Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

ตอนที่๑๖

มือแกร่งลูบเส้นผมนุ่มสลวยอย่างทะนุถนอม สายตาคมเฝ้าจับจ้องดวงหน้าหวานอย่างไม่ละสายตา หญิงสาวหายใจเข้า-ออกสม่ำเสมอเป็นสัญญาณบอกว่าเจ้าหล่อนยังไม่ตื่นจากห้วงนิทรา ภาณุลุกขึ้นจากเตียงนุ่มที่เขากึ่งนั่งกึ่งนอนเฝ้าร่างเล็กด้วยความรู้สึกผิดไปยังหน้าต่าง ก่อนมือหนาจะเอื้อมไปเลื่อนผ้าม่านออก แสงอาทิตย์อ่อนละมุนของเช้าวันใหม่จึงสาดส่องเข้ามาในห้องนอน เขาหันไปมองร่างเล็กที่ค่อยๆสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา มือนิ่มยกขึ้นขยี้ดวงตากลมโตเบาๆ ผมเผ้าของเธอยุ่งเหยิงจนเขาอดเอ็นดูไม่ได้

“คุณ...”เขาก้มหน้าลงด้วยอับอายด้วยรู้ว่าเหตุใดหญิงสาวจึงต้องนอนร้องไห้ ซ้ำบางคราแม้ฝันเจ้าตัวก็ยังหลุดเสียงสะอื้น

“กี่โมงแล้ว”เจ้าหล่อนถามพร้อมกับหาวหวอดๆ น้ำเสียงดูปกติราวกับเมื่อคืนเธอไม่ได้โกรธเขาเป็นฝืนเป็นไฟ

“เจ็ดโมง ไปล้างหน้าแปรงฟันสิ”เขาบอกคนตัวเล็ก ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้าห้องน้ำไป...

เขามองตามหลังร่างเล็กอย่างงุนงง นี่เธอไม่โกรธเขาแล้วหรือยังไง ท่าทางราวกับเป็นคนละคนกันแบบนี้ทำให้เขาเดาใจเธอไม่ออก และเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะง้องอนเธอ หรือว่าทำตัวตามปกติดี เขาเดินมานั่งบนเตียง สิบห้านาทีต่อมาร่างเล็กก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดใหม่ เขามองดวงหน้าหวานที่แม้ปราศจากเครื่องสำอางก็ยังดูน่ารักน่าปรารถนาจนหัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ

“มองอะไรยะ ตกใจที่คิ้วฉันหายรึไง”เขาหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่ยืนอยู่ที่หน้าห้องน้ำ

“คุณไม่โกรธผมแล้วหรอ”เขาถามอย่างที่ใจคิด หากดวงหน้าหวานกลับเลื่อนเข้าหาเขาอย่างเชื่องช้า ลำแขนเรียวของเธอโอบรอบลำคอของเขาก่อนจะโน้มลงมาชิดใบหน้าของเธอ

“อันที่จริงฉันก็ชอบจูบของคุณนะคะ ถ้าคุณชอบเหมือนฉัน ถ้าฉันขอมอร์นิ่งคิสส์...คุณจะให้ฉันไหม”เขามองดวงตากลมโตอย่างประหลาดใจ เด็กบ้านี่คิดจะทำอะไร?

เขายิ้มกวนประสาท ก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นมาให้เสมอกัน จ้องดวงหน้าหวานก่อนจะพูด

“ผมสัญญาไปแล้วว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก ต่อไปนี้ผมจะจีบคุณ...นั่นหมายถึงผมต้องให้เกียรติคุณในทุกทาง ไม่มีการฉวยโอกาส หากคุณไม่เต็มใจ นั่นหมายถึงการที่ผมต้องหยุดตัวเองให้ได้”

ธนันต์ธรญ์ตกใจจนแทบบ้าเมื่อภาณุสารภาพอย่างตรงไปตรงมาว่าเขาจะจีบเธอ! สายตาของเขา น้ำเสียงของเขา...จริงใจจนเธอไม่คิดว่าเขากำลังพูดเล่น แล้วถ้าหากว่าเขาพูดจริงเธอควรจะทำอย่างไรดี คนจะจีบกันเขาบอกกันตามตรงแบบนี้เลยหรือ...เกิดมาเธอก็ยังไม่เคยเจอใครเหมือนเขา เขาเป็นผู้ชายบ้าอะไร ทั้งห่าม ทั้งกวนประสาท แถมยังตรงราวกับไม้บรรทัด แล้วเธอก็ไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่ทำให้หัวใจเต้นแรงเท่านี้มาก่อน...

“ถ้าผมจะจีบคุณ คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”เธอเบี่ยงใบหน้าหลบใบหน้าหล่อคมของเขา ก่อนจะซุกหน้าอยู่ตรงบ่าของเขาอย่างเคอะเขิน

“มันก็เป็นสิทธิ์ของคุณนี่คะ”เธอตอบอ้อมแอ้ม หากเขาคิดจะจริงจังกับเธอจริงๆ มันก็เป็นโอกาสดีของเธอที่จะเปิดใจศึกษากับเขาดู มันไม่เสียหายอะไรหากเขาคิดจะจีบเธอโดยให้เกียรติเธอ และเธอเชื่อว่าคนอย่างเขาคงไม่พลิกลิ้น เธอไม่รู้ว่าสถานการณ์เมื่อกี้เธอทดสอบเขาได้ไม่แนบเนียนพอจนเขาจับได้ว่าเธอลองใจ หรือภายในใจเขานั้นยึดมั่นคำสัญญาที่ให้กับเธอไว้ตลอด...เธอไม่แน่ใจ แต่การที่เขาไม่ได้ฉวยโอกาสกับเธออีก มันทำให้เธอมั่นใจในตัวเขาขึ้นมาหน่อยหนึ่ง..

“แปลว่าจีบได้”เธอปล่อยมือจากไหล่ของเขาเมื่อภาณุวางร่างเธอให้ยืนบนพื้น

“แต่เรารู้จักกันไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ”เธอท้วง

“มันสำคัญด้วยหรอ”เขาถามหน้าตาย ...ให้ตายสิ มีใครที่กวนประสาทเธอได้มากเท่าเขาอีกไหม

“ฉันคิดว่าบางทีฉันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเห็น ฉันอาจจะเป็นเด็กมากกว่าที่คุณเห็น นิสัยเราอาจจะไม่ได้เข้ากัน”

“นี่มันแค่จุดเริ่มต้นนะเด็กน้อย ไอ้ข้อเสียที่คุณกำลังพูดถึงน่ะ ผมมีหน้าที่แค่ต้องรับให้ได้...ทุกอย่างที่เป็นคุณ”เธอย่นคอเมื่อชายหนุ่มก้มหน้าลงมาพูดใกล้ๆหู ทำเอาขนอ่อนในกายลุกชัน

“ชอบกินเด็กหรือไง”เธอมองเขาอย่างยียวนกวนประสาท

“ผมพูดมาตลอดว่าผมไม่มีวันกินหญ้าอ่อน”เธอปรับสีหน้าเมื่อเห็นเขาเดินมาใกล้ก่อนจะใช้แขนแกร่งกักเธอไว้กับผนังห้อง

“แต่พอผมเจอคุณ...”

“...อะไร”

“มันก็ทำให้ผมรู้ว่า...”

“...”

“เด็กอย่างคุณก็...หน้าแก่เหมือนรุ่นเดียวกับผม แถมนิสัยยังน่ารำคาญพอๆกันนั่นแหละ ฮ่าๆ”

“ไอ้แก่ตัณหากลับ!”เธอตะโกนใส่ใบหน้าหล่อคมที่ยิ้มจนตาหยีของเขาอย่างเหลือทน

“ยายเด็กผี เพราะนิสัยแบบนี้ไงล่ะ มันถึงทำให้ผมอยากจับเด็กอย่างคุณมาตีก้นซะให้เข็ด”

“ไอ้แก่!”เธอแลบลิ้นปลิ้นตาให้เขา ก่อนจะฉวยโอกาสที่ชายหนุ่มหัวเราะอย่างกวนประสาท ลอดตัวออกจากอ้อมแขนของเขา คนตัวโตเพียงแค่มองตามยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวบ้าง

หญิงสาวมองตามประตูห้องน้ำที่ปิดลงอย่างเคียดแค้น กล้าดียังไงมาบอกว่าจะจับเธอตีก้น น่าเกลียดที่สุด หากใบหน้าหวานกลับมีรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่อย่างไม่มีเหตุผล

มือเหี่ยวย่นขยำกระดาษในมือจนยับยู่ยี่ หล่อนไม่น่าใจเย็นรอฟังเหตุผลจากคุณพรพิมลเลย สุดท้ายลูกสาวของหล่อนก็ต้องกลายเป็นหม้ายขันหมาก น่าเกลียดที่สุด! หล่อนไม่คิดเลยว่านักธุรกิจสาวใหญ่จะพลิกลิ้นกลับคำพูดง่ายๆถึงเพียงนี้ แม้เงินและค่าสินสอดที่ฝ่ายชายยกให้จะมากพอที่จะประคับประคองบริษัทของครอบครัวหล่อให้ดำเนินกิจการไปได้ แต่หน้าตาทางสังคมเล่า...หล่อนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ตอนนี้ทั้งเหล่าคุณหญิงคุณนาย ผู้ดีทั้งหลายต่างเหล่านินทาเรื่องของพิมประภาและภาณุกันอย่างสนุกปาก นี่ยังไม่รวมวงการบันเทิงที่เล่นข่าวเรื่องนี้ทุกวันอีก

“กรี๊ด!”หล่อนกรีดร้องออกมาด้วยความคับแค้นใจ

“ใจเย็นๆน่าน้อง บางทีน้องพิมอาจจะไม่ใช่คู่ของภาณุก็ได้”หล่อนหันขวับไปทางสามี

“แล้วทำไมต้องหักหน้ากันแบบนี้คะ น้องว่าอย่างน้อยก็ไม่น่าจะปล่อยให้ฝ่ายเราเป็นหม้ายขันหมากแบบนี้ งานแต่งกำลังจะถูกจัดขึ้นพรุ่งนี้มะรืนนี้ แต่กลับมายกเลิกอย่างกับว่าเราเล่นขายของกันอย่างนั้น เราเป็นฝ่ายหญิงมีแต่เสียกับเสีย”

“เอาน่า อย่าคิดมากเลย มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก”

“ได้ยังไงกันคะ น้องอยากจะรู้นักว่าผู้หญิงในรูปนี่มันเป็นใคร แต่น้องว่ามันต้องเป็นสาเหตุที่ทำให้งานแต่งของน้องพิมล่มแน่ๆ คอยดูนะ ไม่ว่าจะอย่างไรน้องก็ต้องรู้ให้ได้ ยิ่งน้องพิมร้องไห้เสียใจแบบนี้ น้องยิ่งไม่ใคร่ชอบใจ รู้ทั้งรู้ว่าลูกเรามีใจให้ลูกชายเขาก็ยังทำกันแบบนี้”เธอลุกขึ้น ก่อนจะเอ่ย

“น้องรอไม่ไหวอีกแล้วนะคะ ในเมื่อเขาไม่มาชี้แจงกับเรา น้องจะไปหาคำตอบเอง!”

                                                          ....สายลมแห่งตะวัน

                                                                               ...สายลมแห่งตะวัน