วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

เช้าวันรุ่งขึ้น 

 

ณ บริษัทที่กั้งทำงาน

 

"แบมพี่ฝากเอาไปถ่ายเอกสารหน่อยสิ "มดยื่นเอกสารบางอย่างให้แบม

"ได้ค่ะ" 

แบมจึงเดินตรงไปเพื่อถ่ายเอกสาร

"เอ้า แบม จะไปไหนหรอ "กั้งเดินมาพอดีเขาจึงถามขึ้น

"อ๋อ  แบมจะไปถ่ายเอกสารน่ะค่ะ งั้น...แบมขอตัวก่อนนะค่ะ "

แบมไม่ยอมสบตากับกั้งแล้วเธอก็เดินออกไป   หลังจากที่เห็นฟางและกั้งกอดกันเมื่อคืนเธอก็นอนร้องไห้ทั้งคืน

"อ๋อ " กั้งงงๆเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร

 

"เอ่อ กั้งคือพี่มีเรื่องจะถามน่ะ "มดเดินมาหากั้ง

"มีอะไรหรอครับ "กั้งถาม

"คือ แบมเค้าเป็นอะไรอ่ะวันนี้เห็นเธอเศร้าๆนะ "

"หรอครับ "

"อื้ม  กั้งรู้รึเปล่าว่าทำไม "

"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน " กั้งบอก เขาหันหลังกลับไปมองแบมที่เดินไปไกลอย่างสงสัย

 

 

 

 

 

"ทำงานๆๆๆ เฮ้อ "

เมื่อฟางตื่นนอนอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเธอต้องมานั่งพิมพ์งานต่อ

 

 

ป๊อปปี้เปิดประตูห้องน้ำออกมา

"นี่เธอ..."ป๊อปปี้เดินไปเกือบถึงระเบียงนอกห้อง

 

ปัง!

แต่ฟางปิดประตูกระจกใสใส่หน้าป๊อปปี้ทันที

 

"เห้ย!  อะไรว่ะ  นี่เธอ!เปิดก่อนสิ ฉันมีเรื่อง..."

ป๊อปปี้เคาะประตูเรียกฟางไม่ทันจบ ก็มีคนเดินเข้ามาในห้อง

 

"Hi!! poppy! "

"แครอล "ป๊อปปี้และฟางหันไปเห็นก็ตกใจเล็กน้อย

"วันนี้เราไปเที่ยวกันดีกว่า "

แครอลเดินมาควงแขนป๊อปปี้อย่างไม่แคร์ฟางที่กำลังมองจากนอกระเบียง

"เอ่อ..คือ..."

"นะๆๆๆ น้าาาาา  วันนี้ I อยากไปช็อปปิ้ง ดูหนังอ่ะ "

แครอลขอร้องอ้อนวอนป๊อปปี้จนตายใจ

"ก็ได้ๆ "

"เย้  งั้นเราไปกันเถอะ "พูดจบแครอลก็เดินควงป๊อปปี้ไป แต่ป๊อปปี้หันกลับมามองฟางก่อนที่ทั้งคู่จะออกจากห้องไป

"นี่เราต้องทนดูแบบนี้อีกนานแค่ไหนกัน"ฟางเพ้ออกมาด้วยความระอา

 

 

 

 

 

 

"แบมมา เดี๋ยวพี่ช่วย "กั้งเห็นแบมจัดเก็บเอกสารอยู่จึงเดินไปช่วย

"ไม่เป็นไรค่ะ  แบมเก็บเองได้ "แบมดึงเอกสารจากมือกั้งมารวบรวมเองคนเดียว

"ทำไมล่ะ  เดี๋ยวพี่ช่วยเอง "กั้งดึงเอกสารจากมือแบมไป

"แบมบอกว่าไม่ต้องไงค่ะ! "เธอดึงเอกสารจากมือกั้งอย่างแรงทำให้เอกสารปลิวกระจายแบมเผลอตะคอกใส่กั้งไม่รู้ตัว

กั้งอึ้ง

"แบมเป็นอะไรอ่ะ "

"พี่กั้งไม่ต้องช่วยหรอกค่ะ เดี๋ยวแบมเก็บเอง "แบมไม่ยอมตอบคำถามกั้งแต่กลับเปลี่ยนเรื่องซะงั้น

เธอก้มลงเก็บกระดาษที่ตกกระจาย   เมื่อเก็บเสร็จเธอก็เดินหนีกั้งไป

 

"แบมจะไปไหนน่ะ! "กั้งวิ่งตามแบมไป

 

"แบม! แบมหยุดก่อน "กั้งวิ่งไปคว้าแขนแบมอย่างแรง

"ว้ายยยย "แบมล้มลงทับกั้ง ทั้งสองคนจ้องตากันอย่างลึกซึ้ง

"โอ้แม่เจ้า  "ทุกคนในบริษัทเห็นถึงกับอึ้งรวมถึงมดและพิชชี่

 

"พี่กั้งหยุดทำแบบนี้ซักทีเถอะค่ะ! "แบมรีบผละออกจากกั้งทันที

"พี่ทำอะไร! แบมก็บอกพี่มาสิว่าพี่ทำ..."กั้งพูดไม่ทันจบแบก็ขัดขึ้น

"แบมสับสนเข้าใจมั๊ยค่ะ! "

กั้งอึ้งๆ

"ความรู้สึกที่แบมมีต่อพี่...มันเพิ่มขึ้นทุกวันๆ "

"นี่แบม...หมายความว่าไง "กั้งถามอย่าง งงๆ

"ความจริงแล้ว! แบมน่ะ....ชอบพี่กั้ง"

จนคำๆนั้นที่เก็บไว้มานานมันก็หลุดออกมาในที่สุด

"แรงส์ "มดแอบพึมพำพูดเบาๆ

"แบม...."

กั้งกำลังช็อคกับคำพูดของแบม

"แต่ความจริงแบมก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้  แบมพยายามหักห้ามใจมาโดยตลอดแต่แบม....ก็ทำไม่ได้อ่ะ"แบมบอกออกจากความรู้สึกจริงๆ

 

"จากนี้ไป...พี่กั้งอย่ายุ่งกับแบมอีกเลยนะค่ะ...แบมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว..."

แบมพูดแล้วน้ำตาที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยความเจ็บช้ำก็ไหลออกมาไม่หยุด...เธอมองหน้ากั้งเพียงครู่นึงก่อนจะะวิ่งออกไป

"อะไรว่ะ "กั้งยังช็อคอยู่เขาจับหัวตัวเองอย่างมึนงง

 

 

 

 

 

"Youว่าชุดนี่โอเคมั๊ยอ่ะ " แครอลหยิบชุดแล้วโชว์ให้ป๊อปปี้ดู

"อื้ม You ไม่ต้องถาม I หรอก คนสวยใส่ชุดอะไรก็สวย "ป๊อปปี้ทำเป็นชมแครอล

"บ้า...งั้น เอาชุดนี้แหละ "แครอลยื่นชุดให้พนักงาน 

"เดี๋ยวเราไปหากันต่อดีกว่า Ok? "แครอลถาม

"ok"ป๊อปปี้จำใจต้องตอบตกลง

"ได้แล้วค่ะ "พนักงานยื่นถุงเสื่อผ้าให้แครอล

"thank you "

จากนั้นแครอลก็เดินควงป๊อปปี้ออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

"ไม่ๆๆๆ  ทำงานๆๆ  อย่าไปคิดถึงนายนั่น "

ฟางเตือนสติตัวเองเพราะในหัวสมองมีเเต่เรื่องป๊อปปี้

"นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย "ฟางก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ

"เที่ยงกว่าแล้วหรอ  ทำไมป๊อปปี้ยังไม่กลับมาอีกนะ "ฟางชักเป็นห่วงป๊อปปี้

 

"ช่างดิ จะไปสนทำไม เค้าไปกับแฟนเค้านะ  เราจะไปแคร์ทำไม "ฟางพูดกับตัวเอง

"ทำงานๆๆ "ฟางก้มหน้าลงทำงานอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

"ไอกั้ง มึงไหวมั๊ยว่ะ "พิชชี่ถามหลังจากเห็นกั้งนั่งซึมเศร้ามานาน

"กูไม่คิดเลยนะเว้ย ว่าแบมเค้าจะคิดกับกูแบบนั้น "

"แกไม่คิดจริงหรอว่ะ "

"ก็เอออะดิ ทำไมว่ะมึงไม่เชื่อกูหรอ "กั้งถาม

"เออดิ  ผู้หญิงเค้าแสดงออกซะขนาดนั้น ที่ผ่านมาแกก็น่าจะรู้นะเว้ย"

"แสดงว่ามึงรู้มาตลอดหรอว่ะ ว่าแบมเค้า...ชอบกูอ่ะ "

"เปล่า  กูไม่รู้หรอก กูแค่คิด "พิชชี่บอก

"แล้วมึงอ่ะ  ชอบแบมรึเปล่าว่ะ "พิชชี่ถามกลับ

"บ้า!  กู มะ...ไม่ได้ชอบ "

"ทำไมต้องติดอ่างด้วยว่ะ กูว่ามึงต้องชอบแบมเเหง่ๆ แต่มึงอ่ะไม่รู้ใจตัวเอง "

"มึงดูหนังน้ำเน่ามากไปรึเปล่าว่ะ ไม่รู้ใจตัวเอง? มันมีแต่พระเอกนางเอกในละครเท่านั้นเว้ย "

"หึ  แล้วมึงจะรู้สึกพอไม่มีเค้า "พิชชี่บอก

กั้งเริ่มคิดหนักอีกครั้ง

 

 

 

 

 

"อ้ำ!  อร่อยมั๊ย "แครอลถามหลังจากป้อนอาหารให้ป๊อปปี้

"อร่อยๆ "

"กินเยอะๆนะ  พอกินเสร็จเราไปดูหนังกันดีกว่า "แครอลบอก

"จะไปดูหนังต่อหรอ  "ป๊อปปี้ถาม

"yes ทำไมล่ะ  you ไม่อยากดูหรอ "

"เอ่อ  เปล่าๆ  ไปดูก็ไปดู "ป๊อปปี้รีบตอบไป  ความจริงแค่ป๊อปปี้อยากกลับบ้านไปหาฟาง

 

 

 

 

 

 

"ขอดูหน่อยแล้วกัน..."ฟางชะเง้อดูนาฬิกาอีกครั้ง

"เที่ยงครึ่ง! นี่มันครึ่งชั่วโมงแล้วนะ นี่เราต้องไปหาอะไรกินข้างล่าง..ด้วยตัวเองสินะ "ฟางแอบน้อยใจเมื่อนึกถึงตอนที่ป๊อปปี้เอามาม่าขึ้นมาให้กิน ก็นึกคิดถึงป๊อปปี้

"เรามันตัวคนเดียวนิ "ฟางเดินลงบันไดด้วยความแอบเคือง

 

 

 

 

"เอ้าฟาง  มาทานข้าวด้วยกันสิ "แม่ป๊อปปี้ชวน

"ค่ะ "

"แล้วป๊อปปี้ล่ะ?"

"เอ่อ...คือ..."ฟางไม่กล้าจะตอบ

 

 

 

 

 

"555555 "แครอลกำลังนั่งหัวเราะในโรงหนังอย่างสนุกสนาน  

"เฮ้อ! "แต่ป๊อปปี้ได้แต่ถอนหายใจเพราะคิดถึงฟาง

แครอลหันไปมอองป๊อปปี้ที่กำลังนั่งเซ็งเธอจึงค่อยๆเอามือเธอไปจับกับมือป๊อปปี้

"แครอล "ป๊อปปี้อึ้ง

แครอลไม่ฟังจากนั้นเธอก็ซบหัวลงบนไหล่ของป๊อปปี้อย่างไม่แคร์สื่อ

"เอ่อ...แครอล  อย่าทำอย่างนี้สิ "ป๊อปปี้ค่อยๆแกะมือแครอลออกแล้วจับหัวแครอลออกจากไหล่ของเขา

"why?  ทำไมล่ะ I แค่หนาวก็เลยอยากจับมือกับ you เท่านั้นเอง "

"เราไม่ควรทำแบบนั้น เพราะเราเป็นแค่เพื่อนกันนะ "

"เพื่อน? friend? เราเป็นมากกว่าเพื่อนต่างหาก "

แครอลพูดจบเธอก็จุ๊บแก้มของป๊อปปี้อย่างหน้าไม่อาย

"แครอล! you ทำอะไรของ you ห่ะ "

"ก็เราเป็นมากกว่าเพื่อนนิ ทำไม i จะทำไม่ได้ "

"no  เราไม่ได้เป็นมากกว่าเพื่อน เพราะ I มีภรรยาแล้ว ok? "ป๊อปปี้ชักโมโหเมื่อเขาพูดจบก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไป

"poppy! "แครอลตะโกนเรียกทำให้ทุกคนในโรงหนังหันมามอง

" sorry  sorry "แครอลรีบขอโทษก่อนจะลุกขึ้นตามป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

 

"แย่จริงๆนะตาป๊อปเนี่ย  ไปกับหนูแครอลได้ยังไงกันแล้วมาทิ้งหนูฟางอย่างนี้ได้ไง "แม่ป๊อปปี้บ่นอย่างเอือมระอา

"ฟางอิ่มแล้ว  งั้น..ฟางขอตัวก่อนนะค่ะ "

"จ้ะ "

ฟางจึงลุกออกจากโต๊ะอาหารแล้วขึ้นห้องไป แม่ป๊อปปี้ได้แต่ส่ายหัวด้วยความหนักใจ

 

 

 

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดด

"นี่ you เป็นอะไร "

แครอลถามเมื่อทั้งสองคนลงจากรถกำลังเดินเข้าบ้าน

"เปล่า "ป๊อปปี้ตอบโดยไม่ยอมมองหน้าแครอล

"you โกรธหรอ  you จะโกรธทำไมในเมื่อ you ก็ไม่ได้รักฟาง  แล้ว youก็รัก I"

ป๊อปปี้รู้สึกโกรธเขาหยุดเดินแล้วหันหลังไปพูดกับแครอล

"you ฟังนะ! I ไม่ได้รัก you I รักฟาง  รัฟางคนเดียวเท่านั้น  จบนะ! "

ป๊อปปี้บอกทำเอาแครอลเหว๋อ

ป๊อปปี้เดินเข้าบ้านแล้วมาเจอกับแม่ของเขา

"ป๊อปปี้!"

"แม่!"

จบแล้วนะอีกตอน ถ้าอยากให้อัพก็ต้องเม้นกันนะ  อิอิ