The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

“ซวยแล้ว!!!” ชายหนุ่มร้อง เดาได้ลางๆว่าคนที่เคาะประตูห้องเขาอยู่คือใคร ยิ่งก้มลงมองนาฬิกาก็ยิ่งมั่นใจ เวลานี้เป๊ะๆ “ยัยแสบต้องมาแล้วแน่ๆเลย ทำไงดีวะ” ชายหนุ่มหันไปดูประตูห้องน้ำที่ยังปิดสนิท ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
 
“พี่ป๊อปคะ” เสียงหวานเอ่ยทัก เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ยัยแสบจริงๆด้วย ชายหนุ่มรีบเดินออกไปนอกห้องแล้วจัดการปิดประตูตามหลังทันที ฟางมองอย่างงงๆ
 
“มีอะไรรึเปล่าคะพี่ป๊อป ทำไมดูท่าทางแปลกๆ”
 
“ปะ เปล่าครับ ไม่มีอะไร ฟางนั่นแหละมีอะไรเหรอ มาหาพี่แต่เช้าเชียว”
 
“ฟางเอาข้าวผัดมาให้พี่น่ะค่ะ พี่คงยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่มั้ยคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม
 
“ยังครับ” ชายหนุ่มตอบ ในใจภาวนาอย่าให้คนที่อยู่ในห้องน้ำออกมาตอนนี้ ไม่งั้นความซวยคงจะหล่นตู้มใส่เขาแน่
 
“ดีเลยค่ะ งั้นเดี๋ยวฟางไปจัดใส่จานให้พี่ละกัน นี่เป็นข้าวผัดสูตรพิเศษของฟางเลยนะ ฟางพึ่งลองทำเมื่อเช้านี้เอง รับรองอร่อยสุดยอด” หญิงสาวพูดพร้อมกับยิ้มให้ ชายหนุ่มจำต้องยิ้มตอบแม้ในใจจะเริ่มยิ้มไม่ออกแล้วก็ตาม
 
“หลีกหน่อยสิคะพี่ป๊อป ยืนขวางประตูอยู่แบบนี้แล้วฟางจะเข้าไปได้ยังไงล่ะ” หญิงสาวพูดก่อนจะออกแรงผลักอีกฝ่ายเบาๆ ป๊อปปี้รีบจับมือหญิงสาวไว้
 
“เดี๋ยว.... เดี๋ยวพี่เอาไปใส่จานเองดีกว่านะ ไม่ต้องรบกวนฟางหรอก” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะแย่งกล่องข้าวผัดมาถือไว้ซะเอง ฟางมองอย่างงงๆ
 
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่เห็นจะรบกวนตรงไหนเลย ปกติฟางก็ทำอยู่แล้ว” หญิงสาวพูด เงยหน้าขึ้นมองร่างสูงอย่างจับผิด
 
“พี่ป๊อปเป็นอะไรรึเปล่าคะ ฟางว่าวันนี้พี่ป๊อปดูแปลกๆนะ ไม่สบายรึเปล่า” หญิงสาวพูด ก่อนจะเอื่อมมือมาเตะที่หน้าผากอีกฝ่ายเป็นการวัดไข้ “ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
 
“จะร้อนได้ไงล่ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ชายหนุ่มพูด
 
“งั้นพี่ก็หลีกสิคะ ฟางจะได้เอาข้าวไปใส่จานให้ พี่ไม่กินข้าวเหรอไง” ฟางพูด ก่อนจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู แต่ก็โดนชายหนุ่มจับมือไว้อีก
 
“พี่ป๊อป! เป็นอะไรเนี่ย ทำไมถึงไม่ให้ฟางเข้าไปล่ะ” หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างเริ่มโมโห “ซ่อนใครไว้ในห้องเหรอไง?”
 
“เปล่านะฟาง เปล่า!” ชายหนุ่มสะดุ้ง รีบปฏิเสธทันทีอย่างร้อนตัว “คือ... คือว่าพี่...”
 
“อะไรล่ะคะ อึกๆอักๆอยู่นั่นแหละ หรือว่าซ่อนใครไว้ในห้องจริงๆ”
 
“ไม่ใช่อย่างนั้น” ชายหนุ่มส่ายหน้า “แบบว่า.... ในห้องพี่มันรกมากเลยอ่ะ พี่เลยไม่อยากให้ฟางเข้าไป”
 
“ห้องรก?”
 
“ใช่ ร๊กรกเลยล่ะ”
 
“แต่ว่าเมื่อวานฟางพึ่งทำความสะอาดห้องให้พี่เองนะ ทำไมรกเร็วจัง” หญิงสาวพูดอย่างแปลกใจ ป๊อปปี้ถึงกับเหงื่อตก ทำไมยัยแสบความจำดีนักวะ
 
“คือ... เมื่อคืนพี่เริ่มทำโมเดลอันใหม่น่ะ ข้าวของก็เลยกระจายเต็มห้องเลย”
 
“งั้นไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฟางเข้าไปเก็บให้”
 
“ไม่ๆๆ” ชายหนุ่มร้องห้ามเสียงหลง ฟางชะงักหันมามอง
 
“อะไรอีกล่ะคะ โวยวายอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวคนอื่นก็หาว่าพี่ป๊อปเป็นบ้าหรอก”
 
“คือ พี่ไม่อยากรบกวนฟางน่ะ พี่เป็นคนทำรก เดี๋ยวพี่เก็บเองดีกว่า ฟางจะได้ไม่เหนื่อย”
 
“ไม่เห็นจะเหนื่อยเลย ฟางก็ทำแบบนี้ประจำอยู่แล้วหนิ”
 
“เอาเถอะน่า ฟางกลับบ้านไปก่อนนะ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปหาเราที่บ้าน”
 
“สรุปคือ จะไม่ให้ฟางเข้าไปในห้องพี่จริงๆใช่มั้ยคะเนี่ย”
 
“ก็... ประมาณนั้น” ชายหนุ่มส่งยิ้มแห้งๆให้ “เชื่อพี่สิ ถ้าเกิดเราเข้าไปในห้องพี่นะ มีหวังพี่ต้องหูชาเพราะเสียงบ่นของเราแน่ๆเลย” ชายหนุ่มพูดติดตลก แหงล่ะ ถ้าเกิดยัยแสบเข้าไปแล้วเจอพิมเข้า เขาคงต้องโดนมากกว่าหูชาชัวร์
 
“ก็ได้ค่ะ ก็ได้” หญิงสาวยอมถอยแต่โดยดี แม้จะยังแปลกใจกับความผิดปกติของชายหนุ่มไม่หาย “แต่ว่าตอนเย็นพี่ป๊อปต้องพาฟางไปเลี้ยงไอติมด้วยนะ ไม่งั้นฟางงอนจริงๆด้วย”
 
“ได้เลยครับ จะเลี้ยงให้พุงกาง ให้อ้วนเป็นหมูเลยคอยดู” ชายหนุ่มแหย่ ยัยแสบยอมง่ายๆแบบนี้เขาค่อยหายใจโล่งหน่อย
 
“พี่ป๊อปอ่ะ” หญิงสาวทำหน้างอ “ฟางไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นสักหน่อย”
 
“พี่ล้อเล่นนา ว่าแต่นี่ยังไม่ทันได้กิน รู้สึกเราเริ่มจะอ้วนขึ้นมาแล้วนะเนี่ย”
 
“พี่ป๊อป!” หญิงสาวหน้าหงิก “ฟางไม่พูดกับพี่ป๊อปแล้ว! โป้ง!” ฟางยกนิ้วโป้งใส่ ก่อนจะเดินงอนกลับไป ป๊อปปี้มองแล้วยิ้มอย่างขำๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป
 
“ใครมาเหรอคะป๊อป” พอเข้าห้องมาก็เจอเข้ากับพิมที่นั่งอยู่ที่โซฟาเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก
 
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
 
“งั้นเดี๋ยวพิมขอตัวกลับก่อนก็แล้วกันนะ แล้วว่างๆพิมจะแวะมาหาใหม่” หญิงสาวพูดก่อนจะลุกขึ้น
 
“ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนจะเดินไปส่งหญิงสาวที่ประตู
 
“บายค่ะ” พิมพูด ก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มชายหนุ่ม ก่อนจะเดินจากไป  ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก พอจะกลับ ก็ดันยอมกลับง่ายๆซะงั้น แต่อย่างน้อยเขาก็โล่งใจไปได้เปลาะหนึ่งแล้วกันที่พิมและฟางยังไม่ได้เจอกันตอนนี้ ขอเขาคิดหาวิธีบอกยัยแสบก่อน ยัยนั่นยิ่งคิดมากอยู่ด้วย ขืนรู้เรื่องนี้เข้า มีหวังได้ร้องไห้เป็นเผาเต่าไปอีกหลายวันชัวร์
.
.
.
.
.
“ตายแล้วยัยฟาง! ยังไม่ได้บอกพี่ป๊อปเรื่องนั้นเลยนี่นา” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ สมองปลาทองจริงๆเลยยัยฟางเอ้ย พึ่งมานึกได้เอาตอนเดินลงมาถึงชั้นล่างแล้วเนี่ยนะ ต้องลำบากเดินขึ้นไปอีกมั้ยล่ะ
 
“อุ้ย! ขอโทษค่ะ” ฟางร้องเมื่อหันหลังกลับเข้าไปข้างในแล้วชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งเต็มๆ แล้วก็อ้าปากค้างเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ
 
“พี่พิม....”
 
“อ้าว! น้องฟางนี่เอง พี่ก็นึกว่าใคร” พิมยิ้มหวานให้เด็กสาวตรงหน้า ฟางถึงกับสะอึก พี่พิมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน่ะ หรือว่า...
 
“พี่พิม... มาหาพี่ป๊อปเหรอคะ?” หญิงสาวตัดสินใจเอ่ยถามในสิ่งที่กำลังสงสัยอยู่ทันที พิมชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะตอบ
 
“ใช่ค่ะ พี่พึ่งออกมาจากห้องเขาเมื่อกี้เอง ทำไมเหรอ?”
 
“เปล่าค่ะ ฟางแค่แปลกใจน่ะค่ะ ไม่เห็นหน้าพี่พิมตั้งหลายวัน” ฟางฝืนยิ้ม ทั้งที่ในใจยิ้มไม่ออกเลยสักนิด พี่ป๊อปโกหกเธอ พี่พิมกลับมาหาพี่ป๊อปแล้ว แล้วเธอล่ะ....
 
“ไม่ใช่หลายวันหรอก พี่ว่าหลายเดือนเลยต่างหาก” พิมยิ้ม “จริงสิ น้องฟางจะขึ้นไปหาป๊อปรึเปล่าคะ?”
 
“ก็... คิดว่าน่าจะไปค่ะ” ฟางพยักหน้า ใช่ เธอต้องไปหาพี่ป๊อปแน่ๆ ไม่ทันไรก็โกหกกันซะแล้ว พี่ป๊อปนะพี่ป๊อป!
 
“ดีเลย งั้นน้องฟางรอพี่แป๊ปนึงนะ เดี๋ยวพี่มา” พิมพูด ก่อนจะเดินตรงไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ใกล้ๆ ฟางมองตามอย่างงงๆ ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร แล้วก็ได้คำตอบเมื่อเห็นพิมเดินถือกล่องขนมตรงมายังเธอ
 
“คือว่าเมื่อเช้าพี่ผ่านร้านขนมร้านโปรดของป๊อปน่ะก็เลยซื้อมาฝาก แต่พี่ลืมเอาขึ้นไปให้เขา งั้นพี่ฝากน้องฟางเอาไปให้ป๊อปด้วยนะคะ” พิมยื่นกล่องขนมให้ ฟางรับมันมาถือไว้ ก่อนจะพยักหน้า
 
“ได้สิคะ ฟางว่าพี่ป๊อปคงจะชอบแน่ๆเลยค่ะ พี่พิมอุตส่าห์ซื้อมาให้” ฟางยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างฝืนๆ
 
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันวันหลังนะคะน้องฟาง” พิมโบกมือให้ ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป ฟางก้มลงมองกล่องขนมในมือแล้วถอนหายใจ ปฏิเสธไม่ได้แล้วสิเรา
.
.
.
.
.