The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

หงุดหงิด
3 วันต่อมา
หลังจากที่ไปวัดด้วยกันวันนั้น ทั้งป๊อปปี้และฟางก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เล่นเอาชายหนุ่มออกอาการงุ่นง่านไม่น้อย
 
“นี่ก็วันที่สามแล้วนะยัยแสบ ไม่คิดจะมาหากันบ้างเลยรึไงกัน” ชายหนุ่มคิดในใจอย่างหงุดหงิด เดินไปเดินมาอยู่ในห้องเป็นหนูติดจั่น
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
เสียง เคาะประตูเรียกความสนใจจากเจ้าของห้องหนุ่มได้เป็นอย่างดี ป๊อปปี้แทบจะถลาเข้าไปกระชากประตูออกเลยซะด้วยซ้ำ แต่ต้องเก็บอาการไว้ แล้วเดินไปเปิดประตูอย่างปกติ
 
“ฟาง...” ชายหนุ่มส่งเสียงเรียกอย่างดีใจ แต่...
 
“เอ่อ... ลุงเอง ไม่ใช่ยัยฟางหรอก”
 
“เอ่อ สวัสดีครับคุณลุง” ป๊อปปี้ยกมือไหว้คนที่เขานับถือเหมือนลุงแท้ๆอย่างงงๆ “ลุงมีอะไรกับป๊อปรึเปล่าครับ”
 
“อ๋อ ลุงเอาข้าวเย็นมาให้น่ะ เรากินข้าวรึยัง หวังว่าลุงคงไม่ได้มาช้าไปนะ” พ่อของฟางพูดด้วยรอยยิ้ม
 
“ยังครับ ป๊อปยังไม่ได้กิน แล้วเอ่อ...” ในใจคิดจะถามหาคนตัวเล็ก แต่อยู่ๆมันก็ติดอยู่ที่ปากไม่กล้าถามออกไป
 
“ยัยฟางน่ะเหรอ รายนั้นเขามีธุระน่ะ ก็เลยฝากลุงให้เอามาให้”
 
“อ๋อครับ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ พร้อมกับยิ้มให้อย่างเก้อๆที่โดนอีกฝ่ายรู้ทัน
 
“งั้นเดี๋ยวลุงไปก่อนนะ ที่ร้านไม่มีใครอยู่ ทิ้งไว้นานไม่ได้”
 
“ครับๆ ขอบคุณนะครับคุณลุง” ชายหนุ่มรับถุงข้าวมา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง
 
“ธุระ เหรอ ธุระอะไรของยัยแสบกันนะ” ชายหนุ่มคิดอย่างสงสัย กับข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะหมดความสนใจจากชายหนุ่มทันทีที่ไม่ได้เห็นหน้าคนที่ ต้องการเห็น คิดไปคิดมาก็เริ่มหงุดหงิด จนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปยังคนที่ทำให้เขาต้องหงุดหงิดในใจแปลกๆ ทันที
 
“ฮัลโหลค่ะ พี่ป๊อป” เสียงใสที่ดังมาตามสาย ทำเอาอารมณ์หงุดหงิดที่มีอยู่ในใจหายเกลี้ยงจนแทบไม่เหลือ
 
“ฟางเหรอ อยู่ไหนน่ะ”
 
“ตอน นี้ฟางอยู่บ้านเพื่อนค่ะ พี่ป๊อปมีอะไรรึเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างสงสัย ก็ร้อยวันพันปีเขาไม่เห็นจะเคยโทรหาเธอ แต่พอโทรมาก็ถามซะ
 
“บ้าน เพื่อนเหรอ? แต่นี่มันก็ดึกแล้วนะทำไมยังไม่กลับบ้านอีก” ปลายเสียงออกจะหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าคนตัวเล็กยังกลับไปถึงบ้านอีก
 
“คือฟางยังทำงานส่งอาจารย์ไม่เสร็จเลยอ่ะค่ะ ก็เลยต้องมาทำต่อ”
 
“แล้วบ้านเพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย ไว้ใจได้รึเปล่า” ชายหนุ่มยังคงถามต่ออย่างเป็นห่วง
 
“ผู้หญิง ค่ะ ไว้ใจได้แน่นอน” ปลายสายยืนยันเสียงหนักแน่น ทำให้ชายหนุ่มโล่งใจไปไม่น้อย แต่จู่ๆก็มีเสียงดังแทรกเข้ามา ทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดในใจขึ้นมาอีกจนได้
 
“ฟาง! เสร็จรึยังเนี่ย ออกมาได้แล้ว”
 
“จ้าๆ แป๊ปนึงนะ เดี๋ยวออกไป” ฟางตะโกนตอบกลับไป
 
“เสียงใครน่ะฟาง?” ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไปทันที
 
“เพื่อนน่ะค่ะ เพื่อน”
 
“แล้วไหนบอกว่าเป็นบ้านเพื่อนผู้หญิงไง แต่เสียงเมื่อกี้น่ะมันเสียงผู้ชายนะ”
 
“ก็มันเป็นงานกลุ่มนี่คะ มันก็ต้องมีผู้ชายปะปนมาบ้างเป็นเรื่องปกติ แต่บ้านที่ฟางยืนอยู่ตอนนี้น่ะ เป็นบ้านเพื่อนผู้หญิงแน่นอนค่ะ”
 
“งั้นเหรอ”
 
“ค่ะ พี่ป๊อปคะ งั้นเดี๋ยวฟางขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ ป่านนี้เพื่อนบ่นแย่แล้ว แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฟางไปหาที่ห้อง ตกลงมั้ยคะ” หญิงสาวรีบยื่นข้อเสนอ เมื่อรู้สึกว่าจะต้องโดนอีกฝ่ายท้วงอะไรขึ้นมาอีกแน่ๆ
 
“โอเคก็ได้ เราสัญญาแล้วนะ”
 
“สัญญา ค่ะ บายนะคะ” หญิงสาวบอกลาอีกครั้งก่อนจะวางสายไป ส่วนป๊อปปี้ก็นั่งมองโทรศัพท์ในมือแล้วนิ่ง ไม่ใช่ว่าได้คุยกับอีกฝ่ายแล้วเขาจะไม่ดีใจ แต่เสียงผู้ชายที่ดังแทรกเข้ามาเมื่อกี้ทำให้อารมณ์ดีใจของเขาหมดไปอย่างรวด เร็ว แถมยังมีอารมณ์โมโหแทรกเข้ามาแทนที่อีกต่างหาก แต่...
 
“แล้ว นี่เราเป็นอะไรไปอีกว่ะเนี่ย ทำไมต้องไปโมโหยัยแสบด้วยล่ะ” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองอย่างงงๆ เมื่อเริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของตัวเองขึ้นมาเหมือนกัน
 
“เรา ก็แค่เป็นห่วงยัยนั่นแหละนา ไม่มีอะไรหรอก” เอ่ยปลอบใจตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะรีบอาบน้ำและเข้านอน พรุ่งนี้เขามีเรียนแต่เช้าซะด้วยสิ
.
.
.
.
.
อัพ แล้วน้า อัพแล้ว พึ่งแต่งเสร็จสดๆร้อนๆเลย หวังว่าทุกคนจะชอบกัน มีอะไรจะแนะนำติชม เม้นท์กันได้นะคะ แต่ว่าพรุ่งนี้ไรเตอร์ไม่แน่ใจว่าจะได้มาอัพรึเปล่า แต่ก็จะพยายามนะคะ เจอกันตอนต่อไปค่ะ
(ฝากเรื่อง My Angle ภารกิจรักร้ายของยัยนางฟ้าตัวแสบด้วยนะคะ เข้าไปอ่านกันเยอะๆน้า)