Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

 

 

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน
ตอนที่๑๗
ธนันต์ธรญ์ส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากภาณุ เมื่อเห็นแม่สามีกำมะลอเดินเข้ามาหาบริเวณเปลญวนที่เธอนอนพักอยู่เป็นประจำทุกวัน หากแต่เขาคงไม่ได้มองมาทางเธอ เธอแทบจะร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงของคุณพรพิมลเอ่ยทักเธอ
“เป็นยังไงบ้าง”เธอลุกขึ้นนั่งบนเปล ก่อนจะตอบ
“หายแพ้ท้องบ้างแล้วค่ะ...พอทานอะไรได้มากขึ้น”
“งั้นทานข้าวต้มหน่อยละกัน ฉันให้ป้าแฟงทำมาให้”แม่สามียกชามข้ามต้มมาวางบนโต๊ะเตี้ยข้างหน้าเธอ ก่อนท่านจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ
“ขอบคุณค่ะ”เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะหยิบช้อนตักข้าวต้มเข้าปากอย่างพะอืดพะอม ทานแต่ข้าวต้มทุกวันจนหน้าเธอจะเป็นข้าวต้มอยู่แล้ว คอยดูนะถ้าเธอท้องจริงๆเธอจะปาชามข้าวต้มทิ้งหากใครทำมันมาให้เธออีก
“เธอเป็นคนเชียงรายหรอ”
“ค่ะ”
“เธออยู่กับใครล่ะ แล้วที่บ้านทำงานอะไร”
“ฟางอยู่กับแม่สองคนค่ะ ที่บ้านเราเปิดบริษัทเล็กๆ”เธอเล่าพอคร่าวๆเพราะกลัวว่าหาหลุดปากอะไรออกไป เรื่องที่โกหกไว้มันจะแดงขึ้นมา
“อืม อายุเท่าไหร่ล่ะ เกินยี่สิบใช่ไหม”เธอพยักหน้ายิ้มๆ
“ยี่สิบสี่ค่ะ”
“ฉันเห็นหน้าเธอตอนแรกตกใจแทบแย่นึกว่าตาป๊อปพรากผู้เยาว์ ฮ่าๆ”เธอหัวเราะตามแม่สามีกำมะลอเมื่อเห็นว่าท่านไม่ได้หาเรื่องอะไรเธอ และยังเข้ามาคุยด้วยดีๆ
“เธอไม่ต้องห่วงเรื่องแต่งงานนะ ตอนนี้ฉันยกเลิกไปแล้ว แต่ฉันอยากจะขอร้องเธอเรื่องหนึ่ง”
“คะ?”
“ฉันอยากให้เธอย้ายไปอยู่ที่บ้านใหญ่กับฉัน ถ้าเธอไม่สะดวกใจจะเอาแม่ของเธอมาอยู่ด้วยก็ได้นะ...บอกตามตรงฉันอยู่บ้านคนเดียวมันเหงา ตาป๊อปวันๆอยู่แต่ในกองบิน ฉันอยากมีหลานๆมาวิ่งเล่นในบ้านบ้าง”เธอแทบลืมหายใจเมื่อเห็นน้ำเสียงและท่าทางเอาจริงของคุณพรพิมล
“เรื่องนี้ฟางคงตอบไม่ได้ค่ะ แต่ฟางเป็นห่วงทางนี้ แม่ไม่ชอบไปไหนไกลแถมยังรักบริษัทมากๆด้วย”คุณพรพิมลเอื้อมมือมากุมมือของเธอก่อนจะตบเบาๆ
“ฉันเข้าใจ...ไม่ต้องเครียดนะ เดี๋ยวหลานฉันไม่แข็งแรง”เธอยิ้มได้ขึ้นมาหน่อยเมื่อแม่สามีเข้าใจเธอง่ายกว่าที่คิด
“ทานต่อเถอะเดี๋ยวจะเย็นชืดซะหมด ฉันเอาของดองกับมะม่วงน้ำปลาหวานมาให้ด้วย”เธอพยักหน้ายิ้มๆ ทว่าขนลุกเกรียวไปทั้งตัว...
‘ของดอง มะม่วงเปรี้ยว...อี๋’
ภาณุสติแตกเมื่อเห็นมารดานั่งคุยอยู่กับธนันนต์ธรญ์เขาเดินแกมวิ่งไปยังสองสาวต่างวัยที่นั่งคุยกันอยู่ ก่อนจะผ่อนคลายความเครียดลงเมื่อรู้ว่ามารดาไม่ได้มาหาเรื่องหญิงสาว
“อ้าว ตาป๊อป”เขายิ้มให้มารดา ก่อนจะเกาท้ายทอยแก้เก้อเมื่อวิ่งว่าด้วยความเร็วสูงจนสองสาวตกใจ
“คือ ผมหิวมากเลยครับแม่มีอะไรกินบ้าง”เขามองงไปยังบนโต๊ะที่มีทั้งของดอง และของเปรี้ยว เขาเดาว่ามันคงไม่เป็นที่โปรดปรานของหญิงสาวเท่าใดนักเมื่อดวงหน้าหวานดูเจื่อนลงพิกลเมื่อเอื้อมมือไปหยิบมะม่วงเปรี้ยว
“อ้อ ถ้านั้นเดี๋ยวแม่ไปตามป้าแฟงให้ยกอาหารมาให้นะ อยู่คุยกันไปก่อนนะลูก”เขาพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเดินไปนั่งแทนที่มารดา ก่อนจะเอ่ยทักหญิงสาว
“ทำหน้าแบบนี้ไม่ชอบล่ะสิท่า”เขาหัวเราะเมื่อเห็นคนตัวเล็กพยักหน้าเจื่อนๆ
“ไม่ต้องกินหรอก เดี๋ยวผมบอกแม่ให้ แล้วกินอะไรรึยัง”
“ข้าวต้ม...”เขาหัวเราะในลำคอ
“หัวเราะอะไรยะ ช่วยดูหน่อยสิว่าหน้าฉันเหมือนข้าวต้มรึยัง”เขาจิ้มหน้าผากคนตัวเล็กจนหงาย ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้เธอทำหน้าแบบนี้กันเล่า ก่อนจะเอ่ยกับหญิงสาว
“เดี๋ยวเย็นนี้พาไปกินอะไรอร่อยๆละกัน”
“คุณ...”
“หืม?”
“ฉันต้องกลับบ้านแล้วนะคะ”
“แล้วไง?”
“ไม่เดือดร้อนเลยรึไง”เขาส่ายหน้า
“วันหยุดผมเหลืออีกอาทิตย์หนึ่ง ผมจะไปทำคะแนนกับที่บ้านคุณ”เขายักคิ้วหลิ่วตาให้หญิงสาว
“นี่คุณเอาจริงใช่ไหม”
“ก็เอาจริงสิ ที่บ้านคุณจะต้องชอบผมมากๆเลยคอยดูสิ”
“หลงตัวเอง...”เขาหันไปมองใบหน้าหวานที่แบะปากอย่างหมั่นไส้เขาเต็มที
“ก็หล่อไง”
“อี๋ หน้าอย่างกับหมี แถมบนหัวยังมีงูเป็นร้อยๆตัว”
“เดี๋ยวเหอะ”เขาชี้หน้าคนตัวเล็กอย่างคาดโทษ
“อะไร จะทำร้ายคนท้องหรอยะ”หญิงสาวมิวายแลบลิ้นปลิ้นตาให้เขาอย่างไม่นึกกลัวกับคำขู่ของเขา
“ทำหน้าแบบนี้จับจูบขึ้นมาแล้วอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งก็แล้วกัน”
“คุณ!”เขาหัวเราะบ้างเมื่อสามารถเอาคืนหญิงสาวได้
คุณทิพย์ธารามองสองหนุ่มสาวที่นั่งหยอกล้อกันบริเวณสวนหย่อมข้างบ้านด้วยสายตาที่อ่านยาก สิ่งที่เห็นทำให้หล่อนพอจะหาเหตุผลในสิ่งที่เกิดขึ้นกระทันหันได้แล้ว รอเพียงไม่นานร่างท้วมของคุณพรพิมลก็เดินมาพบหล่อนที่ห้องรับแขกของบ้านหลังงาม
“สวัสดีค่ะ”หล่อนเอ่ยทักทายคุณพรพิมลด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะ มาถึงนานแล้วหรือคะ”
“ลงเครื่องมาก็รีบมาที่นี่เลยค่ะ”
“คุณน้องคงอยากทราบเหตุผลของเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นใช่ไหมคะ”
“ค่ะ อยากรู้มากเสียด้วยว่าทำไมคุณพี่ถึงได้ผิดคำพูดที่ให้กับน้องไว้ เราพูดเรื่องนี้กันมาเป็นสิบกว่าปี ไม่ใช่แค่วันสองวัน...คุณพี่คงไม่หาว่าน้องละลาบละล้วงถ้าน้องอยากจะขอทราบว่าเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่กับตาป๊อปเป็นใคร”หล่อนเบนสายตาไปมองร่างเล็กที่นั่งคุยอยู่กับภาณุ
“ภรรยาค่ะ”
พิมประภากลั้นทำนบน้ำตาไว้ไม่ได้เมื่อได้ยินคำตอบจากคุณพรพิมล ภรรยาอย่างนั้นหรือ ตลอดเวลาที่เธอถูกหมั้นหมายไว้กับภาณุ เขาก็แอบมีคนอื่นด้วยอย่างนั้นหรือ ตลอดเวลาที่เธอผูกหัวใจภักดีกับเขาเพียงคนเดียว...เขากลับไปมีผู้หญิงอื่น แล้วตอนนี้ก็ปล่อยให้เธอต้องมานั่งช้ำใจกับการกระทำของเขา
“พี่ต้องขอโทษน้อง คุณโชติ แล้วก็หนูพิมจริงๆค่ะ พี่เองไม่ได้อยากจะผิดสัญญา แต่เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังตั้งท้องลูกของตาป๊อป หลานของพี่ พี่คิดว่าหนูพิมคงไม่อยากให้สามีของตัวเองมีผู้หญิงอีกคนเป็นเมีย ถ้าพี่ยังดึงดันให้ตาป๊อปแต่งงงานกับหนูพิมให้ได้มันก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ บอกตามตรงนะคะ ลูกชายพี่ก็ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ตั้งแต่แรก การที่งานแต่งถูกยกเลิกตั้งแต่ตอนนี้มันก็ยังดีกว่าต้องมาหย่าร้างกันไปทีหลัง หนูพิมเองจะกลายเป็นฝ่ายที่เสียหาย”
“แล้วทำไม...”เธอแตะแขนมารดาก่อนจะเอ่ย
“พอเถอะค่ะคุณแม่ เขามีลูกมีเมียไปแล้ว เรากลับกันเถอะค่ะ”เธอเอ่ยอย่างช้ำใจ เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เธอกับเขาคงไม่ใช่คู่กันจริงๆ...
“น้องพิม”
“กลับเถอะค่ะ”เธอพูดน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นอีกจึงตัดสินใจเดินออกมาจากสถานการณ์น่าอึดอัดและวิ่งเข้าไปนั่งในรถ ทว่าสายตาก็ยังเหลือบไปเห็นร่างสูงของภาณุ เขากำลังนั่งคุยหยอกล้อกับภรรยาของเขาอย่างมีความสุข...ผิดกับเธอ
     เธอไม่ได้โทษเขา เพราะเธอรู้ดีว่าความรักมันห้ามกันไม่ได้ เหมือนดังเช่นที่เธอรักเขา แต่ในเมื่อเมื่อเขาไม่ได้รักเธอ...เธอก็คงต้องปล่อยเขาไป
 
                                             
 
                                              ...สายลมแห่งตะวัน