[fic exo] hunhan - lucky my love รักจนได้นายชานม

[Chanyeol part]
         ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง...T^T เเบ็คยอนสุดที่รักของผม มันจับมือถือเเขนกลับดีโอ เเถมได้ยินเเว่วๆว่า สัญญาให้เป็นเรื่องระหว่างเรา  อะไรรรรรร ฆ่าาาาผมเถอะ อยากตาย ผมหล่อกว่าไอ้เด็กนั้นเป็นไหนๆ ไม่เห็นจะมีไรดีเลย เเค่ตัวเล้ก ผิวขาว ตาโต ปากรูปหัวใใจ ร้องเพลงเพราะ ดีตรงไหน -3-(เอ่อ..ที่ร่ายมาทั้งหมดนั้นแหละคือข้อดีของดีโอ - -;) ผมไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเเบ็คยอนของผมเลย ผมหวง หวง หวงได้ยินไหมมมม ! ต้องไปเข่นจากปากของเเบ็คยอนให้ได้ ผมเดินกระทืบเท้าปึงปังขึ้นไปยันชั้นสอง ตรงไปยังห้องนอนของผมผลักเข้าไป O[]o ช็อค... ไอ้เด็กคยองสูกำลังนั่งอยู่บนเตียงกับเเบ็คนอยของผม.. 
 
[Luhan part]
         "นี่เสี่ยวลู่..ไปซื้อชานมร้านป้าเทยอนกันเถอะ ^_^" เซฮุนวิ่งไปเกาะเเขนร่างบางพร้อมกับสงรอยยิ้มกระชากใจไปไห้
         "ปะ..ไปเอง..สิมาชวนทำไม -///-" 
         "ทำไมต้องหน้าเเดง :)" 
         "เรื่องของฉัน...ไปไหนก็ไป" ผมพยายามผลักเซฮุนให้ไปไกลๆเเต่เซฮุนกลับยิ่งดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดได้อย่างง่ายดาย  
         "ปล่อย..เซฮุน" 
         "ไม่อ่ะ..ไปกับผมก่อนเด๊่ยวปล่อย"
         "......" ร่างบางไม่ตอบหันหน้าหนีคนตัวสูง
         "น่ะๆนะ่ๆ น้าาาเสี่ยวลู่คนสวยย สวยที่สุดในใจเซฮุนเลย" เซฮุนพยายามอ้อน ทั้งหอมทั้งกอด เเต่คนตัวเล็กก็ไม่ตอบ เเต่หน้างั้เเดงยิ่งกว่ามะเขือเทศอีกเอาเฟรนฟรายมาจิ้มได้เลยน่ะเนี่ย
         "ก็..ได้ ปล่อยก่อนได้ไหม เดี๋ญวคนอื่นเค้าก็มาเห็นพอดี" 
         "ไอ้เลวเอ้ย ! " อยู่คริสก็โพล่มาจากไหนไม่รู้ดึงตัวผมไปซ้อนไว้ข้างหลังก่อนจะชกหมัดใส่เซฮุน จนเซฮุนเซไปชนกับผนัง เเน่นิ่งไป เฮ้ย !
         "คริส..ทำไรเนี่ย ถ้าเซฮุนได้รหัวน็อคพื้นจะทำยังไง ฮ่ะ !" 
         "รักมันมาก..เเคร์มันมากใช่ไหม ?"
         "มันไม่ช่อย่างงั้นน่ะ...เเต่คริสไปทำร้ายเค้าก่อนน่ะคริสผิด"
         "คริสเป็นตัวอะไรลู่หานคริสเป็นตัวอะไร..." จู่คริสก็ซุดลงกับพื้นนั่งกุมเข้าตัวเอง พร้อมกับเสียงสะอื้นเล็ก ร่างบางตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมากที่เห็นคริสร้องไห้
         "คริส..."
         "มันจบเเล้วใช่ไหมความรักนะหว่างเราน่ะ" ร่างสูงถาม
         "....มันยังไม่จบหรอก เเค่ต้องรอเวลาก็เท่านั้น " 
         "เวลาหรอ..คริสรอนานเท่าไหรเเล้วกว่าจะจีบลู่ได้ 2 ปีเลยน่ะลู่ คริสทนมานานเเล้วน่ะ"
         "........"
         "คริสจะให้โอกาสลู่อีกครั้งเดียว ถ้าคริสเห็นลู่ทำอะไรเเบบนั้นกับมันอีกเราขาดกัน !" ร่างสูงประกาศกร้าว ! พร้อมกับเดินปึงปังขึ้นไปบนห้อง ผมรีบหันมาสนใจเซฮุนที่่ตอนนี้ใบหน้ามีรอยแผลและเหลือดไหลไม่หยุดเลย 
         "เซฮุนไหวไหม.." ร่างเล็กพยายามเรียกสติคนตัวโตที่ กำลังงงกับเหตุการณ์ เเต่ยังพอมีสติค่อยลุกขึ้นยืน ร่างเล็กค่อยพยุงร่างอีกคนให้เดิยขึ้นไปบน ค่อยๆวางร่างโตบนเตียงก่อนจะรีบวิ่งไปหาอุปกรณ์ทำแผล ลูหานจัดการหยิบผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดรอยเเผลบนใบหน้า ทำแผลให้เสร็จสรรพก่อนจะค่อยๆเเกะกระดุมเสื้อของคนตัวโต ที่แกะไม่ใช่อะไรน่ะ..คือเสื้อมันเปื้อนเลือด เเค่อยากจะเปลี่ยนให้ก็เท่านั้น -///- เเต่ไอ้กล้ามหน้าท้องขาวๆนั้นมันคืออะไร 
          "พี่...จะกินผมหรอ" ไม่รู้ว่าร่างสูงได้สติตอนไหน  ถามคนตัวเล็กที่เอาเเต่หันหนีเพราะความเขิน  "บ้าหรอ..-///-" ร่างเล็กหันไปตีหน้าคนตัวสูงเบาๆ
         "โอ้ย ! "
         "เฮ้ย..เจ็บหรอ ขอโทษน่ะเเล้วก็เรื่อง.." ยังไม่ทันจะได้พูดต่อร่างบางก็ต้องปิดปากเงียบเพราะ คนตัวสูงประกบริมฝีปากอย่างว่องไว ก่อนจะค่อยๆถอนออก
         "ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นน่ะครับคนดี..เเค่พี่ดูเเลผมเเค่นี้ก็เกินพอเเล้วล่ะ" 
         "เซฮุน..." ร่างบางโดนคนตัวโตดึงเข้าไปกอด เเนบชิดกับเเผงอกขาวๆที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า คนตัวโตบดจูบไปที่หน้าผากขาวๆของลู่หานก่อนจะหลับตาพริ้มเพราะความเหนื่อย  ลู่หานซึ่งอยูในอ้อมเเขนของเซฮุนคิดได้ดังนั้นก็ค่อยดันร่างตัวเองให้ออกจากการเกาะกุมซึ่งครั้งนี้ก็ไม่ได้ยากอะไรเพราะดูเหมือนคนตัวโตจะเพลียเอาการ 
  
[Baekhyun part]
        ผมเดินตรงไปยังห้องของเซฮุนว่าจะเอาคุกกี้ที่ทำเองไปไห้ชิม สักหน่อย เเต่เห็นประตูเปิดเเง้มอยู่เลยถือวิสาสะ ดูเข้าไปในห้องว่างอยู่รึเปล่าเเล้วก็ต้องเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นที่สุดนั่นคือ เซฮุนจูบกัยพี่ลู่หาน ขาผมอ่อนยวบลงไปกองกับพื้น น้ำตาค่อยไหลริน ผมรีบวิ่งกลับห้องโดยไม่ลืมหยิบถงคุกกี้ที่เเตกละเอียดตอนตกพื้น  ผมนอนขวับกับเตียงปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาช้าๆ ให้น้ำตาช่วยระบายความเจ็บปวดนี้ที 
        "นี่ เเบ็คยอน นายเป็นอะไรกับดีโอ !" ไอ้หูกางมันโผล่มาจากไหนไม่รู้ เเต่ผมไม่มีอารมณืคุยด้วยหรอก "........"
        "นี่ ตอบมาสิเเบ็คยอน" ร่างสูงโปร่งเดินตรงไปจับตัวคนตัวเล็กที่นอนคว่ำหน้าให้หันมาเผชิญหน้า เเต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มขาวๆของคนตรงหน้า หมอนี่ร้องไห้ ? 
        "เป็นอะไรเเบ็คยอน" พูดด้วยน่ำเสียงที่อ่อนลง
        "........"ร่างบางไม่ตอบเอาเเต่หันหน้าหนี
        "ใครทำอะไรนาย บอกฉันได้น่ะ" ชานยอลพยายามถามถึงสาเหตุ
        "ฉัน...ไม่ได้เป็นอะไร ฮื้ก"
        "ร้องไห้ขนาดนี้ ยังพูดว่าไม่เป็นอะไรอีกหรอ ?"
        "........"
        "มีอะไรที่ฉันช่วยนายได้ไหม..นายรู้ไหมนายร้องไห้เเบบนี้เเล้ว ฉันเจ็บน่ะ" ร่างเล็กเงยหน้ามองคนตวสูง ก่อนจะโผล่เข้ากอด ตอนนี้เค้าเเค่อยากจะระบาย เเค่อยากมีสักคนที่แคร์เค้า...เเค่สักคนก็ยังดี
 
[Chanyeol part] 
       ผมยืนตัวเเข็งทือขาไม่ขยับไปไหนเพราะอยู่ดีๆคนตัวเล็กก็กระโดดกอดผม ร้องไห้สะอึ้กสะอื้นอีกต่างหาก ผมกอดตอบร่างบางลูบกลุ่มผมนุ่มนิ่มนั้นปลอบใจ 
      "นายยังมีฉันน่ะ..."
      "ชานยอล..ฮื้อ..ฉัน..ฉัน"
      "......"
      "ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนน่ะ" ร่างผละตัวออกจากชานยอลก่อนจะย่อนตัวลงบนเตียงร้องไห้เงียบๆคนเดียว     ผมจ้องมองเเบ็คยอนด้วยความสงสาร เหมือนลูกหมาตัวน้อยๆที่กำลังหลงทางหาเเม่ของมันไม่เจอ  ผมรู้ว่าตอนนี้เเบ็คยอนอยากอยู่คนเดียว เลยเดินออกไปจากห้องไม่กล้าขัด ผมเดินไปหาพี่ลู่หานที่นั่งอยู่ในห้องซ้อมคนเดียวๆเงียบกะว่าจะไปปรึกษาเรื่องเเบ็คยอนสะหน่อย
เเต่ก็ต้องก็ต้องปิดปากเงียบเหมือนเดิม เพราะเหมือนว่าคนตรงหน้าก็อารมณ์ไม่ได้เเตกต่างเลย นั่งเงียบๆ เหมือนกังวลเรื่องอะไรบางอย่าง ผมเดินตรงไปนั่งข้างๆเงียบๆ หยิบน้ำโค้กส่งไปให้
       "ขอบใจ" ลู่หานตอบเบาๆก่อนจะยื่นมือมารับ
       "......."
       "นี่...ชานยอลนายเคยมีความรักไหม?"
       "ทำไมหรอพี่ ?"
       "ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดไปม่รู้จะเริ่มยังไง ฉันควรทำยังไงชานยอล ตอบฉันที"
       "..ผมไม่รู่นะ่ว่าพี่ไปเจอเรื่องอะไรมา เเต่พี่ยังมีผมน่ะ"
       "ขอบใจที่อยู่ข้างๆฉันน่ะชานยอล :)" 
 
      ------- the end part 4 -------
                
soon
 
Finger_star