วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

            ฟางรีบมุ่งหน้าออกรถเพื่อไปหาแม่ที่โรงพยาบาลหลังจากที่ได้ทราบว่าแม่ถูกยิง

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

"คือ  ฉันมาหาคนไข้ที่ชื่อ นางธนิชา  นีระสิงค่ะ "ฟางบอกชื่อของแม่เธอกับพยาบาล

"อยู่ห้อง 326 อาคาร3 ฝั่งโน้นค่ะ "พยาบาลบอกทาง ก่อนที่ฟางจะรีบวิ่งไปอาคารสามทันที

 

 

 

 

 

 

 

"แฮร่ ๆ ๆ  พี่มดวันนี้แบมไม่มาทำงานหรอครับ  "กั้งวิ่งมาถามมด

"นี่กั้งไม่รู้หรอว่าแบมลาออกแล้วน่ะ " มดหลุดปากออกไป เธอรีบปิดปากตัวเองทันที

"ลาออก!  ออกไปไหนครับ ผมยังไม่รู้เรื่องเลย "กั้งมึนงง

 

 

 

 

"แม่! " ฟางรีบวิ่งเข้ามาในห้องพักฟื้นด้วยหน้าตาตื่นตกใจ

 

"ไม่ทราบว่าคุณเป็นลูกสาวของคนไข้ใช่ไม๊ค่ะ " หมอถามฟาง

"ใช่ค่ะ  ตอนนี้แม่ของฉันเป็นอะไรมากไม๊ค่ะ "

"ตอนนี้คุณธนิชาปลอดภัยแล้วนะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง  หมอพึ่งให้น้ำเกลือไป " หมอบอกฟาง  ทำให้ฟางรู้สึกโล่งอกขึ้นไปหน่อย

"เดี๋ยวคุณลูกสาวช่วยกรอกข้อมูลของคุณแม่ที่แผนกจ่ายยาด้วยนะค่ะ " พยาบาลบอกฟาง  จากนั้นหมอและพยาบาลก็เดินออกจากห้องไป  ฟางรีบเดินเข้าไปใกล้แม่ของเธอช้าๆ

 

"แม่..." ฟางกุมมือแม่ของเธอไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง

 

 

ตริ๊ง! 

            เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ของฟาง  ฟางหยิบโทรศัพท์แล้วเปิดข้อความดู...

"เลิกยุ่งกับป๊อปซะ  ไม่งั้นคราวหน้าไม่ใช่แค่แม่หล่อนที่จะโดน...แต่ไม่ว่าใครที่หล่อนรัก ก็ต้องโดนด้วยทั้งหมด "  

 

# หล่อนน่าจะรู้ว่าใคร  

 

        ฟางเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าโดยเร็วแล้วคิดอะไรบางอย่าง...

 

"You จำคำพูด I ไว้ ตราบใดที่ You ไม่ยอมเลิกกับป๊อปปี้ you ก็ไม่มีวันสงบสุข "

 

" แครอล...แม่ค่ะเดี๋ยวฟางมานะค่ะ...ฟางจะไปถามเอาความจริงมาให้ได้ " ฟางบอกแม่ของเธอที่สลบอยู่ ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งออกจากห้องไป

 

 

 

 

"เอ่อ...คือ... "มดหลุดปากบอกกั้ง

"ลาออกไปไหนครับ! พี่มด!  บอกผมมาสิครับ " กั้งเขย่าตัวมดเพื่อเรียกคำตอบ

"คือ..." มดก็ยังลังเล

"บอกๆไปเหอะพี่  เค้าสองคนจะได้เข้าใจกันซักที "พิชชี่บอกมด

"คือ...แบมลาออกไปเรียนต่อที่เมืองนอกน่ะ  " มดบอก

"แล้วทำไม แบมถึงไม่บอกผมซักคำ " กั้งเศร้า

"ก็เพราะ แบมไม่อยากเห็นหน้ามึงอีกน่ะสิว่ะ  แบมเธอคงอยากตัดใจจากมึง " พิชชี่บอก

"กั้ง...แบมคงรักกั้งมากน่ะ  เธอก็เลยเลือกที่จะหนีไม่ให้เห็นหน้ากั้งอีก...หลังจากที่แบมรู้ว่ากั้งคอยเป็นห่วงเธอ คอยช่วยเหลือเธอมาตลอด  แบมคงรู้สึกรักกั้งมากขึ้นและคิดว่ากั้งให้ความหวัง...แบมเลยเลือกที่จะหนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่...ถ้ากั้งไม่อยากให้เป็นแบบนั้น  กั้งต้องเคลียร์กับแบม  ก่อนที่กั้งจะไม่ได้เจอแบมอีก...ตลอดชีวิต "  มดพูด 

 

 

"แบม....รอพี่ก่อนนะ " กั้งพึมพำขณะขบรถมุ่งหน้าไปหาแบม

 

 

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

"แบม!  แบม! " กั้งตะโกนเข้าไปในบ้านของแบม

 

"ใครมา..."แบมกำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่ เธอก็เดินออกไปดูหน้าบ้าน

"พี่กั้ง..." แบมอึ้งเมื่อเห็นกั้งยืยอยู่หน้าบ้านของเธอ  เธอรวบรวมความกล้าแล้วเดินไปหากั้งหน้าประตู

 

"แบม...เปิดประตูให้พี่หน่อยสิ " กั้งบอก

"พี่กั้ง...มาที่นี่ได้ไงค่ะ? "แบมถาม

"พี่พึ่งรู้ว่าแบมพึ่งลาออก "

"พี่กั้งรู้? "

"ใช่  พี่มดเป็นคนบอกพี่เองแหละ "กั้งบอกเเบม

"พี่มด..." แบมแอบเคืองมดที่บอกกั้ง

"แบม...แบมอย่าไปเลยนะ " กั้งพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทำให้แบมเริ่มใจอ่อนแต่ก็เก็บอาการและอดทนถึงที่สุด

 

"พี่กั้งกลับไปเถอะค่ะ  ถึงยังไงแบมก็ไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด "

"ไม่!  ถ้าแบมไม่ยอมเปิดประตูให้พี่เข้าไปคุยกับแบมในบ้าน  พี่ก็ไม่กลับ " กั้งยืนยันอย่างหนักแน่น ทำเอาแบมอึ้งไปซักพักก่อนที่้เธอจะได้สติกลับคืนมา....

 

"พี่กั้งพูดอะไรออกมารู้ตัวไม๊ค่ะ  ยิ่งพี่กั้งทำแบบนี้...มันยิ่งทำให้แบมเจ็บ  พี่กั้งเลิกให้ความหวังแบมสักที!  แค่นี้แบมก็เจ็บมากพอแล้ว!  " แบมตะหวาดกลับไปหากั้ง 

"แบม..."  กั้งอึ้ง 

แบมตัดสินใจหันหลังกลับเดินเข้าบ้านไม่สนใจกั้งที่ยืนอยู่นอกบ้าน

 

 

 

 

 

 

"แครอล! " ฟางเดินเข้ามาในบ้านแล้วตะคอกเรียกแครอลด้วยความโกรธ

 

 

 

เพี๊ยะ!!

 

   ฟางเดินไปตบหน้าของแครอลอย่างแรง

"  นี่ You ทำอะไรของ You เนี่ยห่ะ! " แครอลตะคิกใส่ฟาง

"เธอใช่ไม๊ ที่จ้างมือปืนไปยิงแม่ของฉัน! "ฟางโวยวาย

"....หึ  ก็ I บอกYouแล้วนิว่าอย่ายุ่งกับป๊อปปี้!  you ไม่ยอมเชื่อ i เองนิ "

"แล้วแม่ฉันเกี่ยวอะไรด้วย!  ถ้าเธอต้องการพังชีวิตของฉันก็ทำฉันคนเดียว!  อย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยว! "  ฟางด่าสั่งสอนแครอลด้วยความโกรธและแอบเศร้า

"ถ้า I สั่งให้ยิง You มันจะไปสนุกอะไรล่ะ!  "

"แล้วถ้าฉันยอมหย่ากับป๊อปปี้ เธอจะหยุดทำร้ายคนอื่นไม๊ล่ะ " ฟางถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"หึ...ไม่น่าถาม...แน่นอนอยู่แล้ว ถ้า you เลิกกับป๊อปปี้เมื่อไหร่ เรื่องทุกอย่างก็จบ!! " แครอลบอก  ฟางครุ่นคิดอย่างหนัก  น้ำตาของเธอคลอหลังจากที่ฟางตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว 

 

 

 

 

 

           ท่ามกลางฝนตกหนักมีชายหนุ่มนั่งรอหญิงสาวในรถของตนเองอย่างแน่วแน่....กั้ง ตัดสินใจเลือกที่จะรอแบมเปิดประตูออกมาคุยด้วย  ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในรถแต่เขาก็ต้องเปิดแอร์เพื่อหายใจ และฝนก็ตกหนักทำให้ภายในรถนั้นหนาวแทบเป็นน้ำแข็ง

 

"ถึงยังไง พี่ก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด " กั้งพึมพำ ถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายของเขาเย็นจนไข้ขึ้นเขาก็ไม่คิดที่จะกลับบ้านเลยสักนิด

 

 

 

          ในขณะเดียวกันแบมก็แอบมองกั้งจากบนห้องนอนลงมองหน้าบ้านด้วยความเป็นห่วง

"พี่กั้งทำแบบนั้นไปทำไมกัน " แบมสงสัยเธอแอบมองกั้งอยู่ตลอดเวลา

 

"ไม่!ถ้าแบมไม่ยอมเปิดประตูให้พี่เข้าไปคุยกับแบมในบ้าน พี่ก็ไม่กลับ "

 

            คำพูดเหล่านั้นพุ่งเข้ามาในหัวของแบมมันยิ่งทำให้เธอสับสน จนกระทั่งตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่ากั้งคิดยังไงกันแน่

 

 

 

 

 

แอ๊ดดดดดดดดดด

         ฟางเปิดประตูเข้ามาในห้องพักฟื้นของแม่เธอ

 

"นาย/คุณแม่ "" เมื่อฟางเข้ามาก็พบกับป๊อปปี้และแม่ของเขา

 

"คุณแม่มาได้ไงค่ะเนี่ย" ฟางเดินเข้าไปถามแม่ป๊อปปี้

"พอแม่รู้ข่าวก็รีบมาเลยจ้ะ  ตาป๊อปเองก็นึกเป็นห่วงหนูฟางพอดี ก็เลยมาด้วยกันน่ะ " แม่ป๊อปปี้บอก

 

"นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า  ฉันได้ยินมาว่าแม่ถูกยิงฉันก็เลยรีบมากลัวว่าเธอจะเป็นอะไรด้วยอีกคน"ป๊อปปี้ถามไถ่ฟางด้วยความเป็นห่วง

"ฉันไม่เป็นไร  " ฟางตอบหน้าตาเฉย ไม่สบอารมณ์

"นี่เธอ....เป็นอะไรรึเปล่า " ป๊อปปี้ถาม

"เปล่า "ฟางตอบ

"ไม่จริงอ่ะ  เธอโกรธฉันอยู่ใช่ไม๊ "ป๊อปปี้เริ่มขึ้นเสียงใส่ฟาง

"ก็บอกว่าเปล่าไง! " ฟางตะคอกใส่ป๊อปปี้

"นี่เธอ!! " ป๊อปปี้โมโหเกือบขีดสุด

 

"ตาป๊อปใจเย็นๆสิ  ไปตะคอกใส่หนูฟางอย่างนั้นได้ไงห่ะ "แม่ป๊อปปี้ดุ

"แม่ครับ เดี๋ยวผมมานะครับ...มานี่! "ป๊อปปี้กระชากแขนฟางแล้วพาเดินไป

"นี่นาย ฉันเจ็บนะ! "ฟางก็พยายามสะบัดออกแต่ป๊อปปี้ก็จับแขนของเธอไว้แน่น

 

 

 

"ปล่อย! " ฟางสะบัดมือจากป๊อปปี้ออกอย่างแรงทำให้เธอหลุด

"เธอโกรธฉันเรื่องอะไร  บอกมาตรงๆเลยดีกว่า  " ป๊อปปี้ถามอย่างตรงไปตรงมา

"ฉันขอหย่า! " ฟางก็ตอบไปตรงๆเช่นกัน

"หย่า!! "ป๊อปปี้อึ้ง

"ใช่  ตอนนี้ฉันกับนายก็แต่งงานกันมาครบ 6 เดือนแล้ว  ดังนั้นฉันสามารถหย่ากับนายได้! " ฟางน้ำตาคลอเธอจำเป็นต้องทำอย่างนั้น