Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

“เอ่อ...คือไม่ใช่...”

            “ไม่ใช่แค่เพื่อนกันครับ”   เขาพูดขึ้นมาขณะที่ฉันกำลังจะปฏิเสธนักข่าว

            “นี่นาย เลิกแกล้งฉันได้แล้วนะ” ฉันพูดอย่างเหลืออด พวกนักข่าวเริ่มมีท่าทางสงสัยและงงๆกับพวกเรา

            “ผมไม่ได้แกล้งนะครับ...ที่รัก”   เขายิ้มทะเล้น

            “อุ๊ย อย่างนี้แสดงว่า...”

            “ใช่ครับ ผมกับแก้วกำลังคบหาดูใจกันอยู่” เขาบอกกับนักข่าว

            “คือไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ แก้วกับเขาไม่ได้...”

            “แหม...คุณแก้วคะ ไม่ต้องเขินไปหรอกค่ะ เรื่องแบบนี้ธรรมดามาก แต่ทั้งคู่เหมาะสมกันมากเลยนะคะเนี่ย”   นักข่าวหญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

            “ไม่ใช่ค่ะ...”   ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่ก็ถูกกลบด้วยเสียงของพวกนักข่าว

            “ขอถ่ายรูปคู่หน่อยนะครับ สองคนเหมาะสมกันมากเลย”   นักข่าวต่างรัวชัตเตอร์

นายบ้านี่โอบฉันเข้าไปใกล้ขึ้น แล้ว...

            “เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก...”   เขากระซิบข้างหู

            จุ๊บ~!   กรี๊ดดดดดด! เขาหอมแก้มฉัน… หอมแก้มฉันออกสื่อ แง้~! ทำไงดียัยแก้ว!?

            “อุ๊ย! น่ารักจังเลยนะคะ มีข่าวดีเมื่อไหร่ อย่าลืมประกาศบอกพวกเราด้วยนะคะ ^^”   นักข่าวคนหนึ่งบอก

            “แน่นอนครับ ^_^”   นายนี่ยิ้มระรื่น

            “เอ่อ...เดี๋ยวผมขอตัวพาแก้วเข้าไปในงานก่อนนะครับ งานจะเริ่มแล้ว เชิญพี่ๆนักข่าวด้านในเลยครับ”   เขาพูดพร้อมพาฉันเดินเข้าไปในงาน ซึ่งฉันไม่ได้ขัดขืนอะไร เพราะอยากหลบหน้านักข่าวเต็มที

            “นายทำให้พวกเขาเข้าใจผิดกันหมดแล้ว! ฉันจะไปแก้ข่าว”   ฉันพูดกับเขาทันทีที่มาอยู่หลังเวที

            “จุ๊ๆ เบาๆสิครับที่รัก แหม...จะแก้ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ หวานออกสื่อซะด้วย เป็นไง ฉันเก่งมั้ย? ^^”   เขายิ้มล้อเลียน

            “เก่งบ้าอะไรของนาย แล้วอย่างนี้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!?”   ฉันโวยวายไม่เลิก

            “ก็ไว้บนบ่าแหละ จะเอามาซบอกฉันก็ได้นะ ฉันยอม ^_^”   นายนี่นี่มัน...ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว!

            “นี่นายจะแก้แค้นฉันด้วยวิธีนี้เนี่ยนะ ชีวิตฉันวุ่นวายไปหมดแล้ว!”

            “แล้วไง?”   เขาตอบทำหน้านิ่งๆ มึนได้อีก -_-

            “โอ๊ยยยย! ฉันไม่ยุ่งกับนายแล้ว”   ฉันพูดแล้วหันหลังจะเดินหนี แต่เขาก็คว้าแขนเอาไว้เสียก่อน

            “แต่ฉันจะยุ่งกับเธอ มีไรป่ะ?”  หมอนี่ยังทำหน้ากวนไม่เลิก นี่ฉันจะบ้าตาย แล้วทำไมหัวใจเจ้ากรรมมันดันเต้นแปลกๆพิลึก

            “ไอ้โรคจิต! -o-”

            “ไม่ได้โรคจิต แต่แค่อยากจะสั่งสอนยัยตัวแสบ ที่เคยก่อวีรกรรมเอาไว้”

            “ก็บอกว่ามันผ่านไปแล้ว จบๆไปสิ -*-”

            “ไม่จบ ทำไม?”   กรี๊ดดดดด มึนได้ถ้วย

            “อ้าว! แก้ว เจ้าโทโมะเองหรอที่นักข่าวเขาคุยกันว่าเป็นแฟนกับเรา ไปคบกันตอนไหน ไม่เห็นเราบอกพี่เลย”   พี่ป๊อปปี้ที่เดินออกมาเตรียมจะสแตนด์บาย ก็ทักฉันกับโทโมะ...จริงๆแล้วโทโมะกับพี่ป๊อปเป็นเพื่อนกัน แต่ด้วยเหตุผลที่ว่า เขาย้ายไปเรียนมัธยมต้นที่ญี่ปุ่นแล้วย้ายมาเรียนมัธยมปลายที่ไทย เลยทำให้เรียนชั้นเดียวกันกับฉัน

            “แก้วเขาเขิน เลยไม่กล้าบอกใคร ฉันเลยต้องมาบอกเองไง...พี่เขย ^^”   เขาตอบคำถามแทนฉัน

            “ไม่ใช่นะพี่ป๊อป หมอนี่มันแกล้งแก้วนะ!”   ยังอธิบายไม่จบ พนักงานก็พาฟางเดินมาเตรียมสแตนด์บายพอดี ดูหน้าพี่ป๊อปสิ อึ้งไปเลย ฮ่าๆๆ

            “เอ่อ...สวัสดีค่ะพี่ป๊อปปี้ ><”   ฟางทัก สีหน้าเธอดูประหม่านิดๆ เพราะฉันไม่ได้บอกเอาไว้ล่วงหน้า

            “นี่ๆ ทักแต่พี่ป๊อป เพื่อนเธอยืนอยู่นี่นะ”   ฉันล้อฟาง

            “แก้ว! >///<”   ฟางหน้าแดงใหญ่เลย

            “คุณป๊อปปี้ คุณฟางคะ เชิญค่ะ”   พนักงานเดินมาเรียกทั้งสองคนขึ้นบนเวที

            “หวัดดีครับน้องฟาง ไม่เจอกันนานเลยนะ โตขึ้นเยอะนะเนี่ย เอ่อ...วันนี้น้องฟางสวยมากเลยนะครับ ^^”   พี่ป๊อปปี้พูดยิ้มๆกับฟาง แหม...อย่างกับโลกนี้มีแค่พวกเธอสองคน ไม่เห็นหัวแก้วใจที่ยืนอยู่ตรงนี้เลยค่ะ -_-

            “ขอบคุณค่ะ ไปกันเถอะพี่ป๊อป ><”   ฟางชักชวนให้เปลี่ยนเรื่องและเล็งไปที่งานมากกว่า

แต่เอ๊ะ! นายนั่นหายไปไหนซะแล้วล่ะ...แล้วนี่ฉันไปมองหาเขาทำไมเนี่ย >_< ไปซะได้ก็ดี