Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

ตอนที่๑๗

ธนันต์ธรญ์ส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากภาณุ เมื่อเห็นแม่สามีกำมะลอเดินเข้ามาหาบริเวณเปลญวนที่เธอนอนพักอยู่เป็นประจำทุกวัน หากแต่เขาคงไม่ได้มองมาทางเธอ เธอแทบจะร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงของคุณพรพิมลเอ่ยทักเธอ

“เป็นยังไงบ้าง”เธอลุกขึ้นนั่งบนเปล ก่อนจะตอบ

“หายแพ้ท้องบ้างแล้วค่ะ...พอทานอะไรได้มากขึ้น”

“งั้นทานข้าวต้มหน่อยละกัน ฉันให้ป้าแฟงทำมาให้”แม่สามียกชามข้ามต้มมาวางบนโต๊ะเตี้ยข้างหน้าเธอ ก่อนท่านจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“ขอบคุณค่ะ”เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะหยิบช้อนตักข้าวต้มเข้าปากอย่างพะอืดพะอม ทานแต่ข้าวต้มทุกวันจนหน้าเธอจะเป็นข้าวต้มอยู่แล้ว คอยดูนะถ้าเธอท้องจริงๆเธอจะปาชามข้าวต้มทิ้งหากใครทำมันมาให้เธออีก

“เธอเป็นคนเชียงรายหรอ”

“ค่ะ”

“เธออยู่กับใครล่ะ แล้วที่บ้านทำงานอะไร”

“ฟางอยู่กับแม่สองคนค่ะ ที่บ้านเราเปิดบริษัทเล็กๆ”เธอเล่าพอคร่าวๆเพราะกลัวว่าหาหลุดปากอะไรออกไป เรื่องที่โกหกไว้มันจะแดงขึ้นมา

“อืม อายุเท่าไหร่ล่ะ เกินยี่สิบใช่ไหม”เธอพยักหน้ายิ้มๆ

“ยี่สิบสี่ค่ะ”

“ฉันเห็นหน้าเธอตอนแรกตกใจแทบแย่นึกว่าตาป๊อปพรากผู้เยาว์ ฮ่าๆ”เธอหัวเราะตามแม่สามีกำมะลอเมื่อเห็นว่าท่านไม่ได้หาเรื่องอะไรเธอ และยังเข้ามาคุยด้วยดีๆ

“เธอไม่ต้องห่วงเรื่องแต่งงานนะ ตอนนี้ฉันยกเลิกไปแล้ว แต่ฉันอยากจะขอร้องเธอเรื่องหนึ่ง”

“คะ?”

“ฉันอยากให้เธอย้ายไปอยู่ที่บ้านใหญ่กับฉัน ถ้าเธอไม่สะดวกใจจะเอาแม่ของเธอมาอยู่ด้วยก็ได้นะ...บอกตามตรงฉันอยู่บ้านคนเดียวมันเหงา ตาป๊อปวันๆอยู่แต่ในกองบิน ฉันอยากมีหลานๆมาวิ่งเล่นในบ้านบ้าง”เธอแทบลืมหายใจเมื่อเห็นน้ำเสียงและท่าทางเอาจริงของคุณพรพิมล

“เรื่องนี้ฟางคงตอบไม่ได้ค่ะ แต่ฟางเป็นห่วงทางนี้ แม่ไม่ชอบไปไหนไกลแถมยังรักบริษัทมากๆด้วย”คุณพรพิมลเอื้อมมือมากุมมือของเธอก่อนจะตบเบาๆ

“ฉันเข้าใจ...ไม่ต้องเครียดนะ เดี๋ยวหลานฉันไม่แข็งแรง”เธอยิ้มได้ขึ้นมาหน่อยเมื่อแม่สามีเข้าใจเธอง่ายกว่าที่คิด

“ทานต่อเถอะเดี๋ยวจะเย็นชืดซะหมด ฉันเอาของดองกับมะม่วงน้ำปลาหวานมาให้ด้วย”เธอพยักหน้ายิ้มๆ ทว่าขนลุกเกรียวไปทั้งตัว...

‘ของดอง มะม่วงเปรี้ยว...อี๋’

ภาณุสติแตกเมื่อเห็นมารดานั่งคุยอยู่กับธนันนต์ธรญ์เขาเดินแกมวิ่งไปยังสองสาวต่างวัยที่นั่งคุยกันอยู่ ก่อนจะผ่อนคลายความเครียดลงเมื่อรู้ว่ามารดาไม่ได้มาหาเรื่องหญิงสาว

“อ้าว ตาป๊อป”เขายิ้มให้มารดา ก่อนจะเกาท้ายทอยแก้เก้อเมื่อวิ่งว่าด้วยความเร็วสูงจนสองสาวตกใจ

“คือ ผมหิวมากเลยครับแม่มีอะไรกินบ้าง”เขามองงไปยังบนโต๊ะที่มีทั้งของดอง และของเปรี้ยว เขาเดาว่ามันคงไม่เป็นที่โปรดปรานของหญิงสาวเท่าใดนักเมื่อดวงหน้าหวานดูเจื่อนลงพิกลเมื่อเอื้อมมือไปหยิบมะม่วงเปรี้ยว

“อ้อ ถ้านั้นเดี๋ยวแม่ไปตามป้าแฟงให้ยกอาหารมาให้นะ อยู่คุยกันไปก่อนนะลูก”เขาพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเดินไปนั่งแทนที่มารดา ก่อนจะเอ่ยทักหญิงสาว

“ทำหน้าแบบนี้ไม่ชอบล่ะสิท่า”เขาหัวเราะเมื่อเห็นคนตัวเล็กพยักหน้าเจื่อนๆ

“ไม่ต้องกินหรอก เดี๋ยวผมบอกแม่ให้ แล้วกินอะไรรึยัง”

“ข้าวต้ม...”เขาหัวเราะในลำคอ

“หัวเราะอะไรยะ ช่วยดูหน่อยสิว่าหน้าฉันเหมือนข้าวต้มรึยัง”เขาจิ้มหน้าผากคนตัวเล็กจนหงาย ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้เธอทำหน้าแบบนี้กันเล่า ก่อนจะเอ่ยกับหญิงสาว

“เดี๋ยวเย็นนี้พาไปกินอะไรอร่อยๆละกัน”

“คุณ...”

“หืม?”

“ฉันต้องกลับบ้านแล้วนะคะ”

“แล้วไง?”

“ไม่เดือดร้อนเลยรึไง”เขาส่ายหน้า

“วันหยุดผมเหลืออีกอาทิตย์หนึ่ง ผมจะไปทำคะแนนกับที่บ้านคุณ”เขายักคิ้วหลิ่วตาให้หญิงสาว

“นี่คุณเอาจริงใช่ไหม”

“ก็เอาจริงสิ ที่บ้านคุณจะต้องชอบผมมากๆเลยคอยดูสิ”

“หลงตัวเอง...”เขาหันไปมองใบหน้าหวานที่แบะปากอย่างหมั่นไส้เขาเต็มที

“ก็หล่อไง”

“อี๋ หน้าอย่างกับหมี แถมบนหัวยังมีงูเป็นร้อยๆตัว”

“เดี๋ยวเหอะ”เขาชี้หน้าคนตัวเล็กอย่างคาดโทษ

“อะไร จะทำร้ายคนท้องหรอยะ”หญิงสาวมิวายแลบลิ้นปลิ้นตาให้เขาอย่างไม่นึกกลัวกับคำขู่ของเขา

“ทำหน้าแบบนี้จับจูบขึ้นมาแล้วอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งก็แล้วกัน”

“คุณ!”เขาหัวเราะบ้างเมื่อสามารถเอาคืนหญิงสาวได้

คุณทิพย์ธารามองสองหนุ่มสาวที่นั่งหยอกล้อกันบริเวณสวนหย่อมข้างบ้านด้วยสายตาที่อ่านยาก สิ่งที่เห็นทำให้หล่อนพอจะหาเหตุผลในสิ่งที่เกิดขึ้นกระทันหันได้แล้ว รอเพียงไม่นานร่างท้วมของคุณพรพิมลก็เดินมาพบหล่อนที่ห้องรับแขกของบ้านหลังงาม

“สวัสดีค่ะ”หล่อนเอ่ยทักทายคุณพรพิมลด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะ มาถึงนานแล้วหรือคะ”

“ลงเครื่องมาก็รีบมาที่นี่เลยค่ะ”

“คุณน้องคงอยากทราบเหตุผลของเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นใช่ไหมคะ”

“ค่ะ อยากรู้มากเสียด้วยว่าทำไมคุณพี่ถึงได้ผิดคำพูดที่ให้กับน้องไว้ เราพูดเรื่องนี้กันมาเป็นสิบกว่าปี ไม่ใช่แค่วันสองวัน...คุณพี่คงไม่หาว่าน้องละลาบละล้วงถ้าน้องอยากจะขอทราบว่าเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่กับตาป๊อปเป็นใคร”หล่อนเบนสายตาไปมองร่างเล็กที่นั่งคุยอยู่กับภาณุ

“ภรรยาค่ะ”

พิมประภากลั้นทำนบน้ำตาไว้ไม่ได้เมื่อได้ยินคำตอบจากคุณพรพิมล ภรรยาอย่างนั้นหรือ ตลอดเวลาที่เธอถูกหมั้นหมายไว้กับภาณุ เขาก็แอบมีคนอื่นด้วยอย่างนั้นหรือ ตลอดเวลาที่เธอผูกหัวใจภักดีกับเขาเพียงคนเดียว...เขากลับไปมีผู้หญิงอื่น แล้วตอนนี้ก็ปล่อยให้เธอต้องมานั่งช้ำใจกับการกระทำของเขา

“พี่ต้องขอโทษน้อง คุณโชติ แล้วก็หนูพิมจริงๆค่ะ พี่เองไม่ได้อยากจะผิดสัญญา แต่เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังตั้งท้องลูกของตาป๊อป หลานของพี่ พี่คิดว่าหนูพิมคงไม่อยากให้สามีของตัวเองมีผู้หญิงอีกคนเป็นเมีย ถ้าพี่ยังดึงดันให้ตาป๊อปแต่งงงานกับหนูพิมให้ได้มันก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ บอกตามตรงนะคะ ลูกชายพี่ก็ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ตั้งแต่แรก การที่งานแต่งถูกยกเลิกตั้งแต่ตอนนี้มันก็ยังดีกว่าต้องมาหย่าร้างกันไปทีหลัง หนูพิมเองจะกลายเป็นฝ่ายที่เสียหาย”

“แล้วทำไม...”เธอแตะแขนมารดาก่อนจะเอ่ย

“พอเถอะค่ะคุณแม่ เขามีลูกมีเมียไปแล้ว เรากลับกันเถอะค่ะ”เธอเอ่ยอย่างช้ำใจ เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เธอกับเขาคงไม่ใช่คู่กันจริงๆ...

“น้องพิม”

“กลับเถอะค่ะ”เธอพูดน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นอีกจึงตัดสินใจเดินออกมาจากสถานการณ์น่าอึดอัดและวิ่งเข้าไปนั่งในรถ ทว่าสายตาก็ยังเหลือบไปเห็นร่างสูงของภาณุ เขากำลังนั่งคุยหยอกล้อกับภรรยาของเขาอย่างมีความสุข...ผิดกับเธอ

     เธอไม่ได้โทษเขา เพราะเธอรู้ดีว่าความรักมันห้ามกันไม่ได้ เหมือนดังเช่นที่เธอรักเขา แต่ในเมื่อเมื่อเขาไม่ได้รักเธอ...เธอก็คงต้องปล่อยเขาไป

                                              ...สายลมแห่งตะวัน