[2'Brother]รักวุ่นวายมัดใจนายบ้านไร่
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.59 น.
แก้ไขเมื่อ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2557 23.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
35) บทส่งท้าย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ไอ้ป๊อปเดี๋ยวขอแกหักอยู่นะเว้ย”เขื่อนกับแก้วพยายามเข้ามาห้ามป๊อปปี้เพราะตั้งแต่ตั้งสติได้ก็เอาแต่ใช้ไม้ที่เอามาจากในป่าจะไปบ้านพักฟางอย่างเดียว
“กูจะเอาไปให้ฟาง”ป๊อปปี้พูด
“กูรู้แต่มึงขาหักอยู่นะเว้ย”เขื่อนพูดแล้วพยายามห้าม
“ป๊อปดูแลตัวเองห่อย ไปหาหมอก่อน”แก้วพูด
“ไม่ได้ ฟางจะรอช้าไม่ได้”ป๊อปปี้พูดแล้วยังยืนยันจะเดินต่อจนหึงหน้าบ้านฟาง
“งั้นก็ไปชั้นช่วย”แก้วพูดแล้วช่วยพยุงป๊อปปี้
“ไอ้เวรนี่ทำไมดื้อแบบนี้ว่ะ”เขื่อนว่าแต่ก็ช่วยพยุงอีกข้าง
ก๊อกๆๆๆๆๆ
”อ้าว พ่อหนุ่ม ว๊าย ตายแล้วทำไมสภาะเป็นแบบนี้ล่ะลูก”แม่ฟางถึงกลับตกใจเพราะสภาพป๊อปปี้แย่มากขอบตาดำหน้าซีด เสื้อผ้าหลุดลุ่ยแถมขายังหักจนเห็นกระดูกที่หักออกมา แม่ฟางถึงกับตกใจเอามือปิดปาก
“ผมขอเข้าไปหาฟางได้มั้ยครับ”ป๊อปปี้พูด
“จ้ะๆ”แม่พูดแล้วช่วยพยุงป๊อปปี้มห้เข้ามาหาฟาง
“.ครมาหรอแม่”พ่อฟางจะหันมาถามแม่ฟางแต่ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพของป๊อปปี้
“แกเข้ามาทำไม”พ่อฟางพุดแล้วมองป๊อปปี้
“ผมเอามาแล้วครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วยื่นสมุนไพรสีเหลืองทองให้พ่อฟาง พ่อฟางถึงกลับตกใจไม่คิดว่าป๊อปปี้จะทำได้
“แกเอามาได้ยังไง”พ่อฟางถาม
“ผมก็ไปเอามาจากในป่าที่มีสมุนไพรนี่”ป๊อปปี้พูด
“..”พ่อฟางเงียบแล้วมองป๊อปปี้
“ได้โปรดเถอะครับ รักษาฟางที”ป๊อปปี้ดึงกับยนั่งคุกเข่าข้างนึงเพราะอีกข้างขาหักนั่งคุกเข่าไม่ได้ เขื่อนและแก้วที่พยุงอยู่รวมทั้งแม่ของฟางมองป๊อปปี้อย่างสงสาร
“ได้โปรดเถอะครับ”ป๊อปปี้คลานเข้าไปกอดขาพ่อฟางฟาง
“แกอย่ามาเกะกะ”พ่อฟางพูดแล้วจะสะบัดหนีแต่ป๊อปปี้กอดไว้แน่
“ผมเอามันมาแล้ว พ่อไม่อยากให้ฟางฟื้นหรอครับ”ป๊อปปี้พูดจี้
“แก”พ่อฟางพูดแล้วชี้หน้าป๊อปปี้
“ได้โปรดเถอะครับ รักษาฟางที หรือไม่ก็บอกวิธีรักษาให้ผม ผมจะทำครับ”ป๊อปปี้พูด
“คุณ”แม่พูดเตือนสติให้พ่อลดฐิทิลง
“เอามา”พ่อฟางพูด่ก่อนจะหยิบสมุนไพรสีเหลืองทองมาจากมือป๊อปี้แล้วรีบเข้าครัวเพื่อหาอะไรมาตำ พ่อฟางหาครกเล็กมาตำสมุนไปผสมกับน้ำอะไรสักอย่าง ป๊อปปี้ก็ได้แต่มออย่างงงๆ ก่อนจะหันไปสนใจฟางที่นอนนิ่งเงียบอยู่
“ฟื้นนะยัยเตี้ย ฟื้นขึ้นมา”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟน้าฟางที่หลับอยู่
“แม่จับยัยฟางพลิกนอนคว้ำมห้พอหน่อยสิ”พ่อฟางพูดเพราะแผลอยู่ข้างหลัง แม่ฟางจึงจับฟางพลิกโดยที่มีแก้วมาช่วยแล้วปลดกระดุมเรียบร้อย
พ่อฟางจึงเอาสมุนไพรที่บดมาแบะไว้ตรงแผลของฟางสักพักก่อนจะเอาออกแล้วเคี้ยวอันใหม่ให้จนหมดครกเล็กแล้วจับฟางให้นอนหงายเหมือนเดิม ร่างกายของฟางเริ่มมีปฏิกิริยามือเริ่มขยับตาค่อยๆลืมก่อนจะกระพริบถี่ๆเพื่อปรับให้เข้ากับแสงภายนอก ฟางลืมตาขึ้นมาอย่างปฏิหาร
“ยัยฟางลูก”แม่รีบเข้าไปกอดฟางทันที
“แม่ค่ะ ฟางหิวน้ำ”ฟางพุดแก้วจึงรีบเอาน้ำให้ทันที
“ฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะคลานเข้ามาหาฟางแต่พ่อก็กักไว้
“พ่อค่ะฟางอยากอยู่กับเค้าสักครูไดมั้ยค่ะ”ฟางพูดแล้วมองหน้าพ่อ
“ก็ได้”พ่อพูดแล้วหลีกทางให้ป๊อปปี้เข้าหาฟาง
หมับ
“เป็นยังไงบ้าง”ป๊อปปี้เข้ามาแล้วกอดฟางทันที ก่อนจะถามฟางอย่างเป็นห่วง
“ฮึก คนบ้านายนั้นแหละ ขาหักยังจะมาอัก โรคจิตไอ้บ้า ไอ้โรคจิต”ฟางว่าแล้วร้องไห้ทุกอย่างที่ป๊อปปี้ทำเธอเห็นหมดเพียงแต่เข้าไปช่วยหรือทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เธอไม่เป็นไรแล้วชั้นก็ดีใจ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางแน่นขึ้น
“หมี”
“หืม”
"เตี้ยเจ็บ”ฟางพูดป๊อปปี้ผละออกจากฟางทันที
“เมื่อกี้แทนตัวเองว่าไงนะ”ป๊อปปี้พูด
"เตี้ย”ฟางพูดยิ้มๆ
“หึ หมีขอโทษ”ป๊อปปี้ยิ้มนิดๆ ก่อนจะกอดฟางอีก
“อะแฮ่มๆ พอแล้มั้ง”พ่อพูดขัดคอ
“เอ่อ..”ป๊อปปี้หันมามองพ่อฟาง
“ไปหาหมอก่อนไป”พ่อฟางพูด
“ไม่เป็นไรครับ ผมขออยู่กับฟางก่อนนะครับ”ป๊อปปี้หันไปพูด
“จะบ้าหรือไง ถ้าแกเป็นอะไรไป แล้วลูกชั้นจะทำยังไงล่ะ อย่ามาพิการนะ อย่าให้ลูกชั้นต้องมาดูแลแก แกต้องดูแลลูกชั้น”พ่อฟางพุด ป๊อปปี้ยิ้มออกมาทันทีรวมทั้งทุกคน พ่อละแม่ป๊อปปี้ที่ดูอยู่ก็เข้ามาหา
“ไปเถอะลูก พ่อตาเค้าสั่งแล้ว”แม่ป๊อปปี้พูด
“ครับๆ”ป๊อปปี้รับพูดทันที
“เดี๋ยวชั้นพาไปนะ”ฟางพูดแล้วยิ้ม
“ไม่ได้ยัยฟาง รักษาตัวก่อน แล้ววันนี้ตื่นก็ดีแล้วจะได้กลับบ้านเราสักที”พ่อพุด
“ห๊ะ!!”ทุกคนร้องเสียงหลงทันที
“ต้องกลับ”พ่อพูดแล้วยิ้มให้ฟาง
2 เดือนต่อมา
ป๊อปปี้ที่เข้าเผือกขาก็หายเป็นปกติ แต่ฟางกลับกรุงเทพไปพร้อมๆกับแก้วก็กลายเป็นคนเงียบขรึมไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ป๊อปปี้นั่งอิงเสาอยู่แล้วมองออกไปที่ไร่สตอเบอรี่ของตัวเอง
“ทำไมนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปที่ไร่สตอเบอรี่กว้าง
“ทำไมคนที่ชั้นรักต้องจากชั้นไปทุกที”ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปเรื่อยๆ
“ไอ้ป๊อปมีคนมาหาว่ะ”เขื่อนตะโกนเข้ามา
“ไม่รับแขก มึงรับเหอะ”ป๊อปปี้พูดทั้งที่ยังไม่หันมามอง
“แขกคนนี้สำคัญนะเว้ย”เขื่อนตะโกน
“กูไม่รับแขก”ป๊อปปี้ตะโกนกลับมา
“ใจร้ายจังนะค่ะ คุณภาณุ”เสียงใสที่คุ้นหูเข้ามาพูดข้างหลังป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้หันไปแทบจะตกระเบียงแต่ฟางก็ดึงไว้
“ฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วดึงฟางเข้ามากอดทันที
“ชั้นอ๊ะ โอ้ย อือ โอ้ยยหายใจไม่ออก”ฟางพูดแล้วผละออกจากป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้ก็ดึงเข้าไปกอดอีก
“ทำไมถึงมาตอนนี้ ทำไมถึงทิ้งชั้นไป ทำไมถึงไม่ติดต่อกลับมา ทำไมถึงโทรไปไม่รับ ทำไมลน์ไปไม่ตอบ สไกด์ไปถึงไม่ตอบ ทำไม..”
“ไอ้หมีปากหมา หยุดพูดได้แล้วชั้นไม่ว่าง”ฟางพูดแทรกขึ้น
“ไม่ว่างมารับสายหรือตอบอะไรชั้นเลยงั้นหรอ”ป๊อปปี้พูดเสียงเศร้า
“อื้มเพราะมัวแต่ทำรูปเล่มน่ะ”ฟางพูดแล้วชูนิยายที่ฟางหายไปทำมาให้ป๊อปปี้ดูป๊อปปี้ยิ้มออกมาทันที “แล้วำไมไม่บอก”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม
“ของนายนะ”ฟางพูดแล้วยื่นหนังสือให้
“ไม่ใช่”ป๊อปปี้พูดแล้วกระตุกยิ้ม
“ของเราต่างหาก”ป๊อปปี้พูดแล้วรับหนังสือจากฟางมาก่อนจะกอดฟางอีกครั้ง
“จะไม่หนีชั้นไปไหนอีกใช่มั้ย”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟาง
“ถ้าไม่ไล่ชั้น ชั้นจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”ฟางพูดแล้วกอดป๊อปปี้ตอบ
“ชั้นรักเธอนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วซกหน้าเข้าไหล่ฟางเพราะเขิน
“ไอ้หมีบ้า ชั้นก็รักนาย”ฟางพูดแล้วกอดป๊อปปี้แน่นขึ้น
ผุ ผุ ผุ
“ฮิ้วววววววววววววว “ทุกคนที่มาแอบดูอยู่ก็พุ่งตัวออกมายิงพุกระดาษบ้าง เล่นกีต้าร์บ้าง ป๊อปปี้ฟางที่กอดกันอยู่หันไปยิ้มให้ทันที
“ถ้าแกดูแลลูกชั้นไม่ดี ชั้นฆ่าแกแน่”พ่อฟางเดินมาพูดแล้วตบไหล่ป๊อปปี้
“ครับ”ป๊อปปี้พูดรับคำ
“แม่ฝากลูกสาวตัวแสบของแม่ด้วยนะลูก”แม่ฟางพูด
“ฟางแสบที่ไหน”ฟางพูดแล้วหน้ามุ่ย
“ครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มก่อนจะอุ้มฟางให้ตัวลอยแล้วหอมท่ามกลางเสียงเพลงจากกีต้าร์ที่เขื่อนเล่น
... END ...
_________________________________________________________________________________________
ว๊าาาา สำเร็จไปแล้วกับเรื่องนี้ งื้อออ 555 ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องต่อไปด้วยน้าาาาา
เรื่องนี้คงไม่จบง่ายไปมั้ง 55555 ใช่มั้ย ไม่น่่าง่ายแฮะ 55555
ยังไงก็เม้นกันเยอะๆยะ ติดตามเรื่องใหม่กันเเยะน้าาาา
ต้องขอบคุณทุกคนที่มาอ่านมาเม้นกันด้วยน้าาาา รักรีดเดอร์ จุ๊บๆ 555 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
