ความทรงจำของเราสองคน...

              

 

 

 

              เช้าวันรุ่งขึ้น...

 

 

" อื้ออ " แก้วเริ่มขยับตัว ก่อนจะเปิดเปลือกตาสวย

 

 

 

 

" มันคงจะดีกว่านี้ถ้าพี่รักแก้วบ้าง " แก้วมองใบหน้าเนียนแสนหวานของผู้ชายที่เธอรักหมดหัวใจแต่เขาไม่เคยแม้แต่จะมองเธอเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะกระชับกอบซุกใบหน้าไปที่หน้าอกนุ่มเพื่อหาความอบอุ่นให้หัวใจของเธอ

 

 

 

 

" ตื่นมาก็ซนเลยน่ะ " โทโมะพูดก่อนจะลืมตามองคนในอ้อมกอดที่เด้งตัวออกทันทีเมื่อจบคำพูดของเขา

 

 

 

 

" คุณตื่นนานแล้วหรอ ! " แก้วถามโทโมะอย่างตกใจ

 

 

 

 

" ก็นานพอที่จะรูว่ามีบางคนแอบแต๋ะอั๋งละกัน " โทโมะพูดแล้วมองแก้วยิ้ม

 

 

 

 

" ถ้านายตื่นแล้วก็เชิญกลับไปได้แล้ว " แก้วพูดพร้อมกับเดินไปเปิดประตูห้องนอน

 

 

 

 

" หิวข้าวว" โทโมะยิ้มก่อนจะพูดออกมาโดยที่ไม่ยอมลุกออกจากเตียง

 

 

 

 

" เรื่องคุณสิ เชิญคะ " แก้วพูดอีกครั้งก่อนจะผายมือไปทางประตู

 

 

 

 

" หิวข้าววววววววว " คราวนี้โทโมะพูดพร้อมกับลากเสียงยาววว จนแก้วทนไม่ไหวเดินเข้ามาดึงโทโมะให้ลุกออกไปจากห้องของเธอ

 

 

 

 

" ลุกนะคุณ แค่นี้มันก็มากพอแล้วเชิญกลับไปได้แล้ว " แก้วพูดพร้อมใช้แรงดึงโทโมะ โทโมะกระตุกยิ้ม

 

 

 

 

" ว๊ายย ปล่อยน่ะคุณวิศวะ " แก้วดิ้นในอ้อมกอดของโทโมะเมื่อเขาดึงเธอมานั่งที่ตัก

 

 

 

 

" กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมแก้ว..... " โทโมะพูดเสียงอ่อนลงพร้อมกับใช้คางเกยที่ใหล่ของแก้ว แก้วนิ่งหลังจากที่ได้ยิน

 

 

 

 

" เลิกพูดเรื่องนี้เถอะนะ " แก้วพูดเสียงสั่น โทโมะรู้ได้ว่าเธอร้องไห้ก็จับแก้วหันมาหาเขา พร้อมกับบรจงเช็ดน้ำตาของเธอ แล้วจุมพิตร่างบางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

" อืออ " แก้วที่เริ่มเคลิ้มกับรสจูบของโทโมะก็ครางออกมาในลำคอ พร้อมกับเอามือไปโอบรอคอของโทโมะเพื่อหาที่ยึด โทโมะเมื่อเห็นว่าแก้วไม่ได้ขัดขืนก็เริ่มเปลี่ยนจากจูบที่อ่อนหวานเป็นจูบที่ร้อนแรง โดยที่ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนความหวานกันอยู่เนิ่นนาน จนแระทั่ง...

 

 

 

 

" ไอ้โมะ " เขื่อนที่เดินเข้ามาให้ห้องของแก้ว เขามาที่เพื่อที่จะมาตามเพื่อนชายของเขา เพื่อถามบางอย่างแต่กลับได้เห็นอะไรดีดี

 

 

 

 

" มึงมาที่นี่ทำไมไอ้เขื่อน " โทโมะพูดหลังจากที่แก้วพลักเขาออก เธอเองก็มิวายส่งสายตาอาฆาตมาให้ผม ผมยิ้มตอบแล้วหันกลับไปถามเพื่อนรัก อย่างหมันไส้ที่มาขัดจังหวะตัวเอง 

 

 

 

 

" อ่ะ เอ่อแก้วขอตัวลงไปทำอาหารเช้าก่อนนะคะ เดี๋ยวอยู่ทานด้วยกันะคะพี่เขื่อน " แก้วพูดจบก็รีบเดินกึ่งวิ่งออกนอกห้องไปทันที โทโมะมองตามร่างบางที่เขินก็อมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

 

 

 

 

" มึงมีอะไรก็ว่ามา ถ้าไม่มีสาระมึงโดนดีแน่ไอ้เขื่อน " โทโมะชี้หน้าเพื่อนรักอย่างคาดโทษ

 

 

 

 

" เออ กูมามีสาระแน่ ยัยตัวเล็กของกูอยู่ไหน " โทโมมองหน้าเขื่อนแล้วรีบลุกออกจากเตียง

 

 

 

 

" เอ่อ... เมื่อคืนเห็นฟางบอกว่าอยากไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะ กูเลยพาไปส่ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้โทรมาหากูอีกเลย สงสัยจะนอนค้างกับเพื่อนละมั้ง  " โทโมะพูดก่อนจะเดินลงมาด้านล่างแล้วมุ่งหน้าไปหาแก้วกับเฟย์ที่อยู่ในครัวทันที

 

 

 

 

 

" เดี๋ยวไอ้โมะ อย่าหนีน่ะมึง  ยัยตัวเล็กไปเที่ยวกับใครทำไมไม่เห็นบอกกูแล้วนี่กูโทรไปก็ไม่รับสาย จนแบตหมดไปแล้มมั้ง แล้วเมื่อคืนก็ไม่กลับบ้านอีก มึงรู้อะไรหรือเปล่าไอ้โมะ " เขื่อนมองหน้าโทโมะอย่างจับผิดโโมะเหล่มองเฟย์ที่ยืนข้าวแก้วใบหน้าซีดด ก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

" ยัยตัวเล็กอาจจะเที่ยวเพลินก็ได้ นี่ไอ้เขื่อนน้องมึงโตแล้วน่ะเว้ย ปี3แล้วน่ะมึง "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

" เออ โตแล้วไงว้ะต่อให้ แต่งงานมีลูกก็น้องกู ยัยฟางไม่เคยเป็นแบบนี้ " เขื่อนพูดด้วยความโมโห 

 

 

 

 

 

" เขื่อนใจเย็นก่อนน่ะ เฟย์ว่าเราไปทานอาหรเถอะน่ะ น้องฟางไม่เป็นอะไรหรอกเดี๋ยว ถ้าเย็นนี้น้องฟางไม่ติดต่อกลับมาเราก็ไปแจ้งความกันโอเคไหม " เฟย์พูดก่อนจะลากเขื่อนปที่โต๊ะอาหาร 

 

 

 

 

 

" ไหนทำอะไรหอมดีน่ะ " โทโมะเกลี่ยนเรื่องคุยกับแก้ว 

 

 

 

 

 

" นายกับพี่เฟย์มีอะไรปิดบังอยู่ ใช่สิฟางเฮีย!!! " แก้วพูดชี้หน้าโทโมะก่อนจะนึกได้ว่าเมื่อคืนป๊อปปี้ลากฟางออกจากผับไป จนป่านนี้ยังไม่พากลับมาเลย 

 

 

 

 

 

" พี่ว่าเราไปทานข้าวกันเถอะ " โ?โฒะพูดก่อนะเดินออกไป

 

 

 

 

" หวังว่าเฮียคงไม่ทำอะไรบ้าๆลงไปน่ะ " แก้วพูดก่อนจะเดินตามโทโมะออกไป....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 

 ไม่ทันแล้วพี่แก้ว555 เดี๋ยวตอนหน้ามาดูป๊อปฟางกันน่ะ .....