ความทรงจำของเราสองคน...

 
 
 
 
 
               ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นมามองคนที่อยู่ในอ้อมกอด ใบหน้าหวานมีแต่คราบน้ำตา ที่หน้าผากมนมีรอยฟกช้ำของแรงกระแทกจากการกระทำของเขาเมื่อคืน ไหนจะริมฝีปากที่หยักทรงรูปได้ดีตอนนี้กลับบวมขึ้นมาเพราะเขา ป๊อปปี้สำรวจร่างกายของร่างบางที่บอบช้ำไปทั่ว แทบจะทุกส่วนของร่างกายของเธอโดยเฉพาะ หน้าอกแสนเย้ายวน ที่มีแต่รอยตีตราของเขาที่เขาเป็นคนทำเองทั้งคืน ป๊อปปปี้ไล่สายตาลงมาก็เห็นว่าตรงระหว่างขาของร่างบางมีคราบเลือด พร้อมกับน้ำรักสีุ่น ที่ยังไม่แห้งดีติดอยู่เต็มไปหมด เขามองแล้วรู้สึกผิดที่การกระทำของเขาช่างป่าเถื่อนหกับเธอเหลือเกิน ปีอปปี้ลูบผมของฟางอย่างอ่อนโยน ก่อนจะก้มลงสัมผัสแผลที่โดนกระแทกจนฃ้ำอย่างอ่อนโยน 
 
 
 
 
 
" พี่ขอโทษน่ะตัวเล็ก " ป๊อปปี้พูดพร้อมกับมองหน้าร่างบางอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อจัดการกับตัวเองก่อนจะออกมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำสะอาดเพื่อที่จะมาทำความสะอาดให้ร่างบางที่หลับสนิท พร้อมกับเปลี่ยนชุดให้ แล้วก็ผ้าปูที่นอนเช่นกัน 
 
 
 
 
" อื้ออ " สักพักร่างบางก็เริ่มลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะตกใจที่เห็นป๊อปปี้นั่งอยู่ด้านข้าง พร้อมกับมองเธออยู่ ทำให้ฟางรีบเด้งตัวขึ้นความเจ็บแล่นไปทั่วร่างกาย
 
 
 
 
" โอ๊ย!! " ฟางร้องออกมาด้วยความเจ็บ ใบหน้าหวานนิ่วโดยไม่มีการนัดหมาย 
 
 
 
 
" เป็นยังไงบ้าง อย่าเพิ่งลุกเลย " ป๊อปปี้รีบเข้ามาถามฟางอย่างเป็นห่วง 
 
 
 
 
" พอใจคุณหรือยัง " ฟางพูดเสียงเรียบพร้อมกับสายตาที่เย็นชาใส่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองฟางที่มีแต่น้ำตาก็รู้สึกผิดเข้าไปอีก แต่ก็แอโมโหที่รางบางเย็นชาาใส่เขา 
 
 
 
 
" พี่ขะ...... " ป๊อปปี้กำลังจะกล่าวคำขอโทษ
 
 
 
 
เพี๊ยะ
 
 
 
 
" ฉันเกลียดคุณ ฮึกฮืออ คุณได้ยินไหม ฉันเกลียดคุณ พอกันทีเราไม่มีอะไรที่ต้องติดค้างกันอีก พอกันที ฮึกฮืออ " ฟางตบปีอปปี้จนหน้าหันก่อนจะตะคอกใส่ร่างสูงพร้อมนำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย 
 
 
 
 
" โอ๊ย!! ฮืออ " ฟางพูดจบก็รีบลุก เพื่อหวังจะหนีไปจากร่างสูงแตแล้ว แค่เธฮก้าวเท้าแตะพื้น ความเจ็บก็แผ่ไปทั่วร่างงกาย จนเธอทำอะไรมไม่ได้ ทำได้เพียงปล่อยน้ำตาให้ชโลมความเจ็บปวดของเธฮ 
 
 
 
 
 
" อย่าดื้อได้ไหม จะเกลียดก็เรื่องของเธอ แต่ฉันไม่ยอมห้เธอมาตายในบ้านของฉันหรอกนะ หึกะอีแค่คืนเดียวอย่ามาสำออยหน่อยเลย " ปีอปปี้พูดก่อนจะอุ้้มร่างบางเดินออกไปขึ้นรถ ฟางมองหน้าป๊อปปี้ทั้งน้ำตา ผู้ชายคนเดิมหายไปไหน ผุ้ชายคนนี้ไม่ใช่คนเดิม พี่ปีอปคนเดิมเขาตายไปแล้วใช่ไหม เธอเป้นคนฆ่าเขางั้นหรอ 
 
 
 
 
 
               ตลอดการเดินทาง ทั้งป๊อปปี้และฟางต่างไม่พูดคุยกันอีกเลย ป๊อปปี้ขับรถด้วยความเร็วสูงจนร่างบางที่นั่งข้างๆๆ กำเบลล์แน่น แต่ก็ไม่ได้โวยวายเหมือนครั้งแรกที่เขาทำ แต่เธอกลับมีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขากฃดสาย เธอปาดมันแล้วปาดมันเล่าแต่มันยังไหลออกมา...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                 จังหวัดเชียงใหม่...
 
 
 
 
 
 
" ฟางเราหายไปไหนมา แล้วทำไมหัวเราเป็นแบบนี้ ทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน แล้วทำไมถึงมาด้วยกัน " ทันทีที่ฟางเดินเข้าไปในบ้านก็โดนเขื่อนวิ่งเข้ามากอดด้วยความคิดถึงพร้อมกับระดมคำถามมาร่ายถามน้องสาว ทำเอาฟางหน้าซีดเผือก 
 
 
 
 
 
" อ่ะ เอ่อคือ " ฟางพูดไม่ถูก จึกทำท่าทางตะกุกตะกัก จนโทโมะและเขื่อน มองหน้ากัน
 
 
 
 
 
 
" คือเมื่อคืนผมเห็นเธอที่หน้าผับน่ะ เลยจะพามาส่ง แต่พอดีผมมีะุระที่ต่างจังหวัดก่อนเลยต้องไปด้วย " ป๊อปปี้พูดหน้าตาย ฟางหันไปมองปีอปปี้ด้วยสายตาผิดหวัง ก่อนจะช่วยเขาตอบ ในเมื่อขฃเขาต้องการแบบนั้น เธอก็ต้องการเช่นกนั
 
 
 
 
 
" ใช่คะพี่เขื่อน หวัดดีแก้ว หวัดดีคะพี่โมะ พี่เฟย์ " ฟางหันไปทักทายแก้วโทโมะ เฟย์ ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขื่อน โทโมะที่กุมมือแก้วอยู่ก็ปล่อยมือของแก้วก่อนจะเดินเข้ามาหาฟางแล้วโอบกอดอย่างเป็นห่วง 
 
 
 
 
 
" เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ เจ้าตัวเล็ก... " โทโมะกระซิบที่ใบหูของฟางอย่างเบาเพื่อให้ได้ยินเพียงแค่ 2 คน ทั้งโทโมะและแก้ว ได้เห็นก็หน้าตึงไปตามระเบียบ คงจะมีป๊อปปี้ที่ดูได้อย่างชัดเจนมากกว่าแก้ว 
 
 
 
 
 
" งั้นไอ้เขื่อนเดี๋ยวกูพายัยตัวเล็กไปพักผ่อนก่อน่ะ ท่าทางจะเหนื่อย แก้วเดี๋ยวคุณกลับพร้อมพี่ชายของคุณแล้วกัน ไปกันเรา พี่คิดถึงเราจะแย่แหนะไม่ได้เจอตั้งหลายวันไหนวันนี้ขอนอนกอดหน่อยดิ ไม่รู้วว่าจะบวมขึ้นหือเปล่า หมอนข้างเคลื่อนที่เนี่ย " โทโมะพูดพร้อมกับหยอกล้อร่างบาง เป้นปกติ ก่อนจะแอบเหล่ไปที่ป๊อปปี้ที่หน้าตึงกำมือแน่นมองเขาและฟางอย่างโกรธ  ก่อนนจะเดินโอบเจ้าตัวเล้กไปด้านบน 
 
 
 
 
 
" อ่ะ เออแก้วขอตัวกลับก่อนนะคะ พี่เฟย์พี่เขื่อนลาละคะ ไปเฮีย เฮีย!!ไปเร็ว " แก้วลาเขื่อนเฟย์ก่อนจะเดินลากพี่ชายที่ยืนแข็งทื่อมองไปทางด้านบนของบ้าน ออกไป
 
 
 
 
 
" เฟย์มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขื่อนคิดใช่ไหม " หลังจากที่ปีอปปี้แก้วเดินออกไป เขื่อนก็พูดกับเฟย์ โดยที่สายตาของเขามองไปด้านบนของบ้าน 
 
 
 
 
 
" อย่าเพิ่งคิดอะไรเลนเขื่อนเฟย์ว่าเราไปดูน้องฟางก่อนดีกว่าน่ะ " เฟย์พูดเพื่อไม่ให้แฟนหนุ่มคิดมาก ถึงแม้ว่าเะธอเองก็อดคิดไม่ได้ ก่อนที่ทั้งสองคนจะขึ้นไปหาฟาง...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                   ในห้องนอนของฟาง.....
 
 
 
 
" มีอะไรจะบอกพี่ไหมตัวเล็ก " โทโมะเปิดประเด็กฃนทันทีที่เข้ามาในห้อง 
 
 
 
 
 
" ไม่มีอะไรนี่นาพี่โมะ ฟางว่าฟางไปอาบน้ำดีกว่าเนาะ " ฟางพูดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำแต่โทโมะล๊อกตัวเอาไว้ในอ้อมกอดก่อน
 
 
 
 
 
" พี่โมะพี่ทำอะไรคะ ปล่อยฟางน่ะพี่โมะ " ฟางร้องห้ามเมื่อโทโมะเริ่มแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธออก 2-3 เม็ยเผยให้เกือบเห็นหหน้าอกขาวเนียน แต่แค่นี้มันก็มากพอที่จะเห็นรอยต่างๆๆที่เขาต้องการจะรับรู้ ฟางรีบสลัดตัวออกจากโทโมะก่อนจะกระชับเสื้ออปิดรอยตีตราของใครบางคนทันที
 
 
 
 
 
"แล้วรอยพวกนี้มาได้ยังไง อย่าบอกพี่นะคะว่ายุงกัดเพราะมันไม่ใช่ " โทโมะพูดเสียงเข้ม ฟางหันหลังไม่ให้โทโมะเห็นน้ำตาที่เริ่งหลั่งใหลออกมาอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
" ฟาง.... " โทโมะเรียกชื่อร่างบางอย่างแผ่วเบา ฟางหันกลับมาโผเข้ากอดโทโมะแน่น เธอต้องการที่ผึ่งเธอต้องการคนปลอบประโลม เธอเจ็บไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ...
 
 
 
 
 
 
 "ฮึกฮือออ พี่โมะ " ฟางกอดโทโมะแน่นปล่อยโฮออกมาอย่าไงม่อายย ตอนนี้เธอไม่ไหวที่จะรับปัญาหา ทุกอย่างอีกแล้วเธอไม่ไหวอีกแล้ว..
 
 
 
 
 
 
" ร้องออกมาให้หมดน่ะคนตัวเล็กพี่อยู่กับเราตรงนี้ไม่ไปไหนนะคะ " โทโมะโอบกอดฟางอย่างหวงแหน มันผอดพลาดไปหมด มันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด เขาไม่คิดว่าคนอย่างพ่อเลี้ยงภาณุที่ดูจะอบอุ่น แสนดี พร้อมกับมีความรับผิดชอบสูงจะทำร้ายคนที่เขารักดั่งน้องสาวแท้ๆๆขนาดนี้ ซ้ำยังไม่ยอมรับว่าทำอะไรลงไปอีก... 
 
 
 
 
 
" มันต้องรับผิดชอบ.... " เสียงแข็งกร้าวดังมาจากประตู โทโมะและฟาง มองไปดูก็พบเขื่อนที่ยืนกำมือแน่น พร้อมจะฆ่าคนที่ทำให้น้องสาวเขาเจ็บปวดถึงเพียงนี้ได้เพียงแค่เขาต้องการจะทำมัน...
 
 
 
 
 
 
" ไม่น่ะพี่เขื่อน " ฟางรีบพูดก่อนจะเดินไปกอดเขื่อน
 
 
 
 
 
 
" ทำไมละตัวเล็ก ทำไมมันทำเราขนาดนี้ยังมีหน้าบอกว่าพาเราไปทำงานเหอะงานบนเตียงน่ะหรอ น้องกูไม่ได้มีไว้ระบายความใคร่ พี่จะไปเอาเรื่องมัน " เขื่อนพูดก่อนจะเดินออกไปแต่ฟางขว้าพี่ชายกอดแน่นไม่ยอมปล่อย 
 
 
 
 
 
" ไม่ฮึกฮืออพี่โมะ ไม่ฟางเกลียดเขาไม่เอาไม่เอา เค้าไม่ได้รักฟางพอเถอะนะคะ จบกันแค่นี้เถอะ ฟางเจ็บมากพอแล้ว " ฟางพูดพร้อมนำ้ตาเขื่อนมองร่างบางที่กอดเขาแน่นอย่างโมโห จะไปปกป้องมันทำไม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อน้องสาวของเขาต้องการเขาก็คงต้องทำให้ 
 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรน่ะ พี่รักเรา พี่รักเราเสมอน่ะตัวเล็ก " เขื่อนก้มลงจูบหน้าผากมนของน้องสาวอย่างรักใคร่ ทำให้ฟางยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม โทโมะมองฟางร้องไห้ก็แค้นป๊อปปี้มากขึ้น
 
 
 
 
 
" ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้น่ะตัวเล็ก " เขื่อนพูดพร้อมกับลูบผมร่างบางที่หลับใหล อยู่บนเตียงนอน 
 
 
 
 
 
" เราจะเอายังไงต่อดีละ " เฟย์ที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น 
 
 
 
 
 
" ฉันจะพาฟางไปอยู่ด้วยกัน " เขื่อนพูด โทโมะมองหน้าเขื่อนทนัที 
 
 
 
 
 
" น้องฟางจะยอมหรอเขื่อน น้องยังเรียนไม่จบเลยน่ะ " เฟย์พูดให้เหตุผลเขื่อน 
 
 
 
 
 
" ไอ้เขื่อน กูไม่มีทางให้ตัวเล็กไปอยู่กับมึงแน่ กูจะดูแลตัวเล้กเอง " โทโมะพุด 
 
 
 
 
 
" แล้วแก้วละว้ะ " เขื่อนพูดพร้อมกับมองหน้าพื่อนรักที่ดูว่าช่วงนี้มันจะมีความสุขที่มีสาวสวยคอยติดตาม ก้เพราะคำสั่งของมันเองนั่นแหลั แต่ถ้าฟางไปอยู่กับมัน เขากลัวว่า ฟางจะทำให้โทโมะกับแก้วเข้าใจผิดกัน
 
 
 
 
 
" ไม่ต้องเป็นห่วงกูดูแลเอง " เขื่อนพยักหน้า 
 
 
 
 
 
" ขอบใจมากไอ้โมะ กูฝากดวงใจของกูด้วย " เขื่อนพูดจบก็เดินออกไปพร้อมกับเฟย์เพื่อไปเตรียมขจองไปดูงานที่จะขยายกิจการที่สวิตเซอร์แลนด์ เป็นเวลา8เดือน
 
 
 
 
 
" พี่จะไม่ให้มันมาทำร้ายเราอีก มันจะเป็นเพียงฝันร้ายของเราเท่านั้น พี่จะดูแลเราเองน่ะ เจ้าหญิงของพี่ " โทโมะพูดพร้อมกับลูบผมร่างบางอย่างอ่อนโยน ใบหน้าหวานที่หลับแต่ยังีน้ำตาที่ใหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่ที่ปิดสนิท  เรื่องต่างๆๆมากมายมันคงทำให้เจ้าหญิงของเขาบอบช้ำมากพอแล้ว เขาควรจะดูแลปกป้องเธอให้สมกับหน้าที่ของเจ้าชายที่เธอเป็นคนมอบให้้เขา... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  บ้านแก้ว ป๊อปปี้...
 
 
 
" เฮียพาฟางไปไหนมาบอกแก้วมาน่ะ " แก้วเริ่งซักไซร้พี่ชาย
 
 
 
 
" ก็อย่างที่พี่บอกพี่เหนื่อยขอไปพักก่อนน่ะ " ป๊อปปปี้พูดก่อนจะเดินขึ้นหห้องนอน 
 
 
 
 
" ไอ้พี่บ้า เกิดอะไนขึ้นมาแก้วจะไม่ช่วยเลย " แก้วตะโกนไล่หลังป๊อปปี้ ด้วยน้พเสียงเคืองๆๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องปีอปปปี้
 
 
 
" พี่ขอโทษฟาง " ป๊อปปี้นั่งมองรูปภาพวาดที่เธอเป้นคนวาดให้เขา รวมไปถึงผ้าพันคอที่เธอเป็นคนถักให้ ก็คิดถึงเมื่อคืนที่เขาทำร้ายเธออย่างป่าเถื่อนเข้ามาในหัว พร้อมกับเสียงของร่างบางที่พูดออกมาใส่เขา ว่าเกลียดเขามันทำให้เขาเจ็บ แต่ก็ไม่ยอมเอ่ยขอโทษเธอไป มันคงสายไปแล้ว เราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ..... 
 
 
 
 
 
" แต่ก็คงไม่เป้นไรนิ หึมีคนเอาอกเอาใจขนาดนั้นเหอะ!! " ป๊อปปี้พูดอย่างนิ่งๆๆก่อนจะก้มลงนอนโดยที่ไม่ลืมจะเอาผ้าพันคอที่ร่างบางถักมานอนกอด...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
  ใจร้ายเนาะพี่ป๊อป...
 
 
คือไม่สนุกหรอ เม้นน้อย อ่านไม่ขึ้นเลย เห้อ ไม่หนุกจะได้ลบ เพราะว่าไหนๆๆก็จะเปิดเทอม แล้ว จะด้ไม่ต้องค้างไง เนาะ...