My love ยัยน่ารักสดใสกับนายเย็นชาปากแข็ง

                    เช้าวันเสาร์ 8.00 น.
               ผมลงไปซื้อโจ๊กแล้วก็ขนมขึ้นมาบนห้องเพราะยัยน้ำขิงยังไม่ตื่นเลยไม่มีข้าวกิน
ภูผา:นี่ทำไมยัยน้ำขิงยังไม่ตื่นอีกเนี่ยเดี่ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก
               สักพักผมก็ได้ยินเสียงจากห้องนอน
น้ำขิง:นาย....ภู..............ผา..
ภูผา:เป็นอะไรเรียกชั้นซะเสียงยานเชียว อ้าวแล้วทำไมปากสั่นอย่างนั้นหล่ะ หรือว่า
               ผมเดินไปจับตัวยัยน้ำขิง
ภูผา:เห้ย ตัวร้อนจี๋เลย น้ำขิงๆ อย่าเงียบสิ
               ผมไปเอาผ้าชุบน้ำและเช็ดตัวให้ยัยน้ำขิงแต่อยู่ๆยัยนี่ก็มากอดผมอีกแล้ว
น้ำขิง:แม่จ๋า แม่ทิ้งหนูอีกแล้วนะ แม่ไปเป็นเดือนแล้วหนูจะอยู่กับใคร ฮือๆ
ภูผา:น้ำขิง นี่แม่เธอไปอังกฤษจริงเหรอเนี่ยไปเป็นเดือนด้วย น้ำขิงๆเธอตื่นก่อนนะมากินข้าวกินยาก่อน
น้ำขิง:(งัวเงียๆ)อืมๆ
               พอยัยน้ำขิงตื่นก็ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะอาหารทันทีแต่ไม่ทันถึงโต๊ะอาหาร
ภูผา:เฮ้ย ยัยน้ำขิง
               ยัยน้ำขิงร่วงลงไปนอนกับพื้นทันที
ภูผา:น้ำขิง (พูดพร้อมอุ้มน้ำขิงไปที่เตียง)
               ผมคิดว่ายัยน้ำขิงคงลุกขึ้นไม่ไหวเลยให้ไปนั่งบนเตียงและผมก็ไปหยิบโจ๊กเทใส่ถ้วยเอามาป้อนยัยน้ำขิง
ภูผา:อ้าปากเดี่ยวฉันป้อน
               ยัยน้ำขิงกินโจ๊กจนหมดแล้วก็กินยา
น้ำขิง:ฉันอยากดูทีวีอ่ะ
ภูผา:ดูสิเดี่ยวฉันเปิดให้ อ้อเธอดูทีวีไปก่อนนะเดี่ยวฉันจะออกไปสั่งให้แม่บ้านไปซื้อเสื้อผ้าให้เธอเพิ่มเพราะเธอไม่สบายคงไปไหนไม่รอดอ่ะแล้วฉันก็จะไปธุระด้วย
น้ำขิง:ได้สิ แต่อย่าไปนานนะฉันกลัว
ภูผา:OK
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ภูผา:ฉันกลับมาแล้วน้ำขิงไปไหนเนี่ยทำไมไม้กวาดโผล่อยู่หน้าประตูห้องนอนอ่ะ
               ผมเลยเดินไปหยิบไม้กวาดมาเก็บแต่ก็เหลือบมาเห็นเท้าคนซะก่อน
ภูผา:เห้ย เธอเป็นลมอีกแล้วเหรอ