My love ยัยน่ารักสดใสกับนายเย็นชาปากแข็ง

                    เช้าวันเสาร์ 8.00 น.

               ผมลงไปซื้อโจ๊กแล้วก็ขนมขึ้นมาบนห้องเพราะยัยน้ำขิงยังไม่ตื่นเลยไม่มีข้าวกิน

ภูผา:นี่ทำไมยัยน้ำขิงยังไม่ตื่นอีกเนี่ยเดี่ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก

               สักพักผมก็ได้ยินเสียงจากห้องนอน

น้ำขิง:นาย....ภู..............ผา..

ภูผา:เป็นอะไรเรียกชั้นซะเสียงยานเชียว อ้าวแล้วทำไมปากสั่นอย่างนั้นหล่ะ หรือว่า

               ผมเดินไปจับตัวยัยน้ำขิง

ภูผา:เห้ย ตัวร้อนจี๋เลย น้ำขิงๆ อย่าเงียบสิ

               ผมไปเอาผ้าชุบน้ำและเช็ดตัวให้ยัยน้ำขิงแต่อยู่ๆยัยนี่ก็มากอดผมอีกแล้ว

น้ำขิง:แม่จ๋า แม่ทิ้งหนูอีกแล้วนะ แม่ไปเป็นเดือนแล้วหนูจะอยู่กับใคร ฮือๆ

ภูผา:น้ำขิง นี่แม่เธอไปอังกฤษจริงเหรอเนี่ยไปเป็นเดือนด้วย น้ำขิงๆเธอตื่นก่อนนะมากินข้าวกินยาก่อน

น้ำขิง:(งัวเงียๆ)อืมๆ

               พอยัยน้ำขิงตื่นก็ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะอาหารทันทีแต่ไม่ทันถึงโต๊ะอาหาร

ภูผา:เฮ้ย ยัยน้ำขิง

               ยัยน้ำขิงร่วงลงไปนอนกับพื้นทันที

ภูผา:น้ำขิง (พูดพร้อมอุ้มน้ำขิงไปที่เตียง)

               ผมคิดว่ายัยน้ำขิงคงลุกขึ้นไม่ไหวเลยให้ไปนั่งบนเตียงและผมก็ไปหยิบโจ๊กเทใส่ถ้วยเอามาป้อนยัยน้ำขิง

ภูผา:อ้าปากเดี่ยวฉันป้อน

               ยัยน้ำขิงกินโจ๊กจนหมดแล้วก็กินยา

น้ำขิง:ฉันอยากดูทีวีอ่ะ

ภูผา:ดูสิเดี่ยวฉันเปิดให้ อ้อเธอดูทีวีไปก่อนนะเดี่ยวฉันจะออกไปสั่งให้แม่บ้านไปซื้อเสื้อผ้าให้เธอเพิ่มเพราะเธอไม่สบายคงไปไหนไม่รอดอ่ะแล้วฉันก็จะไปธุระด้วย

น้ำขิง:ได้สิ แต่อย่าไปนานนะฉันกลัว

ภูผา:OK

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

ภูผา:ฉันกลับมาแล้วน้ำขิงไปไหนเนี่ยทำไมไม้กวาดโผล่อยู่หน้าประตูห้องนอนอ่ะ

               ผมเลยเดินไปหยิบไม้กวาดมาเก็บแต่ก็เหลือบมาเห็นเท้าคนซะก่อน

ภูผา:เห้ย เธอเป็นลมอีกแล้วเหรอ