Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

- Tomo’s talk -
            ดูยัยตัวแสบนี่พูดสิครับ พูดมาได้หน้าตาเฉย ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนกับเรื่องที่เธอเคยก่อเอาไว้กับผมตอนมัธยม นี่มันแค่เบาะๆนะครับ ยัยนี่สร้างวีรกรรมไว้เยอะ แต่จริงๆแล้วผมไม่ได้เจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรเธอหรอก เมื่อตอนมัธยมผมเป็นเด็กใหม่เข้ามาตอนม.5 ได้เรียนอยู่ห้องเดียวกันกับแก้ว แต่มาวันหนึ่ง แก้วเข้ามาทักผม แล้วบอกผมว่า
            ‘นี่โทโมะ ฉันมีอะไรจะบอกนาย’
            ‘อะไรหรอ?><’   ผมนี่แทบจะตัวลอยเลยครับ ตอนที่เธอมาทักผม ตั้งแต่ผมเข้าเรียนที่นั่น ผมก็มองดูแก้วมาตลอดเลย แม้จะมีกลุ่มผู้หญิงทั้งรุ่นน้อง รุ่นพี่ และรุ่นเดียวกัน ก่อตั้งแฟนคลับของผม มีคนมาชอบผมมากมาย แต่ผมกลับไม่ได้มองใครเลยนอกจากยัยแสบคนนี้
            ‘คือเพื่อนฉันทีชื่อพิม ห้อง B อ่ะ ให้ฉันมาขอเบอร์นาย’   โธ่! ที่แท้มาจีบผมให้เพื่อนหรอกหรอเนี่ย
            ‘ไม่ให้!’   ผมโพล่งตอบไปแบบไม่ต้องคิด นี่ผมไม่เคยมองใครนอกจากเธอเลยนะ แต่เธอมาทำแบบนี้น่ะหรอ?
            ‘อะไรกัน? ฉันมาถามนายดีๆนะ ไม่ให้ก็ไม่ต้องตะคอกก็ได้’
            ‘เอ่อ...ขอโทษ แต่ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ฝากไปบอกเพื่อนเธอให้เลิกชอบฉันซะเถอะ’
ผมพูดเสียงนิ่ง แล้วเธอก็เดินออกไป วันนั้นผมตัดสินใจเขียนข้อความลงในกระดาษ แล้วใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของเธอ จากนั้นเธอก็คอยสร้างวีรกรรมแสบๆ เพื่อให้ผมเลิกชอบเธอ จนทุกวันนี้ผมยังลืมเธอไม่ได้เลย…
 
- Kaew’s talk -
            “ก็บอกแล้วไงว่าขอโทษน่ะ แล้วๆกันไปเถอะนะ” ฉันบอกเขา
            อันที่จริงตอนนั้นฉันก็ไม่ได้อยากทำเรื่องพวกนั้นกับเขาหรอกนะ แต่หลังจากที่ฉันรู้ว่าเขาชอบฉัน ฉันก็พยายามหาทางทำให้เขาเลิกชอบ เพราะว่าเพื่อนของฉัน ‘พิม’ เธอชอบเขามาก ฉันเห็นแก่เพื่อน เลยเลือกที่จะช่วยเพื่อน โดยตัดใจจากเขา...ใช่ ฉันชอบเขาตั้งแต่เขาย้ายมาได้เทอมแรก แต่นายนี่มีแฟนคลับเยอะมาก ฉันเลยพยายามไม่ยุ่ง จนวันที่เพื่อนฉันเองมาขอให้ช่วย เพราะเห็นว่า
ฉันเรียนอยู่ห้องเดียวกันกับเขา ฉันเลยตัดสินใจที่จะทำเพื่อเพื่อนของฉันเอง
 
            “ไม่จบง่ายๆหรอก ยัยแสบ ต่อไปนี้ ฉันจะเข้าไปยุ่งกับชีวิตเธอ”   เขาพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
ไม่เอานะ ฉันตัดใจจากเขาได้แล้วนะ อย่ามายุ่งกับฉันเลย ฉันท้วงกับใจตัวเอง T_T
 
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง? นายถึงจะพอใจ” ฉันถามออกไป
 
“ออกไปข้างนอก”   เขาบอก
 
“ฮะ!?”   เขาบอกให้ฉันออกไปข้างนอกงั้นหรอ จะปล่อยฉันไปแล้วใช่มั้ย ><
 
“บอกว่าให้ออกไปข้างนอกไง”
 
“โอเคๆ”   ฉันตอบรับทันที บทจะปล่อยก็ปล่อยง่ายดีแฮะ ^^
แต่ฉันคิดผิดถนัด เพราะเมื่อเปิดประตูออกมาก็แทบจะหงายเงิบทันที ตอนนี้นักข่าวรุมล้อมฉันและถ่ายรูปกันไม่หยุด ตามมาด้วยคำถามที่ทำฉันแทบจะลมจับเลย อ๊ากกกก! หมอนี่จงใจแกล้ง
ฉันชัดๆ
            “สองคนเป็นอะไรกันคะ?”   - นักข่าวคนที่ 1
 
            “คุณแก้ว มีเจ้าของแล้วหรอคะเนี่ย?”   - นักข่าวคนที่ 2
 
            “แล้วเข้าไปทำอะไรกันสองคนครับนั่น?”   - นักข่าวคนที่ 3
 
            “ว้า! อย่างนี้คนในวงการเสียดายคุณแก้วแย่เลยนะครับ”   - นักข่าวคนที่ 4
ตามมาด้วยอีกหลากหลายประเด็นที่ทำให้ฉันอยากจะแทรกหน้ามุดแผ่นดินหนีไปเลย
 
            “อะ...เอ่อ”   ฉันยังไม่ได้ตอบอะไร โทโมะก็เดินมาโอบเอวฉันเขาหา พร้อมกับตอบคำถามนักข่าวด้วยรอยยิ้ม
 
            “คือแก้วเขาเหนื่อยกับงานน่ะครับ ผมเลยมาให้กำลังใจ...ส่วนตัว ^^”
 
            “นาย!”   ฉันเรียกเขาเบาๆเพื่อจะไม่ให้เขาพูดอะไรไปมากกว่านี้
 
            “อ้าว! นึกว่าใครที่ไหน คุณ’วิศว’ ทายาทตระกูล ‘ไทยานนท์’ นี่เอง”
 
            “ทั้งคู่เป็นอะไรกันคะ?”   และตามมาด้วยคำถามที่กรูเข้าใส่ ให้ตายเถอะ! ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย!?