วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

 ณ ห้องพยาบาล
 
"พี่บอกแล้วว่าให้หาอะไรกินก่อนก็ไม่ยอมเชื่อ "มดบ่นใส่แบมด้วยความเป็นห่สงแต่ตอนนี้แบมก็ยังไม่ได้สติที
"แล้วทำไมแบมถึงไม่ยอมกินข้าวล่ะครับ "กั้งถามมด
"พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็ตั้งแต่แบมบอก...ชอบกั้งเธอก็ชอบอยู่คนเดียว ไม่ค่อยพูดกับใครขอบตาคล้ำๆเหมือนคนไม่ได้นอน และหมกมุ่นอยู่แต่กับงานทั้งวัน ไม่ยอมกินข้าว พอแบมเป็นแบบนี้พี่ก็อดห่วงไม่ได้จริงๆ "
 
"งั้นหรอครับ...."กั้งนึกสงสารแบมขึ้นมาเขานึกถึงคำพูดที่แบมพูดกับเขา
 
"ทำไมแบมไม่ยอมบอกพี่ตั้งแต่แรกว่า...แบม..."กั้งพูดไม่ทันจบแต่เหมือนแบมจะรู้ก่อน
"ก็เพราะแบมไม่มีสิทธไงค่ะ! "
"แบม...."กั้งอึ้ง
"พี่กั้งมีแฟนแล้ว แล้วแบมก็ไม่อาจจะพูดคำนั้นไปได้ และที่แบมยอมบอกวันนี้ก็เพราะ....แบมไม่อยากเก็บมันให้เจ็บเพราะจากนี้ไป....แบมจะเลิกรักพี่กั้ง แบมจะตัดใจจากพี่กั้งให้ได้! "
 
 
     กั้งไม่คิดเลยว่าเขาจะมีความสำคัญกับผู้หญิงคนนึงมากขนาดนี้ กั้งไม่รู้ว่าตัวเองอาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้แบมไม่ยอมกินข้าว  ไม่ค่อยได้นอน และหมกมุ่นแต่งาน จนทำให้ร่างกายของแบมทรุดตัวลง
 
 
 
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดด
   รถของฟางเบรคจอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเธอเดินลงจากรถแล้วยืนมองบรรยากาศรอบๆ
 
"นายเคยนึกถึงจิตใจฉันบ้างมั๊ยว่าฉันรู้สึกยังไง! "
"แล้วเธอเคยนึกถึงจิตใจฉันบ้างมั๊ยล่ะ ใจจริงเธอคงอยากหย่ากับฉันแล้วกลับมาหาแฟนเธอสินะ "
"นี่นายไม่รู้จริงๆใช่มั๊ยว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย! "
 
 
 
 
"ทำไม...นายไม่รู้สักที...ฮือๆๆ "ฟางร้องไห้เธอแอบน้อยใจว่าทำไมที่ผ่านมาป๊อปปี้ไม่รู้เลยหรอว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขา
 
"ฟาง! "ป๊อปปี้วิ่งมาแต่ไกลเขาเรียกชื่อฟางดังลั่นจนฟางต้องหันไปดู
"ป๊อปปี้...."ฟางรีบวิ่งหนีป๊อปปี้เธอไม่อยากจะคุยกับเขาแต่คนอย่างป๊อปปี้ไม่ยอมแพ้อยู่แล้ว เขารีบวิ่งตามฟางจนไล่ทัน ป๊อปปี้เข้าไปรวบตัวฟางไว้
 
"นี่นาย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ "ฟางดิ้นเพื่ออยากจะหลุดจากรอบแขนของเขาที่รวบตัวเธอไว้
"ไม่! ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปจากฉันเด็ดขาด! " คำพูดนั้นทำให้ผู้ฟังอย่างฟางอึ้ง  เธอหยุดดิ้นแล้วรอฟังป๊อปปี้พูดต่อ
"ฉันขอโทษ....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย "ป๊อปปี้อ้อนวอนฟางด้วยแววตาที่คลอน้ำตา เขาค่อยๆปล่อยฟางออก แล้วยืนเผชิญหน้ากัน
"นายเคย...รู้ใจฉันบ้างรึเปล่า เออะอะ นายก็เอาแต่หาเรื่อง!  เคยฟังฉันบ้างไม๊!"ฟางเสียงสั่นเมื่อเธอระบายออกมาให้เขาฟัง
"เธอก็คงไม่เคยรู้! ว่าพอฉันทำแบบนั้นกับเธอ ฉันเจ็บปวดกว่าเธอเป็นสองเท่า!  ฉันก็ไม่ชอบเวลาที่ฉันเป็นแบบนั้น...ฉันรู้ไม่ใช่ว่าไม่รู้...ว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหนแต่ฉันอยากขอโอกาส เธอจะให้โอกาสกับฉันได้มั๊ย "
 
"......"ฟางมองตาของป๊อปปี้ไปชั่วขณะ.....ก่อนที่เธอจะให้คำตอบกับเขา...
 
"แต่...ถ้านายทำให้ฉันเสียใจอีก....ฉันจะหย่ากับนายจริงๆด้วย! " ฟางยอมยกโทษให้ป๊อปปี้  ป๊อปปี้ยิ้มแฉ่ง ดีใจพูดอะไรไม่ออก
 
 
"ขอบคุณนะ!"ป๊อปปี้พุ่งเข้าไปอุ้มฟางแล้วเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา 
"55555555 ป๊อปปี้ "ฟางยิ้มมีความสุข ที่โดนเขาเหวี่ยงทั้งสองคนหัวเราะกันสนุกสนาน
 
      ป๊อปปี้ค่อยๆปล่อยฟางลงแล้ว....เขา ก็ดึงฟางเข้ามากอดไว้จนแน่นฟางกอดตอบป๊อปปี้อย่างไม่ลังเล
 
"ขอบคุณนะที่ให้โอกาสฉัน..."ป๊อปปี้พูดขณะที่กำลังกอดฟาง ฟางพยักหน้าตอบแล้วกอดป๊อปปี้ไว้แน่น
 
 
 
 
 
"นี่แบมยังไม่ฟื้นอีกหรอ "มดเข้ามาถามกั้งที่คอยดูแลแบมตั้งแต่เช้า
"ยังเลยครับ  "
"พี่ว่ากั้งไปหาอะไรกินก่อนเถอะ  นี่ก็เที่ยงแล้ว เดี๋ยวพี่เฝ้าแบมต่อเอง "มดบอก
"ก็ได้ครับ...งั้นผมฝากแบมด้วยนะครับ "กั้งพูดจบเขาก็ลุกออกไป
 
 
 
 
"วันนี้อากาศดีเนอะ "หลังจากที่คืนดีกัน ป๊อปปี้และฟางก็มาปั่นจักรยานที่สวนสาธารณะด้วยกัน
"อื้ม "ฟางตอบ เธอค่อนข้างเขินนิดหน่อย
"เขินหรอ "ป๊อปปี้แกล้งถามฟาง
"จะบ้าหรอ  ฉันไม่ได้เขิน แค่ไม่ค่อยได้นั่งรถจักรยานมานานแล้วเท่านั้นเอง "ฟางรีบแก้ตัว
"หรออออออออออ  แต่ถึงยังไงวันนี้ ก็เป็นวันที่ฉันโคตรมีความสุขอ่ะ "ป๊อปปี้ปล่อยมือจากจักยานข้างนึงแล้วเอื้อมจับมือของฟางให้กอดเขาไว้   ฟางที่เขินอยู่แล้วก็ยิ่งเขินมากขึ้นก่อนที่เธอจะเอื้อมมืออีกข้างของเธอไปกอดป๊อปปี้จนแน่น   ป๊อปปี้รู้สึกดีมากขึ้นที่ฟางเริ่มกล้าแสดงออกมากขึ้น 
 
 
 
 
"อื้อ "แบมเริ่มรู้สึกตัวเธอค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ
"แบม! ฟื้นแล้วหรอ "เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบหน้าของมด 
"พี่มด..."เธอผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ใช่กั้ง
"พี่บอกแล้วใช่มั๊ยว่าแบมไม่ไหว แล้วยังจะฝืนทำงานต่ออีก "มดดุ
"แล้ว...แบมเป็นอะไรไปหรอค่ะ "แบมยังไม่รู้ตัวด้้วยซ้ำว่าตัวเองป็นอะไรเธอจึงถามมด
"ก็แบมเป็นลมน่ะสิ "
"เป็นลม! จริงหรอค่ะ "
"ใช่  แต่โชคดีนะที่กั้งเค้าเข้ามาช่วยแบมได้ทัน ก็เลยอ้มแบมมาห้องพยาบาลเนี่ย  "มดบอก 
"พี่กั้งหรอค่ะ? " แบมยังไม่อยากจะเชื่อว่ากั้งจะช่วยเธอไว้
"ใช่ แต่ตอนนี้กั้งเขาไปกินข้าวก่อนน่ะ เขาคอยเฝ้าแบมทั้งวันเลยนะ "
"พี่กั้ง...."
 
 
 
 
      หลังจากที่ป๊อปฟางปั่นจักรยานที่สวนสาธารณะแล้วพวกเขาก็กลับบ้านมาด้วยกัน
"เชิญครับ "ป๊อปปี้เดินไปเปิดประตูรถให้ฟางลงอย่างสุภาพบุรุษ
"ขอบคุณค่ะ "ฟางอึ้งๆนิดหน่อย 
 
"อ้ะ...."ป๊อปปี้ยื่นมือออกเพื่อขอมือจากฟาง
"ฉันไม่ใช่หมานะ  จะมาขอมือง่ายๆได้ไงกันย่ะ "ฟางทำหยิ่งไม่ยอมจับมือกับป๊อปปี้
"โอเค ไม่จับก็ไม่จับ งั้นเข้าบ้านกันเถอะ "ป๊อปปี้แกล้งไม่ยอมจับมือฟางทำเอาฟางหน้าเสีย
"นี่นาย! "ฟางจ้องป๊อปปี้เพื่อต้องการบอกให้เขาจับมือกับเธอ
"หึ "ป๊อปปี้แอบขำ เขาจึงเดินไปจับมือกับฟาง จนทำให้ฟางยิ้มออก
"พอใจแล้วยัง "ป๊อปปี้แกล้งแหย่ฟาง  จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าบ้าน
 
 
"วันหลังเราไปกันอีกดีมั๊ย "ป๊อปปี้ถาม
"ก็ได้  "ฟางตอบ
 
 
"poppy! "
"แครอล...."ป๊อปปี้และฟางอึ้งเมื่อพบแครอล  ฟางจะปล่อยมือจากป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้ไม่ยอมเขาจับมือฟางไว้แน่น
"Where are you going (ไปไหนมา)"แครอลจิกตาใส่ฟาง แต่ฟางไม่ยอมแพ่เธอจิกตาใส่แครอลกลับ
"เราไปสวนสาธารณะมาน่ะ  you มีอะไรรึเปล่า "ป๊อปปี้ตอบ แล้วเขาก็ถามเธอกลับ
"เปล่า I แค่ถามเฉยๆ "แครอลทำหน้านิ่งเชิ่ดใส่ด้วยความน้อยใจเธอรอให้ป๊อปปี้ง้อ
"งั้น พวกเราขอตัว "ป๊อปปี้เมินกลับอย่างไม่สนใจ เขาเดินจูงมือฟางไป  แครอลอึ้งที่ป๊อปปี้ไม่สนใจเธอเลยสักนิด  ฟางแอบหันกลับมามองแครอลแล้วยิ้มอย่างสะใจให้กับแครอล 
 
" crazy! "แครอลจิกตาใส่ฟาง เธอหน้าแตกเพราะป๊อปปี้ไม่สนเธอเลย  แครอลคับแค้นใจฟางเธอกำมือแน่นด้วยความโกรธ
 

จบแค่นี้ก่อนนะ   เม้นกันเยอะๆนะ  ฝากด้วยค่ะ