The painful เธอกับเขา และรักของเรา

“อ้าวฟาง ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ” พิชชี่ทักขึ้นทันทีเมื่อเห็นเพื่อนสาวเดินหน้างอมาแต่ไกล

 

“เปล่าหรอก ไม่ได้เป็นอะไร” หญิงสาวตอบก่อนจะกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างเซ็งๆ ทุกคนในโต๊ะทั้งเหล่าเพื่อนซี้อย่างพิชชี่ แก้ว เฟย์ หวาย จินนี่ รวมไปถึงสองหนุ่มอย่างโทโมะและเขื่อนต่างก็หันมามองหน้ากันอย่างงงๆ โดยเฉพาะเขื่อนที่ถึงขั้นงงหนัก ก็เมื่อกี้ก่อนที่เขาจะแยกตัวมา ฟางก็ยังอาการดีๆอยู่เลยนี่นา แล้วไหงถึงได้หน้าบึ้งแบบนี้ได้ล่ะ

 

“ไอ้เขื่อน มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้ไปวางระเบิดอารมณ์ไว้ที่โต๊ะนู้นน่ะ” โทโมะกระซิบถามเพื่อนอย่างไม่ไว้ใจ เขื่อนส่ายหน้าดิกทันที

 

“กูเปล่านะเว้ย ถ้าจะมีใครวางระเบิด กูว่าน่าจะเป็นไอ้ป๊อป หรือไม่ก็ยัยอสรพิษนั่นมากกว่า” โทโมะหันไปเหล่มองที่โต๊ะเพื่อนก่อนจะหันกลับมาตอบ

 

“กูว่าน่าจะเป็นอย่างหลังว่ะ”

 

“เอ่อ น้องฟาง... กินขนมหน่อยมั้ยครับ” เขื่อนพยายามทำให้หญิงสาวอารมณ์ดีขึ้นด้วยการยื่นจานขนมไปให้ แต่ฟางดันหันไปเห็นตอนที่พิมป้อนขนมแบบเดียวกันให้ป๊อปปี้พอดี ยิ่งทำให้หญิงสาวหน้าหงิกเข้าไปใหญ่

 

“ไม่ล่ะค่ะ ฟางไม่หิว” หญิงสาวปฏิเสธ อารมณ์หงุดหงิดพุ่งขึ้นสูงจนแทบทะลุเพดานเมื่อเห็นภาพบาดตาตรงหน้า พี่ป๊อปนะพี่ป๊อป ไหนบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับพี่พิมแล้วไง แล้วไอ้ท่าทางแบบนั้นมันแปลว่าอะไรกันล่ะ!!!

 

“ไอ้เขื่อน มึงไปลากไอ้ป๊อปมานั่งนี่ดิ๊ เจ้าของวันเกิดอยู่นี่ ดันไปนั่งหลบมุมกับหญิงอยู่ได้” โทโมะสะกิดเพื่อน

 

“ไม่เอา มึงนั่นแหละไปดิ”

 

“ก็มึงเป็นเจ้าของวันเกิด มึงก็ต้องไปดิ”

 

“มึงนั่นแหละ กูขี้เกียจ”

 

“พอ! ไม่ต้องเถียงกันครับ เดี๋ยวผมไปเอง” พิชชี่ลุกพรวดขึ้นก่อนจะเดินตรงไปยังโต๊ะของชายหนุ่มรุ่นพี่ทันที ส่วนสองหนุ่มอย่างโทโมะและเขื่อนก็ได้แต่ทำหน้าจ๋อยเมื่อหันไปเห็นแววตาตำหนิของสองสาวเพื่อนซี้อย่างเฟย์และแก้ว

 

“พี่ป๊อปครับ” พิชชี่เอ่ยเรียก ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมอง “ไปนั่งด้วยกันโต๊ะนู้นมั้ยครับ เฮฮาดี”

 

“เอาสิ พี่ก็กะว่ากำลังจะไปเหมือนกัน” ป๊อปปี้สบช่องรีบลุกขึ้นทันที แต่ก็โดนแรงดึงจากพิมให้หงายหลังนั่งลงไปอีก

 

“จะไปทำไมล่ะคะป๊อป นั่งตรงนี้ดีกว่า ตรงนั้นปล่อยให้เด็กๆเขาสนุกกันเถอะค่ะ ใช่มั้ยคะน้องพิชชี่” พิมหันไปส่งยิ้มหวานหยดให้ชายหนุ่มตรงหน้า

 

“โทษทีครับเจ๊ พอดีว่าผมเป็นลูกคนเดียว” พิชชี่สวนกลับหน้าตาย เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน

 

“ไปเหอะพี่ อยู่ตรงนี้พี่ก็อยู่ได้แค่ตัว ใจพี่ลอยไปอยู่ตรงนู้นตั้งนานแล้ว อยู่กับคนแก่ไม่สนุกเท่าอยู่กับเด็กหรอกครับ” ชายหนุ่มพูดจ้อยๆ พลางปรายตามองไปยังมือของพิมที่ยังกอดแขนรุ่นพี่สุดหล่อของเขาไว้แน่น

 

“ปล่อยเถอะพิม วันนี้วันเกิดไอ้เขื่อนนะ เราจะมานั่งอุดอู้อยู่ตรงนี้ได้ไงล่ะ เสียมารยาทแย่เลย” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะเดินตรงไปยังโต๊ะที่เขื่อนนั่งอยู่ทันทีอย่างโล่งอกที่สามารถสลัดอีกฝ่ายออกได้

 

“เดี๋ยวเจ๊...” พิชชี่รีบคว้าแขนพิมไว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะเดินตามชายหนุ่มรุ่นพี่ไป

 

“ปล่อยฉันนะไอ้เด็กบ้า มาจับฉันไว้ทำไม!” พิมเหวี่ยงใส่อย่างไม่ปิดบังอารมณ์ ก่อนจะสะบัดแขนจนหลุด ไม่มีป๊อปปี้อยู่ใกล้ๆ เธอก็คงไม่ต้องแสร้งปั้นหน้าเป็นคนดีนักหรอกนะ

 

“คิดว่าผมอยากจับนักเหรอไง เผลอๆเนื้อหลุดติดมือผมมาด้วยล่ะยุ่งเลย ต้องเสียเวลาไปหาหมอให้ช่วยอีก” พิชชี่พูดหน้าตาย เล่นเอาพิมถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธ แต่ก็โวยวายมากไม่ได้ กลัวป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักจะได้ยิน

 

“อ้าว! ทำไมไม่กรี๊ดล่ะครับ หรือว่ากลัว...” พิชชี่เว้นเสียงค้างไว้อย่างจงใจ

 

“กลัว? กลัวอะไร” พิมถามเสียงกระชากอย่างสงสัย

 

“ก็กลัวว่าไหมที่อุตส่าห์ไปร้อยมามันจะหย่อนยังไงล่ะครับ” พิชชี่ลอยหน้าตอบอย่างกวนๆ พิมมองอย่างโกรธแค้น แต่ต้องพยายามเก็บอาการไว้สุดฤทธิ์ เมื่อรู้ว่าทำอะไรไม่ได้จึงตัดสินใจที่จะเดินเลี่ยงไปแทน

 

“ผมแค่อยากจะเตือนคุณเรื่องพี่ป๊อป” พิมชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินชายหนุ่มพูด สรรพนามที่เปลี่ยนไปกับน้ำเสียงที่ไม่มีแววกวนเหลืออยู่ทำให้เธอเลือกที่จะหันกลับมามองอีกครั้ง พิชชี่หันมาเผชิญหน้าก่อนจะพูดต่อ

 

“คุณก็รู้ว่าระหว่างคุณกับพี่ป๊อปไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว คุณจะไปยุ่งกับพี่ป๊อปให้เขารำคาญใจเล่นทำไม”

 

“ป๊อปไม่เคยบอกว่าเขารำคาญฉัน” หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายนัยน์ตาแข็งกร้าว

 

“ไม่เคยบอกแต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึก” พิชชี่สวนขึ้นทันที “คุณเองก็ไม่ใช่คนโง่ น่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร จะไปขัดขวางเรื่องของเขาสองคนทำไม”

 

“ก็เพราะฉันไม่โง่ยังไงล่ะ ฉันถึงไม่ยอมที่จะปล่อยป๊อปไปง่ายๆ” พิมดวงตาวาวโรจน์ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะมาพูดถึงเรื่องอะไร

 

“ถึงจะรู้ว่าพี่ป๊อปเขาไม่มีวันกลับมาหาคุณน่ะเหรอ” พิชชี่ย้อนถามเสียงเยาะ

 

“อย่าดูถูกความสามารถกันนักสิหนุ่มน้อย นายยังไม่รู้จักฉันดีพอ คนอย่างฉันทำอะไรได้มากกว่าที่นายคิด” พิมยิ้มอย่างเย้ยๆ ก่อนจะผลักอกเขาเบาๆจนเซ แล้วเดินหนีไปทันที พิชชี่มองตามแล้วถอนใจ ดูท่าสิ่งที่เขาพยามจะทำคงไม่ได้ผลแฮะ ขอโทษด้วยก็แล้วกันนะครับ... พี่ชาย

.

.

.

.

.

“เดี๋ยวฟาง จะไปไหน” จินนี่รีบคว้าแขนเพื่อนไว้ เมื่อจู่ๆฟางก็ลุกพรวดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

 

“เอ่อ... ไปเข้าห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวมานะ” หญิงสาวเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกจากกลุ่มไปทันที

 

“อะไรของเขา ทำไมท่าทางรีบร้อนจัง” หวายมองตามหลังเพื่อนไปอย่างสงสัย

 

“จะอะไรซะอีกล่ะครับ ตัวต้นเหตุมานี่แล้วไง” เขื่อนพูด เป็นจังหวะเดียวกับที่ป๊อปปี้เดินมาถึงโต๊ะพอดี สาวๆจึงร้องอ๋อออกมาพร้อมกันอย่างเข้าใจ ที่แท้ยัยเพื่อนตัวแสบก็หนีหน้าพี่ป๊อปนี่เอง

 

“มีอะไรกันรึเปล่า ทำไมถึงมองหน้าพี่แบบนั้นล่ะ” ป๊อปปี้ถามขึ้นอย่างเก้อๆ เมื่อเห็นกลุ่มสาวๆมองมาที่เขาแล้วเอาแต่อมยิ้ม

 

“พี่ป๊อปนั่นแหละค่ะ ไปทำอีท่าไหนถึงทำให้ยัยฟางงอนตุ๊บป่องหนีไปแบบนี้ล่ะคะ” ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ

 

“ก็... นิดหน่อยน่ะ แล้วนี่ฟางไปไหนแล้วอ่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อมองไปรอบๆก็ไม่เห็นวี่แววของคนตัวเล็กเลย

 

“ไปห้องน้ำน่ะค่ะ พี่ป๊อปจะตามไปด้วยมั้ยคะ?” เฟย์ถามอย่างขำๆ

 

“ไม่เป็นไรหรอก รอฟางออกมาก็ได้” ป๊อปปี้ตอบยิ้มๆ รู้ตัวว่าโดนแซวที่พักนี้ฟางไปไหนต้องมีเขาตามไปด้วยเป็นเงาติดตัวตลอด เรียกว่าไม่ให้คลาดสายตาเลยทีเดียว

 

“อ้าว! แล้วนี่ตัวช่วยของมึงหายไปไหนซะแล้วล่ะไอ้ป๊อป หรือว่าจะโดนยัยอสรพิษนั่นงาบไปกินซะแล้ว” เขื่อนพูดขึ้นอย่างติดตลก เมื่อไม่เห็นพิชชี่เดินตามเพื่อนมาด้วย

 

“โห่พี่เขื่อน อย่าแช่งผมแบบนั้นสิพี่ ผมไม่อยากมีแฟนแก่อ่ะ” พิชชี่ที่เดินมาทันได้ยินประโยคของเขื่อนส่งเสียงขึ้นทันที เรียกเสียงหัวเราะจากคนในกลุ่มได้มากโข

 

“ไอ้เราก็เห็นว่าหายไปนาน นึกว่าจะเปลี่ยนรสนิยมซะแล้ว” แก้วแซวขึ้นบ้าง พิชชี่ส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะหันไปทางป๊อปปี้

 

“นี่พี่ป๊อป เสร็จงานนี้แล้วอย่าลืมเลี้ยงข้าวผมด้วยนะ เมื่อกี้โดนยัยนั่นพ่นพิษใส่ เกือบตายแน่ะ”

 

“ขอบใจมากไอ้น้อง รับรองไม่ลืมแน่” ป๊อปปี้ยิ้มรับ

 

“แล้วนี่พิมไม่ตามมึงมาด้วยเหรอไอ้ป๊อป ยัยนั่นไม่น่าจะปล่อยมึงมาง่ายๆนะ” โทโมะที่เงียบมาตลอดพูดขึ้นบ้าง

 

“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ” ป๊อปปี้ส่ายหน้า ก่อนจะหันไปมองหน้าพิชชี่ “ว่าไงไอ้พิช”

 

“เมื่อกี้ผมก็เห็นยัยเจ๊นั่นเดินมาทางนี้แล้วนะ แต่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

 

“เอาเหอะนา แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอไง ให้ไอ้ป๊อปมันได้หายใจหายคอหน่อย เมื่อกี้ตอนนั่งอยู่กับพิมทำหน้าเหมือนคนไม่ได้ถ่ายมาเจ็ดวัน” เขื่อนพูดเรียกเสียงหัวเราะได้อีกรอบ

 

“มึงลองมาเป็นกูบ้างไหมล่ะ จะได้รู้สึก” ป๊อปปี้ย้อน แต่เขื่อนส่ายหน้าพรืดทันที

 

“ไม่เอาหรอก กูมีคนที่กูชอบอยู่แล้ว”

 

ฮิ้ววววววว~~~~~~~ ทุกคนในโต๊ะพร้อมใจกันโห่เชียร์ทันที เล่นเอาเฟย์ที่นั่งอยู่ข้างๆแก้วถึงกับหน้าแดงแปร๊ด เพราะเขื่อนไม่ได้พูดเปล่า กลับส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้เธอด้วยอีกต่างหาก

 

“ว้า!~~ นี่กลุ่มเราจะมีแฟนไปอีกคนหนึ่งแล้วเหรอเนี่ย” หวายหันมามองหน้าเพื่อนอย่างล้อๆ ยิ่งทำให้เฟย์เขินเข้าไปใหญ่ ต้องหันไปส่งสายตาดุๆให้คนตัวโตแทน

 

“ใครบอกว่าหนึ่ง สองต่างหาก... ใช่มั้ยครับพี่โทโมะ” พิชชี่หันไปแซวชายหนุ่มรุ่นพี่บ้าง โทโมะคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะตอบ

 

“ไม่รู้สิ... ต้องแล้วแต่เจ้าตัวเขา”

 

ฮิ้ววววววว~~~~~~ เสียงโห่แซวดังขึ้นอีกระลอก สองสาวอย่างเฟย์และแก้วแทบจะมุดหน้าหนีเข้าไปใต้โต๊ะเพราะความเขิน ได้แต่นิ่งเงียบ ทั้งๆที่ใบหน้ายังร้อนผ่าวๆเหมือนจะเป็นไข้ ท่ามกลางเสียงโห่แซวที่ยังคงดังต่อเนื่องไปหยุด

 

“แบบนี้สมาชิกคานทองนิเวศของพวกเธอก็หายไปตั้งสองอ่ะดิ  น่าสงสารซะจริง ต้องนั่งเล่นอยู่บนคานแค่สองคน” หลังจากแซวคู่ของแก้วเสร็จ พิชชี่จึงย้ายเป้าหมายไปที่หวายและจินนี่บ้าง

 

“พูดมากน่ะไอ้พิช” หวายฟาดฝ่ามือลงบนกลางหลังเพื่อนหนุ่มทันที เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับจุก

 

“นายน่ะไปหาแฟนตัวเองมาให้ได้ก่อนเหอะ ถึงค่อยมาเย้ยพวกฉัน” หวายพูด จินนี่แอบยกนิ้วโป้งให้เพื่อนอย่างสะใจ ส่วนพิชชี่ก็... นั่งจุกไปตามระเบียบ

.

.

.

.

.

เม้นๆๆๆ