วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

 ณ ห้องพยาบาล

 

"พี่บอกแล้วว่าให้หาอะไรกินก่อนก็ไม่ยอมเชื่อ "มดบ่นใส่แบมด้วยความเป็นห่สงแต่ตอนนี้แบมก็ยังไม่ได้สติที

"แล้วทำไมแบมถึงไม่ยอมกินข้าวล่ะครับ "กั้งถามมด

"พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็ตั้งแต่แบมบอก...ชอบกั้งเธอก็ชอบอยู่คนเดียว ไม่ค่อยพูดกับใครขอบตาคล้ำๆเหมือนคนไม่ได้นอน และหมกมุ่นอยู่แต่กับงานทั้งวัน ไม่ยอมกินข้าว พอแบมเป็นแบบนี้พี่ก็อดห่วงไม่ได้จริงๆ "

 

"งั้นหรอครับ...."กั้งนึกสงสารแบมขึ้นมาเขานึกถึงคำพูดที่แบมพูดกับเขา

 

"ทำไมแบมไม่ยอมบอกพี่ตั้งแต่แรกว่า...แบม..."กั้งพูดไม่ทันจบแต่เหมือนแบมจะรู้ก่อน

"ก็เพราะแบมไม่มีสิทธไงค่ะ! "

"แบม...."กั้งอึ้ง

"พี่กั้งมีแฟนแล้ว แล้วแบมก็ไม่อาจจะพูดคำนั้นไปได้ และที่แบมยอมบอกวันนี้ก็เพราะ....แบมไม่อยากเก็บมันให้เจ็บเพราะจากนี้ไป....แบมจะเลิกรักพี่กั้ง แบมจะตัดใจจากพี่กั้งให้ได้! "

 

 

     กั้งไม่คิดเลยว่าเขาจะมีความสำคัญกับผู้หญิงคนนึงมากขนาดนี้ กั้งไม่รู้ว่าตัวเองอาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้แบมไม่ยอมกินข้าว  ไม่ค่อยได้นอน และหมกมุ่นแต่งาน จนทำให้ร่างกายของแบมทรุดตัวลง

 

 

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดด

   รถของฟางเบรคจอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเธอเดินลงจากรถแล้วยืนมองบรรยากาศรอบๆ

 

"นายเคยนึกถึงจิตใจฉันบ้างมั๊ยว่าฉันรู้สึกยังไง! "

"แล้วเธอเคยนึกถึงจิตใจฉันบ้างมั๊ยล่ะ ใจจริงเธอคงอยากหย่ากับฉันแล้วกลับมาหาแฟนเธอสินะ "

"นี่นายไม่รู้จริงๆใช่มั๊ยว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย! "

 

 

 

 

"ทำไม...นายไม่รู้สักที...ฮือๆๆ "ฟางร้องไห้เธอแอบน้อยใจว่าทำไมที่ผ่านมาป๊อปปี้ไม่รู้เลยหรอว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขา

 

"ฟาง! "ป๊อปปี้วิ่งมาแต่ไกลเขาเรียกชื่อฟางดังลั่นจนฟางต้องหันไปดู

"ป๊อปปี้...."ฟางรีบวิ่งหนีป๊อปปี้เธอไม่อยากจะคุยกับเขาแต่คนอย่างป๊อปปี้ไม่ยอมแพ้อยู่แล้ว เขารีบวิ่งตามฟางจนไล่ทัน ป๊อปปี้เข้าไปรวบตัวฟางไว้

 

"นี่นาย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ "ฟางดิ้นเพื่ออยากจะหลุดจากรอบแขนของเขาที่รวบตัวเธอไว้

"ไม่! ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปจากฉันเด็ดขาด! " คำพูดนั้นทำให้ผู้ฟังอย่างฟางอึ้ง  เธอหยุดดิ้นแล้วรอฟังป๊อปปี้พูดต่อ

"ฉันขอโทษ....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย "ป๊อปปี้อ้อนวอนฟางด้วยแววตาที่คลอน้ำตา เขาค่อยๆปล่อยฟางออก แล้วยืนเผชิญหน้ากัน

"นายเคย...รู้ใจฉันบ้างรึเปล่า เออะอะ นายก็เอาแต่หาเรื่อง!  เคยฟังฉันบ้างไม๊!"ฟางเสียงสั่นเมื่อเธอระบายออกมาให้เขาฟัง

"เธอก็คงไม่เคยรู้! ว่าพอฉันทำแบบนั้นกับเธอ ฉันเจ็บปวดกว่าเธอเป็นสองเท่า!  ฉันก็ไม่ชอบเวลาที่ฉันเป็นแบบนั้น...ฉันรู้ไม่ใช่ว่าไม่รู้...ว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหนแต่ฉันอยากขอโอกาส เธอจะให้โอกาสกับฉันได้มั๊ย "

 

"......"ฟางมองตาของป๊อปปี้ไปชั่วขณะ.....ก่อนที่เธอจะให้คำตอบกับเขา...

 

"แต่...ถ้านายทำให้ฉันเสียใจอีก....ฉันจะหย่ากับนายจริงๆด้วย! " ฟางยอมยกโทษให้ป๊อปปี้  ป๊อปปี้ยิ้มแฉ่ง ดีใจพูดอะไรไม่ออก

 

 

"ขอบคุณนะ!"ป๊อปปี้พุ่งเข้าไปอุ้มฟางแล้วเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา 

"55555555 ป๊อปปี้ "ฟางยิ้มมีความสุข ที่โดนเขาเหวี่ยงทั้งสองคนหัวเราะกันสนุกสนาน

 

      ป๊อปปี้ค่อยๆปล่อยฟางลงแล้ว....เขา ก็ดึงฟางเข้ามากอดไว้จนแน่นฟางกอดตอบป๊อปปี้อย่างไม่ลังเล

 

"ขอบคุณนะที่ให้โอกาสฉัน..."ป๊อปปี้พูดขณะที่กำลังกอดฟาง ฟางพยักหน้าตอบแล้วกอดป๊อปปี้ไว้แน่น

 

 

 

 

 

"นี่แบมยังไม่ฟื้นอีกหรอ "มดเข้ามาถามกั้งที่คอยดูแลแบมตั้งแต่เช้า

"ยังเลยครับ  "

"พี่ว่ากั้งไปหาอะไรกินก่อนเถอะ  นี่ก็เที่ยงแล้ว เดี๋ยวพี่เฝ้าแบมต่อเอง "มดบอก

"ก็ได้ครับ...งั้นผมฝากแบมด้วยนะครับ "กั้งพูดจบเขาก็ลุกออกไป

 

 

 

 

"วันนี้อากาศดีเนอะ "หลังจากที่คืนดีกัน ป๊อปปี้และฟางก็มาปั่นจักรยานที่สวนสาธารณะด้วยกัน

"อื้ม "ฟางตอบ เธอค่อนข้างเขินนิดหน่อย

"เขินหรอ "ป๊อปปี้แกล้งถามฟาง

"จะบ้าหรอ  ฉันไม่ได้เขิน แค่ไม่ค่อยได้นั่งรถจักรยานมานานแล้วเท่านั้นเอง "ฟางรีบแก้ตัว

"หรออออออออออ  แต่ถึงยังไงวันนี้ ก็เป็นวันที่ฉันโคตรมีความสุขอ่ะ "ป๊อปปี้ปล่อยมือจากจักยานข้างนึงแล้วเอื้อมจับมือของฟางให้กอดเขาไว้   ฟางที่เขินอยู่แล้วก็ยิ่งเขินมากขึ้นก่อนที่เธอจะเอื้อมมืออีกข้างของเธอไปกอดป๊อปปี้จนแน่น   ป๊อปปี้รู้สึกดีมากขึ้นที่ฟางเริ่มกล้าแสดงออกมากขึ้น 

 

 

 

 

"อื้อ "แบมเริ่มรู้สึกตัวเธอค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ

"แบม! ฟื้นแล้วหรอ "เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบหน้าของมด 

"พี่มด..."เธอผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ใช่กั้ง

"พี่บอกแล้วใช่มั๊ยว่าแบมไม่ไหว แล้วยังจะฝืนทำงานต่ออีก "มดดุ

"แล้ว...แบมเป็นอะไรไปหรอค่ะ "แบมยังไม่รู้ตัวด้้วยซ้ำว่าตัวเองป็นอะไรเธอจึงถามมด

"ก็แบมเป็นลมน่ะสิ "

"เป็นลม! จริงหรอค่ะ "

"ใช่  แต่โชคดีนะที่กั้งเค้าเข้ามาช่วยแบมได้ทัน ก็เลยอ้มแบมมาห้องพยาบาลเนี่ย  "มดบอก 

"พี่กั้งหรอค่ะ? " แบมยังไม่อยากจะเชื่อว่ากั้งจะช่วยเธอไว้

"ใช่ แต่ตอนนี้กั้งเขาไปกินข้าวก่อนน่ะ เขาคอยเฝ้าแบมทั้งวันเลยนะ "

"พี่กั้ง...."

 

 

 

 

      หลังจากที่ป๊อปฟางปั่นจักรยานที่สวนสาธารณะแล้วพวกเขาก็กลับบ้านมาด้วยกัน

"เชิญครับ "ป๊อปปี้เดินไปเปิดประตูรถให้ฟางลงอย่างสุภาพบุรุษ

"ขอบคุณค่ะ "ฟางอึ้งๆนิดหน่อย 

 

"อ้ะ...."ป๊อปปี้ยื่นมือออกเพื่อขอมือจากฟาง

"ฉันไม่ใช่หมานะ  จะมาขอมือง่ายๆได้ไงกันย่ะ "ฟางทำหยิ่งไม่ยอมจับมือกับป๊อปปี้

"โอเค ไม่จับก็ไม่จับ งั้นเข้าบ้านกันเถอะ "ป๊อปปี้แกล้งไม่ยอมจับมือฟางทำเอาฟางหน้าเสีย

"นี่นาย! "ฟางจ้องป๊อปปี้เพื่อต้องการบอกให้เขาจับมือกับเธอ

"หึ "ป๊อปปี้แอบขำ เขาจึงเดินไปจับมือกับฟาง จนทำให้ฟางยิ้มออก

"พอใจแล้วยัง "ป๊อปปี้แกล้งแหย่ฟาง  จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าบ้าน

 

 

"วันหลังเราไปกันอีกดีมั๊ย "ป๊อปปี้ถาม

"ก็ได้  "ฟางตอบ

 

 

"poppy! "

"แครอล...."ป๊อปปี้และฟางอึ้งเมื่อพบแครอล  ฟางจะปล่อยมือจากป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้ไม่ยอมเขาจับมือฟางไว้แน่น

"Where are you going (ไปไหนมา)"แครอลจิกตาใส่ฟาง แต่ฟางไม่ยอมแพ่เธอจิกตาใส่แครอลกลับ

"เราไปสวนสาธารณะมาน่ะ  you มีอะไรรึเปล่า "ป๊อปปี้ตอบ แล้วเขาก็ถามเธอกลับ

"เปล่า I แค่ถามเฉยๆ "แครอลทำหน้านิ่งเชิ่ดใส่ด้วยความน้อยใจเธอรอให้ป๊อปปี้ง้อ

"งั้น พวกเราขอตัว "ป๊อปปี้เมินกลับอย่างไม่สนใจ เขาเดินจูงมือฟางไป  แครอลอึ้งที่ป๊อปปี้ไม่สนใจเธอเลยสักนิด  ฟางแอบหันกลับมามองแครอลแล้วยิ้มอย่างสะใจให้กับแครอล 

 

" crazy! "แครอลจิกตาใส่ฟาง เธอหน้าแตกเพราะป๊อปปี้ไม่สนเธอเลย  แครอลคับแค้นใจฟางเธอกำมือแน่นด้วยความโกรธ

 

---

จบแค่นี้ก่อนนะ   เม้นกันเยอะๆนะ  ฝากด้วยค่ะ