วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

"ใช่ ตอนนี้ฉันกับนายก็แต่งงานกันมาครบ 6 เดือนแล้ว  ดังนั้นฉันสามารถหย่ากับนายได้! " ฟางน้ำตาคลอเธอจำเป็นต้องทำอย่างนั้น
 
" แต่ฉันไม่หย่า " ป๊อปปี้ยืนยัยว่าเขาจะไม่ยอมหย่า
"แต่ฉันอยากหย่า!  นายเข้าใจไม๊! " ฟางตะคอกใส่ป๊อปปี้อย่างแรง   
 
ทำเอาป๊อปปี้ยืนอึ้งเขาไม่คิดว่าฟางจะพูดอย่างนั้น
 
"หึ นี่เธออย่าบอกนะ ว่าพอเธอหย่ากับฉันแล้วเธอจะกลับไปแฟนของเธอน่ะ " ป๊อปปี้เจ็บปวดรวดร้าวเมื่อป๊อปปี้พูดพาลไปถึงกั้ง
"ฉัน...." ฟางลังเลที่จะตอบว่าไม่  ฟางไม่รู้ว่าควรตอบว่าอะไร
 
"ว่าไงล่ะ!  ใช่ไม๊! เธอต้องการกลับไปหานายนั่นใช่มั๊ย! " ป๊อปปี้โมโหเขาเขย่าตัวฟางอย่างแรงด้วยความโกรธ
"ใช่!  ฉํนต้องการกลับไปหากั้ง! พอใจแล้วยังล่ะ " ฟางน้ำตาคลอเมื่อเธอพูดแบบนั้น  ฟางทั้งโกรธทั้งเสียใจ แต่นั่นคือสิ่งที่เธอตัดสินใจทำ  เมื่อฟางเลือกแล้วเธอจะไม่กลับคำพูดเด็ดขาด
 
" ฟาง.... " ป๊อปปี้อึ้งน้ำตาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว
"พรุ่งนี้...เราไป...หย่ากันเถอะนะ " ฟางเสียงสั่นคลอ หัวใจแทบสลาย 
 
เมื่อป๊อปปี้ได้ยินเขาแทบทรุด ป๊อปปี้ยอมปล่อยฟางเขาคิดว่านั่นคือการเลือกของฟาง ซึ่งเขาขัดไม่ได้อยู่แล้ว
 
ฟางสบตากับป๊อปปีี้เพื่อบอกลา  ก่อนที่ฟางจะกลับหลังหันแล้วเดินไป...น้ำตาของฟางค่อยๆไหลออกมาอาบสองแก้ม.... ป๊อปปี้ยืนมองได้เพียงแผ่นหลังของฟางที่กำลังเดินไป...ลูกผู้ชายอย่างเขาก็เสียน้ำตาออกมา...
 
 
 
 
เช้าวันต่อมา
 
"พี่กั้งไปแล้วยังนะ... " หลังจากที่แบมตื่นนอน เธอไม่กล้าชะเง้อมองไปที่หน้าต่างเพื่อดูว่ากั้งยังอยู่รึเปล่า 
 
"ดูหน่อยแล้วกัน " แบมตัดสินใจเปิดผ้าม่านแล้วแอบชะเง้อมองที่หน้าบ้านของเธอ
 
"ไปแล้วจริงๆด้วยสิ... " แบมเสียดายเมื่อเธอชะเง้อแล้วมองไม่เห็นรถของกั้งจอดหน้าบ้านแล้ว
 
"เขาจะมาสนใจเราทำไม...เลิกคิดเพ้อเจ้อสักทีเถอะแบม... "แบมพึมพำเพียงคนเดียว เธอมองไปที่มือของเธอที่ถือ พาสปอร์ตสำหรับการเดินทางของเธอ
 
 
 
 
 
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
"แบม!!  แบม! " กั้งจอดรถหน้าบ้านของแบม เขาตะโกนเรียกแบมแต่ไม่มีเสียงตอบรับอะไรทั้งสิ้น
"แบม!  พี่ซื้อข้าวต้มมาฝาก! " กั้งตะโกนบอกอีกรอบ  แต่ไม่มีใครเดิินออกมาจากบ้านซักคน
 
"ตริ้งๆ ตือดื้อๆๆ  "
              เสียงโทรศัพท์กั้งดังขึ้น
 
 
"ฮัลโหล " กั้งรับโทรศัพท์
"ฮัลโหลกั้งนี่พี่มดนะ " เสียงปลายสายพูด
"พี่มด  มีอะไรครับ " กั้งถาม
"กั้งรู้ไม๊ว่าแบมกำลังจะขึ้นเครื่องแล้วน่ะ " มดบอก
"ขึ้นเครื่อง!  เป็นไปได้ไงครับ ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านแบมนะ " กั้งอึ้งๆ
"พี่ไม่รู้ล่ะ  ตอนนี้พี่บอกแบมว่าพี่มาเข้าห้องน้ำ ตอนนี้แบมกำลังรอพี่อยู่ กั้งรีบมาเลยนะ " มดพูดอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะวางสายจากกั้งไป
 
 
"โถ่เว้ย! "กั้งซัดถุงข้าวต้มทิ้งเขารีบขึ้นรถ แล้วขับออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
"ลูกโอเคอยู่ใช่ไม๊ " แม่ป๊อปปี้ถามเขา
"ผม...ไม่ครับ  ไม่โอเค " ป๊อปปี้ซึมเมื่อรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่ต้องหย่ากับฟางซะแล้ว
"ฟังแม่นะ...ถ้าลูกมั่นใจว่าฟางคือคนที่ใช่ คือเนื้อคู่ของลูก...ลูกก็ไม่ต้องเสียใจหรอก เพราะสักวัน
ฟางก็ต้องคู่กับลูกอยู่ดี....ป๊อปเข้าใจคำว่าโชคชะตาไม๊...ถ้าฟางคือคนที่ฟ้าลิขิต ยังไงฟางกับป๊อปก็
หนีกันไม่พ้นหรอก "  แม่ป๊อปปี้ปลอบใจเขา
 
"แต่ถ้าหัวใจของเธอ....ไม่เลือกผม  ถึงยังไงคนที่ฟ้าลิขิต ก็คง....ไม่ใช่ผมอยู่ดี " ป๊อปปี้พูด  เขาไม่คิดว่าความรักจะโหดร้ายถึงขนาดนี้   เขารู้สึกเจ็บไปทั้งตัวถึงแม่จะไม่มีบาดแผลที่ร่างกายแม้แต่นิด
 
 
 
 
"แม่ค่ะ...วันนี้ฟางต้องจากลาเขาแล้วนะค่ะ... "ฟางเสียงสั่นคลอ น้ำตาค่อยๆไหลออกมา เธอพูดกับแม่ที่ยังไม่ฟื้น
"ฟางจะไม่ได้เจอเขาแล้วค่ะแม่..." ฟางเจ็บปวดใจเมื่อรู้ว่าวันนี้คือวันที่ฟางกับป๊อปปี้ต้องหย่ากันจริงๆซะแล้ว
 
 
 
 
 
 
"แบมจะไปจริงๆหรอ "มดถาม
"ฮ่าๆ  ทำไมละค่ะพี่มด  แบมตัดสินใจแล้วค่ะ " แบมบอก เธอพยายามยิ้มไม่อยากร้องไห้ให้ทุกคนเห็น
"ถ้าแบมไปออฟฟิศคงเงียบเหงาแย่ "มดพูดติดขำ
"ไม่จริงหรอกค่ะ  พี่มดก็คือตัวแทนของแบมไงค่ะ จะเงียบเหงาได้ไง " 
 
"แล้ว...แบมแน่ใจแล้วหรอว่าจะไม่ชวนไอกั้งน่ะ "พิชชี่ถาม
"พี่กั้งหรอค่ะ.... "
 
 
"ดูหน่อยแล้วกัน...."แบมตัดสินใจเปิดผ้าม่านแล้วแอบชะเง้อมองที่หน้าบ้านของเธอ
"ไปแล้วจริงๆด้วยสิ..." แบมเสียดายเมื่อเธอชะเง้อแล้วมองไม่เห็นรถของกั้งจอดหน้าบ้านแล้ว
 
"เขาจะมาสนใจเราทำไม...เลิกคิดเพ้อเจ้อสักทีเถอะแบม..." 
 
 
"เอ่อ...คือ.... "แบมไม่รู้จะตอบยังไง 
 
" บางคนที่ทำผิดพลาดไปแล้ว ถึงอยากแก้ไขแค่ไหนก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้  แต่เขาสามารถปรับปรุงตัวเองได้ถ้าเกิดมีความตั้งใจและใครสักคนให้โอกาส " พิชชี่พูด เขากำลังพูดถึงกั้งที่คงต้องการโอกาสจากแบมเพื่อให้กั้งได้ปรับปรุงตัว             แต่ก็ไม่รู้ว่าแบมจะเข้าใจในความหมายที่พิชชี่พยายามบอกรึเปล่า
 
"แบมลองคิดดูดีๆนะ  ลองตัดสินใจใหม่ได้นะ " มดพยายามยุให้แบมเปลี่ยนใจ
 
"สำหรับแบม แบมคิดว่าควรให้โอกาสตัวเองก่อน ให้เราสามารถลืมทุกอย่างที่เขาทำผิดให้ได้ก่อน  ถ้าแบมลืมไม่ได้แบมก็ไม่ยอมให้โอกาสเขาก่อนเด็ดขาด   "  แบมพูดอย่างหนักแน่น ถึงแม้ใจจริงไม่ได้เป็นเเบบนั้น เลยสักนิด
 
"แบม...." มดและพิชชี่อึ้ง
 
"งั้นแบมไปก่อนนะค่ะ  เครื่องจะออกแล้ว "  จากนั้นแบม  มดและพิชชี่ถึงตอนจากลาครั้งสุดท้าย 
 
"โชคดีนะแบม " มดและแบมกอดกันอย่างอาลัยอาวรณ์   ก่อนที่จะพอใจแล้วถอนกอดออกจากกัน
 
"แบมไปก่อนนะค่ะ "  แบมโบกมือลามดและพิชชี่ แต่ก่อนที่เธอจะไปนั้น...
 
 
"แบม!  ไอกั้งมันรักแบมนะ!  มันพึ่งรู้ใจตัวเอง!  แบมลองให้โอกาสมันสักครั้งไม่ได้รึไง "  แบมถึงกับหยุดชะงัก  เมื่อพิชชี่พูดออกไปแบบนั้น
 
"การที่ใครสักคนที่ได้รับความรักจากอีกคน  คนที่ได้รับกว่าจะรู้ใจตัวเองมันไม่ง่ายเลยนะ บางที่ไอกั้งมันคงรอวันที่แบมเปิดใจและยอมรับฟังมันบ้างสักครั้ง! " พิชชี่ตะโกนอีกรอบ  
 
เมื่อแบมได้ยินเธอก็น้ำตาคลอ เธอคิดถึงอะไรบางอย่าง....
 
"แบม.....แบมอย่าไปเลยนะ " กั้งพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
 
"พี่กั้งกลับไปเถอะค่ะ  ถึงยังไงแบมก็ไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด"
"ไม่!  ถ้าแบมไม่ยอมเปิดประตูให้พี่เข้าไปคุยกับแบมในบ้าน พี่ก็ไม่กลับ! " กั้งพูดอย่างหนักแน่น
 
 
แบมคิดถึงเรื่องราวในตอนนั้น  เธอปาดน้ำตาที่รินไหลออกมา เต็มสองแก้ม   ก่อนที่เธอจะตัดสินใจเดินลากกระเป๋าต่อไปอย่างไม่สนใจใครทั้งนั้น
 
 
 
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดด
    เสียงรถป๊อปปี้เบรคหยุดที่หน้าอำเภอ
 
เขาตัดสินใจลงจากรถแล้วเดินเข้าอำเภอ
 
 
"ฟาง..."  เมื่อป๊อปปี้เข้ามาก็พบฟางนั่งรออยู่แล้ว   ป๊อปปี้พยายามทำใจยอมรับแล้วป๊อปปี้ก็เดินไปนั่งข้างฟาง
"พวกคุณตัดสินใจแล้วใช่ไม๊ครับ "เจ้าหน้าที่ถาม
"ค่ะ " ฟางตอบอย่างมั่นใจแต่เสียงสั้นคลอ  
 
"เอ่อ...ครับ "" ป๊อปปี้ลังเลที่จะตอบแต่สุดท้ายเขาก็ยอมตอบตกลงไป
 
"ต่อไปคุณก็เซ็นใบหย่ากันได้เลยนะครับ " เจ้าหน้าที่ยื่นไปหย่าให้แก่ป๊อปปี้และฟาง
 
 
"เริ่มจากคุณผู้หญิงก่อนเลยครับ "เจ้าหน้าที่บอก
 
"ค่ะ " ฟางหยิบปากกาจับไว้เพื่อจะเซ็นแต่...มือของเธอสั่นหัวใจเต้นแรงเหมือนเธอเริ่มไม่มั่นใจนัก น้ำตาเริ่มคลออีกครั้ง
 
"เอ่อ...ช่วยเซ็นด้วยครับ " เจ้าหน้าที่บอกฟาง   ฟางถือปากกามือสั่นก่อนที่เธอจะตัดสินใจ...เซ็นใบหย่าจนสำเร็จ
 
"ต่อไปคุณผู้ชายครับ " เจ้าหน้าที่ยื่นใบให้แก่ป๊อปปี้
 
เมื่อป๊อปปี้หยิบปากกามาถือ้พื่อเขียน เขาก็มือสั่นเหมือนฟาง แต่เมื่อเขามองเห็นลายเซ็นของฟางที่เซ็นยืนยันว่าหย่า   ป๊อปปี้จึงยอมเซ็นแต่โดยดี
 
"เอาล่ะครับ  ตอนนี้พวกคุณได้จดทะเบียนหย่ากันตามกฏหมายแล้วนะครับ " เจ้าหน้าที่พูด  จากนั้นทั้งคู่ก็ลุกออกจากห้อง
 
 
 
"จากนี้ไป....ขอให้เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ " ป๊อปปี้พูด  เขาทั้งรู้สึกโกรธและเสียใจเมื่อต้องหย่ากับฟาง  น้ำตาที่เขาต้องกลั้นไว้เต็มสายตา 
"ฉันก็หวังอย่างนั้นเหมือนกัน....ลาก่อน "  ฟางต้องทำตัวให้เข้มแข็งไว้ให้มากที่สุด ทั้งคู่สบตากันอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ทั้งคู่จะ
เดินแยกจากกันไปคนละทาง....แต่สิ่งที่ทั้งคู่ได้รับเหมือนกันคือ.....น้ำตา ที่ไหลออกมาอย่างไม่สามารถยับยั้งไว้ได้
 
  
เศร้าเกินไปรึเปล่าน้าาาาา    แล้วทั้งคู่จะทนกันได้รึเปล่าที่ต้องอยู่โดยไม่มีกัน
อย่าลืมติดตามกันต่อนะค่ะ    อรั๊ยๆ