได้ทัน 

 

 

 

 

                "  อื้อ   "  แก้วพูดก่อนจะคลุมโปง โทโมะมุดตามเข้าไป 

 

 

 

 

                "  งั้นเดี๋ยวคืนนี้ทำเบาๆนะ " โทโมะกระซิบข้างหูแก้ว ก่อนจะก้มลงหอมแก้มนวล แก้วทั้งขนลุกทั้งเขิล แม้จะไม่เป็นไปตามที่โทโมะคิดก็ตาม 

 

 

 

 

                "  ไม่คิดจะให้ชั้ลพักบ้างเลยหรอ " แก้วเปิดผ้าห่มออกมา แล้วพุดขึ้น 

 

 

 

                "  พักอะไร  ไม่ต้องพักแล้ว ชั้ลยังมีแรงอยู่เลยนะ " โทโมะพูดไปก็เขิลไป แก้วเองก็มีอาการไม่ต่างกัน

 

 

 

               "  ไม่เอาแล้ว  ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวต้องไปทำงาน " แก้วตะเกียกตะกายจะลุกขึ้น แต่โทโมะคว้าตัวเอาไว้ในอ้อมกอด 

 

 

 

 

              " ขอจูบหน่อยดิ " โทโมะพูดอ้อนๆ แก้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งเขิลทั้งอาย แต่ก็ไม่พูดอะไร  โทโมะพลิกตัวแก้วให้หันหน้ามาหาเขา ก่อนจะโน้มหน้าเข้าใกล้แก้ว แล้วปากนุ่มๆของเขาและเธอก็สัมผัสกัน โทโมะจับท้ายถอยของแก้วไว้ เพื่อที่จะได้จูบถนัดและแนบชิดมากขึ้น ลิ้นหนาสอดแทรกเข้าไปในโพร่งปากหวานของแก้ว ด้วยความยินยอมของเธอ ทั้งคู่แลกลิ้นกันอย่างเร้าร้อน นี่เป็นครั้งแรกที่แก้วยอมให้โทโมะจูบด้วยความเต็มใจ ไม่นานร่างเล็กก็เริ่มเอียงโดยแรงดันของโทโมะให้นอนตกไปบนเตียง ก่อนที่มือของเขาจะลูบไล้ตั้งแต่เอวบางของแก้วขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงอกอิ่ม  กระดุมเม็ดแรกถูกแกะออกอย่างช้าๆ ใบหน้าหล่อผละออกจากปากนุ่มของหญิงสาวมาซุกไซร้ซอกคอขาวของเธอแทน 

 

 

 

             " อื้อ " เสียงของแก้วมันทำให้ผู้ที่เป็นฝ่ายรุกอย่างโทโมะได้ใจ ไม่นานเสื้อบางก็ถูกถอดลงไปกองอยู่ข้างเตียง คอขาวถูกขบเป็นรอยจับแดง และรอยนั้นมันมีเรื่อยๆจนถึงเนิ่นอกของเธอ 

 

 

 

            " พะพอแล้ว ไปทำงานเถอะ " แก้วที่พยามเรียกสติตัวเองกลับมา แม้มันจะไม่ค่อยกับเนื้อกับตัวเท่าไหร่นัก เธอเริ่มดันอกแกร่งให้ออกห่างจากตัวเธอ 

 

 

 

 

            "  วันนี้ป่วย อยากพักผ่อน "  โทโมะหยุดการกระทำของเขาแล้วตอบคำถามของหญิงสาว

 

 

 

             " แต่... " แก้วยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

                    จุ๊บ ! 

 

 

 

 

             "  อย่าทำร้ายชั้ลด้วยวิธีนี้เลยนะแก้ว " โทโมะพูด สายตาเขาดูอ้อนวอนและโวยหาเธอมากแค่ไหน เธอเองยอมรู้ดี แก้วมีสายตาอ่อนลง สายตาของเธอทำให้เขารับรู้ในทันที ว่าเธอยอม  โทโมะไม่รอช้ารีบถอดเสื้อตัวเองออกอย่างเร็ว ก่อนจะก้มมองอกคู่สวย แล้วซุกไซร้มันอย่างดูดดื่ม 

 

 

 

 

             " อื้อ  ! " เสียงเสน่หาเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เขาหมกมุ่นอยู่กับทรวงอกจนเธอไปถึงที่หมาย ร่างบงหอบถี่ ใจเต้นแรง และเธอก็ยอมรับกับตัวเองว่าเขาได้มอบความสุขหมาสารให้กับเธอ   ชายหนุ่มได้ใจทันทีที่รู้ว่าเขาทำให้เธอพอใจมากขนาดไหน ใบหน้าหล่อเริ่มไต่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงเนิ่นสวาทของหญิงสาว ไม่นานกางเกงขาสั่นของเธอก็ถูกเขาปลดออก พร้อมกับชั้นใน 

 

 

 

               จุ๊บ !  

 

 

 

 

            " ชั้ลอาย " แก้วเบือนหน้าหนีด้วยความอาย เมื่อโทโมะจุ๊บยังส่วนสงวนของเธออย่างไม่รังเกียจ 

 

 

 

 

              " มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะอายอะไรอีกค่ะ " โทโมะพูดเสียงหวาน ก่อนจะลงลิ้นไปยังส่วนลับของเธอ แก้วสะดุ้งโหยง กำหมอนไว้แน่นด้วยความเสี่ยวซ่าน 

 

 

 

 

              " อ๊ะซ " แก้วเริ่มร้องอีกครั้งเมื่อนิ้วเรียวมันเริ่มสอดเข้าไป เรื่อยๆ และมันเล่นสนุกกับของลับของเธอ

 

 

 

 

              " อ๊าาส  " ร่างเล็กปล่อยเสียงยาวเมื่อเธอถึงจุดหมายอีกครั้งหนึ่ง โทโมะยิ้มได้ใจ

 

 

 

 

              " ถึงตาชั้ลแล้วนะสาวน้อย " เขาไม่รอช้ารีบถอดกางเกงตัวเองออกแล้วสอดส่วนกลางเข้าไปในส่วนสวนของเธออย่างช้าๆ แก้วจิกหมอนทันทีเพราะรู้สึกถึงความเจ็บปวดและเสี่ยวซ่านปะปนกันไปมา แล้วอารมณ์ของเธอก็พลุ่งพร่านอีกครั้งเมื่อเขาเริ่มขยับสะโพกเข้าหาเธอ 

 

 

 

              "  อื้อ อื้อ " เสียงหวานครวญครางอย่างลืมตัว ซึ่งมันทำให้ฝ่ายรุกอย่างเขาพอใจมากยิ่งขึ้น 

 

 

 

 

              " อ่ะ  อ๊าาา  " เขาส่งเธอจนถึงที่หมายอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะตามมันไปติดๆ  ร่างสุงหมดเรี่ยวแรงทิ้งตัวลงบนล่างเล็กที่นอนหอบถี่อยู่ใต้ตัวเขา

 

 

 

 

              " มีความสุขเนอะ " โทโมะกระซิบข้างหูแก้วที่นอนหลับตาด้วยความอายก่อนจะหอมแก้วนวลอีกครั้ง  แก้วได้แต่หลับตาอมยิ้มไม่พูดอะไร 

 

 

 

              "  ไหนหละ ทำไมไม่ตอบ เธอไม่มีความสุขหรอ " โทโมะเริ่มหน้าเศร้า แก้วหันมามอง แต่ก็ยังอายๆอยู่

 

 

 

              "  ก็มี " แก้วพูด โทโมะยิ้มแก้มปริขึ้นมาทันที

 

 

 

              " หรอ  แล้วเอาอีกมั้ย " โทโมะพูด แก้มหุบยิ้มแทบไม่ทัน 

 

 

 

              "  ไม่เอาแล้ว เหนื่อยยย " แก้วพลิกตัวหนีทันที

 

 

 

             " 555 โอเคๆ ไม่เอาก็ไม่เอา  " โทโมะทั้งดีใจและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกที่แก้วยอมเขาแบบนี้ 

 

 

 

             '  ชั้ลทำอะไรลงไปเนี่ยย ' แก้วคิดในใจ 

 

 

 

 

 

                          ทางด้านของวีรวิทย์ที่รีบขับรถมาหาผู้กงไตรคุณที่ทำงานอย่างใจร้อน จนไม่แม้แต่สังเกตโทรศัพท์ของตัวเอง

 

 

 

 

             "  พี่ไตร แก้วเข้ามาแล้วยัง " วีรวิทย์ถามอย่างร้อนใจ ไตรคุณเองก็รอแก้วอยู่เหมือนกัน เขาได้แต่สายหน้าไปมา 

 

 

 

              "  แล้วทำไมแก้วยังไม่มา หรือว่าแก้วจะเป็นอะไรไป " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

              "  อีกไม่นานเดี๋ยวก็คงจะมา นี่แกมาหาชั้ลถึงนี้ มีอะไร " ไตรคุรพูด

 

 

 

              "   ผมแค่อยากเจอแก้ว ผมเป็นห่วง  " วีรวิทย์พูดก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา

 

 

 

 

               "  แล้วไม่ทำงานหรือไง ถึงได้มานั่งเฝ้าคนอื่นเค้าแบบนี้  "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

              "  ผมทำอะไรไม่ลงหรอกพี่ ใจผมมันร้อนไปหมดแล้ว " วีรวิทย์หน้าเครียด ไตรคุณมองอย่างเข้าใจ

 

 

 

 

              " งั้นก็นั่งรอต่อไปแล้วกัน แก้วมาเมื่อไหร่แกก็เห็นเอง " ไตรคุณพูดจบก็ทำงานต่อ วีรวิทย์ถอนหายใจยาว 

 

 

 

 

                          บริษัทของวีรวิทย์ กวางเดินเข้าไปในห้องทำงานวีรวิทย์แต่ก็ไม่เจอตัวเจ้าของห้อง เธอหงุดหงิดและใจคอไม่ดี เพราะวีรวิทย์ไม่โทรหาเธอเลย โทรไปเขาก็ไม่เคยรับสาย 

 

 

 

 

                 "  พี่วีไปไหน " กวางถามพนักงานคนหนึ่ง 

 

 

 

                " ไม่ทราบค่ะ " พนักงานตอบ

 

 

 

                 "  โอ้ย  ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้  แล้วออกไปนานแล้วยัง " กวางเริ่มโวยวายเสียงดังมากขึ้น 

 

 

 

 

                 " ก็เกือบๆ สามชั่วโมงแล้วค่ะ " พนักงานพูด กวางโกรธทันที รีบเดินออกจากบริษัทแล้วโทรหาวีรวิทย์

 

 

 

 

                       เสียงโทรศัพท์วีรวิทย์ดังอย่างต่อเนื่อง จนไตรคุณเริ่มไม่พอใจ

 

 

 

 

                  "  เค้าโทรมาเป็นร้อยสายแล้ว ทำไมไม่รับ " ไตรคุณพูด

 

 

 

                  "  ผมไม่มีอารมณ์ "  วีรวิทยพูด

 

 

 

                  "  ชั้ลก็ไม่มีอารมณ์มานั่งฟังเสียงโทรศัพท์แกทั้งวันแบบนี้ ถ้าไม่รับก็ออกไปซะ หนวกหู " ไตรคุณหงุดหงิด วีรวิทย์จำต้องรับสาย

 

 

 

 

                  

 

                   "  กวาง โทรมา..." วีรวิทย์ยังพูดไม่จบ

 

 

 

                   ( ทำไมพี่ไม่รับสายกวาง กวางโทรไปเกือบร้อยสายแล้วนะค่ะ พี่ไม่รักกวางแล้วใช่มั้ย พี่มีคนอื่นใช่มั้ย มันเป็นใคร บอก.... ) เธอพูดจนเขารำคาญ

 

 

 

 

                  " เงียบ !!   ถ้าจะโทรมาเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้ก็ไม่ต้องโทรมา รำคาญ " วีรวิทย์ตะคอกใส่โทรศัพท์ จนคนปลายสายเงียบทันที กวางน้ำตาไหลออกมา วีรวิทย์ไม่เคยตะคอกใส่เธอแบบนี้มาก่อน 

 

 

 

                 ( กวางแค่คิดถึงพี่ ) กวางพูดเสียงสั่น วีรวิทย์รู้สึกผิด 

 

 

 

 

                " พี่เครียด พี่กำลังทำงานอยู่ พี่ขอโทษนะ " วีรวิทย์พูดเสียงอ่อนลง

 

 

 

                 (  แล้วพี่ทำงานที่ไหน กวางมาหาพี่ที่บริษัท แต่พี่ไม่รู้ ) กวางพูดไปร้องไป 

 

 

 

 

                 "  พี่ออกมาเจอลูกค้า แล้วกวางไปหาพี่ทำไม มีธุระอะไรหรอ " กวางพูด 

 

 

 

                 (  แค่อยากเห็นหน้าพี่เท่านั้นเอง แต่พี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร กวางไม่กวนพี่ก็ได้ ) กวางพูด ทั้งที่ในใจก็อยากเจอวีรวิทย์ใจะขาด

 

 

 

                  "  พี่ขอโทษด้วยนะ ที่พี่ไปเจอกวางไม่ได้ " วีรวิทย์พูดจบ กวางปล่อยโฮออกมาทันที จนเขาได้ยินถึงเสียงสะอื้นไห้ของกวาง

 

 

 

 

                  "  กวาง ! กวาง !  " วีรวิทย์เรียก แต่กวางไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้ แล้วตัดสยทิ้งไป 

 

 

 

 

                 "  ไปหาเค้าหน่อยเถอะ แกดูเป็นห่วงเค้านะ " ไตรคุณพูด เพราะมองอาการีรวิทย์มาตลอดตั้งแต่รับโทรศัพท์ 

 

 

                "  แต่ผมเป็นห่วงแก้วมากกว่า  " วีริทย์พูด 

 

 

 

                "  หรอ แต่ดูสีหน้าแก มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ " ไตรคุณพูด 

 

 

 

                " พี่จะมารู้ดีกว่าใจผมได้ยังไง " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

               "  ก็แล้วแต่นะ ถ้าเค้าเสียงใจมากๆ เข้าไปร้านเหล้า ไปดื่มเหล้าจนเมาหัวทิ่มแล้วมีใครก็ไม่รู้ลากขึ้นไปโรงแรม แล้วก็..."  ไตรคุณยังพูดไม่จบ วีรวิทย์ก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที

 

 

 

 

               "  ใจโลเลจริงๆ น้องกู " ไตรคุณพูดกับตัวเอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               " จะไปไหน " โทโมะที่เพิ่งตื่นเมื่อเห็นแก้วจะลุกออกจากเตียงก็ถามเสียงเข้ม

 

 

 

              " ไปธุระข้างนอก แป๊บเดียว " แก้วพูด 

 

 

 

             " ไปด้วย " โทโมะพูดแล้วลุกตาม 

 

 

 

              "  เห้ย ไม่ได้  ไปไม่ได้ " แก้วพูด

 

 

 

               "  ทำไม  นัดใครเอาไว้ " เขาเริ่มโกรธอีกแล้ว - - !

 

 

 

              "  นัดเพื่อนเอาไว้  ชั้ลไปแป๊บเดียวเองนะ " ก้วพูดอ้อนๆ 

 

 

 

             "  ผู้หญิง ผู้ชาย " โทโมะถาม แก้วไม่ตอบแต่ฝืนยิ้มออกมา 

 

 

 

            " ผู้ชายสินะ " อ้าว งอลเฉยเลย 

 

 

 

 

              "  นายจะคิดมากไปทำไม " แก้วพูด เธอม่เข้าใจในอาการของโทโมะ 

 

 

 

              "  เป็นใคร ใครก็ต้องคิดมาก เมียตัวเองไปหาชายที่ไหนก็ไม่รู้ " ยังงอลอยู่ๆ 

 

 

 

             " นางบำเรอ ไม่ใช่เมีย " แก้วตัดพ้อตัวเอง เพราะรู้ว่าโทโมะไม่คิดกับตนไปมากกว่านี้ 

 

 

 

             "  จะเรียกอะไรก็ชั่ง ยังไงเธอก็เป็นของชั้ลแล้ว จะไปเป็นของคนอื่นไม่ได้ " โทโมะพูดเสียงแข็ง แก้วน้อยใจ เพราะสุดท้ายเขาก็รู้สึกแบบที่เธอคิดจริงๆ

 

 

 

 

             " อย่ากังวลเลย ชั้ลไม่ใช่คนที่ยอมเสียตัวให้คนอื่นง่ายๆหรอก " แก้วพูดแล้วเดินออกไป โทโมะไม่เข้าใจในสิ่งที่แก้วพูด   แต่ก็ไม่เดินตามไป 

 

 

 

 

 

 

 

              "  ฮึก ฮึก ฮืออ " กวางเดินร้องไห้อยู่ข้างทาง วีรวิทย์พยามโทรหาเท่าไหร่เธอก็ไม่รับสาย  แต่สุดท้าย เขาก็เจอ 

 

 

 

 

               "  กวาง  ! ขึ้นรถ ! " วีรวิทย์ตะโกนเรียกกวางที่เดินอยู่ กวางหยุดเดินก่อนจะขึ้นรถไปอย่างว่าง่าย

 

 

 

 

              "  ไหนบอกจะไม่มาหากันไง ฮือ ฮือ ฮือ " กวางพูดไปก็ร้องไห้ไป วีรวิทย์เหมือนคนใจหายเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ 

 

 

 

 

             "  พี่มาแล้ว หยุดร้องได้แล้วนะ " วีรวิทย์เช็ดน้ำตาให้กวาง เธออั้นสะอื้นของตัวเองไว้ เมื่อทำตามคำขอของเขา

 

 

 

            " กวางนึกว่าพี่จะไม่มาหากวางแล้วซะอีก " กวางพูด

 

 

 

           "  แล้วทำไมถึงมาเดินอยู่ตรงนีได้หละ ไม่เอารถมาหรอ " วีรวิทยพูด

 

 

 

            "  พ่อเอารถไปใช้ กวางเลยนั่งแท็กซี่มา " กวางพูด 

 

 

 

 

             "  ไม่น่าลำบากเลยนะกวาง  " วีรวิทย์พูด กวางนิ่งไป 

 

 

 

 

             " เราห่างกันเกินไปหรืพี่เปลี่ยนใจจากกวางแล้วค่ะ " กวางพูด เธอมองเขาอย่างรอคำตอบ 

 

 

 

             " คิดเยอะจังเลย นะเรา  "  วีรวิทย์พูด ก่อนจะเอาถือขยี้ผมกวาง แต่ภายในใจของเขาเองก็ตอบคำถามของเธอไม่ได้จริงๆ 

 

 

 

             "  กวางเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อพี่นะ กวางไม่งอแง ไม่เจ้าอารมณ์เมือนเมื่อก่อน กวางตั้งใจทำงานแล้วนะ " กวางพูด วีวิทย์พยักหน้ารับรู้ เพราะเขาก็สัมผัสด้ว่าเธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ 

 

 

 

 

              " แต่พี่ต้องสัญญากับกวางนะ ว่าพี่จะไม่ทำร้ายกวาง " กวางพูด  วีรวิทย์หน้านิ่ง แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้ารับคำ กวางยิ้มดีใจสวมกอดวีรวิทย์ไว้แน่น ผิดกับชายหนุ่มที่มีแววตาสับสน

 

 

 

 

 

 

                          หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง แก้วแอบนัดไตรคุณออกมาข้างนอก โดยบอกไตรคุณว่าให้มาคนเดียว แก้วกำลังจะเดินเข้าไปหาไตรคุณที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่เธอก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อมีคนโทรเข้ามา

 

 

 

 

 

 

               ( จะกลับยัง ) โทโมะที่นั่งใจร้อนราวกัฟอยู่ที่บ้าน 

 

 

 

                "  เพิ่งจะมาถึงเนี่ย ยังไม่ได้คุยเลย "  แก้วพูดจบ โทโมะก็กดสายทิ้ง แก้วเลยเดินเข้าไปหาไตรคุณ

 

 

 

 

               "  พี่ไตร " แก้วพูด

 

 

 

              "  นั่งซิ  " ไตรคุณพูด แก้วนั่งลง 

 

 

 

             "  ทำไมนัดพี่มาคุยสองคนแบบนี้หละ มีอะไรรึปล่าว " ไตรคุณพูด

 

 

 

            " มีค่ะ มีเยอะด้วย  " แก้วพูด ก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ไตรคุณฟังจนหมด ไตรคุณนิ่งไป 

 

 

 

            "  เราจะเชื่อเค้าได้หรอ " แก้วพูด 

 

 

            " เชื่อได้ค่ะ อาบอมรู้รหัสลับของสายลับ รู้เรื่องรอยตำหนิที่หลังของแก้ว แล้วเช่อว่าเค้าคืออาของแก้วค่ะ แล้ก็เชื่อว่าเค้าเป็นคนของเราจริงๆ " แก้วพูดหนักแน่น ไตรคุณยังไม่างใจ

 

 

 

            " ทำไมถึงเชื่อจัง " ไตรคุณพูด 

 

 

 

            " ครั้งแรกที่เจอกัน อาพูดเตือนแก้วว่าอย่าเล่นกลับไฟ หลังจากนั้าอาก็ขับรถตามแก้ว ตอนที่แก้วล้มรถแล้วโทรหาพี่ ครั้งนั้นเค้าก็มาเตือนแก้ว แก้วสงสัยมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่กลาปรึกษาพี่ " แก้วพูด ไตรคุณพยักหน้า

 

 

 

            " หัวหน้าก็เคยบอกเหมือนกัน ว่ามีสายลับอยู่ในแก๊งใหญ่แล้วบอกให้พี่วางมือ พี่ก็คิดว่าหัวหน้าเป็นพวกเดียวกับมันซะอีก " ไตรคุณพูด

 

 

 

            " อาต้องการให้พวกเราช่วยเรื่องคนสนิทอีกคนของนายใหญ่ เพราะอาจะได้ทำงานสะดวกขึ้น แต่เรื่องนี้ต้องรู้แค่พี่ไตรกับแก้วเท่านั้น " แก้วพูด ไตรคุณพยักหน้า 

 

 

 

           "  ได้ซิ แล้วจะช่วยยังไง " ไตรคุณพูด

 

 

 

          " เดี๋ยวอาจะติดต่อมาอีกทีค่ะ " แก้วพูดจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง แก้วกดรับสาย

 

 

 

 

            ( จะกลับยัง ถึงไหนแล้ว ) โทโมะพูดเสียงแข็งขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

            " ชั้ลเพิ่งคุยธุระเสร็จเนี่ย " แก้วพูดจบโทโมะก็ตัดสายทิ้งไปอย่างหงุดหงิด ไตรคุณมองแก้วอย่างสังเกต

 

 

 

             "  แฟนโทรมาหรอ " ไตรคุณถาม แก้วอึ้งไป เพราะไม่อยากให้รู้เรื่องโทโมะ

 

 

 

 

              "  ไม่ใช่แฟนค่ะ งั้นแก้วกลับก่อนนะค่ะพี่ไตร ไว้แก้วจะโทรหาถ้ามีอะไรคืบหน้า " แก้วพูด ไตรคุณพยักหน้า แก้วยกมือไหว้แล้วเดินออกไป ไตรคุณมองตามอย่างสงสัย

 

 

 

 

             "  แปลกๆแฮะ " ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        ในรถแท็กซี่

 

 

 

 

 

              ( กลับยัง ถึงไหนแล้ว )  โทโมะพูด 

 

 

 

               " อยู่หน้าบ้านแล้วเนี่ย  " แก้วพูดจบก็วางสาย ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ก็เจอโทโมะยืนขางประตูอยู่ 

 

 

 

              " ไปไหนมา ทำไมนานจัง " โทโมะบ่นๆ

 

 

 

             "  นานอะไรของนาย ชั้ลไปมา 2 ชั่วโมงกว่าเอง " แก้วพูด 

 

 

 

             " หึ !  มีความสุขสินะ พอได้เจอผู้ชาย  " เอาอีกแล้ว งอลอีกแล้วครับท่าน

 

 

 

             "  จิ๊ " แล้วหงุดหงิด ไม่เข้าใจอารมณ์ของโทโมะ เดินหนีไป โทโมะเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมหงุดหงิดกับแก้วบ่อยเกิน แต่ก็ทำฟอร์มไม่เดินตามแก้วไป 

 

 

 

 

 

 

                 ** เมื่อวีรวิทย์เริ่มโลเลจากกวางเอนเอียงมาเป็นแก้ว ถ้ากวางรู้จะเป็นยังไง

                     

                      เมื่อผู้กองไตรคุณเริ่มสงสัยแก้ว ถ้าผู้กองรู้ว่าแก้วกับโทโมะเป็นอะไรกันจะเป็นยังไง

 

                      เมื่อโทโมะเริ่มหงุดหงิดแก้วมากขึ้นเวลาที่แก้วไปกับผู้ชายเขาจะทำยังไง 

 

                     เมื่อแก้วต้องทำงานกับผู้ชาย โทโมะจะทำยังไง