ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

ตอนกลับบ้านชายหนุ่มได้ขับรถผ่านบริษัทนีระสิงห์ทำให้เขานึกอะไรบ้างอย่างออก เขารีบหาโทรศัพท์เพื่อโทรหาแฟนสาวทันที วันนี้เขานัดเธอไปทานข้าวเย็นแต่ดันลืมนัดเพราะไปดูตัวกับพ่อเกินเวลาที่เขาคิดไว้
 
 
 
“ ตาแล้วไอ้ป๊อปเอ้ย ลืมได้ไงว่ะ ฟางงอนแน่ๆไม่โทรมาหาสักสาย ” ภาณุด่าตัวเองพร้อมกดเบอร์แฟนสาว
 
 
 
“ หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้ ” หน้าคมของชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเสียงหวานรับโทรศัพท์เธอคงไม่ได้โกรธเขามากเหมือนที่คิดไว้ เธอแกล้งพูดเหมือนปิดเครื่องไว้
 
 
 
“ ขอสายคุณฟางหน่อยครับ ”
 
 
 
“ ฟางพูดอยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าใครโทรมาค่ะ ” เธอยังแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขาอีก มันน่าจับตีนัก
 
 
 
“ ก็ผู้ชายที่หล่อๆ แฟนคุณฟางไงครับ ” เขาก็แทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่เมื่อพูดประโยคนี้
 
 
 
“ คนไหนค่ะ ช่วงนี้มีผู้ชายหล่อๆเขามาจีบฟางเยอะๆ ” จากที่หน้ามีรอยยิ้มตอนแรก ภาณุเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อเธอพูดแบบนี้
 
 
 
“ ฟาง ” น้ำเสียงเข้มพูดเบาๆ ติดจะโมโหนิดหนึ่ง
 
 
 
“ ก็น้อยใจอ่ะ ลืมนัดฟางได้ไงกัน ปล่อยให้เค้านั่งรอตั้งนานไม่มาก็ไม่โทรบอกก่อน ”
 
 
 
“ พี่ขอโทรนะครับ วันนี้พี่มีงานด่วนจริงๆ คุณพ่อท่านเรียกพี่เข้าไปคุยเรื่องบริหารงานบริษัทนะ ” เขาเลือกที่จะไม่บอกความจริงกับเธอเพราะกลัวว่าเธอจะคิดมากแค่นี้ครอบครัวเธอกับเขาก็ต่างฝ่ายไม่ค่อยปลื้มกันอยู่แล้ว
 
 
 
“ นี่พี่ป๊อปจะเขาบริหารงานบริษัทจิระคุณแล้วหรอค่ะ ฟางหายงอนแล้วก็ได้ ดีใจด้วยนะคะ ฟางเชื่อว่าพี่ป๊อปจะบริหารงานได้ดีทั้งสองบริษัท สู้ๆนะคะ ฟางเป็นกำลังใจให้ ”
 
 
 
“ ว่าแต่ทำไมอยู่ดีๆ พี่ป๊อปจะเข้าไปทำบริษัทจิระคุณละค่ะ ” เธอยังถามเขาด้วยความสงสัย
 
 
 
“ คุณยายพี่ท่านขอมาอีกอย่างคุณพ่อท่านก็อายุมากแล้ว มันคงถึงเวลาที่พี่จะมาช่วยงานท่านแล้วแหละ ”
 
 
 
“ ค่ะ ฟางขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ ฝันดีนะคะ”
 
 
 
“ ฝันดีเหมือนกันครับ บายๆ ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ประธานบริษัทไทยานนท์เดินเข้ามานั่งประจำตำแหน่งเหมือนทุกๆวัน วันนี้เขาเข้าบริษัทเกือบจะบ่ายโมง เขาสังเกตเห็นใบสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะ
 
 
 
 
“ ใบลาออก ของใครกัน ” ชายหนุ่มจัดของก่อนจะมาหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาอ่าน
 
 
 
“ จริญญา วนิชยกุล ” เขาตกใจเมื่อเห็นชื่อคนที่ขอลาออก เธอคือเลขาที่เขาเพิ่งรับทำงานได้ไม่นานนี่เอง แล้วนี่เธอมีความจำเป็นอะไรถึงต้องลาออกกะทันหันแบบนี้ ประธานหนุ่มพลิกกระดาษมาอีกด้านหนึ่งมีข้อความเขียนว่า
 
‘ ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้ในสิ่งที่ไม่รู้และขอบคุณมากที่ทำให้ฉันได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ ‘
 
 
 
 
“ คุณกิต มาพบผมที่ห้องทำงานด่วน ” วิศวะโทรหาคนสนิทมาเพื่อถามความให้ชัดเจน
 
 
 
“ ว่าไงครับคุณวิศวะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ” ชายวัยกลางคนรีบเข้ามาพบประธานบริษัทด้วยความตกใจ
 
 
 
“ เลขาผมลาออกแล้ว เกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณรู้ไหม ”
 
 
 
“ จริญญาลาออกหรอครับเมื่อเช้าผมยังเห็นเธอเข้าบริษัทอยู่เลย ” ชายวัยกลางคนก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าชายหนุ่มอีกคน จริญญาเธอทำงานเก่งมากเป็นคนขยัน ที่นี่มีแต่คนรักใคร่ มีเหตุผลอะไรเธอถึงออก
 
 
 
“ สงสัยคงเอาใบลาออกมาส่ง คุณกิตลองโทรไปถามเธอให้ผมหน่อยว่าทำไมถึงลาออก ”
 
 
 
“ ได้ครับ ” กิตเดินไปโทรศัพท์ตรงระเบียงห้องทำงานไม่นานเขาก็เดินกลับมา
 
 
 
“ เธอปิดเครื่องครับ ”
 
 
 
“ ไม่เป็นไร อยากออกมากก็ให้ออกไป ผมเป็นหัวหน้าแท้ๆยังไม่บอกสักคำ ” ชายหนุ่มหน้าหวานมีท่าทางหงุดหงิดไม่น้อย
 
 
 
“ เอ่อ คุณวิศวะครับ ผมมีเรื่องจะบอก ” กิตพูดติดๆขัดๆเมื่อเห็นอารมณ์เจ้านาย
 
 
 
“ ว่าไงครับ ”
 
 
 
“ เรื่องที่คุณวิศวะให้ผมไปสืบๆดูได้ข้อมูลแล้วครับ การที่บริษัทของเรากำไลตกเป็นเพราะนักลงทุนใหญ่หรือพวกที่ทำกิจการใหญ่ๆเขาหันไปซื้อของของบริษัทอื่นเพิ่มแล้วลดการซื้อของเราลง ” กิตติอธิบายให้ประธานบริษัทฟัง
 
 
 
“ แล้วบริษัทที่คุณหมายถึงคือบริษัทไหน ”
 
 
 
“ บริษัทศิริมงคลสกุลครับ บริษัทนี้เริ่มขยายกิจการมากขึ้นจึงมีของหลายอย่างที่ทำเหมือนเรา นักลงทุนเลยหันไปฝั่งนั้นเพราะราคาค่อนข้างถูกกว่าของเรามาก ”
 
 
 
“ โอเคครับ ขอบคุณคุณกิตมากนะที่ช่วยหาข้อมูลให้ผม เดี๋ยวผมจะรีบประชุมหาแนวทางการแก้ปัญญานี้ ” วิศวะเครียดมากกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าบริษัทเริ่มขาดทุนมากขึ้น เขาก็งงเหมือนกันทั้งๆทีบริษัทศิริมงคลสกุลเพิ่งเปิดกิจกรรมแต่ทำไมถึงได้เข้าถึงนักลงทุนรายใหญ่ๆได้เร็วขนาดนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
วิศวะนั่งคิดแผนการทำงานของบริษัทใหม่ เพื่อเข้าไปตีตลาดธุรกิจให้สำเร็จผลเหมือนที่พ่อเขาทำได้จนเขาเข้ามบริหารบริษัทจะดูจะแย่ลงทุกเดือน เขาจะหอบงานไปให้พ่อทำก็ไม่ได้เขาไม่อยากให้ท่านรู้ด้วยซ้ำว่าบริษัทที่ท่านสร้างมากำลังจะขาดทุนอย่างมาก เวลาผ่านไปจนพระอาทิตย์ตกดินชายหนุ่มยังมุ่งหน้าทำงานต่อไป
 
 
 
“ ตืด ตืด ” เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเรียกสติเขาออกมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
 
 
 
“ สวัสดีค่ะ ทำอะไรอยู่ คุณวิศวะ ” ปลายเสียงหวานที่เขาไม่ได้ยินหลายวันช่วงนี้เขายุ่งๆเลยไม่ได้โทรไป
 
 
 
“ พี่กำลังวางแผนงานอยู่ครับ เป็นไงบ้างสบายดีไหมเรานะ ”
 
 
 
“ สบายดีค่ะ ไม่ได้ยินเสียงพี่โมะหลายวันฟางเลยโทรมาถามข่าว กลัวว่าจะไม่สบายเห็นหายเงียบไปเลย ”
 
 
 
“ พี่สบายดีครับ ”
 
 
 
“ ฟางไม่เชื่อหรอก ฟังน้ำเสียงก็รู้ว่าท่านประธานคงเหนื่อยมากๆเลย ใช่ไหมค่ะ ” เมื่อเขาได้ยินเสียงหวานๆกับคำพูดที่ดูเหมือนจะห่วงใยแบบนี้ทำให้เขาหายเหนื่อยไปมากเลยทีเดียว
 
 
 
“ ใช่เหนื่อยมาก เครียดมากด้วย กำลังหาคนไปทานข้าวเห็นเพื่อนอยู่พอดีเลย ”
 
 
 
“ ก็ไม่รู้สิค่ะ ตอนนี้ฟางนั่งว่างๆอยู่ที่บริษัท ถ้าอยากให้ไปก็ต้องมารับ 5555 ” วิศวะถึงกับหายเครียดเมื่อได้ยินลูกเล่นจากสาวร่างบางที่อยู่ปลายสาย
 
 
 
“ โอเคครับ เดี๋ยวพี่ไปรับนะ แต่งตัวสวยๆรอเลย ”
 
 
 
“ ฟางสวยอยู่แล้ว ไม่แต่งก็สวย รึป่าวนะ 5555 ” วิศวะถึงกับต้องหัวเราะตามไหนตอนแรกอยู่จะมั่นใจตัวเอง
 
 
 
“ อันแน่ หัวเราะได้แบบนี้พี่โมะหายเครียดแล้วใช่ไหมค่ะ ดีจังจะมีคนเลี้ยงข้าวฟางจะกินๆๆๆ ” คงจะมีแต่เธอเท่านั้นสินะที่สามารถทำให้เข้าหายเครียดได้เร็วแบบนี้ ยิ่งได้พบได้คุยกับเธอมันทำให้เขานึกถึงสมัยที่ยังคบกัน
 
 
 
“ ฟางก็กินให้ได้เหมือนที่พูดล่ะ แล้วพี่จะค่อยดู แต่ก่อนเห็นชอบบ่นว่ากลัวอ้วนๆ ตอนนี้ไม่กลัวแล้วหรอ ”
 
 
 
“ ไม่กลัวหรอกดีออกค่ะ ฟางจะได้รู้ว่าใครรักฟางจริง ” ใช่สินะเธอมีเจ้าของแล้วที่จริงเขาไม่น่ามายุ่งกับเธออีกด้วยซ้ำแต่จะทำไงได้ล่ะในเมื่อเจ้าของหัวใจเธอปัจจุบันมันก็ให้ความรักเธอไม่เท่าที่เธอมีให้มัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตกลงฟางจะเลือกคนไหนเนี่ย
 
 
ข้อเม้นเยอะๆนะ จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ