เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
                            ช่วงสายของวันใหม่แก้วที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ เธอรีบเดินไปตามเสียงโทรศัพท์ที่มันดังตั้งแต่ตอนเธออาบน้ำและดังต่อเนื่องจนบัดนี้ 
 
 
         "  O_O 50 สายไม่ได้รับ เป็นบ้ารึเปล่าวะเนี่ย " แก้วมองดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งจะเงียบไป  แก้วเธอก็หน้าเซ็งอีกครั้งเมื่อคนเดิมโทรเข้ามา
 
         "  นี่นายเป็นบ้ารึเปล่าฮะ โทรมาชั้ลเป็นร้อยรอบแล้วเนี่ย " แก้วพูด 
 
         ( ชั้ลโทรไปรอบที่ 51 ยังไม่ถึงร้อย หน้าโอเวอร์ให้มันมาก ) โทโมะที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่เพียงคนเดียวในบ้านหรู พูดอย่างหน้าตาเฉย
 
           " แล้วโทรมาทำไม "แก้วพูด
 
         ( โทรไปคุยกับเฟย์ให้หน่อยสิ  ) โทโมะ 
          " เสียงอ่อยแบบนี้ คงจะโทรไปคุยมาแล้ว แต่คุยกันไม่รู้เรื่องละซิ " แก้วพูดยียวน
 
          ( อย่าทำเป็นรู้มากได้มั้ย โทรไปเลยชั้ลรีบ ) โทโมะ
          " ชั้ลยังไม่พร้อมตอนนี้ "  แก้ว
 
          ( แล้วทำไมยังไม่พร้อม ) โทโมะพูด แก้วฟังเสร็จก็กดตัดสายทิ้ง พร้อมถ่ายรูปตัวเอง ที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำ ส่งไปให้โทโมะ พร้อมขอความ ' ชัดนะ ! ถ้ายังโทรมาอีกชั้ลจะแก้ผ้า แล้วถ่ายรูปส่งไปให้ดู '  เสียงข้อความดังขึ้นที่เครื่องโทโมะ เข้ากดเข้าไปดูภาพก็แทบสำลักน้ำ แต่ก็อดขำให้ความกล้าของแก้วไม่ได้  
 
            " แกดูอะไรโทโมะ " อินอรที่เพิ่งลงมาจากชั้ลสองเอ่ยถามโทโมะที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดูหน้าจอมือถืออยู่ ก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะนานมากแล้วที่ร้อยยิ้มแบบนี้ไม่เคยปรากฎบนใบหน้าเขา 
 
           " ไม่มีอะไรครับ ผมไปทำก่อนก่อนนะครับ " โทโมะปั้นหน้านิ่งเหมือนเดิม แล้วเดินจากไปทันที เพราะไม่อยากตอบคำถามมากมายจากผู้เป็นแม่ 
 
 
 
 
                   ณ โรงพยาบาล  เขื่อน รุ่นรถเข็นที่ดิเรกนั่งอยู่พลางบ่นงุมงำถึงความดื้อของผู้เป็นพ่อ โดยมีป๊อปและแก้วเดินตามอยู่ข้างๆ
 
 
             " ช่วงนี้ป๋าต้องหยุดงานก่อนนะ " เขื่อนพูด
 
             " หยุดงานอยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ มันน่าเบื่อ " ดิเรกพูด
 
             " แต่ป๋าไม่สบายอยู่นะค่ะ " แก้วเสริม
 
             "  ป๋าหายแล้วเนี่ย " ดิเรก
 
             " แต่หมอบอกให้ป๋าพักผ่อนนะ " ป๊อปพูด
 
              "  นั้นมันเรื่องของหมอ ไม่ใช่เรื่องของป๋า " ดิเรก 
 
               "  ป๋า  !!! "  แก้ว เขื่อน ป๊อป ทั้งสามประสานเสียงโดยไม่ได้นัดหมาย ดิเรกหน้าจ๋อย
 
              "  โอเคๆ งั้นป๋าขอพักผ่อนด้วย ทำงานด้วยแล้วกัน " ดิเรกพูด
 
              " ยังไงค่ะ " แก้ว
 
              " บริษัทจะจัดให้รองประธาน ทั้งสองไปดูงานที่ต่างประเทศ 1 เดือน แต่เดี๋ยวป๋าไปเองก็ได้ ถือโอกาสไปพักผ่อนด้วย โอเคมั้ยครับคุณลูกทั้งสาม " ดิเรกเสนอ 
 
              " ดีเลยครับ จะได้พักผ่อน ทางนี้ ผมกับเฮียแล้วก็ยัยเล็กจัดการเอง ป๋าไม่ต้องห่วง " ป๊อปพูด
 
               " แต่มีข้อแม้นะ " ดิเรกพูด ทั้งสามจับตามองในความเจ้าแผนการของดิเรกอย่างใจจดใจจ่อ
 
               " ป๋าจะขออะไร ทั้ง 3 คน คนจะข้อ แล้วพวกแกจะต้องทำตามโดยไม่มีข้อแม้ " ดิเรกพูด 
 
              " ป๋าจะขออะไร " เขื่อนถาม
 
              " ยังไม่ถึงเวลาที่ แต่แกต้องรับปากป๋าก่อน ไม่งั้นป๋าจะไปทำงาน ไม่ต้องพักพงพักผ่อนอะไรทั้งนั้น " ดิเรกทำท่าทางเอาจริงเอาจังมาก จนทั้งสามต้องยอมอ่อนข้อให้ 
 
             " ครับ / ค่ะ " เขื่อน ป๊อป แก้ว ดิเรกพยักหน้ารับ ทั้งสามไปส่งดิเรกที่บ้าน ก่อนที่ทั้งสามจะขึ้นรถกลับไปทำงาน ดิเรกหันมาออกคำสั่งกับแก้ว
 
            " ยัยเล็ก ! " ทั้งสามหันมามอง 
 
            " โรงแรม 5 ดาวของป๋า แกต้องรับผิดชอบ อย่าให้พลาดนะ รับปากป๋าก่อน ไม่งั้นป๋าจะไม่ไป " ดิเรกพูด แก้วรับปาก  ทั้งสามขึ้นรถไปทำงาน 
 
 
 
               ภายในรถ  แก้วที่นั่งอยู่เบาะหลังกระเถิบตัวเข้ามาใกล้ 2 หนุ่ม
 
             "  เหมือนป๋าจะมีแผนการอะไรสักอย่างนะเฮีย " แก้วพูด 
 
             " ชั้ลก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน " เขื่อนพูด
 
             " ป๋ายอมวางมือง่ายเกินไป มันไม่ใช่ไล้สไตส์ของป๋า " ป๊อปพูด 
 
             " ดูไปเรื่อยๆ แล้วเราค่อยซ้อนแผน " เขื่อนพูด 
 
             " ขนาดกับป๋า ยังมีแผนเลยนะเฮีย " แก้วพูด 
 
            " ไม่มีแผน ไม่ใช่กัมปนาทนะครับ " เขื่อนพูดไปขำไป 
 
 
              
                   คนสวยรับโทรศัพท์หน่อยคร๊าบบบ  คนสวยรับโทรศัพท์หน่อยคร๊าบบบ  เสียงโทรศัพท์แก้วดังขึ้น เขื่อนจอดรถริมทางทันที ก่อนที่ 2 หนุ่มข้างหน้าจะหันมาจ้องแก้วอย่างจริงจังพร้อมกัน  แก้วมองสายเรียกเข้า ' ปากจัด เย็นชา หน้าตาย ' 
 
           " ใครโทรมา " เขื่อนถาม
 
           " ทำไมไม่รับสาย " ป๊อปถาม  แก้วจนมุม ยอมรับสาย เพราะถ้าไม่รับ มันก็จะเป็นพิรุธ 
 
            " เฮ้ยย ! ว่าไงอะแกร " แก้วแอ๊บเสียงสุดๆ เขื่อนนั่งขำ คิดว่าปลายสายเป็นเพื่อนสาวของแก้วก็ขับรถต่อไป ป๊อปเองก็หันหน้ากลับไปนั่งขำกับเขื่อน 
 
 
           ( พูดให้มันดีๆหน่อยดิ ) โทโมะ นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ในห้องทำงาน
 
           " เฮ้ย อัลไลว๊าาา ชั้ลก็โทรหาตลอดอะแกรร  ทำเป็นคิดมากไปไหนนะเออ " แก้วพูดไปก็เปลือบมอง 2 หนุ่มด้านหน้าไปด้วย
 
 
           ( ชั้ลไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอนะ ) ฟังแก้วพูดไปเรื่อยๆ โทโมะก็ยิ่งอาหารเสียมากขึ้นเรื่อยๆ
 
            " เฮ้ยยย  นัดเจอกันดีกว่าอะแกรร  ชั้ลอยากเจอเพื่อนๆ เหมือนกัน " 
 
 
            ( เป็นอะไรของเธอ ไอบ้าา ! ) โทโมะทั้งมึนทั้งงง 
 
            "  โอเคเลยแกร เจอกันที่ร้านเดิมนะ แล้วเย็นๆ เจอกันนะแกรร  เออคิดถึงเหมือนกันอะแกร จุ๊ฟป๊อกนะเออ บ๊ายยย " แก้วกดวางสายแล้วปิดเครื่องทันที โทโมะยิ่งงงใหญ่ โทรไปก็โทรไม่ติด 
 
            "  นี่แกพูดแบบนี้กับเพื่อนหรอ ยัยเล็ก " เขื่อนพูดไปก็ขำไป 
 
           "  ก็บางคนแหละเฮีย เออนี่เฮีย เลขาเฮียไปไหนแล้ว แก้วไม่เห็นหน้าหลายวันแล้วนะ  " แก้วเปลี่ยนเรื่องทันที
 
          " ชั้ลไล่มันออก " เขื่อนพูดอย่างเซ็ง
 
           " เนื่องจาก เลขาสาว แต่งตัวยั่วยวนรองประธานจนออกนอกหน้าเกินไป  5555 + " ป๊อปพูดไปขำไป เขื่อนหันมามองหน้านิ่ง จนป๊อปต้องหยุดขำ
 
 
         " ส่วนของไอป๊อป เลขาสาวอกหัก โดนหลอกฟัน ยื่นใบลาออกเองเลย 5555 + " เขื่อนเอาคืน ป๊อปหน้าเซ็งทันที
 
 
        " อยากรู้จริงๆ ผู้หญิงคนไหนจะหยุดคนอย่างเฮียได้ " แก้วพูด แต่ในใจคิดแผนการอะไรบางอย่างอยู่ 
 
 
        "  ไม่มีผู้หญิงคนนั้นแน่นอน ใช่มั้ยไอป๊อป  " เขื่อนพูดอย่างมั่นใจ
 
 
        " แน่นอนเฮีย " ป๊อปเองก็เช่นเดียวกัน 
 
 
         " แล้วจะค่อยดู จะทำได้ตามปากพูดรึปล่าว " แก้วพูด 
 
 
        " แกก็อย่าหวังจะได้มีแฟนยัยเล็ก ป๋าไม่อยู่แบบนี้ ชั้ลกับเฮียคุมแจแน่นอน ไม่ต้องห่วง " ป๊อปพูด เขื่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ แก้วเครียดทันทีที่ได้ยิน 
 
 
 
                   ทั้งสามขับรถมาถึงหน้าบริษัท แล้วแยกย้ายกันไปทำงาน  แก้วเดินมาถึงต้องประจำ เธอเปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือ ก็หัวเราะจ๊ากทันที 
 
 
         "  นี่นาย จะโทรมาทำไมนักหนาฮะ ไม่มีงานทำหรือไง " แก้วกดโทรกลับหาโทโมะที่โทรมาหาเธอ 30 สาย 
 
 
         " เมื่อกี้ชั้ลโทรไปหาเธอ แต่ชั้ลก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นบ้าอะไรของเธอ แล้วทีหลังอย่ามาตัดสายทิ้งใส่ชั้ล ชั้ลไม่ชอบ " โทโมะพ้นไฟใส่ยาว
 
 
          " เมื่อกี้ชั้ลอยู่กับเฮีย ชั้ลพูดไม่ได้ เข้าใจมั้ย " แก้วพูดอย่างเซ็งๆ
 
 
          " ทำไมพูดไม่ได้ ชั้ลไม่ได้จะจีบเธอสักหน่อย แล้วก็คงจะไม่มีวันจีบด้วย " โทโมะพูด
 
 
         " ขอบคุณพระเจ้าที่ประทานความคิดแบบนี้ให้กับคุณณภัทธ์พงศ์นะค่ะ เป็นบุญของชั้ลเหลือเกิน  เพราะตัวชั้ลเองก็ไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวเค้าเลยค่ะ " แก้พูด เสียงกวนตีนสุดๆ
 
 
         "  หยุดกวนตีนสักทีได้มั้ย  " โทโมะแกล้งทำเสียงเข้ม แต่ใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี 
 
 
         " พอได้แล้ว ตกลงนายโทรมาทำไม รีบๆพูด ชั้ลมีงานต้องทำต่อ  "  โทโมะยังไม่ทันพูด ก็มีเลขาหน้าห้องของแก้ว เดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ 
 
 
        " คุณพิมพ์พิชชาค่ะ คือ ท่านประธานบริษัท PPK มาขอพบท่านประธานค่ะ " เลขาพูด 
 
 
        " เฮียทั้งสองว่างอยู่รึเปล่า " แก้วถาม
 
 
        " คุณกัมปนาทติดประชุมค่ะ ส่วนคุณวรวิทย์ออกไปพบลูกค้าข้างนอก " เลขาพูด
 
 
        "  โอเค งั้นให้เค้ามาพบชั้ลที่นี่นะ เดี๋ยวชั้ลจะคุยเอง  " เลขาสามพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป แล้วหันมาพูดกับโทโมะต่อ 
 
 
        " นาย เดี๋ยวชั้ลโทรกลับไปนะ ชั้ลมีธุระ " แก้วพุด
 
 
        ( ธุระกับบริษัท PPK นะหรอ ) โทโมะถาม ใบหน้ายิ้มแย้มกับเคร่งเครียดทันที
 
 
         " ใช่ " แก้วพูด
 
 
         ( งั้นไม่ต้องวางสาย ชั้ลจะฟังด้วย ) โทโมะเสียงเข้ม
 
 
         " ฟังไม่ได้ นายวางไปก่อน เดี๋ยวชั้ลโทรกลับไป " แก้วพูด
 
 
        (  งั้นชั้ลจะยกเลิกสัญญา )  โทโมะพูด แก้วหงุดหงิดทันที
 
          " อย่าทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจได้มั้ย ชั้ลบอกว่าไม่ก็คือไม่ แค่นี้นะ " แก้วใส่อารมณ์ โทโมะ โกรธ 
 
 
         ( อย่ามาขึ้นเสียงกับชั้ล ชั้ล  ตู๊ด ๆๆๆๆ ) แก้วตัดสายโทโมะทิ้ง เค้าโกรธแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง โทโมะกดโทรศัพท์ภายในห้องทำงาน
 
         "  ฟาง เข้ามาหาพี่หน่อย ! " ฟางที่นั่งอยู่หน้าห้องโทโมะ รีบวิ่งเข้ามาทันที
 
         " โทรไปนัดแก้วมากินข้าวกับคุณย่าที่บ้านตอนเย็น " ฟางรับคำสั่งจากโทโมะ เธอพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป โทโมะนั่งหน้าเครียด คิดหนัก 
 
 
 
                 ทางด้านแก้ว เลขาสาวเดินนำ ประธานบริษัท PPK เข้ามาในห้องของแก้ว 
 
          "  เชิญนั่งค่ะ " แก้วผายมือเชิญ ไตรคุณให้นั่งลง ไตรคุณมองแก้วอย่างลุ้มหลงตั้งแต่หัวจรดเท้า 
 
         " ไม่ยักรู้มาก่อนว่าคุณดิเรกจะมีลูกสาวสวยขนาดนี้ " ไตรคุณหยอดคำหวาน 
 
        " ขอบคุณค่ะ เลขาชั้ลบอกว่าคุณจะมาพบคุณพ่อ " แก้วพูด 
 
         " ครับ ผมมีธุระจะคุยกับคุณดิเรก " ไตรคุณมองแก้วเชิงจะหว่านเสน่่ห์ใ่ แต่แก้วมีท่าทีไม่ค่อยชอบในการกระทำของเขาสักเท่ไหร่ 
 
        " ตอนนี้คุณพออยู่ในช่วงพักผ่อนนะค่ะ คงไม่สะดวกจะคุยเรื่องงาน ถ้าคุณจะคุยกับชั้ลได้หรือเปล่าค่ะ  " แก้วเสนอ 
 
         "  ได้ครับ ผมเต็มใจเป็นอย่างมาก " ไตรคุณยิ้มหวาน มองแก้วอย่างไม่ละสายตา
 
        " งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยนะค่ะ " แก้วพูด 
 
        " ครับ   คือ ผมอย่างร่วมลงทุน ทำโรงแรม 5 ดาวกับบริษัทของคุณด้วย คุณจะว่ายังไงครับ " ไตรคุณพูด แต่ยังมองแก้วอย่างหวานเยิ้ม 
 
        " ชั้ลคงต้องถามคู่สัญญาของชั้ลก่อน ถ้าเค้าตกลง ชั้ลก็ตกลง  " แก้วพูด
 
       " คู่สัญญาของคุณ คงจะเป็น ณภัทธ์พงศ์ใช่มั้ยครับ " ไตรคุณพูด 
 
        " ใชค่ะ " แก้ว
 
        " ถ้าคุณยอมรับผมเป็นคู่สัญญากับคุณเพียงคนเดียว ผมมีผลประโยชน์จะให้คุณมากกว่าที่เค้าให้ " ไตรคุณ
 
       " อะไรหรอค่ะ " แก้วดูเชิง
 
        " ผมยอมรับผลกำไรน้อยกว่าที่คุณเสนอให้ บริษัท TT commention ในเรื่องบริษัททัวร์ในพื้นที่ใกล้เคียงกับที่คุณสร้างโรงแรม เป็นพวกพ้องกับผมทั้งสิ้น เราอาจจะได้เงินปันผลจากส่วนนี้ด้วย เพราะผมรู้มาว่า คุณจะทำโรงแรม และบริการเรื่องการท่องเที่ยวให้แขกที่มาพัก ถ้าคุณรับผมเป็นคู่สัญญา คุณมีแต่ได้กับได้ " ไตรคุณพูด 
 
        "  ชั้ลขอคิดดูก่อนค่ะ " แก้วพูด
 
       " ที่จริงคุณไม่ต้องคิดอะไรมากก็ได้นะครับ เพราะผลตอบแทนมันมหาศาลอยู่แล้ว " ไตรคุณพูด
 
       " ชั้ลยังยืนยันคำเดิมค่ะ ชั้ลขอคิดดูก่อน " แก้วพูดอ่างหนักแน่น
 
 
       " โอเคครับ  ถ้าผมจะขอเบอร์โทรศัพท์คุณเอาไว้ เพื่อมีข้อเสนอใหม่ๆ ผมจะได้แจ้งให้คุณทราบได้สะดวกคุณจะว่ายังไงค่ะ " ไตรคุณพูด 
 
 
       " โทรมาเบอร์บริษัทได้เลยค่ะ " แก้วพูด 
 
 
       " ผมเกรงว่ามันไม่สะดวก " ไตรคุณพูด 
 
        "  แต่ชั้ลสะดวกค่ะ " แก้วมงหน้าท้าทาย ไตรคุณยิ้มเจ้าเล่ห์
 
        " โอเคครับ เบอร์นี้ก็เบอร์นี้ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันใหม่ครับ " ไตรคุณลุกขึ้น แก้วลุกจะเดินไปส่ง  ไตรคุณแก้งเดินมาชนแก้ว แล้วโอบกอดเอวแก้วเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้ม ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย  แก้วโกรธ  เธอรู้ทันมาไตรคุณแกล้งเพื่อที่จะได้แตะอั้งเธอ แก้วรีบตั้งหลักยืนตั้ง โกรธจนแทบจะชกหน้า ไตรคุณยิ้มหวานแล้วเดินออกไป เขาหยุดหน้าห้องแล้วหันกลับมามองเธออีกครั้ง
 
       "  ได้ยากแบบนี้แหละ ชั้ลยอม " แล้วยิ้มมีเลศนัย ก่อนจะเดินจากไป 
 
 
 
               ช่วงเย็นของวันเดียวกัน แก้วที่ได้รับนัดจากฟาง รีบขับรถมาที่บ้านอธรัตนากุล เธอกำลังจะลงจากรถ 
 
 
        " เธอมาที่นี่ทำไม !!  "  อิงอรแว๊ดเสียงใส่แก้ว แสดงความไม่ชอบอย่างออกนอกหน้า  แก้วยิ้มหวานอย่างกวนตีน
       " มาทานข้าวกับคุณย่าแฟนค่ะคุณแม่ " แก้วพูดไปยิ้มไป 
 
      " กลับไปเลยนะ บ้านนี้ไม่ต้อนรับแก ออกไป ! " อิงอรไล่ 
 
      " อุต๊ะ !  ศึกว่าที่แม่ผัวกับว่าที่ลูกสะใภ้กำลังจะเริ่มขึ้น " แก้วเอามือมาปิดปาก ทำท่าตกใจ
 
      "  นังเด็กนี่  พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง มาหาผู้ชายถึงที่บ้าน กลับไปซะ ไป๊ !! " อินอรพูด
 
       " นี่ แม่อินอร ชั้ลช่วยแก้วมาเอง แก้วเป็นแขกของชั้ล บ้านนี้ก็บ้านของชั้ล เธอก็เป็นแค่ผู้อาศัย อย่าริบังอาจมาไล่แขกคนสำคัญของชั้ล " คุณย่าเดินออกมาพร้อมกับฟาง 
 
       "  นี่แม่เห็นมันดีกว่าหนูหรอค่ะ " อินอรพูดอย่างน้อยใจ 
 
      " ชั้ลเห็นคนที่ถูกต้องดีกว่าคนทำผิดเสมอ   แก้ว เข้าไปบ้านกับฟางก่อนลูกไป " คุณย่าพูด แก้วยกมือไหว้ ยิ้มรับ แล้วเดินไปกับฟาง 
 
      " แกจะอะไรกับแก้วนักหนาฮะ แม่อินอร โกรธพ่อโกรธแม่เค้า แล้วมาลงที่เด็กอย่างนี้มันไม่ถูกนะ " คุณย่าพูด อินอรไม่พูดอะไร แต่ยังโกรธแก้วอยู่ ยอมเดินจากไปแต่โดยดี คุณย่าส่ายหน้าไม่เข้าใจ คุณยาเดินกลับไปที่บ้านสาน
 
       "  ทานข้าวกันได้แล้ว ย่าหิวแล้ว " แก้ว ฟาง เตรียมตังดต๊ะเสร็จแล้ว เมื่อเห็นคุณย่ามานั่งเรียบร้อยก็ทานอาหารกันทันที
 
       "  คุณย่าค่ะ  ทำไมแม่ถึงไม่ชอบแก้ว " แก้วถาม 
 
       " เรื่องของผู้ใหญ่นะลูก ไม่มีอะไรหรอก " คุณย่าพูด
 
       " เรื่องผู้ใหญ่ ถ้ามันกระทบถึงเด็ก เด็กก็ควรที่จะรับรู้ไม่ใช่หรอครับ " โทโมะที่เพิ่งกลับมา แต่มาทันได้ยิน 
 
        " มันก็จริงอย่างที่หลานพูดนะ งั้นเดียวย่าจะเล่าให้ฟัง " 
 
 
                เหตุการณ์ในอดีต ดิเรกเป็นแฟนกับอินอร ทั้งคู่รักกันมาก แต่ก็ต้องเลิกรากันไป เพราะความเอาแต่ใจ เจ้ากี้เจ้าการ ไม่มีเหตุผลของอินอร ไม่นานดิเรกก็มาพบรักกับนภาแม่ของแก้ว ทั้งคู่คบหากันอยู่ไม่นาน ก็ตกลงแต่งงานกัน ส่วนอินอรก็เสียใจมาก ประชดชีวิตด้วยการแต่งงานกับพิเชษพ่อของโทโมะกับฟาง
 
           " แสดงว่าคุณแม่ยังรักคุณพ่ออยู่ " แก้วถาม
 
        " อินอรไม่เคยลืมดิเรกได้เลย แต่แก้วไม่ต้องไม่ถือสาหรอกนะ ปล่อยเค้าไปเถอะ เดี๋ยวย่าจะคุณกับเค้าให้เอง " คุณย่าพูด 
 
 
         "  ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณย่า แก้วไม่โกรธคุณแม่ " แก้วยิ้มอย่างจริงใจ
        " ขอบใจมากนะลูกนะ " คุณย่าลูบผมแก้วอย่างเอ็นดู
 
       " ทานข้าวกันต่อเถอะครับ ผมหิวแล้ว " โทโมะเสนอ 
 
       " เดี๋ยวก่อนนะ คือนายมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ปกตินายจะเก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ใช่หรอ " แก้วพูดอย่างงง คุณย่าคิดตาม หันไปมองโทโมะ โทโมะมองหน้าฟาง ทำตาดุใส่ที่ฟางไปเล่าเรื่องของเค้าในแก้วฟัง ฟางหลบตาทุกคน 
 
        "  คือ พี่โทโมะให้ชั้ล..... " ฟางพูดยังม่จบ โทโมะก็พูดแทรกขึ้นมาทันที เพราะกลัวตัวเองจะเสียหน้าที่ให้ฟางโทรนัดแก้วมา
 
        " ก็แล้วชั้ลจะมาทานข้าวกับย่าของชั้ลนี้มันไม่ได้หรอ " โทโมะ ตีหน้าเหมือนคนโกรธ แต่ในใจยังกังวลกลัวว่าแก้วจะรู้ทัน
 
       " อย่างนายเนี่ยนะ ชั้ลเห็นวันก่อนขนาดวันเกิดคุณย่า นายยังไม่รู้เลย " แก้วยังคงสงสัย
 
    
       " ก็วันนั้นเธออยู่ด้วย ชั้ลไม่อย่างยุ่ง กินข้าวไม่ลง " โทโมะยังคงชักสีหน้าใส่อารมณ์
 
        " แล้ววันนี้ชั้ลไม่อยู่หรือไง นายถึงได้กินข้าวลง " แก้วถาม คุณย่ายิ้มเพราะรู้ทัน แต่แก้วยังคงอยู่ ฟางนั่งยิ้ม โทโมะเริ่มหน้าเปลี่ยนสี ทำตัวไม่ถูก เมื่อย่งจนมุมไปทุกทีๆ 
 
        " เออ ไม่กงไม่กินมันแล้ว ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับคุณย่า " โทโมะพูดจบก็เดินสะบัดไปทันที ย่ากับฟางนั่งขำ แก้วงง 
 
        " คนอะไรอารมณ์ขึ้นลงๆ " แก้วส่ายหน้าไม่เข้าใจ 
 
 
         "  แก้ว มาทานข้าวที่นี้บ่อยๆนะ โทโมะจะได้ลงมาหาย่าบ่อยๆ " คุณย่าพูดไปยิ้มไป แก้วงงไม่เข้าใจความหมาย
 
 
        "  แก้วมานะสิค่ะ คุณย่าาจจะไม่ได้เจอเค้า  ที่ไหนมีแก้วที่นั้นคงจะไม่มีเค้าแหละค่ะ " แก้วพูด คุณย่ากับฟางนั่งหัวเราะชอบใจ