วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

 
ทั้งสามคู่นั่งรวมกันบนโต๊ะอาหารที่มีอาหารวางพร้อมป็นจำนวนมาก
 
"นี่แกนัดพวกฉันมาทำไมหรอ "แก้วเริ่มถามก่อน
"ฉันมีข่าวดีอ่ะดิ "
"ข่าวดี? อะไรอ่ะ "
"ฉันได้เลื่อนขั้น! "ฟางบอกทุกคนถึงกับอึ้งรวมถึงป๊อปปี้ที่แอบดีใจเขาไม่แสดงออก
"จริงหรอแก! ฉันดีใจด้วยนะ "
"ฉันก็ยินดีด้วยเหมือนกัน "แก้วบอก
"แล้วคุณฟางกับไอป๊อปรู้จักกันด้วยหรอครับ "โทโมะถามฟาง
"เอ่อคือ...."ฟางไม่กล้าบอกว่าเป็นสามีของเธอเพราะเขาและเธอโกรธกันอยู่
"ความจริงก็ไม่ได้อยากจะรู้จักหรอก  มันแค่จำเป็น! "ป๊อปปี้รีบพูดแทนคำพูดนั้นทำให้ฟางโกรธจัดแต่เธอก็ต้องเก็บอาการเอาไว้
"จำเป็น? ทำไมต้องจำเป็นด้วยล่ะค่ะ "เฟย์ถาม
"ก็เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนิ "ป๊อปปี้บอกทำเอาทุกคนอึ้งไปตามๆกัน
 
"สามีภรรยา!! "
"แต่! "ฟางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทุกคนจึงหันมามองเธอเป็นหนึ่งเดียว
"เราจะหย่ากันในอีก3 เดือน! "ฟางตะโกนบอกทุกคนเอไม่รู้เลยว่ามันทำให้ป๊อปปี้ที่ได้ยินนั้นเจ็บปวดมากแค่ไหน
"3เดือนหรอ? "แก้วยังคงไม่เข้าใจ
"ใช่! เราแต่งงานกันเพราะคำสัญญาของพ่อก่อนตายว่าให้เราสองคนแต่งงานกัน...แต่ความจริงเราไม่ได้รักกันเลย....สักนิด จนถึงตอนนี้เราก็ไม่ได้รักกัน "ป๊อปปี้พูดเพื่อประชดประชันฟาง  ฟางหันมองป๊อปปี้ทั้งสองจ้องตากันอย่างอาฆาตและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน
 
"แฮ่มๆ  เอ่อ..เฟย์ว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีแล้วนะค่ะ  เฟย์ว่าเราทานอาหารกันดีกว่า "เฟย์รีบเปลี่ยนบรรยากาศให้ดีขึ้น
"ใช่ๆ กินเร็วๆ "แฟนหนุ่มของเฟย์ก็คอยสนับสนุนเธอทุกคนจึงยอมกินอาหารเพื่อคลายความเครียด
 
 
 
"ที่ร๊ากกกกก "เขื่อนเรียกแฟนสาวของเขา
"กินนี่เร็ว เดี๋ยวเก๊าป้อนให้ "เขื่อนตักอาหารแล้วป้อนเฟย์อย่างเป็นธรรมชาติ
"อ้ำ! อร่อยมั๊ยคร๊าบบบ "
"อร่อยมากคร้าาาา "เฟย์ตอบเขื่อนอีกสองคู่ก็นั่งมองอย่างอิจฉา
 
"ลองกินนี่ดูสิ ของชอบไม่ใช่หรอ "โทโมัไม่ยอมแพ้เขาตักอาหารให้แก้วแต่ด้วยนิสัยสุขรึมเขาจึงทำแค่ตักใส่จานให้แก้ว
"ขอบคุณค่ะ นี่โมะจำได้ด้วยหรอ "แก้วถาม
"ผมไม่เคยลืมอยู่แล้วว่าคุณชอบหรือไม่ชอบอะไร "ประโยคนั้นที่โทโมะบอก ทำให้แก้วเขินหน้าแดงทำตัวไม่ถูก
"ขอบคุณนะค่ะ ที่จำได้ "แก้วตอบแค่นั้นโทโมะก็อมยิ้มแล้ว ถึงแม้ว่าคู่นี้จะไม่ค่อยพูดแต่พอจะหวานก็หวานเว่อร์
"แหม่! ไอโมะพูดน้อยปล่อยหนักตล้อดดดด  5555 "เขื่อนแซวเพื่อนชายที่สนิทของเขา
ป๊อปปี้และฟางนั่งกันเงียบๆต่างฝ่ายก็แอบอิจฉาพวกเพื่อนๆแต่ก็ไม่กล้าที่จะแสดงออก
"คุณป๊อปค่ะ  จะตักให้ยัยฟางก็ตักสิค่ะ "เฟย์สังเกตมาตลอดเธอจึงบอกป๊อปปี้ไปแบบนั้น
ฟางแอบลุ้นว่าป๊อปปี้จะตักให้เธอรึเปล่า
"เค้ามีมือก็ให้เค้าตักเองสิครับ "ป๊อปปี้บอก ทุกคนเหว๋อไปตามๆกันฟางได้นินก็โกรธไม่เเพ้กัน
"เออ!  ใครอยากจะได้อาหารที่นายตักล่ะ ถึงนายตักให้ฉันก็ไม่กินหรอกรู้ไว้ซะด้วย! "ฟางตะคอกใส่ป๊อปปี้
"ฉันไม่ตักให้เธออยู่แล้ว! ไม่ต้องรังเกียจหรอก "
"ชิ!"ป๊อปปี้และฟางเชิ่ดใส่กันต่อหน้าพวกเพื่อนของพวกเขาที่มองอย่างลำบากใจ
 
"กูดูแล้ว...กูว่าไปรอดยากว่ะ "เขื่อนกระซิบบอกโทโมะ
 
 
 
ฮื้มมมม เลิกกันนะเธอ....
 
"โทรศัพท์ใครว่ะ "ป๊อปปี้ตะโกนถาม
"ของฉัน! "ฟางตอบ
"วันหลังเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าใหม่ซะด้วยล่ะ  "ป๊อปปี้แขวะฟาง
"ยุ่ง! "
"อยากยุ่งตายอ่ะ... "ป๊อปปี้พึมพำ
"ฮัลโหลกั้งหรอ...มีอะไรรึเปล่า "ฟางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเพื่อเยาะเย้ยป๊อปปี้
"ฟางโทรมาหากั้งเมื่อกี้มีอะไรรึเปล่า "กั้งถาม
"อ๋อ  คือจะชวนมาเลี้ยงฉลองน่ะ พอดีฟางได้เลื่อนขั้นแหละ "ฟางบอก
"จริงหรอ!  กั้งดีใจด้วยนะ "
"จ้ะ "ฟางพูด
"แต่กั้งขอโทษจริงๆนะที่ไปไม่ได้ พอดีเดี๋ยวกั้งต้องไปทำงานต่ออ่ะ แค่นี้ก่อนนะ "กั้งวางสายจากฟาง
"จ้ะ "
"นี่แกกับกั้งไม่ได้เลิกกันหรอ "เฟย์หลุดปากถาม
"ยัยเฟย์! "แก้วรีบเอามือปิดปากเฟย์ทันทีเพราะเห็นว่าป๊อปปี้นั่งอยู่
"เอ่อคือ...."ฟางไม่รู้ว่าจะตอบยังไง
"รำคาญว่ะ!"ป๊อปปี้โวยวายด้วยความหงุดหงิดเมื่อฟางกำลังจะพูดถึงกั้ง
"นายน่ะสิน่ารำคาญ..."ฟางพึมพำเบาๆแต่ป๊อปปี้ก็ได้ยิน
" โถ่เว้ย! "ป๊อปปี้ลุกพรวดออกจากโต๊ะไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น
"ไม่มีมารยาท! นี่นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ! "ฟางลุกตามป๊อปปี้ไป
"ยัยฟาง!/ ไอป๊อป! "เพื่อนๆเลือกพวกเขาแต่พวกเขาก็ไม่ได้ยิน  เฟย์และแก้วจึงรีบวิ่งตามไป
"เดี๋ยวกูตามแฟนกูก่อนเว้ย  มึงจ่ายตังด้วยนะไอโมะ "เขื่อนรีบชิ่งหนีก่อนทันที
"ไอเขื่อน! โห ไอพวกบ้าเมียทิ้งเพื่อนเฉย "โทโมะพึมพำด้วยความเซ็ง
 
 
 
 
 
"นี่นายฉันบอกให้หยุด! หูตึงรึไงห่ะ! "ฟางตะโกนเรียกอีกครั้ง จนป๊อปปี้ยอมหยุดเดิน
"นายทำแบบนั้นได้ไงห่ะ! นั่นมันต่อหน้าเพื่อนฉันนะ!"ฟางตะคอกถามป๊อปปี้
" นั่นมันก็เพื่อนฉันเหมือนกัน!  เพื่อนฉันก็แฟนของเพื่อนเธอไง "ป๊อปปี้เถียงกลับ
"แล้วนายเคยนึดถึงจิตใจฉันบ้างมั๊ยว่าฉันรู้สึกยังไง! "ฟางและป๊อปปี้ต้องเก็บความรู้สึกที่เจ็บปวดเอาไว้...น้ำตาคลอกันทั้งสองฝ่ายพวกเขาคิดเสมอว่าต้องทะเลาะกันอีกนานแค่ไหน
"แล้วเธอ...เคยนึกถึงจิตใจฉันบ้างมั๊ยล่ะ  ใจจริงเธอคงอยากหย่ากับฉันแล้วกลับไปหาแฟนเธอสินะ "ป๊อปปี้น้ำตาคลอเขาเจ็บปวดกับคำพูดที่เขาพูดออกไป 
"นี่นาย...ไม่รู้จริงๆใช่มั๊ยว่าใจฉันรู้สึกยังไงกับนาย!"ฟางจ้องตากับป๊อปปี้อย่างผิดหวัง
"หลีก! "ฟางผลักป๊อปปี้ออกห่างจากตัวแล้วเธอก็รีบวิงออกไป
 
"ยัยฟาง! ยัยฟาง! "แก้วและเฟย์ที่พึ่งมาถึงก็เห็นฟางวิ่งไปไกล พวกเธอจึงรีบวิ่งตามฟางไป
"ไอป๊อป!  มึงเป็นไรเปล่าว่ะ "เขื่อนวิ่งมาเหนื่อยก็หยุดพักถามป๊อปปี้
ป๊อปปี้กำลังช็อคกับคำพูดของฟางที่ว่า...
 
"นี่นาย...ไม่รู้จริงๆใช่มั๊ยว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย! "
 
 
"ไอป๊อป! มึงได้ยินที่กูถามรึเปล่าว่ะ "เขื่อนขึ้นเสียงใส่ป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้ก็ยังนิ่ง
"ฟาง...."ป๊อปปี้ไม่ยอมฟังเขื่อนแต่เขารีบวิ่งตามฟางไป
"เอ้าไอป๊อป! "เขื่อนงงที่จู่ๆป๊อปปี้ก็วิ่งไป
"ไอเขื่อน! รอกูด้วย! "โทโมะวิ่งมาแต่ไกลจนทันเขื่อน
"ไอป๊อปล่ะว่ะ? "โทโมะถาม
"ไปโน่นแล้วเว้ย "เขื่อนชี้ป๊อปปี้ที่กำลังวิ่งไปแต่ไกล
"ก็ตามไปดิว่ะ! "โทโมะไม่รอเขื่อนเขารีบวิ่งตามป๊อปปี้ไปทันที
"เห้ย! ไอโมะรอกูด้วย! " เขื่อนรีบวิ่งตามโทโมะไป
 
 
 
 
"ยัยฟาง! "เฟย์และแก้ววิ่งตามฟางแต่ก็ไม่ทันเพราะฟางขึ้นรถแล้วขับออกไปเสียแล้ว
"เฮ้อ! แฮร่ๆ "เฟย์และแก้วหอบเหนื่อยที่วิ่งฟางไม่ทัน
"ฟาง! ฟาง! "ป๊อปปี้วิ่งตามฟางแต่ก็ไม่ทัน
"ฟางอยู่ไหนครับ "ป๊อปปี้ถามเฟย์และแก้ว
"พึ่งขับรถออกไปค่ะ "เฟย์ตอบ
"ฟาง... "ป๊อปปี้ไม่รอช้าเขารีบวิ่งไปที่รถของเขาแล้วขับตามออกไป
"สู้ๆนะค่ะ!! "เฟย์และแก้วตะโกนบอก
"ที่รัก! "เขื่อนและโทโมะวิ่งมาแต่ไกลจนทันเฟย์และแก้ว
"ที่รักเคยวิ่งมาราธรหรอทำไมวิ่งเร็วจัง "เขื่อนถามแฟนสาวของเขา แต่เฟย์ก็ไม่ตอบอะไรเพร่ะยังเหนื่อยอยู่
"คุณเป็นไงบ้างอ่ะ "โทโมะถามแก้ว
"ฉันไม่เป็นไร....แต่คนที่เป็นน่าจะเป็นฟางมากกว่า "แก้วพูด  ทุกคนต่างเห็นด้วย
 
 
 
 
 
 
"แบมจะไม่ทานข้าวหน่อยหรอ นี่เที่ยงแล้วนะ "มดถามแบมที่นั่งหน้าซีดแต่เธอไม่ยอมกินข้าว
"คือแบมไม่ค่อยหิวน่ะค่ะ "แบมยังคงตอบไม่หิวอย่างเดิม
"พี่ว่าทายอะไรก่อนดีกว่า "
"ไม่เป็นไรค่ะ...."
"แต่...."
"แบมไปส่งงานก่อนนะค่ะ "แบมยังคงปฏิเสธที่จะกินอาหาร เมื่อเธอลุกจากเก้าอี้เธอก็....หน้ามืดทำให้เธอโซเซเกือบล้มแต่โชคดีที่มดรับไว้ทัน
"แบม! พี่ว่าแบบนี้ไม่ไหวแล้วนะ "มดชักจะเป็นห่วง
"แบมแค่หน้ามืดน่ะค่ะ  แต่แบมไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ"
"จริงหรอ "มดถาม
"ค่ะ  แบมสบายดีแล้วค่ะ "แบมบอก จากนั้นเธอก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานตามปกติ
 
 
 
"ทำไมปวดหัวแบบนี้เนี่ย "แบมเริ่มเดินโซเซ เธอหน้้ามืดอีกครั้ง
 
 
 
 
ฟุ๊บ!
 
 
 
"แบม! "โชคดีที่กั้งมาเห็นซะก่อน เขารีบวิ่งไปหาแบมแล้วประคองแบมนอนบนตัก
"แบม! แบม! "กั้งเรียกเธอแต่เธอก็ไม่ตื่น กั้งจึงตัดสินใจอุ้มแบมขึ้นแล้วพาไปห้องพยาบาลทันที
 
ฝากไว้แค่นี้ก่อนนะค่ะ  อย่าลืมเม้นกันเยอะๆนะ  แล้วนิยายอีกเรื่องก็คอยติดตามกันได้นะ  ขอบคุณค่ะ