The painful เธอกับเขา และรักของเรา

ในห้องน้ำ ฟางที่เข้าไปทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว กำลังยืนมองเงาสะท้อนของตัวเองอยู่หน้ากระจกด้วยแววตาครุ่นคิด ภาพเหตุการณ์เมื่อกี้ผุดเข้ามาเป็นฉากๆ ตามด้วยคำพูดของพิมตอนที่ยื่นจานขนมให้เธอ

 

“กินด้วยกันมั้ยคะน้องฟาง พี่แบ่งให้ แต่อย่าเอาไปหมดนะคะ เพราะว่าขนมนี่พี่ชอบมาก พี่หวง”

 

คำพูดเหล่านั้น ถ้าคนอื่นฟังมันก็อาจจะเป็นคำพูดปกติธรรมดาทั่วไปที่ใครก็พูดกัน แต่สำหรับเธอแล้ว เธอรับรู้ได้ถึงความนัยที่อีกฝ่ายตั้งใจจะส่งถึงเธอ สัญชาตญาณของผู้หญิงที่มีอยู่ในตัวเตือนเธอว่า พี่พิมรู้เรื่องระหว่างเธอกับพี่ป๊อปแล้ว และ... กำลังจะมาแย่งเขากลับไป

 

ตามด้วยภาพเหตุการณ์ที่เธอเดินหนีออกมาจากโต๊ะเมื่อกี้... ดวงตาคู่สวยเริ่มมีแววลังเล พลางจ้องหน้าตัวเองในกระจกนิ่ง

 

“นี่เธอทำอะไรลงไปเนี่ยยัยฟาง ปกติเธอไม่ใช่คนไร้เหตุผลแบบนั้นซะหน่อย” หญิงสาวสูดหายใจเข้าๆลึก พยายามทำให้ใจเย็นลง แล้วก็ต้องทำเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอ เมื่อทำยังไงก็ไม่สามารถสลัดภาพนั้นออกจากหัวได้สักที

 

“อย่าทำตัวให้พี่ป๊อปรำคาญสิฟาง เธอต้องเชื่อใจพี่ป๊อป เธอต้องเชื่อว่าพี่ป๊อปเลือกเธอแล้วจริงๆ” หญิงสาวมองตัวเองแล้วค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น เพราะตลอดเวลาที่คบกันมา ไม่เคยเลยสักครั้งที่พี่ป๊อปจะมีท่าทางลังเลเมื่อต้องอยู่ตรงกลางระหว่างเธอกับพี่พิม ... เพราะพี่ป๊อปอยู่ข้างเธอ

 

เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิด พร้อมๆกับที่ฟางหันหลังกลับเตรียมจะเดินออกไป แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหน้าคนที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามา

 

“พี่พิม...”

.

.

.

.

.

“เป็นอะไรคะพี่ป๊อป ดูท่าทางแปลกๆนะคะ” จินนี่ถามขึ้นอย่างสงสัย เมื่อเห็นชายหนุ่มเริ่มมีท่าทางกระสับกระส่าย พลางมองไปรอบๆอยู่ตลอดเวลา

 

“คือ... พี่ว่าฟางไปห้องน้ำนานเกินไปรึเปล่า ยังไม่ออกมาเลย” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้ากังวล

 

“เอาน่าไอ้ป๊อป ปล่อยให้น้องฟางไปสงบจิตสงบใจหน่อยก็ดี เผื่อกลับมาต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจอีก” เขื่อนพูดยิ้มๆ เลยโดนป๊อปปี้หันมองด้วยสายตาขวางๆ

 

“ไอ้เขื่อน ถ้าไม่ช่วยมึงก็เงียบปากไปเลย”

 

“แหม แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นโกรธ” เขื่อนหยิบขนมเข้าปากอย่างอารมณ์ดี ป๊อปปี้ถอนหายใจ เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกร้อนใจแบบนี้ แต่ลางสังหรณ์มันบอกเขาว่า วันนี้อาจจะมีเรื่องที่เขาไม่คาดคิดเกิดขึ้นก็ได้...

.

.

.

.

.

“พี่พิม...”

 

“ขอคุยด้วยหน่อยสิ” พิมพูดขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อม ฟางมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าตอบตกลง พิมคลี่ยิ้มที่ไม่ได้บ่งบอกความหมายออกมา ก่อนจะทำให้ฟางตกใจเล่นด้วยการกดล็อกประตู

 

“เอ่อ... ไม่ต้องล็อกประตูก็ได้มั้งคะ พี่พิม” ฟางรีบเอ่ยบอก อยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้ทีไรทำให้เธอขนลุกได้ทุกครั้งสิน่า

 

“อย่าห่วงเลยนา ฉันก็แค่อยากคุยกับเธอโดยที่ไม่มีใครมารบกวนแค่นั้นเอง ไม่เห็นต้องทำท่ากลัวขนาดนั้นเลย” พิมอมยิ้มน้อยๆ แต่ฟางกลับรู้สึกว่ามันเหมือนการแสยะยิ้มซะมากกว่า

 

“พี่พิมมีอะไรจะคุยกับฟางเหรอคะ?” หญิงสาวรีบถามออกไปก่อนที่เธอจะรู้สึกอึดอัดใจไปมากกว่านี้ การเผชิญหน้ากับพิมคือสิ่งที่เธอไม่อยากจะทำมากที่สุดในตอนนี้ แต่เมื่อเธอเลี่ยงไม่ได้ เธอก็น่าจะรีบจัดการให้มันจบไปเร็วๆเลยดีกว่า

 

“อย่าใจร้อนนักสิ ป๊อปเขาไม่ชอบผู้หญิงใจร้อนไม่ใช่เหรอ” ฟางชะงัก มองแววตาว่างเปล่าของอีกฝ่ายอย่างสงสัย เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่

 

“ป๊อปเขารักอิสระ ไม่ชอบความวุ่นวาย ผู้หญิงที่จะอยู่ข้างๆเขาก็เลยต้องเข้ากับเขาได้ทุกเรื่อง” พิมยังคงพูดต่อเสียงเรียบ ตรงข้ามกับฟางที่เริ่มรู้สึกตึงๆหนักๆไปทั่วช่องท้อง

 

“แล้ว... มาบอกฟางทำไมล่ะคะ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ พิมยิ้มเยาะก่อนจะก้าวเข้ามาประชิดตัวทำเอาฟางเผลอเดินถอยหลังหนีทันที

 

“ก็แค่บอก... เผื่อเธอจะไม่รู้” พิมยังคงมีสีหน้ายิ้มเยาะ ทำให้ฟางเริ่มไม่พอใจขึ้นมาบ้าง เพราะพอจะดูออกว่าอีกฝ่ายตั้งใจมาหาเรื่องเธอ

 

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เพราะฟางรู้เรื่องของพี่ป๊อปดี รู้ว่าเขาชอบอะไร... และก็ไม่ชอบอะไร” ฟางย้ำเสียงเข้มโดยเฉพาะในประโยคหลัง พิมชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยังอมยิ้มกวนประสาทอยู่ดี

 

“มีอะไรจะคุยกับฟางก็พูดมาตรงๆเถอะค่ะ อย่ามัวแต่อ้อมค้อมเลย ถ้าพี่พิมอยากจะคุยกับฟางแค่สองคนจริงๆ” ฟางพูดอย่างเริ่มรำคาญ เพราะเธอมาเข้าห้องน้ำก็นานแล้ว ถ้าขืนนานกว่านี้คนที่อยู่ข้างนอกต้องสงสัยแน่

 

“เธอกับป๊อปเป็นอะไรกัน!” ฟางมองหน้าเจ้าของคำถามแล้วเป็นฝ่ายคลี่ยิ้มออกมาบ้าง

 

“แล้วพี่พิมคิดว่าไงล่ะคะ” หญิงสาวยิ้มถามอย่างกวนประสาท เลยโดนอีกฝ่ายชักสีหน้าใส่ทันที

 

“อย่ามากวนประสาทฉันนะ”

 

“ฟางไม่ได้กวนประสาทค่ะ ฟางแค่คิดว่าคนฉลาดอย่างพี่พิมน่าจะเข้าใจโดยที่ฟางหรือพี่ป๊อปไม่ต้องพูดซะด้วยซ้ำ”

 

“ฉันเป็นคนฉลาด แต่ฉันจะเชื่อก็ต่อเมื่อได้ยินจากเจ้าตัวเองเท่านั้น ถึงเธอจะพยายามแสดงออกขนาดไหน แต่ถ้าป๊อปไม่ได้เป็นคนบอกกับฉันด้วยตัวเอง ฉันก็จะไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกัน!!”

 

“ฟางก็ไม่ได้ขอให้พี่พิมเชื่อหนิคะ” ฟางสวนกลับไป “เพราะไม่ว่าฟางจะคบกับพี่ป๊อปจริงๆรึเปล่า ยังไงมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับพี่พิม อย่าลืมสิคะว่าเรื่องของพี่พิมกับพี่ป๊อปน่ะมันจบไปแล้ว”

 

“แล้วถ้าฉันจะทำให้มันเริ่มขึ้นมาใหม่ล่ะ” พิมสวนขึ้นอีกครั้ง ขณะมองร่างเล็กตรงหน้าด้วยแววตาแข็งกร้าว

 

“ว่าไงนะคะ?” ฟางถามย้ำอย่างไม่เชื่อหู เดาไม่ถูกเลยจริงๆว่าผู้หญิงคนนี้กำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่

 

“ฉันจะทำให้เรื่องของฉันกับป๊อป กลับมาเป็นปัจจุบันอีกครั้ง ฉันไม่ยอมให้ความรักของฉันกลายเป็นอดีตไปง่ายๆหรอก” พิมย้ำเสียงเข้ม ฟางเริ่มมีสีหน้าเป็นกังวล เพราะดูท่าพิมคงไม่ได้แค่ขู่เธอเล่นๆแน่

 

“พี่พิม... ไม่มีทางทำได้หรอกค่ะ”

 

“คิดอย่างนั้นเหรอ?”

 

“พี่พิมไม่ได้รักพี่ป๊อปจริงๆ พี่แค่อยากเอาชนะพี่ป๊อปต่างหาก” ฟางพูด แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อโดนอีกฝ่ายตวาดกลับ

 

“ไม่จริง! ฉันรักป๊อป เธอจะไปรู้ดีกว่าตัวฉันได้ยังไง”

 

“ถ้าอย่างนั้นแล้วพี่จะทิ้งพี่ป๊อปไปทำไมล่ะ คนรักกัน เขาไม่มีทางที่จะทำให้คนที่ตัวเองรักเสียใจหรอก แค่เรื่องเล็กๆน้อยที่พี่เองสามารถมองข้ามไปได้ แต่พี่กลับไม่ทำ พี่ทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ แล้วก็หาเรื่องเลิกกับพี่ป๊อป!”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ สภาพของป๊อปปี้ในวันนั้นยังติดตาเธออยู่จนถึงทุกวันนี้ แล้วเธอก็สัญญากับตัวเองแล้วว่า จะไม่มีทางทำให้คนที่เธอรักกลับไปอยู่ในสภาพนั้นอีกรอบแน่

 

“ฉันยอมรับ ว่าตอนนั้นฉันหงุดหงิดมากเกินไป แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว ฉันรู้แล้วว่าฉันรักป๊อปมากขนาดไหน ฉันจะไม่มีวันทำให้ป๊อปเสียใจอีก”

 

“แล้วพี่พิมไม่คิดว่ามันจะสายเกินไปแล้วเหรอคะ?”

 

“ไม่มีทาง!” พิมโพล่งขึ้นเสียงกร้าว ฟางมองอย่างตกใจ

 

“เธอคิดว่าเธอทำให้ป๊อปเขารักเธอได้จริงๆน่ะเหรอ เด็กกะโปโลอย่างเธอไม่ใช่สเปคป๊อปเขาสักนิด” พิมเหยียดสายตามองร่างเล็กตรงหน้าอย่างดูถูก และนั่นก็ทำให้เส้นความอดทนของฟางขาดผึงทันที

 

“แล้วไงล่ะคะ?” ฟางตอบกลับด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกันกับที่อีกฝ่ายพูดกับเธอ พลางไล่สายตามองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเลื่อนสายตามามองหน้าอีกที

 

“จะบอกว่าสเปคพี่ป๊อปคือพี่พิมก็คงไม่ใช่ ไม่เห็นจะตรงเลยสักนิด!”

“ไม่ว่าตอนนี้พี่พิมจะคิดยังไงกับความสัมพันธ์ระหว่างฟางกับพี่ป๊อป ฟางก็ไม่สนใจหรอกนะคะ เพราะพี่ป๊อปเคยบอกฟางไว้ว่าอย่าเอาเรื่องในอดีตกับปัจจุบันมาปนกัน เพราะมันจะทำให้ชีวิตเราไม่มีความสุข อดีต... ก็ปล่อยให้มันเป็นแค่อดีต สนใจแค่ปัจจุบันตอนนี้ก็พอ คงไม่ต้องให้ฟางบอกนะคะ ว่าตอนนี้ใครเป็นอดีต แล้วใครเป็นปัจจุบัน”

ฟางเชิดหน้าขึ้น ไม่สนใจแววตากรุ่นโกรธของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย ใช่ว่าเธออยากจะพูดแบบนี้ซะหน่อย หากแต่คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เธอไม่สามารถอดทนได้จริงๆ

 

“ฉันไม่สนอดีตหรือว่าปัจจุบันอันเพ้อฝันของเธอหรอกนะเด็กน้อย” พิมพูดเสียงหวาน พลางเอื้อมมือหมายจะลูบผมฟาง แต่โดนหญิงสาวสะบัดออก พิมมองปฏิกิริยานั้นแล้วเหยียดยิ้ม

 

“ตอนนี้เธอกับป๊อปอาจจะยังเป็นแฟน เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ อาจจะเป็นแค่แฟนต่างหาก” พูดจบก็หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี

 

“พี่พิมหมายความว่าไง” ฟางเอ่ยถามอย่างสงสัยในท่าทางของอีกฝ่าย ดูยังไงก็รู้ว่าเสแสร้งชัดๆ

 

“ก็หมายความตามนั้นแหละค่ะน้องฟาง” พิมหยอดเสียงหวานอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่ออย่างเจ้าเล่ห์ “ไม่คิดว่าเวลาสองปีที่ฉันกับป๊อปคบกันน่ะ ความสัมพันธ์มันจะมากกว่าคำว่าแฟนบ้างเหรอ?”

ฟางชะงัก ตัวชาไปเป็นแถบเมื่อได้ฟังคำพูดกำกวมจากปากอีกฝ่าย ที่พี่พิมพูดคงไม่ได้หมายความว่า...

 

“คำว่าแฟนของเธอกับป๊อปน่ะ มันมีขอบเขตแค่ไหนเหรอ” พิมรุกต่อเมื่อเห็นฟางชะงักไป “ตั้งแต่คบกัน ป๊อปเค้าเคยกอด จับมือ หรือว่า...จูบเธอบ้างรึเปล่าล่ะ” ประโยคนั้นทำเอาหัวใจคนฟังกระตุกวูบ จริงอย่างที่พิมพูด เพราะตั้งแต่คบกันมา อย่างมากสุดพี่ป๊อปก็แค่จับมือเธอเดินซื้อของ หรือไม่ก็กอดเธอตอนที่เธองอน แต่จูบ... จูบแรกของเธอก็ยังไม่มีใครได้ไป

 

“เงียบแบบนี้ แสดงว่าป๊อปเขาคงไม่เคยจูบเธอสินะ” เสียงเยาะเย้ยของพิมทำให้ฟางต้องดึงสติกลับมาที่ปัจจุบันอีกครั้ง แม้จะบอกตัวเองว่ามันอาจจะยังไม่ถึงเวลา แต่ก็อดที่จะคล้อยตามในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดไม่ได้

 

“ละ แล้วยังไงล่ะคะ  คนเป็นแฟนกัน จำเป็นต้องทำแบบนั้นกันด้วยเหรอไง”

 

“แหม ช่างเด็กน้อยซะจริงๆเลยนะ” พิมเหยียดยิ้มอย่างพอใจ เมื่อทำให้อีกฝ่ายสามารถสับสนได้

“ถ้างั้นฉันจะบอกให้ละกัน ว่าสิ่งที่คนรักกันเขาทำกันน่ะ มันมีอะไรบ้าง” พิมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ ฟางชะงัก ก่อนจะยืนนิ่ง ไม่ถอยหลังกลับอย่างเคย

“ยกตัวอย่างเช่น... ฉันกับป๊อปเป็นต้น”

.

.

.

.

.

“เดี๋ยวค่ะพี่ป๊อป จะไปไหนคะ” หวายรีบรั้งชายหนุ่มไว้ เมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็ลุกพรวดขึ้น

 

“พี่จะไปตามฟางน่ะ มันนานเกินไปแล้วล่ะสำหรับการเข้าห้องน้ำ” ป๊อปปี้พูด ก่อนจะเดินออกไปถ้าไม่โดนรั้งไว้อีกรอบ

 

“แต่นั่นมันห้องน้ำผู้หญิงนะคะ พี่ป๊อปจะเข้าไปได้ยังไง” คราวนี้เป็นเสียงของเฟย์ ชายหนุ่มชะงัก ก่อนจะหันกลับมาทำหน้ายุ่ง เออว่ะ เขาก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย

 

“เดี๋ยวเฟย์ไปดูให้เองค่ะ พี่ป๊อปรออยู่นี่แหละ” หญิงสาวพูด ก่อนจะลุกเดินหายไป โดยมีสายตาเป็นกังวลของป๊อปปี้มองตามไปจนลับสายตา เขาจะไม่ร้อนใจขนาดนี้เลย ถ้าพิมไม่หายไปพร้อมกับร่างเล็กของฟางด้วย!

.

.

.

.

.

เม้นท์ๆๆๆ