เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
 
                    ร่างบางเดินกอดตัวเอง อยู่ที่ชานระเบียงบ้านพักต่างอากาศที่เชียงใหม่ แม้วาตัวของเธอจะอยู่ที่นี่ แต่ใจเธอยังคอยห่วงหาคนไกลอยู่ตลอด พี่ชายทั้งสองของเธอก็ยังไม่หายโกรธเคืองเธอ  คนรักของเธอก็ไม่แม้แต่จะโทรมาหาเธอเลย นับแต่วันที่จากกัน ใบหน้าที่เคยมีแต่รอยยิ้ม  ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว  มันหลงเหลือเพียงรอยเศร้าหมอง กับดวงตาที่บวมเป่งอยู่ตลอดเวลา 
 
 
 
                    แก้วนั่งลงที่นอนซึ่งวางอยู่ที่ชานระเบียงบ้าน เธอเงยบอกดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า
 
 
 
 
                    " ม๋าคะ ม๋าอยู่ดาวดวงไหน ม๋ามารับแก้วไปอยู่ด้วยหน่อยนะม๋า  แก้ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว  แก้วเหงาเหลือเกิน "  เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ  แล้วนำตาเธอก็ไหลออกมา
 
 
 
 
                    "  ถ้าเหงาก็กลับบ้านดิ " เสียงคุ้นหูพูดขึ้นมา  แก้วลุกจากเก้าอี้แล้วหันหลังไปตามเสียง 
 
 
 
 
                    " เฮีย  " เธอเรียกเขื่อนเสียงสั้น แล้วร้องไห้โฮ  เขื่อนจุกในลำคอ เหมือนจะร้องไห้  เขารีบเดินไปหาแก้วแลวกอดแก้วไว้แน่น 
 
 
 
 
                    " ขอโทษนะขอโทษ  ขอโทษที่โกรธนานเกินไป " เขื่อนลูบหลังแก้วอย่างเบามือ เพื่อปลอบขวัญน้องสาว
 
 
 
 
                    " ร้องไห้เป็นเด็กขี้แย ไปได้ " แล้วป๊อปก็เดินออกมาอีกคน  เขื่อนคลายกอดออก  ป๊อปรีบเข้ามากอดแก้วทันที 
 
 
 
                    " แก้วขอโทษ  ฮือออ ฮืออ ฮือออ "  เธอพูดทั้งน้ำตา แล้วกอดป๊อปไว้แน่น  เขื่อนน้ำตาซึม ลูบผมแก้วอย่างเอ็นดู 
 
 
 
 
                    " ไม่ร้องแล้วนะ ไม่ร้องแก้ว "ป๊อปคลายกอดออกแล้วเช็ดน้ำตาให้แก้ว
 
 
 
 
                    "  เฮียยังรักแก้วอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า "  แก้วหันไปมองหน้าเขื่อนกับป๊อป เขื่อน ป๊อป จุกจนพูดไม่ออก
 
 
 
 
                    " เฮียไม่เคยรักแก้วน้อยลงเลยนะ " เขื่อนพูด แล้วดึงแก้วมากอดเอาไว้
 
 
 
 
                    "  เฮียเองก็เหมือนกัน เฮียไม่เคยรักแก้วน้อยลงเลย มีแต่จะรักมากขึ้นทุกวัน "  ป๊อปกอดแก้ว แก้วยิ่งร้องไห้หนักไปอีก  แต่เธอร้องไห้ดว้ยความดีใจ สุขใจ และตื้นตันใจกับความรัก ที่เขื่อนและป๊อปมีให้
 
 
 
                         " แก้วไม่ได้ตั้งใจ  ไม่ไดตั้งใจจะทำให้เฮียเสียใจ  แก้วขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฮือออ ฮือออ ฮืออ "  แก้วยังร้องไห้ไม่หยุด 
 
 
 
 
                    " เฮียก็ให้อภัยแล้วนี่ไง  เฮียไม่โกรธแก้วแล้ว  หยุดร้องไห้ได้แล้ว "  เขื่อนคลายกอดแล้วจ้องมองหน้าน้องสาวอย่างเอ็นดู 
 
 
 
 
                    " แก้วกลัวเฮียไม่รักแก้วแล้ว  แก้วกลัวว่าเฮียจะรักแก้วน้อยลง ฮึก ฮึก ฮืออ" 
 
 
 
 
                    "  ไม่เอา อย่าคิดแบบนั้น  ต่อให้แกทำผิดอีกกี่ครั้ง เฮียก็ไม่มีวันรักแกน้อยลงหรอก " ป๊อปพูด แล้วเช็ดน้ำตาใหแก้ว
 
 
 
 
                    " แก้วขอโทษษษ  ฮืออ ฮืออ ฮืออ "  ยิ่งรู้ว่าเขื่อนกับป๊อปรักเธอมากเท่าไหร่  แก้วยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้น 
 
 
 
                    " แก้วรู้สึกเหมือนตัวเองทำลายความรักของเฮีกกับป๋า  แก้วกลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิม "  
 
 
 
 
                    " ไม่มีอะไรไม่เหมือนเดิมนะแก้ว  เรา ยัง รัก กัน เหมือนเดิม "  เขื่อนจับหน้าแก้วให้มองหน้าตัวเอง  แล้วพูดให้แก้วฟัง 
 
 
 
 
                    " ขอบคุณมากนะคะ  ขอบคุณที่ให้ความรักกับแก้ว  ขอบคุณที่ให้อภัยแก้ว  ขอบคุณมากจริงๆ "  แก้วโผล่เข้ากอดพี่ชายทั้งสองคน 
 
 
 
 
                    "  เออ หยุดร้องไห้ได้แล้ว "  เขื่อน ป๊อป กอดปลอบแก้ว  แต่แก้วนิ่งไป ร่างเธออ่อนลง ป๊อป เขื่อน รีบรับร่างแก้วไว้ 
 
 
 
 
                    "  แก้ว ! แก้ว ! "  ป๊อป เขื่อน เขย่าร่างแก้ว แต่ก็ไม่ได้ผล  ป๊อปอุ้มแก้วเข้าไปนอนในห้อง 
 
 
 
 
                    " ป๋า  แก้วเป็นลามอีกแล้ว "  เขื่อนวุ่นวายใจ เป็นห่วงแก้ว
 
 
 
                    ( ก็เพราะพวกมึงสองคนนั้นแหละ ทำเป็นเล่นตัว โกรธน้องไม่เลิก แล้วเป็นไง มารู้สึกผิดทีหลัง )  ดิเรกได้ทีก็ด่าใหญ่
 
 
 
 
                    " ก็ผิดไปแล้วนิป๋า  "  เขื่อนคิ้วขมวด 
 
 
 
 
                    (  เออน๊า มันไม่เป็นไรมากหรอก เช็ดตัวให้น้อง หาข้าวหาน้ำให้มันกินเดี๋ยวก็หายแล้ว ) ดิเรก
 
 
 
 
                    " หายแน่นะป๋า น้องไม่เป็นอะไรแน่นะ " เขื่อนยังไม่วางใจ
 
 
 
 
                    (  เออ มันไม่ได้นอน มัวแต่กลัวพวกคุณมึงสองคนจะไม่หายโกรธ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน เลยเป็นลมไป )  ดิเรกพูด 
 
 
 
 
                    "  แล้วนี่ป๋ารู้ได้ยังไง " เขื่อนสงสัย 
 
 
 
                    ( นี่ไอเขื่อน มีใครที่ไหนมันจะปล่อยลูกสาวตัวเองให้ไปอยู่ตามลำพังบ้างวะ ชั้ลก็ให้คนของชั้ลไปดูแลสิ  อะไร เป็นถึงรอประธานบริษัท เรื่อวแค่นี้คิดไม่ได้ ) ดิเรกตัดสายทิ้งทันที
 
 
 
 
                    "  ไงละมึงไอป๊อป  กูบอกแล้วว่าป๋ามีแผน " เขื่อนพูด ป๊อปยิ้ม แล้วส่ายหน้าไปมา  มือก็เช็ดตัวให้แก้วอยู่ตลอด
 
 
 
 
                    " ทำเอาซะเราตกลงตกใจ รีบมาหาแก้ว " ป๊อปพูด แล้วเช็ดตัวให้แก้วต่อ 
 
 
 
 
                    " ถ้าไม่รักขนาดนี้ ไม่มีท่าให้อภัยหรอก ' เขือนกระโดดขึ้นเตียงไปนั่งมองแก้ว เขาเกี่ยไรผมให้เธอ แล้วจูบที่หน้าผากของเธอ 
 
 
 
 
                     แล้วทั้งสามก็กอดกันหลับไป
 
 
 
 
 
                    เช้าของวันใหม่  หลังจากที่ทั้งหมด อาบน้ำ ทานข้าวเช้ากันเสร็จเรียบร้อย  ก็ถึงขั้นสอบสวนนักโทษคดีพิเศษ 
 
 
 
 
                    "  ทำไมถึงได้ไปอยู่กับมันสองคน " ป๊อปเริ่มเปิดประเด็น
 
 
 
 
                    "  กลัวลุงมีมีปัญหา ไม่อยากให้ลุงมีเดือดร้อน เลยไปอยู่ที่อื่น แต่เราก็ปลอบตัวนะ ไม่มีใครรู้ว่าแก้วอยู่ที่นั้น "  แก้วอธิบาย 
 
 
 
 
                    " แล้วทำไมต้องนอนห้องเดียวกันมัน " เขื่อนถามต่อ 
 
 
 
 
                    " นั้นสิ ทำไมต้องนอนห้องเดียวกับเค้า " แก้วนิ่งไปเมื่อนึกถึงเรื่องระหว่างเธอกับโทโมะ 
 
 
 
 
                    " เฮียรู้นะ ว่าแก้วไม่ใช่คนที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ใครง่ายๆ  แต่ทำไม  " ป๊อปนิ่งไปไม่ถามต่อ
 
 
 
 
                    " รักมันใช่มั้ย " เขื่อนถามตรงๆ  แก้วน้ำตาคลอ
 
 
 
                    " แก้วคิดว่าเรารักกัน  แต่แก้วคิดผิด ที่จริง แก้วแค่รักเค้าฝ่ายเดียว " แก้วน้ำตาไหล
 
 
 
 
                    " แต่มันต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่มันทำ " ป๊อปแค้น
 
 
 
                    " ไม่เป็นไรหรอก แก้วกินยาคุมแล้ว คงไม่มีอะไร  แล้วแก้วก็ไม่อยากไม่ยุ่งกับเค้าอีก " แก้วพูด 
 
 
 
 
                    " ชั้ลก็ไม่ยอม  แล้วป๋าเองก็คงไม่ยอมเหมือนกัน "  เขื่อนเจ็บ
 
 
 
                    " เฮีย แต่... " แก้วยังพูดไม่จบ
 
 
 
 
                    "  อย่าให้เฮียต้องเจ็บไปมากกว่านี้เลยแก้ว " คนเป็นพี่ ที่รักและดูแลน้องราวกับไข่ในหิน เห็นน้องถูกทำร้ายขนาดนี้ คิดหรอว่าพวกเค้าจะยอมม
 
 
 
 
                    "คะเฮีย "  แก้วก้มหน้ารับสภาพ  เพราะเธอไม่มั่นใจเลย ว่าโทโมะจะรักเธอจริงๆ เหมือนที่เค้าเลยพูด 
 
 
 
 
 
                    บ้านดิเรก  ป๊อป เขื่อน พาแก้วกับมา แล้วเข้ามาคุยกับดิเรกเลย
 
 
 
 
                    "  ป๋า ต้องไปคุยกับน้าอินอร "  ป๊อปพูดเสียงแข็ง
 
 
 
 
                    " ชั้ลรู้หน้าที่ของชั้ล ชั้ลนัดเค้าไว้แล้ว " ดิเรกพูด 
 
 
 
                    " ผมไปด้วย " ป๊อปพูด 
 
 
 
                    " ผมไปด้วย " เขื่อนพูด 
 
 
 
 
                    " ไม่ต้อง  ชั้ลจะไปคนเดียว " ดิเรกพูด 
 
 
 
                    " แต่ป๋าาาา "  เขื่อน ป๊อป โวย  ดิเรกยกมือปราม ทั้งคู่จึงเงียบลง
 
 
 
 
                    "  ป๋าคะคือ "  แก้วจะแย้ง แต่ดิเรกยกมือปรามไว้เช่นกัน 
 
 
 
                    "  แก้วคือดวงใจของป๋า  ป๋าจะทำให้แก้วมีความสุขที่สุด เชื่อใจป๋านะลูกนะ "  ดิเรกพูดจบก็สวมกอดร่างเล็กเอาไว้
 
 
 
 
                    "  ขอบคุณนะคะป๋า  "  แก้วร้องไห้อีกครั้ง 
 
 
 
                    "  ป๊อป เขื่อน พาน้องไปพักผ่อน " ดิเรกสั่ง
 
 
 
 
 
                    ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ร้านอาหารที่เคยเป็นเดทครั้งแรกของอินอรและดิเรก 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลนึกว่าเธอจะไม่มาแล้วสะอีก " ดิเรกมองอินอรที่กระแทกก้นลงนั่งบนเก้าอี้  อินอรไม่อยากจะมองหน้าดิเรกสักเท่าไหร่
 
 
 
                    " แล้วทำไมชั้ลจะไม่มา " อินอรชักสีหน้าใส่ 
 
 
 
 
                    " เธอยังจำเรื่องของวันนั้นได้มั้ย " ดิเรกนึกถึงอดีต วันที่เขาว่าเดทกับอินอร เขามาอินอรมาร้านแห่งนี้ และนั่งตรงนี่ ตรงที่ที่เขาและเธอนั่งอยู่
 
 
 
                    " มันไม่เคยอยู่ในความทรงจำของชั้ล " อินอรตะบดใส่ 
 
 
 
                    " เธอก็ยังเหมือนเดิม ยังปากกล้าขาแข็งไม่เปลี่ยน " ดิเรกขำในคอ
 
 
 
 
                    " ใช่สิ ชั้ลก็เป็นของชั้ลแบบนี้แหละ ไม่เหมือนคนรักของเธอหรอก ถึงจะได้ปากหวาน เอาอกเอาใจเธอเก่งนัก "  แม้จะพูดไปเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ใจเธอก็เจ็บไม่ใช่น้อยๆ 
 
 
 
 
                    " เธอยังจำตอนที่เราคบกันได้มั้ย " ดิเรกเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
                    " หยุดพูดถึงเรื่องความหลังได้มั้ย  ชั้ลลืมมันไปหมดแล้ว "  อินอรเจ็บ
 
 
 
 
                    " ชั้ลก็อยากให้เธอลืมนะอินอร อยากให้เธอลืมเรื่องที่มันไม่ควรจะจำ แล้วชั้ลก็อยากให้เธอจดจำช่วงเวลาดีๆของเราเอาไว้ ' ดิเรกพูด 
 
 
 
 
                    " หึ !  ช่วงเวลาดีๆงั้นหรอ  มันเคยมีช่วงเวลานั้นด้วยหรอ " อินอรตาแดง เหมือนจะร้องไห้
 
 
 
 
                    " มีสิ แม้มันจะไม่นาน แต่ชั้ลก็ไม่เคยลืมมันเลยนะ "  ดิเรกพูด 
 
 
 
                    " เธอจะมาพูดถึงมันอีกทำไม "  อินอรนิ่งลง
 
 
 
                    " ชั้ลอยากให้เธอคิดทบทวนเรื่องของเราให้ดีๆ อีกสักครั้ง " ดิเรกพูด 
 
 
 
 
                    "  ชั้ลคิดถึงมันไม่ได้หรอกดิเรก ชั้ลคิดถึงมันทุกครั้ง ชั้ลจะจำแต่ภาพวันแต่งงานของเธอ และคนที่นั่งข้างเธอก็ไม่ใช่ชั้ล "  อินอรน้ำตาไหล
 
 
 
 
                    " เธอก็รู้หนิ ว่ามันเพราะอะไร " ดิเรกพูด 
 
 
 
 
                    "  ชั้ลรู้ว่าชั้ลผิด ที่ชั้ลไม่ไปดูแลเธอ ที่ชั้ลทิ้งเธอไปตอนที่เธอเดินไม่ได้  แต่ชั้ลก็อยากจะแก้ตัว  ทำไมเธอถึงไม่ให้เวลาชั้ลเลย " อินอรร้องไห้
 
 
 
 
                    " เธอรู้รึเปล่า ว่าหัวใจของคนที่เค้าต้องมาถูกรถชนจนพิการ ตอนนั้นเค้าต้องการอะไรมากที่สุด   เธอไม่รู้หรอ ว่าชั้ลต้องการเธอ คนที่ชั้ลรักมากที่สุด  ชั้ลอยากได้กำลังใจจากเธอ อยากให้เธอมาดูแลชั้ล อยากให้เธอมาหาชั้ลบ้าง  แต่เธอก็ไม่มาเลย   ชั้ลเจ็บมากเลยนะ มันเจ็บจนถึงขั้นที่ชั้ลไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป  มันเหมือนกับหัวใจมันโดนทำร้ายถึง 2 ครั้ง ชั้ลต้องมาพิการ แล้วเธอก็มาทิ้งชั้ลไป  ชั้ลเหมือนคนหัวใจสลาย  ชั้ลพยามฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ก็มีผู้หญิงคนนึงมาช่วยชั้ลไว้ทุกครั้ง  เขามอบชีวิตใหม่ให้ชั้ล เค้าช่วยพูดกับชั้ลให้ชั้ลมีความหวังขึ้นมาใหม่  ให้ชั้ลมีความหวังที่จะกลับไปเป็นปกติ แล้วกลับไปหาเธออีกครั้ง เค้าคนนั้นไม่เคยคิดที่จะมาแทนที่เธอเลยนะอินอร  มันผิดที่ชั้ลเอง ที่เผลอใจไปรักเค้า " ดิเรกน้ำตาซึม
 
 
 
 
                    "  ชั้ลขอโทษดิเรก  ชั้ลขอโทษ  ชั้ลขอโทษที่ชั้ลทำไม่ดีกับเธอ "  อินอรเสียใจ  เธอไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของดิเรกเลย
 
 
 
                    " ไม่เป็นไรๆ  ไม่ต้องร้องไห้ " ดิเรกพูด
 
 
 
                    " ก็คงจะสมควรแล้วหละ  ที่เธอจะรักเค้า  "  อินอรพูด 
 
 
 
                    " ชั้ลขอโทษนะอินอร ขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด ขอโทษที่ทให้เธอต้องเสียใจเพราะชั้ล  "  ดิเรกพูด อินอรเช็ดน้ำตา
 
 
 
 
                    " ชั้ลมันแย่เองแหละ ที่ไม่สนใจใยดีเธอมาตั้งแต่แรก  แล้วหลอกตัวเองมาตลอดว่าเป็นผู้หญิงคนนั้น เธอถึงเปลี่ยนไป โดยที่ไม่ย้อนดูความผิดของตัวเองเลย " อินอรพูด 
 
 
 
 
                    " เอาเถอะ ชั้ลก็ผิด เธอก็ผิด เจ๊ากันไปแล้วกันนะ" ดิเรกยิ้ม 
 
 
 
                    " ชั้ลคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้คุยดีๆ กับเธอแล้วสะอีก "  อินอรยิ้ม
 
 
 
                    " ชั้ลเองก็อยากจะคุยกับเธอเหมือนกัน แต่เธอก็ไม่ยอมคุยกับชั้ลสักที " ดิเรกพูด 
 
 
 
                    " นี่เธอ  ชั้ลต้องขอโทษเรื่องลูกสาวเธอด้วยนะ  ชั้ลโกรธเกลียดแม่ของแก้ว จนพลานไปลงที่แก้วด้วย ชั้ลมันแยจริงๆ "  อินอรรู้สึกผิด 
 
 
 
                    "  แก้ไขสิ "  ดิเรกพูด 
 
 
 
                    "  ชั้ลกลัวว่ามันจะไม่ทันแล้วสิ "  อินอรเริ่มไม่มันใจ เธอคิดว่าโทโมะยังไม่ลืมมิ้นจริง ๆ
 
 
 
                    "  อย่าให้อดีตมันซ้ำรอยนะอินอร  แก้วเป็นผู้หญิงเด็ดขาด ถ้าแก้วเลือกที่จะเดินหน้าไปแล้ว  แก้วจะไม่มีวันหันหลังกลับมาอีกเลย  " ดิเรกพูด  อินอรหนักใจ