เพียงเงา

 

 

 

                          เช้าของวันใหม่ แสงสว่างจากดวงตะวันสอดส่องเข้ามาผ่านม่านบางๆ ทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มทั้งคืนหรี่ตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะพลิกตัวมองชายอีกคนที่กอดเธออยู่ แก้วแกะมือโทโมะที่ยังหลับสนิทอย่างเบามือ ก่อนที่เธอจะลุกออกจากเตียง  แก้วเดินไปหยิบกางเกงในตะกร้าผ้าตัวที่เธอสวมใส่เมื่อวานขึ้นมา ก่อนจะล้วงหาเศษกระดาษที่เปี๊ยกเขียนฝากไว้ให้ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึน

 

 

 

             " พี่ไตรค่ะ ลูกน้องของโจทย์(บอม) นัดส่งของกับลูกค้ารายย้อยในเขตพื้นที่บ้านของเปี๊ยก ใกล้กับป้าช้า นะค่ะ " แก้วพูด

 

 

              ( ดี เดี๋ยวพี่จะให้ หมวดปาล์ม จัดการเรื่องนี้  ส่วนคืนนี้ก็เวลาเดิมตามที่นัดหมาย  )  ไตรคุณพูด  แก้วรับคำ ก่อนจะกดวางสาย  แล้วรีบเดินเข้าครัวไปทำกับข้าวให้โทโมะ 

 

 

 

                บริษัทธนบดิทร์  กวางตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเต็มที่  เธอหวังจะเปลี่ยนตัวเอง เพื่อมัดใจวีรวิทย์ แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เธอคิด นับแต่ที่เธอมาทำงาน เธอกับวีรวิทย์ก็ไม่เคยเจอหน้ากันเลย อีกทั้งวีรวิทย์ไม่เคยโทรหาเธอ และเธอเองเมื่อโทรไปเขาก็ไม่ค่อยจะรับสาย

 

                "  พี่กาญจน์ ทำไมพี่วีเปลี่ยนไป ไม่เห็นโทรหากวางบ้างเลย  เมื่อกี้โทรไปจะนัดไปทานมื้อค่ำ ก็บอกว่ามีงานๆ " กวางบ่นอย่างน้อยใจ

 

 

                 "  เค้าอาจจะงานยุ่งจริงๆก็ได้ ย่าลืมซิว่าเค้าเป็นเจ้าของบริษัทนะ จะให้ว่างเหมือนพนักงานทั่วไปได้ยังไง   " กาญจน์พูด

 

 

                 "  ก็เข้าใจนะว่างานยุ่ง แต่ยุ่งถึงขนาดไม่มีเวลาโทรหากวางเลยหรอ แค่สัก 2 นาทีก็ยังดี   นี้กวางอุส่าเปลี่ยนตัวเองเพื่อเค้าเลยนะ " กวางพูด

 

 

                 "  เอ๊าน๊า  อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวเค้าว่างเมื่อไหร่ก็โทรมาเองแหละ ผู้ชายเค้าไม่ชอบผู้หญิงจู้จี้จุกจิกหรอกนะ  "  กาญจน์พูด ก่อนจะลุกไปทำงานต่อ กวางนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็สลัดความน้อยใจทิ้ง ยอมเชื่อในคำของพี่สาว ก่อนจะหันมามุ่งมั่นทำงานต่อ 

 

 

 

                       ผิดกับวีรวิทย์  ที่ตอนนความรักที่เขามีให้กวางลดน้อยลงไปทุกที แต่พื้นที่ในใจของเขา กลับมีแก้วอยู่  วีรวิทย์ไม่เป็นอันจะทำงาน เพราะคิดถึงแก้วตลอดเวลา จนไตรคุณต้องเตือน จึงจะยอมไปทำงานได้  

 

 

                   "  อย่าเอาเรื่องส่วนตัวไปปนกับเรื่องงาน "  คำพูดของไตรคุณ ทำให้วีรวิทย์ที่นั่งเหมอลอยอยู่ในที่ประชุม ได้สติขึ้นมา ก่อนจะเริ่มทำงานต่อไป 

 

 

 

 

                      บริษัท TT & T  โทโมะนั่งคุยงานกับลูกค้ารายใหญ่ในที่ประชุม โดยมีแก้วกับกรรมการบริษัทนั่งร่วมองค์ประชุม 

 

 

                    "  ผมอยากได้อะไรที่มันแปลกใหญ่กว่านี้  "  ลูกค้ารายใหญ่มีสีหน้าไม่พอใจ กับโครงสร้างอาคารที่ทำงาน ซึ่งมันเหมือนเดิมและรูปแบบเดียวกันกับที่เค้าเคยทำในครั้งก่อน

 

 

                    "  แต่มันก็ดีไม่ใช่หรอครับ ดีและได้มาตรฐาน  " โทโมะพูด กรรมการทุกคนนิ่ง เพราะไม่ค่อยเห็นด้วยกับโทโมะแต่ค้านไม่ได้เลยสักครั้ง

 

 

                    "  ใช่ มันดีและได้มาตรฐาน แต่ถ้าคุณเอาแปลนเดิมแบบนี้ไปก่อสร้าง ใครมันจะมาซื้อ มันซ้ำกับของคนอื่นซิคุณ  " ลูกค้าเริ่มโวยวาย 

 

 

                    "  แล้วคุณจะเอายังไง  คุณมาจ้างคนของผมให้ออกแบบให้ เอาแบบเดิม ก็นี้ไง แบบเดิม แล้วคุณจะโวยวายอะไรอีก " โทโมะเองก็เริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่

 

 

                    "  ที่ผมบอกว่าแบบเดิม ผมหมายถึง ให้มันโปร่งๆ ไม่ทึบ ไม่รู้สึกอึดอัดเวลาทำงาน  แต่ไม่ใช่เหมือนเดิมทุกอย่างแบบนี้ ถ้ามจะทำแบบเดิม ผมจะมาจ้างให้บริษัทคุณออกแบบท ทำไม " ลูกค้าพูด 

 

 

                   "  แล้วคุณจะเอายังไง จะฉีกสัญญาเลยมั้ย ผมจะได้เตรียมเงินชดใช้ค่าเสียหายให้เลย  " โทโมะพูด ลูกค้ามองหน้าอย่างเอาเรื่องและผิดหวัง  กรรมการบริษัทที่เข้าประชุมหันหน้ามองกันไปมา อย่างไม่เข้าใจในความคิดของโทโมะ 

 

 

                   "  นายใจเย็นๆก่อนสิ ค่อยๆพูด ใช้สติ อย่าใช้อารมณ์ " แก้วกระซิบข้างหนู โทโมะหันมองตาขวาง 

 

 

                   "  คุณคิดดีแล้วนะ ที่พูดกับผมแบบนี  " ลูกค้าพูด เขาให้เลขาของเขาเก็บเอกสาร เพื่อจะออกจากห้อง

 

 

                    "  ไม่แน่ใจค่ะ " แก้วพูด ทุกคนหันมามองแก้ว โดยเฉพาะโทโมะที่มองมาอย่างเอาเรื่อง แก้วหน้เจื่อยๆไป เพราะเธอเองก็เพิ่งเข้าประชุมบริษัทครั้งแรกเหมือนกัน

 

 

                     " คุณลูกค้าต้องคิดถึงผลได้ผลเียด้วยนะค่ะ ตอนนี้คุณได้ประกาศที่จะขาย ออฟฟิตที่ยังไม่เริ่มก่อสร้าง และทางเราก็รู้มาว่า มีคนมากมายที่มาติดต่อขอซื้อจากคุณ และคุณก็ได้ตกลงขายให้กับเค้าไปแล้ว ถ้าคุณผิดสัญญา คุณอาจจะต้องเสียหายมากกว่าที่เราจะเสียให้คุณ   " แก้วพูด กรรมการทุกคนทึ้ง รวมทั้งโทโมะที่นั่งข้างแก้ว  ลูกค้าหน้าเจื่อยๆไป 

 

 

                    " ก็ไม่เป็นไร ผมก็แค่ไปจ้างบริษัทอื่นให้มาออกแบบใหม่ให้ มันก็แค่นั้นเอง มันจะยากอะไร  " ลูกค้าพูด

 

 

                    "  ออกแบบออฟฟิต มันใช่เวลานานนะค่ะ ไหนจะต้องดูแลเรื่อง ไหนจะวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างอีก ไหนจะก่อสร้าง กว่าจะเสร็จ ชั้ลว่าไม่ทันตามเวลาที่คุณระบุไว้ในสัญญาขายแน่นอน " แก้วพูด  ลูกค้าคิดตาม

 

 

                    "  ก็แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง ในเมื่อผมไม่ต้องการแบบเดิม ฝืนทำไป ผมก็มีแต่จะขาดทุน " ลูกค้าพูด

 

 

                   " เดี๋ยวชั้ลบูรณาการให้เองค่ะ ไม่ต้องห่วง วัสดุอุปกรณ์ที่ใช้ ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่แปลนของอาคารชั้ลจะเปลี่ยนให้มันแปลกใหม่ตามที่คุณลูกค้าต้องการ " แก้วพูด

 

                   " คุณแน่ใจหรอ ว่าคุณทำได้ " ลูกค้ามองแก้วย่างไม่เชื่อ

 

 

                   " ค่ะ ชั้ลแน่ใจ " แก้วพูดอย่างมั่นใจ  กรรมการหันมามองแก้วอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

 

 

                  "  ถ้าคุณยืนยันแบบนี้ ผมก็วางใจ แต่ผมให้เวลาคุณแค่อาทิตย์เดียวนะ ถ้าไม่เสร็จ ผมจะคิดค่าเวลาเพิ่มด้วย " คุณลูกค้าพูดแล้วเดินออกไปทันที โดยไม่มองโทโมะ 

 

 

                  "  ทำบ้าอะไรลงไป  เธอจะทำให้ชั้ลเสียหายมากขึ้นรู้ตัวรึปล่าว  " โทโมะหันมาว่าแก้ว  

 

 

                  "  นายอย่าลืมสิ ว่าชั้ลจบทางด้านนี้มาโดยตรง  แล้วชั้ลก็ทำงานเกี่ยวกับการออกแบบนี้มานานหลายปี  ปัญหาที่หนักกว่านี้ชั้ลยังแก้ได้เลย ทำไมแค่นี้ชั้ลจะแก้ไม่ได้ " แก้วพูด 

 

 

                   "  แต่มันไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร แบบเดิมมันก็ดีอยู่แล้ว จะไปตามใจมันทำไม " โทโมะยังโวยไม่เลิก 

 

 

                   "  ดีได้ยังไง ก็นี้ดูสิ ยอดขาย กำไร ของคุณตั้งแต่ 5 ปีที่ผ่านมา มันไม่เพิ่มขึ้นเลย มีแต่ลดลง  " แก้วยื่นแฟ้มให้ดู  กรรมการทุกคนหันไปมองหน้ากันยิ้มๆ 

 

 

                  " มันเรื่องของชั้ล  " โทโมะยังดื้อด้าน 

 

 

                   " คุณจะพูดอย่างนี้ได้ ก็ต่อเมื่อคุณถือหุ้นคนเดียว 100 % เต็ม แต่นี้มีกรรมการคนอื่นด้วย คุณไม่เห็นใจพวกเค้าหรอ  " แก้วกระซิบ เพราะไม่อย่างให้โทโมะเสียหน้าไปมากกว่านี้ โทโมะนิ่งไป คิดตามที่แก้วพูด ก่อนจะหันไปมองกรรมการคนอื่น 

 

 

                   " มาเป็นประธานบริาัทแทนชั้ลเลยมั้ย " โทโมะพูด แล้วเดินออกจากห้องไป แก้วมองตามอย่างไม่เข้าใจ เป็นความรู้สึกเดียวกันกับกรรมการคนอื่นที่นั่งอยู่ 

 

 

                   "  เพิ่งจะเห็นหนูวันแรกก็วันนี้แหละ หนูนี่กล้ามากนะ ที่ไปขัดท่านประธานแบบนั้น  " กรรมการคนหนึ่งพูด แก้วยิ้มเจื่อยๆ 

 

 

                  "  ถ้าหนูทำได้อย่างที่หนูพูด บริษัทเราคงมีรายได้เพิ่มขึ้นแน่นอน " กรรมการอีกคนเสริม 

 

 

                   " ใช่ๆๆ " ทุกคนในนั้นเห็นด้วย 

 

                  "  หนูจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง " แก้วพูดอย่างจริงจัง  โทโมะที่แอบฟังอยู่หน้าประตู นิ่งไป เมื่อได้ฟังความเห็นของกรรมการคนอื่น เพราะก่อนหน้านี้เขาไม่เคยฟังใคร นอกจากตัวเอง  แก้วลุกเดินออกมาจากห้องประชุม ก็เจอโทโมะ ที่ยืนอยู่หน้าห้อง โทโมะลากมือแก้ว เข้าห้องทำงาน

 

 

                  "  เธอหักหน้าชั้ล ! " โทโมะพูด แกวส่ายหน้าไปมา 

 

 

                 " ชั้ลไม่ได้หักหน้านาย ชั้ลช่วยนาย " แก้วพูด 

 

 

                  " ชั้ลไม่แปลกใจ ที่ไอวีมันขอตัวเธอไปทำงานกับมัน เพราะเธอเป็นแบบนี้นี่เอง " โทโมะพูด

 

 

                 "  ยังไง ไม่เข้าใจ " แก้วยังงงอยู่ 

 

 

                " เพราะเธอเก่ง ฉลาด มีไหวพริบ " โทโมะเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะก้มกระซิบข้าหู แก้วใจเต้นตุบตับ แล้วรีบก้าวถยหลังออกมา  โทโมะมองแก้วที่เหมือนจะเขิลๆ ก็อมยิ้ม

 

 

              " มานี้ เดี๋ยวชั้ลให้รางวัล  "  โทโมะกวักมือแก้ว  แต่แก้วไม่ยอมเดินไปหา 

 

 

              "  มาเร็วๆสิ ชั้ลจะให้รางวัลเธอนะ " โทโมะพูดอ้อนๆ แก้วคิ้วขมวดมองอย่าง งงๆ

 

 

              " รางวัลอะไรของนาย " แก้วพูด

 

 

               "  เร็วๆๆๆ มาเร็ว "  โทโมะทำท่าทีตื่นเต้น จนแก้วสนใจรีบเดินเข้าไปใกล้ๆ

 

 

               "  หลับตา เร็วๆๆๆๆ " โทโมะรุกใหญ่ แก้วก็ยิ่งสนใจรีบหลับตา โทโมะยื่นมองแก้วที่ยืนหลับตาอยู่ตรงหน้า ก่อนจะโน้มหน้าลงไป และจูบเธออย่างอ่อนโยน 

 

 

 

             จุ๊บ  ! 

 

 

             "  เห้ย !! " แก้วรีบผลักร่างสูงออกอย่างเร็ว โทโมะยอมถอยออกมา 

 

 

            " รางวัลที่ยิ่งใหญ่ มอบให้กับเธอ " โทโมะพูดไปยิ้มไป ไม่รู้ทำไมเขาถึงเขิลอายได้ขนาดนี้  

 

 

             "  รางวัลบ้าอะไรก็ไม่รู้  "  แก้วพูดไปก็อมยิ้มไป แต่ก็พยามเก็บอาการเขิลไปสุดๆ 

 

 

 
              "  เขิลมั้ย !  ^^ " ถามคนอื่นทั้งที่ตัวเองเขิลแทบตาย 

 

 

               "  อะไรของนาย ทำงานๆ " แก้วพูด พยามแมมริมฝีปากไม่ให้ยิ้ม โทโมะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเอง ได้แต่มองแก้ว แล้วยิ้ม  หัวใจของเขาเริ่มจะรักแก้วมาบ้างงแล้ว และตัวแก้วเองก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน 

 

 

 

 

                      ช่วงเย็นหลังเลิกงาน โทโมะเก็บของและเดินมาหาแก้วก่อนจะออกคำสั่งให่แก้วเก็บของแก้วทำตามอย่างว่าง่าย ทั้งคู่เดินออกไปจากที่ทำงาน

 

 

                " อยากกินก๋วยเตี๋ยวเมื่อวานอีกเนอะ " โทโมะพูดขณะขับรถ วันนี้ทั้งคู่มาทำงานด้วยรถคันเดียวกัน 





                "  ไปมั้ยหละ " แก้วพูด โทโมะพยักหน้า แล้วขับรถเข้าเส้นทางไปร้านก๋วยเตี๋ยวทันที  

 

 

 

                         ขณะ นั่งทานก๋วยเตี๋ยว เสียงโทรศัพท์แก้วดังไม่ขาดสาย หญิงสาวเหลือบมองโทโมะ ก็ไม่กล้รับสาย

 

 

                   "  ทำไมไม่รับ  ! "โทโมะเริ่มดุ แล้วยิ้มเจื่อยๆ แล้วกดรับสาย

 

 

                   "  โอเคค่ะ ค่ะ ค่ะ " แก้วหน้าเครียด ก่อนจะวางสาย โทโมะมองอย่าง ไม่เข้าใจ

 

 

                   "  มีอะไร " โทโมะถาม

 

 

                   "  ป่าว ไม่มีอะไร  กินต่อๆ "  แก้วพูด ทั้งคู่ทานกันจนเสร็จก็กลับบ้าน ตลอดทางไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้น พอถึงบ้าน แก้วก็รีบขึ้นห้องทันที 

 

 

 

 

                       22.30 แก้วเดินย่องออกจากห้องเพราะคิดว่าโทโมะ เข้าห้อง นอนไปแล้ว แต่ผิดคาด 

 

 

                   " จะไปไหน ! " เขาแอบมองหน้าห้องเธออยู่ตลอด เธอเดินออกจากห้อง มีหรอที่เขาจะไม่เห็น 

 

 

                    " เอ่ออออ  ไป ธุระ "  แก้วพูด ไม่กล้ามองหน้าโทโมะ 

 

 

                     "  แต่งตัวบ้าอะไรแบบนี้  " โทโมะพูด ไม่แปลกที่เขาจะสงสัย เพราะแก้วแต่งตัวแปลกจริงๆ ใส่เดฟดำ เสื้อกล้ามขาว เสื้อหนังสีดำ หมวกก็สีดำ แถมยังใส่ถุงมือสีดำอีก 

 

 

                    "  ก็ชั้ลชอบแนวนี้ไง  " แก้วพูด โทโมะมองอย่างผิดสังเกตุ 

 

                    " โกหก " โทโมะพูด แก้วอึดอัด ไม่รู้จะพูดยังไง อีกอย่าง ไตรคุณก็โทรมาไมู่้กี่สายแลว เธอกลัวเสียงานเลยเลือกจะทำร้ายโทโมะ 

 

 

                     "  ขอโทษนะ ชั้ลไม่ได้ตั้งใจ " แก้วพูดกับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้ามาโทโมะแล้วจูบเขา โทโมะนึกว่าแก้วต้องการเขาเลยจูบตอบอย่างเร้ารอน ไม่นานโทโมะก็เริ่มตัวอ่อนและหลับไป  

 

 

                      "  ฝันดีนะ พรุ่งนี้เจอกัน " แก้วพยุงร่างสูงที่หลับสนิทไปนอนบนเตียง แล้วรีบออกจากบ้านไปอย่างเร็ว 

 

 

 

                  

                            ณ  ป่าช้าหลังวัด แก้ว ผู้กงไตรคุณ วีรวิทย์ หมวดก้อง หมวดปาล์ม มาอยู่รวมตัวกันที่หลังพุ่มไม้ โดยมีตำรวจอีกหลายนาย กระจายอยู่รอบๆ 

 

 

                      " ทำไมมันถึงได้เปลี่ยนแผนเร็วแบบนี้ " แก้วถาม เพราะจุดนัดพบที่มันส่งยาจริงๆ คือ ที่ผับ 

 

 

                     " ไอบอมมันเป็นคนฉลาด มันรู้ว่ามีสายตำรวจ มันเลยเปลี่ยนที่โดยไม่ได้นัดหมาย " หมวดก้องพูด

 

 

                     "  แล้วนี้เรารู้ได้ยังไงค่ะ " แก้วพูด

 

                     "  ไอเจ้าเปี๊ยกมันโทรมารายงาน " ผู้กองไตรคุณพูด ก่อนที่จะหันไปมองรถสองคันที่วิ่งเข้ามาจอด และคนที่ลงมาจากรถคือ ไอบอม  กับลูกค้าของมัน

 

 

                     "  เตรียมตัวให้พร้อม  แก้ว อยู่กับพี่อย่าทำอะไรเกินหน้าที่เด็ดขาด " ผู้กองไตรคุณออกคำสั่ง แก้วพยักหน้าก่อนจะใส่ไอโม่ง  

 

 

 

                               ตำรวจทุกนายอยู่ประจำจุด เมื่อมีการส่งยาและเงินกัน ตำรวจก็บุกจับทันที แต่ด้วยแผนการของบอม ที่ให้ลูกน้องอีกกลุ่มหนึ่งคอยตลบหลังตำรวจ อยู่ ก็เกิดการสู้กันอย่างดุเดือด 

 

 

                    " นี่มันให้ลูกน้องมันซุ่มดูเราอยู่ห่างๆหรอวะ " หมวดปาล์มพูดกับหมวดก้อง ตอนนี้ทั้งคู่ถูกล้อมไว้ดวยลูกน้องของบอม ทั้งหมดสู้รบกัน 

 

 

                     " เรียกกำลังเสริม " ผู้กองไตรคุณ ต่อสู้กับลูกน้องอีกกลุ่มหนึ่ง เมื่อความชุลมุนมีมากขึ้น ทำให้ผู้กงกับแก้วแยกออกห่างกันมากขึ้น 

 

 

                      "  แก้วหายไปไหน ! " วีรวิทย์ที่สู้กับคนร้ายอยู่ นึกเป็นห่วงแก้ว พอหันไปมอง แก้วก็หายตัวไปแล้ว ไตรคุณที่ได้ยินเสียงของวีรวิทย์ก็มองหาแก้ว แต่ก็ไม่เจอ 

 

 

                     "  ปัง !  " เสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้น เป็นเหมือนสัญญาณ ที่ให้ลูกน้องถอยออกมา ลูกน้องของบอมถอยออกมาจนหมด บางส่วนวิ่งเข้าไปในป่า บางส่วนขึ้นรถขับออกไปอย่างเร็ว  ทางด้านตำรวจก็ไล่ตามแต่ไม่ทัน จึงมายืนรวมตัวกัน 

 

 

                    "  แยกย้ายกันตามหาแก้ว !!! "  ไตรคุณใจคอไม่ดี ออกคำสั่งให้ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาออกตามหาแก้ว

 

 

 

                               บ้านพักของบอม  แก้ว ถูกจับตัวมา นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงภายในห้อง โดยที่มีบอมนั่งมองอยู่ข้างเตียง ไม่นานร่างเล็ก ก็รู้สึกตัวขึ้นมา

 

 

                      " ที่นี่ที่ไหน !! " แก้วรีบลุกออกจากเตียงทันทีที่เห็นหน้าบอม เธอไปยืนอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง ให้ไกลตัวบอมมากที่สุด 

 

 

                       " บ้าบิ่นถึงขนาดออกมาสู้กับโจร จะไปกลัวอะไรกับการที่อยู่กับชั้ล 2 คน " บอมเดินเข้าไปหาแก้ว แก้วเดินหนี เริ่มใจคอไม่ดี 

 

 

                       " ชั้ลเคยเตือนเธอแล้ว ทำไมไม่ฟัง ! ชั้ลบอกแล้วใช่มั้ยว่ามันอันตราย " บอมพูด แต่เสียงดังและน่ากลัวกว่าเดิม แก้วไม่ตอบได้แตเดินหนี

 

 

                        "  อยู่นิ่งๆ !! " บอมผลักแก้วไปขึงกับฝาผนัง แก้วดิ้นสุดแรง

 

 

 

 

                  พรึบ   !! เสื้อหนังสีดำถูกถอดเขวี้ยงลงกับพื้น 

 

 

                         " อย่า !  กรี๊ดดด  "  แก้วถูกบอมพลิกตัวให้หน้าชกับฝาผนัง ก่อนจะฉีก เสื้อกล้ามขาวออก 

 

 

                   แซกกก   รอยแผลเป็นที่สะบักด้านขวาของแก้ว บอมให้มือลูบรอยแผลนั้น แก้วตัวสั่น ร้องไห้หนัก 

 

 

                         "  ไม่ต้องร้อง ชั้ลไม่ทำร้ายหลานสาวตัวเองหรอก "  บอมปล่อยแก้วให้เป็นอิสระ ก่อนจะหยิบเสื้อมาคลุมร่างให้  แก้วพลิกตัวกลับมามองหน้ามองอย่าง ไม่เข้าใจ แต่ก็ยังไม่ไว้ใจเขาอยู่ดี

 

 

                         "  รอยแผลเป็นนี้ ยังรักษาไม่หายอีกหรอ " บอมนั่งลงที่ขอบเตียง เอ่ยถามแก้ว 

 

 

                        "  ชั้ลไม่เข้าใจในสิ่งที่นายพูด "

 

 

                       "  รอยแผลเป็นที่มันเกิดขึ้น เพราะถูกใครชั่วฟัน ตอนที่เธอช่วยชีวิตชั้ล " บอมพูด แก้วนิ่งไป ก่อนจะนึกถึงอดีต  ที่เธอเดินเข้าไปหาแม่ที่บ่อนการพนัน แต่แม่ของเธอไม่ยอมกลับมาด้วย  เธอเดินออกมาจากบ่อนได้ไม่นาน ก็เกิดเสียงเอะอะโวยวาย และมีการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นมาในบ่อน ก่อนที่จะมีผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งวิ่งสพบักสะบอมออกมา

 

 

 

                      "  วิ่ง !! " ผู้ชายคนนั้น บอกกับแก้วให้วิ่ง แต่เธอไม่ยอมวิ่งเขาลากมือเธอให้วิ่งตามเขาไป แก้วหันมองด้านหลังก็มีชายอีก 3 คนวิ่งตามมา 

 

 

 

                    "  หลบอยู่ตรงนี้ อย่าออกมา " ผู้ชายคนนั้นผลักแก้วให้เข้าไปแอบที่หลังต้นไม้ ก่อนที่เขาจะวิ่งไปอีกทาง  ผู้ชาย 3 คนที่วิ่งตามมา ได้วิ่งตามเขาไปติดๆ โดยที่ไม่มีใครเอะใจว่าแก้วหลบอยู่ตรงนี้  ไม่นาน เสียงปืนดังขึ้นติดๆกัน แก้วตัดสินใจวิ่งออกไปตามหาชายคนนั้น  แล้วก็เจอ

 

 

                พลั๊วะ !  แก้วใช้ไม้ใหญ่ตีเข้าที่ท้ายถอยของผู้ชายที่ถือปืนจะยิ่งชายที่พาเธอหนีมา 

 

 

 

                    "  ไอเด็กนี้ !! " กระบอกปืนหันมาทางแก้ว ชายคนนั้นโกรธแก้วมาก มันจะยิงแก้ว แต่ก็ถูกชายที่พาแก้วหนีมาใช้ไม้ตีจนกระบอกปืนตก  ทั้งคู่สู้กัน จนชายที่มีปืนสลบไป ก่อนที่อีก 2 คนจะเข้ามารุม 

 

 

 

                    " ระวัง ! " ผู้ชายที่พาแก้วหนีพลาดท่า สู้ไม่ได้ ถูกซ้อมจนล้มลงไปนอนแต่ก็ยังมีสติอยู่ หนึ่งในสองคนนั้น หยิบมีดขึ้นมาหมายจะฟันเขาแต่แก้วก็เอาร่างตัวเองไปบังไว้

 

 

 

                   "  โอ้ยย ! " ไม่นานตำรวจก็เข้ามารวบ 2 คนนี้ไป ก่อนจะเรียกรถพยาบาล

 

 

 

                    "  ทำบ้าอะไรเนี่ย " ชายคนนั้นรับแก้วที่ไม่ค่อยมีสติ มาไว้บนตัก เขาพยามเรียกเธอ เรื่อยๆ จนรถพยาบาลมารับเธอไป 

 

 

 

 

 

 

                     "  ผู้ชายคนนั้น คือ นายเองหรอ " แก้วถาม บอมพยักหน้า 

 

 

 

                     "  เธอช่วยชีวิตชั้ลไว้ " บอมพูด 

 

 

 

                     "  ชั้ลไม่น่าช่วยนายไว้เลย  " แก้วพูด 

 

 

 

                     "  เธคิดไม่ผิดหรอกที่ช่วยชั้ลไว้ " บอมพูด 

 

 

 

                      "  ถ้านายตายไปตั้งแต่วันนั้น ก็ไม่ต้องมาทำเรื่องเลวๆอย่างวันนี้ " แก้วพูด

 

 

 

                     "  เป็นลูกสาวพี่กานดา ทำไมไม่เห็นเหมือนพี่กานดาเลยนะ " บอมหันมายิ้มให้แก้ว ก่อนจะพูด แก้วมองบอมอย่าง งงๆ 

 

 

 

                     "  นี้นายรู้จักแม่ชั้ลได้ยังไง " แก้วถาม 

 

 

 

 

 

 

 

                   ** นั้นสิ บอมรู้จักแม่แก้วได้ยังไง