วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )
เขียนโดย 
Put_thida
วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.00 น.
แก้ไขเมื่อ 9 เมษายน พ.ศ. 2557 20.09 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
45) ตัดใจไม่ไหว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
" แบมอย่าพึ่งไปเลยนะ.... " กั้งรีบวิ่งสุดชีวิตเพื่อมุ่งหน้าตามหาหัวใจของเขาที่กำลังบินไปเมืองนอก
"กั้ง! " มดอึ้งเมื่อเมื่อเห็นกั้งรีบวิ่งมาแต่ไกล
"แฮร่ๆๆ แบมล่ะครับ " กั้งหอบเพราะความเหนื่อยที่วิ่งมาอย่างเร็ว เขาจึงถามมดและพิชชี่ทันที
"ไอกั้ง...." พิชชี่และมดผิดหวังไปตามๆกัน พวกเขานึกสงสารกั้งในทันที พิชชี่และมดสีหน้าบึ้งแล้วส่ายหน้าเพื่อเป็นคำตอบ
"แบม...." กั้งใจหายไปวูบนึง แต่กั้งไม่ยอมเขาจึงรีบวิ่งออกไป
"กั้ง! " มดและพิชชี่ตกใจที่จู่ๆกั้งก็วิ่งไป
"แบม!!!! พี่รักแบม!!!! "
เครื่องบินลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า มุ่งหน้าบินออกไปไกลจากเขาทุกทีก่อนจะเลือนหายไป
"แบม....พี่ขอโทษ " กั้งล้มทั้งยืนเขาทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
"พี่กั้งค้ะ " จู่ไก็มีเสียงหญิงสาวคนนึงเรียกกั้ง
เมื่อกั้งได้ยินเขาตกใจเพราะเขาจำได้แม่นว่านั้นคือเสียงของ...
"แบม! " เมื่อกั้งหันหลังมาดู เขาก็พบว่าเป็น...แบม จริงๆด้วย
"นี่...แบมจริงๆหรอ " กั้งไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองที่เห็นแบมยืนอยู่ตรงหน้า
"....จริงสิค่ะ " แบมเดินเข้าไปใกล้ๆกั้งเพื่อให้กั้งพิสูจน์
กั้งค่อยๆจับมือแบมใากุมไว้อย่างช้าๆ
"แบม! " กั้งดีใจแทบบ้า เขารีบดึงแบมเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว
"พี่กั้ง....." แบมอึ้ง แต่สุดท้ายเธอก็กอดตอบกั้ง
ปัง!
เสียงปิดระตูห้องดังก้องลั่นบ้านด้วยความเสียใจ ฟางเดินตรงไปที่เตียงนอนของเธอก่อนที่ฟางจะนั่งลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง
"จากนี้ไป...ขอให้เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ " ป๊อปปี้พูด
จู่ๆน้ำตาก็ไหล่บ่าอย่างยั้งไม่ได้ หัวใจของเธอแทบสลายภาพในไม่กี่ชั่วโมงหลังจากหย่า ฟางก้มมองที่นิ้วนางของเธอที่ยังสวมแหวนของป๊อปปี้ไว้อยู่อย่างเดิม
ฟางนึกย้อนกลับไปในตอนที่พวกเขาพึ่งแต่งงานกัน....
"ป๊อปสวมแหวนให้น้องสิลูก " แม่ป๊อปปี้บอก
"ครับ " ป๊อปปี้หยิบแหวนบึ้นมาแล้วจับมือฟาง สวมแหวน ฟางยึกยักไม่อยากสวม
"นี่เธอ สวมๆไปเถอะน่า " ฟางจำใจต้องยอมใส่แหวน
กลับมายังปัจจุบัน
ภาพที่มีแต่ความสุขในอดีตกำลังย้อนกลับมาทำร้ายตัวเธอ ใบหน้าที่ดูมีความสุขในอดีต ตอนนี้กลับกัน ใบหน้าของฟางต็บเป็นด้วยรอยน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
เช่นเดียวกับป๊อปปี้ เมื่อเขาเดินเข้าบ้านกลับรู้สึกว่างเปล่า ต่างจากทุกๆวันที่เมื่อเข้าบ้านก็จะพบกับฟาง แต่วันนี้มันไม่ใช่...เมื่อป๊อปปี้เดินเข้าบ้าน เขากลับพบแครอล
"ป๊อปปี้! hi ! กลับมาแล้วหรอ ทานอะไรแล้วยัง " แครอลเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ เธอเดินไปควงแขนของป๊อปปี้อย่างชิล ชิล
"โทษทีนะ I ไม่หิวน่ะ I ขอตัวก่อน " ป๊อปปี้ซึมเศร้า เขาแกะแขนแครอลที่ควงเขาออก แล้วเดินบันไดขึ้นห้องนอน
" why... " แครอลงง ว่าทำไมป๊อปปี้กลับไม่มีชีวิตชีวาอย่างที่เธอคิดในตอนแรก
ปัง!
ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องนอนของเขาที่ดูเงียบสงัด ดูไม่มีชึวิตชีวาอย่างเก่า เขามองไปที่ระเบียงห้องนอนของเขา
"นี่เธอ จะนั่งทนทำงานไปทำไมห่ะ ดึกแล้วไปนอนเหอะ " ป๊อปปี้บอก
"ไม่! ฉันต้องทำงานให้เสร็จ นายไม่ต้องมายุ่ง "
"อยากยุ่งตายอ่ะ ตามใจฉันไม่สนแระ "
จนเวลาผ่านไป
ฟุ๊บ!!
ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นแล้วชะเง้อดูฟางแล้วพบว่าฟางหลับแล้ว เขาลุกจากเตียงแล้วไปหาฟาง
"อวดเก่งดีนัก...."
ป๊อปปี้ค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ฟางออกช้าๆ จากนั้นเขาก็อุ้มฟางขึ้นแล้วเดินพาฟางไปนอนบนเตียง
"ฉันขอโทษ "
"อื้อ" ฟางเริ่มรู้สึกตัวเธอลืมตาขึ้นช้าๆ
"ไม่ต้องตื่น....หลับให้สบายเถอะ...ไม่ต้องห่วงนะ " ป๊อปปี้กล่อมฟางให้ฟางนอนไม่ต้องฝืน
"อื้อ " ฟางค่อยๆหลับตาลงช้าๆ แล้วหลับสนิทในที่สุด
ป๊อปปี้จูบหน้าผากฟางหนึ่งที
เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในห้องนี้ผุดขึ้นมาในหัวของป๊อปปี้ทีละเรื่องทำให้เขาเจ็บปวดมากถึงแม้ใจจริงป๊อปปี้ไม่อยากหย่าแค่ไหน แต่คงบังคับใจฟางไม่ได้
"ฉันต้องลืมเธอจริงๆใช่มั๊ย....ฟาง " เขาพึมพำ
กั้งกับแบมจะเป็นยังไงต่อไป แล้วแครอลป๊อปปี้และฟางจะลงเอยอย่างไง ตอนหน้าสนุกแหง่ๆ อย่าลืมติดตามกันนะค่ะ
อาจอัพได้ในช่วงเสาร์อาทิตย์นะ ช่วงนี้เรียนหนักไม่ค่อยว่าง ยังไงก็อย่าพึ่งลืมกันน้าาาาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
