[2'Brother]รักวุ่นวายมัดใจนายบ้านไร่

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไอ้หมี”
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้รีบหันไปตามเสียเรียกทันทีเพราะหมั่นใจมากคนที่เรียกแบบนี้มีแค่ฟางคนเดียว
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ฟางใช่มั้ย ยัยเตี้ย เธออยู่ไหน่น่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วพยายามมองหา ในพื้นที่ที่มีแต่หมอกควันขาวเต็มไปหมด
 
 
 
 
 
 
“อยู่นี่”
 
 
 
 
 
 
“อยู่ไหน ยัยเตี้ย”ป๊อปปี้รีบวิ่งตามหาทันที แต่ก็เหมือนวิ่งไปก็เท่านั้น วิ่งวนไปวนมา
 
 
 
 
 
 
“ข้างหลัง” ป๊อปปี้รีบหันหลังกลับไปทันทีก็จะยิ้มดีใจแล้วจะวิ่งเข้าไปกอดฟางแต่กลับกอดไม่ได้ป๊อปปี้วิ่งผ่านตัวฟางมา ทั้งฟางและป๊อปปี้ก็ได้แต่อึ้ง
 
 
 
 
 
 
“ทะ..ทำไมล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วจับสำรวจร่างกาย
 
 
 
 
 
 
“..”ฟางเงียบแล้วสำรวจร่างกายตัวเองแล้วมันก็สัมผัสไม่ได้ฟางจับร่างตัวเองแล้วทะลุออกมาทันที
 
 
 
 
 
 
“ชั้นรักนายนะ”ฟางพูดก่อนเรื่อยร่างของฟางจะหายไป
 
 
 
 
 
 
“ฟาง!!!”ป๊อปปี้ตะโกนออกมาแล้วลุกขึ้นมาเหนื่อยชุ่มท่วมตัวป๊อปปี้เต็มไปหมด
 
 
 
 
 
 
แกร๊ก
 
 
 
 
 
 
“เห้ย!!”ป๊อปปี้ต้องตกใจเพราะอยู่ๆตัวเองมาอยู่กลางอากาศ กำดักที่อยู่ตรงกิ่งไม้กลับมากล่ยอยู่กลางอากาศป๊อปี้มองไปข้างล่างที่สูงมากพอสมควร “แล้วจะลงยังไงว่ะเนี้ย”ป๊อปปี้พูดแล้วมองข้างลง
 
 
 
 
 
 
กร๊อบ!
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ยืนอยู่เท้าข้างหนึ้งก็ต้องห้อยลงมาเพราะไม้มันผุ ป๊อปปี้รีบดึงขาตัสวเองขึ้นทันที ก่อนจะมองไปเห็นเชือกแล้วพยายาบาลเอื้อมมือไปหยิบให้ได้ก่อนจะใช่มีดตัดเชือกนั้น กำดังจึงร่วงลงมาอย่างเร็วแต่ต้องชะงักเพราะเชือกสั้นไปทำให้ป๊อปปี้รอดแล้วกระโดลงมาได้เพราะมันไม่สูงมา
 
 
 
 
 
 
“เกือบไปแล้วมั้นเรา”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
 
“สีเหลืองๆงั้นหรอ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินหา แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเหมือนจุดนี้มันเดินแล้ววนกลับมาที่เดิม ป๊อปปี้นึงขึ้นได้ว่าแก้วให้บทสวดไว้ก่นอนจะรีบค้นกระเป๋าหยิบมาทันที
 
 
 
 
 
 
“บทอะไรว่ะเนี้ย”ป๊อปปี้พุดแล้วขมวดคิ้วงงตำราของแก้วมันเป็นคำศัพท์โบราณแต่พออ่านได้ ป๊อปปี้เคยเรียกรู้มาบ้างก่อนจะเปิดหาหน้าที่ต้องการของนั้นๆ
 
 
 
 
 
 
“ทิศทางนำงั้นหรอ“ป๊อปปี้เปิดมาเจอหน้าทิศทางนำก่อนจะสวดบทนั้น ถึง 99 จบเพราะกำหนดไว้ ป๊อปปี้ยืนสวดอยู่นานสองนานดีที่บทนี้ไม่ยามมากทำให้สวยเสร็จเร็ว หลังจากสิ้นสุดบทสดที่ 99 ทางก็กลายเป็นทางตรงยาวไป
 
 
 
 
 
 
“สุดยอด”ปอปปี้พูดแล้วเดินไปตามทางเรีอยๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่เป็นห่วงตาป๊อปจังเลยหนูแก้ว”แม่พูดแล้วเดินวนไปวนมาหลังจากกลับมาจางส่งป๊อปปี้ กาลเวลามันต่างกันมาสำหรับที่ที่ป๊อปปี้อยู่เหมือนผ่านไปสองสามวันแต่เวลาจริงยังไม่ผ่านคืนที่ป๊อปปี้ออกไปเลย
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องห่วงนะค่ะ ป๊อปไม่เป็นอะไรแน่ๆ”แก้วพูดแล้วยิ้มให้
 
 
 
 
 
 
“ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะสาธุ”แม่พูดแล้วยกมือไหว้
 
 
 
 
 
 
“ไปพักผ่อนเถอะนะค่ะ”แก้วพูดก่อนจะพาแม่ป๊อปปี้ไปนอน
 
 
 
 
 
 
“ไม่ให้เข้าใกล้แต่มานั่งสมาธิช่วยเนี้ยนะ”แม่ฟางพูดแล้วส่ายหน้าเพราะพ่อของฟางมานั่งสมาธิช่วยป๊อปปี้ที่อยู่ในป้า ทำให้ทางไม่ค่อยมีอุปสรรคจากสัตว์มาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มืดอีกแล้ว”ป๊อปปี้บ่นเบาๆก่อนจะเดินไปเรื่อยๆแล้วเจอต้นที่ทองสว่างมาแต่ไกลก่อนป๊อปปี้จะรีบวิ่งไปหาแต่สิ่งเท่าไหร่ก็วิ่งไม่ถึงสักที
 
 
 
 
 
 
“แฮ่กๆ เหนื่อยแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะวิ่งต่อ แต่คราวนี้มันเหมือนจะเริ่มเข้าใกล้เพราะพ่อของฟางช่วยนั่งสมาธิช่วยกับแก้วที่นั่งสวดมอดตั้งแต่กลับมาที่บ้านพัก
 
 
 
 
 
 
“สมุนไพร”ป๊อปปี้รีบยิ้มดีใจทันที ก่อนจะมองสมุนไพรสีเหลืองทองมีแส่งเปล่งประกายออกมา แต่จะเข้าไปหยิบจับไม่ได้
 
 
 
 
 
 
“เห้ย”ป๊อปปี้ตกใจเพราะพอจะหยิบมันก็หนีไปที่อื่น
 
 
 
 
 
 
“เดินได้หรอห๊ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินตามไปแล้วพยายามจับ
 
 
 
 
 
 
“จำไว้นะป๊อปถ้าเจอสมุนไพรแล้ว ป๊อปค่อตั้งจิตให้แข็งป๊อปถึงจะจับมันได้”
 
 
 
 
 
 
“จิตแข็งงั้นหรอ นั่งสมาธิคงช่วยได้มั้ง”~ป๊อปปี้พูดก่อนจะนั่งลงแล้วนั่งสามธิเพื่อให้จิตตัวเองแข็ง ป๊อปปี้นั่งสมาธินานเป็นช่วโมงก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ สมุนไรจากสีเหลืองทองกลายเป็ฯสมุนไปสีเหลือป๊อปปี้ค่อยเอาๆมือไปจับอย่างช้าๆกลัวจะหนี แต่คราวนี้กับจำได้ ป๊อปปี้นิ้มดีใจแล้วกอดสมุนไพรไปมา
 
 
 
 
 
 
“ฟางชั้นทำได้แล้วชั้นทำได้แล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มก่อนจะรีบเดินกลับที่เดิมแต่ทางที่เดินเข้ามากลับกลายเป็นเหมือเดิม หลาย
 
 
 
 
 
 
“เอาว่ะ”ป๊อปปี้พูดเพราะใช้บทสวดของแก้วได้แค่ครั้งเดียวก่อนจะเดินไปเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
 
“ชั้นทำได้แล้วนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มก่อนะเดินผ้าหินที่มีสาหร่ายรื่นๆอย่างระมัดระวัง
 
 
 
 
 
 
“เห้ยย”ป๊อปปี้ต้องร้องตกใจเพราะอยู่ๆก็ก้าวพลาดรื่นตกลงมาเหมือนเป็นทางที่ชันมา
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ”ป๊อปปี้ต้องก่อนจะกลิ้งมาเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
 
กร๊อบ
 
 
 
 
 
 
“โอ้ยยย!!”ป๊อปปี้ที่กลิ้งมาถึงก็ร้องเสียงหลงเพราะขาไปฝาดกับก้อนหินอย่างแรงจนขาหักกระดูกออกมา
 
 
 
 
 
 
“อ๊า!!”ป๊อปปี้ร้องกัดฟันอย่างเจ็บปวด เลือดไหลออกมาเรื่อยๆ ป๊อปปี้เริ่มหน้าซีดหมดแรง ใกล้จะกลับลงเต็มที
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้เรียกชื่อฟางก่อนจะตาจะใกล้หลับลงแต่ก็มีภาพฟางที่ยิ้มร่างเริ่ง ทำให้บึ้งตึง เท้าสะเอวด่า ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
 
“รอชั้นก่อนนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะหยิบเศษไม้เข้ามาแล้วดามขาตัวเองใช้เชือกมัดไว้
 
 
 
 
 
 
“ชั้นทำเพื่อเธอได้อยู่แล้ว อ๊ะ!!”ป๊อปปี้ต้องร้องเพื่อหยิบไม้ยาวๆแข็งแรงๆมาแล้วยันตัวเองขึ้นก็เจ็บขา ร้องออกมาอย่างทรมาย ก่อนจะใช้ไม้นั้นเดินไปอย่างช้าๆ เดินไปจนถึงน้ำเชี่ยวที่เคยเดินผ่านป๊อปปี้ยิ้มดีใจที่ใกล้จะได้ออกจากป่านี้แล้ว ป๊อปปี้มองขาตัวเองที่เลืดไหลออกมาอย่างไม่หยุดส่ายก่อนจะเอาเชือกที่มีอีกเส้นมัดกับต้นไม้แล้วค่อยๆหย่อนตัวเองลงไป ก่อนจะพยายามไต่มาแล้วทนแสบที่แผลป๊อปปี้ไต่มาจนถึงฝั่ง ก่อนจะหมดแรงทั้งหมดนอนหมบสติอยู่อีกฝั่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมยังไม่มาอีกมันจะเช้าแล้วนะ”แม่ที่มารอป๊อปปี้ก็กังวลใจ
 
 
 
 
 
 
“ใจเย็นๆนะค่ะแม่”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“แม่ว่าให้กรมป่าไม้เข้าไปตามเถอะนะแก้ว”แม่พูด
 
 
 
 
 
 
“ก็ดีค่ะแก้วก็เป็นห่วง”แก้วพูดก่อนจะให้กรมป่าไม้เข้าไปหาตัวป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“คุณภาณุครับ” เสียงเรียกชื่อป๊อปปี้ดังเข้ามาเรื่องๆ กรมป่าไม้ยายามตามหาตัวป๊อปปี้เพราะในป่านี้มันก็มืดใกล้เช้า
 
 
 
 
 
 
“เฮ้! ทางนี้ครับ”กรมป่าไม้คนนึงเรียกที่เหลือมาหาป๊อปปี้ที่ถูกจัดท่านอนอย่างดีพิมต้นไม้ก่อนจะช่วยกันพาป๊อปปี้ออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
__________________________________________________________________________________
 
 
 
 
ไรเตอร์เขียนพล็อตมาเเบบนี้ง่ะ 5555 >< ไม่มากไปหรอกนะ ขาหัก เเต่ได้กำลังใจดี อิอิ 55555
 
 
 
ลงให้เลยวันนี้ 3 ตอน 555 ไหนๆก็จะจบเเละ 555555
 
 
 
เม้นเยอะไน้าาาา ตอนหน้าจบ เร็วไปมั้ง 55555 ไม่น่าเร็ว 55555