เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

                    เฟย์ ฟาง แก้ว ป๊อป เขื่อน รวมตัวกันอยู่ที่บ้านเช่าของ เฟย์ ฟาง โดยมีคุณย่านั่งเป็นประธานอยู่ด้วยในขณะนี้ 

 

 

 

                    "  ย่าคะ  คือ ฟางไม่เข้าใจ  แม่รักลุงดิเรก  แล้วแม่ไม่รักพ่อหรอคะ "  ฟางพูด ทุกคนเองก็ตกอยู่ในความงงงวยกับความรู้สึกของอินอรเหมือนกัน

 

 

 

 

                    " ตอนแต่งหนะ ไม่ได้รัก  แต่ตอนนี้ก็รักนะ "  ย่าพูด เธอยังจำเรื่องวันนั้นได้

 

 

                    " วันที่อินอรแต่งงานกับเกริกพ่อของฟางกับโทโมะ  อินอรแต่งไปเพราะต้องการประชดดิเรก แต่งไปทั้งๆที่ไม่รัก  แต่ด้วยความดีของเกริกและความรักที่เกริกมีให้อินอรมันมีมากจนสามารถทำลายกำแพงหัวใจของอินอรได้  อินอรมารักเกริกมาก ก็ตอนที่อุ้มท้องโทโมะนี่แหละ เกริกเค้าดูแลทุกอย่างเป็นอย่างดี เค้าไม่เคยห่างจากอินอรเลย " ย่าพูดไปก็ยิ้มไป

 

 

 

 

                    " งั้นน้าอินอรก็รักคนสองคนในเวลาเดียวกันหรอครับ "  เขื่อนถาม

 

 

 

 

                    " จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ อินอรเค้าเก็บดิเรกไว้ในความทรงจำของเค้า ส่วนเรื่องที่เค้าชอบแกล้งแก้ว ก็เพราะเรื่องในอดีต อินอรเค้าคงฝังใจ ที่จริงแม่ของแก้วไม่ผิดเลย คนที่ผิดหนะคืออินอร แต่อินอรไม่เคยยอมรับในความผิดของตัวเองเลย ก็เลยเป็นอยู่แบบนี้เนี่ยแหละ  " ย่าพูดต่อ

 

 

 

 

                    "  แต่ถ้าวันนี้คุณลุงพูดกับน้าอินอรสำเร็จ น้าอินอรก็จะเข้าใจแก้วใช่มั้ยคะ " เฟย์พูด

 

 

 

 

                    " ใช่จ๊ะ   ย่าเองก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน " ย่าพูด

 

 

 

 

                    " สงสัยจะเป็นอย่างที่เฟย์พูดแล้วหละครับ "  ป๊อปหันไปดูนอกบ้านก็เห็นดิเรก และอินอรเดินเคียงคู่กันเข้ามา  ทุกคนหันไปมองตามป๊อป 

 

 

 

 

 

 

                    " แม่คะ "  อินอรโผล่เข้ากอดย่าไว้แน่น เธอรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ความแค้น ความโกรธที่เธอแบกรับมันมาหลายปี ตอนนี้มันสลายไปหมดแล้ว รอยยิ้มที่มาจากใจจริงๆ มันได้เกิดขึ้นบนใบหน้าของอินอรอีกครั้ง 

 

 

 

                    " กลับมาเป็นคนเดิมของแม่แล้วใช่มั้ย " ย่าลูบผมอินอรอย่างเอ็นดู 

 

 

 

 

                    " คะแม่ หนูไม่มีความรู้สึกนั้นอีกแล้ว มันหายไปหมดแล้วคะ "  อินอรพูด เฟย์ ฟางจับมือกัน ยิ้มให้กันอย่างดีใจ  เขื่อน ป๊อป หันไปมองดิเรก แล้วยกนิ้วโป่งให้  ดิเรกยักคิ้วใส่อยางผู้ชนะ  มีเพียงแก้วที่นั่งนิ่งๆยิ้มบางๆเหมือนไม่รู้สึกอะไร 

 

 

 

 

                    " แก้ว ชั้ลต้องขอโทษเธอด้วยนะ ขอโทษที่ชั้ลคอยแกล้งเธอ ขอโทษที่บางครั้งชั้ลด่าเธอ  ขอโทษนะแก้วนะ "  อินอรเดินมาหาแก้ว  เธอจับมือแก้ว เธอพูดกับแก้วเสียงสั่น 

 

 

 

 

                    "  ไม่เป็นไรคะ  แก้วไม่เคยโกรธเลย ^^ " แก้วยิ้มอย่าจริงใจในกับอินอร 

 

 

 

 

                    " ชั้ลเป็นคนสร้างปัญหาขึ้นเอง ชั้ลจะเป็นคนแก้ไขมันเองนะ  แก้วรอชั้ลนะ ชั้ลจะพาคนรักของเธอกลับมา "  อินอรพูด  เธอมองดวงตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองก็เข้าใจในความรู้สึก   แก้วคงจะเจ็บไม่ต่างไปจากเธอ ในตอนที่เธอรับรู้ว่าดิเรกไปรักผู้หญิงคนอื่นแล้ว 

 

 

 

 

                    "  ขอบคุณมากนะคะ "  แก้วยิ้มบางๆ รอยยิ้มที่ใครก็ดูออกว่ามันไม่ได้ยิ้มอย่างมีความสุข มันไม่ใช่รอยยิ้มของแก้วคนเดิม 

 

 

 

 

                    " คุณแม่  ฟาง  เฟย์  กลับบ้านเรากันนะ "  อินอรส่งสายตาขอร้องทั้งสามคน

 

 

 

 

                    " คะคุณแม่ / คุณป้า " เฟย์ฟาง เข้าไปกอดอินอร 

 

 

 

 

                    "  งั้นก็เก็บของเลย เราจะกลับบ้านกันวันนี้เลยนะ " อินอรพูด เฟย์ ฟาง พยักหน้า แล้วขึ้นไปเก็บของข้างบน

 

 

 

 

                    "ขอบใจมากนะดิเรก ขอบใจที่ทำให้อินอรกลับมาเป็นคนเดิมสักที " ย่าดีใจ

 

 

 

 

                    "  ไม่เป็นไรครับ มันเป็นสิิ่งที่ผมควรจะทำตั้งนานแล้ว "  ดิเรกพูด 

 

 

 

 

 

 

                       บ้านโทโมะ   มิ้นก็ยังคงเหมือนเดิม ตื่นเที่ยงเหมือนเดิม เธอใช้ชีวิตแบบเดิมๆ เหมือนครั้งก่อนที่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ แฃ้ววันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

 

 

 

 

                    "  โมะอยู่ไหน มารับเค้าไปกินข้าวหน่อยสิ เค้าหิวข้าวมากเลยนะ "  มิ้นโทรไปโวยวายกับโทโมะ 

 

 

 

                    ( เค้าประชุมอยู่ รออีกแปบได้มั้ย  ) โทโมะพูด คนที่ร่วมประชุมต่างหันมามอโทโมะ

 

 

 

 

                    " ก็เค้าอยากกินตอนนี้ ถ้าไม่มาก็ไม่ต้องมา  "  แล้วมิ้นก็ตัดสายไปทันที 

 

 

 

 

                    โทโมะยิ้มเจื่อนๆ ทุกคนในที่ประชุมต่างหันมองหน้ากันไปมา 

 

 

 

 

                    " ขอโทษนะครับ ผมมีธุระต้องไปทำด่วน ขอปิดประชุมเพียงเท่านี้ " แล้วโทโมะก็ลุกขึ้นออกจากห้องประชุมไป  ทุกคนต่างส่ายหน้าไปมาอย่างไม่พอใจ 

 

 

 

 

                    " ผมคงต้องทำอะไรให้มันเด็ดขาดสักที  รออยู่แบบนี้คงไม่มีอะไรดีขึ้น ผมจะขายหุ้น "  หุ้นส่วนรายใหญ่รองจากโทโมะ เปิดประเด็นในที่ประชุม 

 

 

 

 

                    " ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน  มีนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง มาเสนอซื้อหุ้นกับผม " ชายอีกคนพูดขึ้น

 

 

 

 

                    "  เราน่าจะลองคุยกับเค้าดูนะครับ " ชายอีกคนเสริม ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย 

 

 

 

 

 

                    บ้านโทโมะ  

 

 

 

 

                    "  ไหนมิ้นบอกจะไปทานข้าวไง "  โทโมะขึ้นไปตามมิ้นที่ห้อง 

 

 

 

 

                    " ก็นึกว่าจะไม่มา "  มิ้นยังไม่อาบน้ำ 

 

 

 

 

                    " งั้นมิ้นไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวเค้าลงไปรอข้างล่าง "  โทโมะเดินลงไปข้างล่าง

 

 

 

 

 

                    " กลับมากินข้าวที่บ้านหรอพี่โมะ "  เฟย์ทักโทโมะ

 

 

 

 

                    "  กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ "  โทโมะดีใจที่เห็น เฟย์ ฟาง กลับมา แต่ปั้นหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร

 

 

 

 

                    " ก็เพิ่งมาถึงนี่แหละ  เอ้อ ฟาง เดี๋ยวตอนเย็นไปบ้านแก้วกันนะ " เฟย์แกล้งพูดถึงแก้ว  โทโมะใจหวิวๆไป คิดถึงแก้วขึ้นมา

 

 

 

 

                    " เออไปดิ พี่ป๊อปก็ชวนไปกินข้าวที่บ้านพอดี " ฟางยิ้มร่า แล้วเดินขึ้นไปเก็บของข้างบน   โทโมะมองตามหลังฟางกับเฟยไป 

 

 

 

 

                    " ไม่คิดถึงแก้วหรอโทโมะ  "  อินอรที่เพิ่งเดินเข้ามา เห็นท่าทีของโทโมะก็พอเดาออก

 

 

 

 

                    "  เอ่ออ  "  โทโมะยังสับสน

 

 

 

 

                    " ชั้ลอยากจะขอโทษแก ที่ทำลายความรักของแกกับแก้ว แล้วชั้ลก็อยากบอกว่า ตอนนี้ชั้ลเปิดทางให้แล้วนะ ถ้าแกรักแก้ว ชั้ลจะไม่ห้ามอีกต่อไปแล้ว "  อินอรพูด 

 

 

 

 

                    " เหมาะจะรักแก้วได้ยังไงคะคุณแม่  ก็ในเมื่อโมะบอกรักมิ้นทุกคืน " มิ้นเคือง มองอินอรด้วยสายตาดุ 

 

 

 

 

                    " ไปกันเถอะมิ้น "  โทโมะตัดบท พามิ้นออกไป ไม่อยากให้ทั้งคู่ทะเลาะกัน

 

 

 

 

 

                    " ถ้าจะยากแล้วฟาง เฟย์ จะเอาไงต่อดี " อินอรมองตาม โทโมะกับมิ้นที่ขับรถออกไป 

 

 

 

 

                    " แยกออกจากกันสิคะ  ตอนเย็นแม่พามิ้นไปซื้อของ ซื้อของแบรนเนม เอาเงินล่อ เดี๋ยวมันก็ไป  ส่วนพี่โทโมะ เดี๋ยวฟางกับเฟย์กล่อมเอง "  ฟางพูด 

 

 

 

 

                    " เอางั้นหรอ "  อินอรหันมามองหน้าเด็กสาวทั้งคู่  เฟย์ฟางพยักหน้าอย่างมั่นใจ

 

 

 

 

 

 

                    ตกเย็น  อินอรแกล้งเดินเข้าไปหามิ้นที่ห้อง 

 

 

 

 

 

                    "  มิ้นไม่อยากได้เส้อผ้าใหม่ๆบ้างหรอ  แม่เหนใส่แต่ตัวเดิมๆ " อินอรเปิดตูเสื้อผ้าของมิ้น  มิ้นงง

 

 

 

 

                    " ก็อยากอะคะ แต่มิ้นไม่มีตังค์ "  มิ้นพูด

 

 

 

 

                    " แม่ว่าจะไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆอยู่พอดี ช่วยฟางเฟย์ เค้าก็ไม่ยอมไป บอกว่ามีนัดแล้ว  แม่ว่าจะช่วยมิ้นไป  ไปด้วยกันมั้ย "อินอรพูด 

 

 

 

 

                    " ไม่อะคะ มิ้นไปกับโทโมะดีกว่า " มิ้นทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างไม่เกรงใจอินอร

 

 

 

 

                    " โอเค งั้นก็แล้วแต่นะ  มิ้นรอโทโมะ ก็คงจะอีกนาน กว่าจะได้ใส่ชุดใหม่ "  อินอรพูดจบก็เดินออกไป  มิ้นทนความอยากได้ของตัวเองไม่ไหว

 

 

 

 

                    "  มิ้นไปด้วยคะ !!!"  มิ้นตะโกนไล่หลังอินอรที่กำลังเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

                    "  แต่งตัวเลยนะ  เดี๋ยวแม่ไปรอข้างล่าง "  อินอรพูดแล้วเดินไป 

 

 

 

 

 

 

 

                    " สำเร็จมั้ยคะแม่ " ฟางกระซิบถาม

 

 

 

 

                    " ระดับนี้ ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว " อินอรพูด แล้วเดินออกไปรอที่รถ ฟางเฟย์แยกไปอยู่บ้านสวนของย่า 

 

 

 

 

                    "  ไปกันเลยคะคุณแม่ " มิ้นแต่งตัวสวย เดินกระดี้กระด๊ามาหาอินอรที่รถ ด้วยความดีใจ อินอรขึ้นรถ แล้วขับพามิ้นออกไป 

 

 

 

 

 

 

                    " ที่นี่ก็รอพี่โทโมะ " เฟย์พูด 

 

 

 

 

                    " มาพอดีเลย "  ฟางพุด แล้วมองไปที่รถของโทโมะที่กำลังขับเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

                    "  พี่โมะๆ  พาฟางกับเฟย์ไปส่งหน่อยสิ  รถเฟย์เสีย " ฟางพูด โทโมะมองทั้งคู่แล้วพยักหน้า

 

 

 

 

 

                    ขณะขับรถอยู่

 

 

 

 

 

                    " จะไปบ้านแก้วหรอ "  อยู่ๆโทโมะก็พูดขึ้นมา 

 

 

 

 

                    " ป่าวคะ ไปที่อื่น " ฟางพูด  โทโมะใจหาย หน้านิ่งไปเลย

 

 

 

 

                    " เลี้ยวเข้าไปในซอยนี้เลยคะ " เฟย์ชี้ โทโมะเลี้ยวตามไป

 

 

 

 

 

                     แล้วโทโมะก็จอดรถหน้าร้านกาแฟเล็กๆท้ายซอย ร้านนี้เป็นเหมือนร้านกาแฟในสวน มีต้นไม้ใหญ่หลายต้น มันสร้างความร่มรื่นให้กับร้านเป็นอย่างมาก 

 

 

 

                    "  ลงมาก่อนสิคะ ไม่ต้องรีบกลับ "  เฟย์เดินลงมาเปิดประตู แล้วลากโทโมะลงมา

 

 

 

 

                    " อือๆ  " โทโมะถอนหายใจเหนื่อยๆ แต่ก็ยอมลงตามเฟย์ ฟางไป 

 

 

 

 

                    " กว่าจะมา " แก้วที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว บ่นทันทีที่เห็นฟาง เฟย์ เดินเข้ามา  เธอไม่ทันสังเกตว่ามีอีกคนที่เดินตามมาด้วย 

 

 

 

 

                    " พอดีรถเสีย ก็เลยให้พี่โทโมะมาส่ง " เฟย์พูด ทันทีที่แก้วได้ยินชื่อของโทโมะ แก้วเงยหน้าขึ้นอย่างเร็ว โดยอัตโนมัติ และมันก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่โทโมะจ้องมองแก้วอยู่  ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ก่อนที่แก้วจะเป็นฝายละสายตาหันไปมองทางอื่นก่อน 

 

 

 

 

                    " อื้ม "  แก้วนิ่งไปเลย

 

 

 

 

                    " พี่โมะ นั่งนี่ " เฟย์ดึงโทโมะ มาให้นั่งข้างๆแก้ว  ใจทั้งคู่เต้นแรง  เฟย์ ฟาง มองทีท่าของแก้วและโทโมะ

 

 

 

 

                    "  เอ่ออ  สั่งอาหารเลยนะ " ฟางเห็นบรรยากศมันสงบนิ่งผิดปกติ เลยเปิดเมนูสั่งอาหาร

 

 

 

 

                    "  แก้ว เอาอะไรดี " เฟย์ถาม เมื่อเห็นแก้วนิ่งไป 

 

 

 

 

                    "  เอาเหมือนเดิมอะแหละ "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                    "  เธอยังเหมือนเดิมเลยเนอะ ชอบอะไรเดิมๆ "  โทโมะพูด แล้วหันไปมองแก้ว 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลกำลังจะเปลี่ยน "  แก้วพูดสั้นๆ  แต่ได้ใจความ  ฟาง เฟย์ นิ่งไป เพราะดูท่าทางแก้วจะเอาจริง

 

 

 

 

                    " เธอจะเปลี่ยนได้หรอ "  โทโมะน้อยใจ  เขารู้ความหมายดี ว่าสิ่งที่แก้วพูดมันคืออะไร 

 

 

 

 

                    " ลองดูสิ แล้วนายจะเห็นเอง " แก้วหันไปจ้องตาโทโมะ  ทั้งคู่จ้องตากันอย่างที่ไม่มีใครยอมใคร  แล้วจู่ๆ แก้วก็ลุกเดินออกไป 

 

 

 

                    "  แก้ว !  แก้ว ! "  เฟย์ ฟางตะโกนเรียกแก้ว 

 

 

 

 

                    "  พี่ไม่ตามไปหน่อยหรอ "  เฟย์หันมามองโทโมะ  โทโมะนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอะไร เฟย์ขัดใจรีบวิ่งไปดู แต่แก้วขับรถออกไปก่อนแล้ว