เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

                               หน้าประตูทางเข้าร้านอาหารหรู แก้วยืนหน้าซีด พยามทำให้ตัวเองดูเป็นปกติที่สุด เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วค่อยๆปล่อยลมหายใจออกมา ทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนชายหนุ่มที่ยืนรอเธออยู่ข้างๆเริ่มจะหงุดหงิด 

 

 

        " นี่ พอได้แล้ว อากาศจะหมดโลกอยู่แล้ว !! "  โทโมะบ่นๆ

 

         " โฮ้ยยย  ก็ขอเวลาทำใจหน่อยสิ ชั้ลจะไปออกศึกนะ ไม่ใช่ไปออกเดทกินข้าวกับผู้ชาย " เธอเองก็หงุดหงิดไม่น้อยที่เขามาขัดจังหวะการทำสมาธิของเธอ

 

          " ถ้าปอดแหกก็กลับไปได้นะ เรื่องแค่นี้ชั้ลจัดการเองได้  " เขามองเธออย่างเย้ยหยัน

 

          "  รอรับกรรมได้เลยนะค่ะ ด่าลิ้ง ^^ " เธอ ผู้เป็นคนมองคำดูถูกเป็นแรงกระตุ้นให้งานสำเร็จ สิ้นคำพูดของเขาเธอ เป็นคนเปิดประตูเดินนำเขาเข้าไปข้างในทันที แม้ในใจจะหวั่นอยู่ไม่น้อยก็ตาม 

 

           " รอก่อนซิ " โทโมะ รีบเดินเข้าไปหาแก้ว ที่เดินตรงไปทางโต๊ะอาหารที่แม่เขานั่งออยู่ ก่อนจะคว้าเอวบางของเธอมาโอบเอาไว้ 

 

            " เฮ้ย !! " แก้วสะดุ้งโยก รีบขยบตัวนี้ แต่ตัวกลับกระชับเอวบางเข้าใกล้ตัวเขามากขึ้น ก่อนจะกระซิบข้างหูเธอเบาๆ 

 

            "  อยู่นิ่งๆซิ เล่นละครให้มันสมบทบาทหน่อย  โดนจับได้ขึ้นมา ชั้ลไม่เซ็นสัญญาให้เธอแน่ " เธอยอมอ่อนลงก่อนจะหันไปฉีกยิ้มใส่เขา พร้อมเล่นละครสบตาเต็มที่

 

            "  สวัสดีครับ " ทุกคนที่โต๊ะเงยหน้าหันมามอง ถึงกับอึ้งไปตามๆกับ โดยเฉพาะอิงอรที่ทั้งอึ้ง ทั้งโกรธ เสียหน้า 

 

            "  แกพายัยม้าดีดกระโหลกนี้มาทำไม " อิงอรแว๊ดเสียงไซ ทำหน้าดุใส่โทโมะและแก้ว แก้วยิ้มหวานให้อย่ากวนตีน 

 

            "  ไม่เอาค่ะ คุณแม่อย่าดุลูก ต่อหน้าเพื่อนสิค่ะ มันน่าอายนะค่ะ " แก้วพูดจายียวน จนอิงอรแทบจะพุ่งเข้าตบในทันที แต่เธอต้องระงับอาการไว้ เพราะเห็นแก่เพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย 

 

             "  นั่งก่อนซิ " ผู้ชายดูดีมีสกุล ที่ร่วมโต๊ะอยู่ด้วย เอ่ยช่วยโทโมะและแก้วให้นั่งลง ทั้งคู่กล่าวขอบคุณและนั่งลงพร้อมกัน

 

            "  พาเพื่อนมาด้วยหรอค่ะ พี่โทโมะ " เด็กสาวที่ดูอ่อนกว่าโทโมะ 2-3 ปี ดูรุ่นราวคราวเดียวกับแก้ว เอ่ยถามโทโมะ แล้วหันมามองแก้วด้วยหางตา เธอแสยะยิ้ม แบะปากใส่ เป็นการตอบกับ

 

            "  แฟนครับไม่ใช่เพื่อน " ทุกคนอึ้งกับคำตอบของโทโมะ  แก้วยิ้มสะใจ ก่อนจะหันไปยักคิ้วใส่ เด็กผู้หญิงคนนั้น 

 

            "  พี่โทโมะนี้รสนิยมต่ำนะค่ะ ไปคว้าผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาเป็นแฟน " เด็กผู้หญิงสองหน้าแก้วอย่างชิงชัง ก่อนจะพ่นไฟใส่แก้วไม่ยั้ง  แก้วเองก็แทบจะพุ่งตบกลับไปในทันทีเหมอนกัน 

 

            " รสนิยมไม่ได้ต่ำหรอกค่ะ เค้าแค่เป็นพวกรสนิยมจัดจ้านก็เท่านั้นเอง แต่พวกรสนิยมสูงอย่างคุณน้อง คิดว่าจะสู้รสนิยมจัดจ้านได้หรือป่าวค่ะ " แก้วทำหน้าแซ่บ หรี่ตา กัดริมฝีปาก ใส่เด็กสาว

 

            " ชั้นต่ำจริงๆ " แม่ของเด็กสาวโวยวาย 

 

             " ก็ไม่ได้ต่ำนิค่ะ นี่ก็ชั้ลที่ 15 ถือว่าชั้ลสูงแล้วค่ะ " แก้วมองไปรอบรอบร้าน แล้วตอบกลับไปเหมือนไม่รู้ความหมายของคำด่า  โทโมะหันมามองหน้า แล้วส่ายหัวเล็กน้อย หัวเราะให้กับความกวนของเธอ

 

             "  ชั้ลกำลังด่าแกอยู่นะ " แม่ของเด็กสาวยังโวยวายต่อ

 

             "  อ่อ ต้องขอโทษด้วยค่ะ พอดีหนูไม่คิดว่าผู้ดีอย่างคุณป้า จะใช้คำด่าได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นพวกแม่ค้า หนูพอเข้าใจความหมายของมัน แต่นี้เป็นคุณป้า หนูเลยนึกไม่ถึงนะค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ " เธอเองก็ยังไม่รามือ โทโมะ สะกิดเป็นการเตือนสติ แก้วสะบัดมือหนี ไม่พอใจ

 

             " นี่เธอไม่ทำอีถ้าไหน ลูกชายชั้ลถึงได้กล้าเปิดตัวสะขนาดนี้  คงจะอ่อยจนสุดฤทธิ์สุดเดดเลยหละสิ "  แม่โทโมะเสริม 

 

             " ขอตอบเป็นประเด็ดนะค่ะ ประเด็นแรงที่คุณแม่ถามว่าไปทำอีถ้าไหน  เราทำกันหลายท่านะค่ะ และไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ ใช่ตาดู เท่านั้นถึงจะเข้าใจ ถ้ายังอยากรู้อยู่เชิญได้นะค่ะ แก้วจะนัดสถานที่ให้  ส่วนคำที่ว่า คงจะอ่อยจนสุดฤทธิ์สุดเดดเลยละสิ  อันนี้ขอบอกนะค่ะว่าไม่ได้อ่อย แค่พุ่งเข้าใส่เลยนะค่ะ แก้วว่ามันน่าจะได้ง่ายและได้เร็วกว่าอ่อยนะค่ะ " แก้วพูด มีการทำไม้ทำมือเป็นเชิงอธิบาย ก่อนจะยิ้มหวานให้คนทั้งโต๊ะ โทโมะเองที่ดื่มน้ำอยู่ น้ำแทบพุ่งออกจากปาก หันมามงหน้าแก้วเหวอๆ ไม่คิดว่าเธอจะกล้ามากขนาดนี้ 

 

             "  กรี๊ดดดดดดดดดดดด  นังบ้า นังบ้า !!! " เด็กสาวลุกขึ้นกรี๊ดลั่น คนทั้งร้านหันมามอง พ่อกับแม่ พาเธอออกไปจากร้าน อิงอร ชี้หน้าแก้ว แล้วเดินตามออกไป 

 

           "  555555  เธอนี่มันจริงๆเลยนะ "  โทโมะ หันไปมองแม่ที่เดินตามออกไป เมื่อเห็นอิงอรเดินออกไปไกลแล้วก็หัวเลาะลั่นไม่อายใคร

 

            "  นี่นายหัวเราะเป็นด้วยหรอ  ไม่ยังรู้นะเนี่ย ทีแรกก็นึกว่าเป็นหุ่นยนต์ ทำหน้านิ่งๆ เชิดๆ ไปวันๆ " แก้ว ทำหน้างงใส่เขา แต่ยังหงุดหงิดไม่หายที่โดยด่า โทโมะ กลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

 

           " ไปเปิดศึกแบบนั้น ครั้งหน้าระวังจะเจอหนักกว่านี้แน่ " โทโมะพูด แก้วคิดหนัก

 

           " ก็เล่นมาด่าชั้ลขนาดนั้น นายคิดว่าชั้ลจะยอมหรือไง " แก้วพูด

 

            " ก็ดี เก่งให้ตลอดแล้วกัน " โทโมะพูด แล้วลุกขึ้นเดินออกไป แก้วมองอย่างงง ๆ 

 

             " นี่ ที่หลังจะไปไหนมาไหน ช่วยแจ้งให้ทราบหน่อยได้มั้ย ชั้ลจะได้รู้ตัว " แก้วแว๊ดเสียงตามหลังเขา แต่เขาก็ยังเดินต่อ ไม่ันมาพูดกับเธอสักคำ 

 

             "  หูหนวกหรือไงวะ !! " แก้วเดินตามไปอย่างเร็วก่อนจะใช้มือเล็กผลักร่าวสูง โทโมะหันหน้ามามอง เหมือนว่าเขากำลังจะโกรธ 

 

             "  งานเธอเสร็จแล้ว ก็กลับไปได้แล้ว ส่วนเรื่องสัญญา คืนนี้ชั้ลจะพิจารณาอีกที " แล้วเขาก็เดินไป

 

            " อย่ามาหลอกชั้ลนะ ชั้ลไม่ชอบ !! " แก้วเดินตัดหน้าเขา โทโมะหยุดนิ่ง ทั้งคู่เผชิญหน้ากัน 

 

            "  นายบอกกับชั้ล ว่าให้ชั้ลช่วยนายแล้วนายจะเซ็นสัญญากับชั้ล แล้วชั้ลก็ทำแล้ว แต่นายกลับบอกว่าจะพิจารณาอีกที แสดงว่ายังไม่แน่ว่านายจะเซ็นสัญญากับชั้ลรึปล่าว ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนหลอกใช้ ซึ้งชั้ลไม่ชอบ และมันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน " เธอพูดชัดและแน่นเสียงทุกคำ สายตาเธอเกรี่ยวกราด ไม่ยอมแพ้ โทโมะยังยืนนิ่งไม่แสดงท่าทีอะไร 

 

            "  พูดจบแล้วใช่มั้ย " แก้วพยักหน้า 

 

            "  งั้นก็กลับไปได้แล้ว " เธอเลือดขึ้นหน้า ทั้งโกรธทั้งแค้น ที่ถูกหลอก มือเล็กกำหนัดแน่น ก่อนจะชกไปยังใบหน้าหล่อๆของเขาย่างจัง โทโมะแทบล้ม มือหนาจับปากตัวเอง มีเลือดซิบออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ามามองแก้วอย่างโกรธแค้น

 

             " กล้ามากนักนะ " เขาพูดแน่นเสียง พูดช้าๆอย่างเลือดเย็น ดวงตาคมดูดุมาก แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิด โทโมะคว้าร่างแก้วมากอด ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งรัดต้นคอของเธอเพื่อให้ใบหน้าหญิงสาวเข้าใกล้เขาให้มากที่สุด ก่อนจะบรรจงจูบ และบดขยี้ริมฝีปากบ้างอย่างรุนแรง แก้วพยามดิ้นตัวหนีแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ เธอยืนร้องไห้ ตัวอ่อนลง เพราะสู้เท่าไหร่ก็ไม่หลุดไปจากอ้อมกอดเขาอยู่ดี โทโมะเมื่อเห็นร่างเล็กอ่อนลงไม่ขัดขืนเขาเหมือนเมื่อครู่ ก็ผละกอดออก 

 

              " ร้องไห้หรอ " เขาตกใจที่เห็นน้ำตาก็หญิงแกร่งอย่างเธอ ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แล้วเดินจากไปทันที  แก้วเดินร้องไห้กลับไปที่รถของตัวเอง เธอทรุดตัวลงนั่งข้างๆรถ และปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ใจนึงก็คิดถึงพ่อ ใจนึกก็ทั้งโกรธทั้งแค้น ไอผู้ชายใจร้ายที่มันทำกับเธอเมื่อครู่ เธอนั่งร้องไห้ จนร้านปิด รถทุกคันถูกขับออกไปจนหมด เหลือเพียงอีกคันที่จอดอยู่ไม่ไกลกับเธอเท่าไหร่  ไม่นานคนบนรถก็เดินลงมาจากรถและตรงเข้าไปหาเธออ  แล้วต้องหยุดยืนมองร่างเล็กที่นั่งคอพับหลับสนิทอยู่ข้างรถหรู

 

              " นี้!!  เธอ !!  มานอนบ้าอะไรอยู่ตรงนี้  !! ตื่นๆ " เสียงทุ้ม ปลุกร่างเล็กให้ตื่น และมันก็เป็นผล ธอลืมตาขึ้นมา ดวงตายังแดงกล่ำ เพราะนั่งร้องไห้อยู่เป็นชั่วโมงก่อนจะหลับไป แก้วไม่พูดอะไร กลับลุกขึ้นและเข้าไปนั่งในรถทันที

 

 

               " นี่ ทำไมไม่พูดกับชั้ล " โทโมะ คว้าประตูรถ ก่อนจะเธอจะปิดมัน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอ แก้วยังคงนั่งนิ่งๆและร้องไห้อย่างเงียบๆ

 

               " เธอจะร้องไห้ทำไมนักหนา  เธอจะเสียใจอะไรนักหนาฮะ " เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ 

 

              " ชั้ลสงสารพ่อ ชั้ลบอกกับพ่อว่านายจะเซ็นสัญญาให้พรุ่งนี้ แต่มันไมเป็นอย่างนั้น ชั้ลไม่ชอบการโดนหลอก แล้วนายก็หลอกชั้ล ชั้ลไม่ชอบที่ผู้ชายไม่ให้เกียรตผู้หญิง แล้วนายก็ทำกับชั้ล สรุป ชั้ลเกลียดนาย ช่วยออกไปไกลๆ ชั้ลจะไปหาคู่สัญญาคนอื่่น " แก้วพูดทั้งน้ำตา เธพยามดึงประตูแต่เขากลับเอาลำตัวเข้ามาขวาง แล้วดึงร่างเธอลงมาจากรถ

 

             " ชั้ลบอกว่าจะพิจารณาดู ไม่ได้บอกว่าจะไม่เซ็น เธอไม่ได้ผิดสัญญากับพ่อเธอ  แล้วชั้ลก็ไม่ได้หลอกเธอ ส่วนเรื่องจูบ เธอไม่มีสิทธิชกหน้าชั้ล แต่เธอก็ชก เพราะฉะนั้นชั้ลไม่สิทธิที่จะลงโทษ " เขาอธิบาย

 

            "  แล้วทำไมไม่ชกหน้าชั้ลกลับ ทำไมต้องทำแบบนั้น ชั้ลเป็นผู้หญิงชั้ลไม่ชอบ ชั้ลเสียเปรียบ " เธอยังโวยวายไม่เลิก 

 

           " ก็ได้ งั้นเธอจูบชั้ลกลับ แล้วชั้ลจะชกหน้าเธอกลับ " โทโมะพูด แก้วโกรธ ไม่พอใจ

 

           "  ชั้ลฆ่านายดีกว่ามั้ย " เธอกลับเข้าไปในรถ และกลับออกมาพร้อมกระบอกปืน 

 

           "   เห้ยยย  เอาไปเก็บ !! " โทโมะถึงกับหน้าซีด กระโดดหนีจากปากกระบอกปืนทันที

 

          " เออ แล้วนี่ทำไมไม่กลับบ้านไปอีก กลับไปให้พ้นๆไป " แก้วยังคงยืนปากกระบอกปืนมายังเขา

 

          "  โอ้ยย ช่วยเก็บปืนก่อนได้มั้ย ชั้ลมีเรื่องจะคุยด้วย  เรื่องสัญญา " โทโมะยื่นข้อเสนอ แต่ยังมองไปที่กระบอกปืน

 

          "  รีบๆพูด ชั้ลจะไปหาพ่อ " โทโมะยื่นกระดาษหนึ่งใบให้กับเธอ บนกระดาษมีลายมือของเขา ถูกเขียนเป็นข้อๆ 

 

          "                                        สัญญา                                    

 

              ระหว่าง ณภัทธ์พงศ์  อธิรัตนากุล          กับ         พิมพ์พิชชา อัครเมฆา  

 

          คู่สัญญาตกลงกันว่า  

 

        1.  นายณภัทธ์พงษ์ จะยอมเซ็นสัญญาร่วมลงทุนกับบริษัท SKT ในการสร้างโรงแรมห้าดาว หากนางสาวพิมพ์พิชชา ยอมตกลงเซ็นสัญญาฉบับนี้และทำตามข้อตกลงในสัญญาอย่างเต็มใจ

 

         2.  นางสาวพิมพ์พิชชา จะยอมตกลงเป็นแฟนกับ นายณภัทธ์พงษ์ เพื่อช่วยเหลือทุกทางในเรื่องการถูกจับคลุมถุงชนกับหญิงที่ตนไม่ได้รัก

 

         3. จะไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวกันในระหว่างที่สัญญายังใช้บังคับอยู่

 

         4.  ห้ามมิให้คู่สัญญาเปิดเผยข้อตกลงในสัญญาให้บุคคลภายนอกรับรู้

 

         5.  ห้ามนางสาวพิมพ์พิชชามีแนในระหว่างที่สัญญานี้ใช้บังคับอยู่

 

          6. สัญญาฉบับนี้จะเป็นอนสิ้นผล เมื่อนายณภัทธ์พงษ์เป็นอิสระจากการถูกคลุมถุงชน  พบรักแท้ หรือคนรักเก่ากลับมา

 

           7. สัญญามี 2 ฉบับ เกบไว้ที่คู่สัญญาทั้งสองฝ่าย  

 

                                                                              ลงชื่อ  

 

                                                                ( นายณภัทธ์พงษ์  อธิรัตนากุล  )

 

 

                                                                 ( นางสาวพิมพ์พิชชา อัครเมฆา)  " แก้วอ่านไปก็ทำหน้าเหวอไป 

 

            " คือ ไม่เขาใจ 2 ข้อ ข้อแรก ไอช่วยทุกทางนี้ ชั้ลไม่แน่ใจว่าชั้ลจะปลอดภัยในร่างกายหรือปล่าว แล้วชั้ลต้องช่วยถึงขั้นไหน อีกข้อนึง ทำไมต้องห้ามมีแฟน " แก้วถาม 

 

            "  แม่ ชั้ลเป็นคนชอบวางแผน ชอบเอาชนะ ไม่แน่เราอาจต้องอยู่บ้านเดียวกัน นอนห้งเดียวกัน หรือ อาจจะต้องจดทะเบียนกัน แต่เธอจะปลอดภัย ตามข้อสาม ชั้ลจะไม่แตะเนื้อต้องตัวเธอ  ไม่ต้องกังวล เพราะ เธอ ไม่ใช่สเปคชั้ล " โทโมะพูด แก้วแบะปากใส่ 

 

            " ส่วนเรื่องแฟน เพื่อให้ทุกย่างราบรื่น เธอห้ามมีแฟน " โทโมะ พูด

 

            " โอเค แต่เรื่องนี้ต้องมีคนช่วย เราทำกันสองคนไม่ได้ เฮียชั้ลเป็นคนฉลาด และถ้าเฮียรู้เรื่องนี้ นายอาจจะตายแบบศพไม่สวย " แก้วเสนอ เธอกังวลเรื่องนี้อยู่มาก

 

            " ใคร ? " โทโมะเองก็กังวลไม่น้อย เพราะดูจากการเจาราเรื่องสัญญาที่ ป๊อปและเขื่อน เคยมาเจารจากับเขา เขารู้ในทันทีว่า สองคนนี้ไม่ธรรมดา 

 

            " ชั้ลว่าฟางจัดการกับเฮียกลางได้ ส่วนเฮียใหญ่ ต้องขอช่วยเฟย์แล้วหละ " แก้วเสนอ 

 

            " เดี๋ยวๆ ไอเฮียใหญ่ เฮียกลาง อะไรเนี่ย ช่วยบอกเป็นชื่อหน่อยได้มั้ย ชั้ลม่เข้าใจ ส่วนเฟย์ ชั้ลจะคุยกับเฟย์ให้ " โทโมะ งง 

 

            " เฮียใหญ่ คือ พี่เขื่อน เฮียกลาง คือพี่ป๊อป ช่วยจำไว้ด้วย ส่วนเรื่องฟางกับเฟย์ เดี๋ยวชั้ลคุยเอง ขืนให้หุ่นยนต์ใจแคบแบบนายคุย มีหวังได้ทำกับสองคนแน่ " แก้วเบ้ปากใส่ โทโมะจำใจพยักหน้ารับ

 

            " เออ งั้นตกลงตามนี้นะ เซ็นสัญญาซะ " แก้วเก็บปืน แล้วหยิบปากกามาเซ็น ก่อนจะยื่นให้โทโมะเซ็น เขาเซ็นเสร็จก็ยื่นสัญญาให้เธอฉบับนึง ส่วยอีกฉบับเขาเก็บไว้ แล้วเขาก็หันหลังเดินกลับไป

 

           " แล้วสัญญาของชั้ลหละ เมื่อไหร่นายจะเซ็น " เขาไม่ตอบยังเดินเดินต่อไป แก้วจะวิ่งตามไป แต่โทรศัพท์ดังขึ้น 

 

           "  ฮัลโหลเฮีย ป๊าเป็นไงบ้าง ฟื้นแล้วยัง "

 

           (  ฟื้นตั้งแต่แกออกไปแล้ว ชั้ลจะโทรมาบอกว่า โทโมะยอมเซ็นสัญญาแล้วนะ เมื่อกี้มีคนเอาเอกสารสัญญามาให้ แกทำยังไงวะยัยเล็ก ) เขื่อนและป๊อปที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องพัก โดยมีดิเรกที่นอนดูเอกสารสัญญาอยู่

 

            " เอาน๊า เค้าเซ็นให้ก็ดีแล้ว แค่นี้ก่อนนะเฮีย เดี๋ยวเจอกันที่โรงพยาบาล " แก้ววางสายแล้วหันไปมองรถของโทโมะ แต่เขาก็ขับกลับไปแล้ว  

 

 

 

           ติ้ง ติ้ง เสียงข้อความดังขึ้น แก้วหยิบโทรศัพท์มาเปิดอ่าน 

 

           '  สัญญายอมเซ็นสัญญาตั้งแต่เห็นเด็กปัญญาอ่อนนั่งร้องไห้อยู่ข้างรถ ชั้ลสั่งให้ลูกน้องไปรออยู่หน้าห้องพ่อเธอและจะเข้าไปส่งทันทีที่ เธอยอมเซ็นสัญญาของชั้ล  เธอไม่ได้ถูกหลอก แต่เราต้องทำเพื่อผลประโยช์ของตัวเราเอง  ' 

 

         " เจ้าเล่ห์ จริงๆ นี้ชั้ลโดนหลอกอีกแล้วหรอวะ ฮึ้ยยย " แก้วแตะ ล้อรถยนต์อย่างลืมตัว ก่อนจะกระโดดกระเพลกๆ เพราะความเจ็บปวด แล้วรีบขึ้นรถขับออกไป 

"