The painful เธอกับเขา และรักของเรา

“ฟาง จะไปไหนแต่เช้าน่ะลูก” พ่อของหญิงสาวถามขึ้นอย่างสงสัย เมื่อเห็นอีกฝ่ายเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า

“อ๋อ คือเมื่อเช้าฟางลองทำข้าวผัดสูตรใหม่ของฟางเองอ่ะค่ะ ก็เลยว่าจะพาไปให้พี่ป๊อปชิมสักหน่อย ของพ่อก็มีนะคะ ฟางเก็บไว้ให้แล้ว” หญิงสาวตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ระวังเหอะ เดี๋ยวพี่ป๊อปเขาจะท้องเสียเอา” ผู้เป็นพ่อเอ่ยแซว ฟางทำหน้างอ

“พ่ออ่ะ ให้กำลังใจกันหน่อยไม่ได้เหรอไงคะ ฟางอุตส่าห์ลุกขึ้นมาทำแต่เช้าเลยนะ”

“อ่ะจ้า ลูกสาวพ่อน่ะเก่งที่สุดอยู่แล้ว รีบไปรีบมาก็แล้วกันนะลูก พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”

“สำคัญมากมั้ยคะ?” หญิงสาวแกล้งถามอย่างลองเชิง

“อืม จะว่าสำคัญมันก็สำคัญอยู่นะ แต่ถ้าไม่สำคัญมันก็ไม่สำคัญนั่นแหละ” ฟางทำหน้างงในคำพูดกำกวมของพ่อตัวเอง ก่อนจะรีบขอตัว เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะกินข้าวเช้าแล้วซะก่อน

“งั้น เดี๋ยวฟางมานะคะพ่อ รับรองจะรีบกลับมาคุยกับพ่อแน่นอน” หญิงสาวกระโดดหอมแก้มบิดาทั้งสองข้าง ก่อนจะเดินออกไปอย่างมีความสุข คนเป็นพ่อมองตามร่างของลูกสาวไปแล้วยิ้ม เห็นลูกมีความสุขแบบนี้เขาก็อดที่จะมีความสุขไปด้วยไม่ได้

.

.

.

.

.

“ดีค่ะป๊อป” เสียงหวานเอ่ยทักทาย ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งตื่นจากภวังค์

“พิม? มาได้ยังไงน่ะ”

“ป๊อป นี่ก็ถามแปลกนะ พิมก็ขับรถมาน่ะสิ จะให้พิมเดินมาเหรอไง” หญิงสาวทำหน้างอ ก่อนจะแหย่ “แล้วนี่จะไม่ชวนพิมเข้าไปในห้องหน่อยเหรอ ใจดำเกินไปรึเปล่า”

“เอ่อ อืม เข้ามาสิ” ชายหนุ่มเดินนำเข้าไปในห้อง พิมยิ้มก่อนจะเดินตามเข้าไป

“ห้องป๊อป ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลยนะเนี่ย” หญิงสาวพูดก่อนจะนั่งลงที่โซฟา ป๊อปปี้นั่งลงตรงข้าม มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ

“พิมมาหาป๊อป มีธุระอะไรรึเปล่า?” ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยถามออกไป ในใจอยากให้หญิงสาวมีธุระจำเป็นจริงๆถึงต้องมาหาเขา ไม่ใช่แค่อยากมาเยี่ยมเขาเฉยๆ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มอย่างขำๆ

“อะไรกันน่ะป๊อป ทีเมื่อก่อนพิมมาหาป๊อปไม่เห็นต้องมีธุระเลย”

“.........” ชายหนุ่มเงียบ เพราะไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของอีกฝ่ายคืออะไรกันแน่ เธอพูดเหมือนกับว่า เรื่องระหว่างเขาและเธอยังเป็นเหมือนก่อน ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

“ว่า แต่ช่วงนี้ป๊อปเป็นไงบ้างอ่ะ ที่มหาลัยก็ไม่ได้เจอกันเลย ได้ข่าวว่าโปรเจกต์ใหม่ทำป๊อปหัวหมุนเลยเหรอ?” หญิงสาวชวนคุยต่อ ป๊อปปี้ฝืนยิ้มก่อนจะตอบ

“ก็ ประมาณนั้นแหละ แต่โชคดีที่ได้ไอ้เขื่อนกับไอ้โมะมันช่วยด้วย ไม่งั้นก็คงแย่” พิมมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้านิ่ง ภายนอกเขาก็ยังดูเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่อะไรกันนะ อะไรกันที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่ใช่ป๊อปปี้คนเดิม

“นี่ ใช่น้องฟาง น้องสาวคนสนิทของป๊อปรึเปล่าน่ะ” พิมหยิบกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้น ป๊อปปี้เหลือบมองแล้วทำหน้านิ่ง รูปนั้นเป็นรูปคู่รูปแรกที่เขาและยัยแสบถ่ายด้วยกันหลังจากคบกัน

“ไม่ได้เจอตั้งนาน ดูน้องฟางโตขึ้นตั้งเยอะเลยนะ ป๊อปว่ามั้ย?”

“ไม่ รู้สิ ป๊อปก็เห็นฟางอยู่ทุกวัน ไม่เห็นว่าฟางจะโตขึ้นตรงไหนเลย” ชายหนุ่มพูด ใช่ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ยังไงยัยแสบของเขาก็ยังคงเป็นยัยแสบของเขาอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ

“ว่าแต่พิมเถอะ ตกลงมาหาป๊อปมีธุระอะไรเหรอ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามคำถามเดิมอีกครั้ง หญิงสาวส่ายหน้า

“พิม ก็แค่คิดถึงป๊อปน่ะ ก็เลยมาหา เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายเดือนเลยหนิ แล้วป๊อปล่ะ คิดถึงพิมบ้างรึเปล่า” หญิงสาวเอ่ยถาม ป๊อปปี้ชะงัก เหมือนไม่แน่ใจว่าจะตอบยังไงดี

“คิดถึงสิ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา” ชายหนุ่มตอบ พิมแอบหน้าเจื่อนลงไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มสู้

“นั่นสินะ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา”

“แล้ว... พิมล่ะ เป็นไงบ้าง ยังคบกับคนเดิมอยู่มั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยถามบ้างเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท

“ไม่ ล่ะ เราเลิกกันไปได้เดือนนึงแล้วล่ะ” หญิงสาวพูดยิ้มๆ ป๊อปปี้ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจที่อีกฝ่ายดูจะไม่มีร่องรอยของความเสียใจอยู่ใน ใบหน้าเลยแม้แต่น้อย

“ทำไมล่ะ?”

“เขาเจ้าชู้น่ะ นอกจากพิมแล้วเขาก็ยังมีคนอื่นไปทั่ว พิมคิดผิดจริงๆเลยที่ไปคบกับเขา”

“ไม่เป็นไรนะพิม ป๊อปว่าสักวันพิมก็คงจะพบกับคนที่รักพิมจริงๆเองนั่นแหละ อย่าพึ่งท้อนะ” ชายหนุ่มยิ้มให้

“นั่นสินะ พิมก็พึ่งรู้นี่แหละว่าไม่มีใครจะรักพิมได้มากไปกว่าป๊อปอีกแล้ว” หญิงสาวพูด ป๊อปปี้ชะงัก เริ่มจะอึดอัดใจขึ้นมาแปลกๆ

“ไม่หรอกนาพิม พิมยังไม่เจอคนใหม่ๆเลย จะรู้ได้ยังไงว่ามันจะมีรึเปล่า”

“พิม พูดจริงๆนะป๊อป ถึงพิมจะมีแฟนใหม่ แต่พิมก็รู้ตัวอยู่เสมอว่าพิมยังรักป๊อป ไม่มีวันไหนเลยที่พิมจะไม่คิดถึงป๊อป พิมถึงต้องมาหาป๊อปวันนี้ไง”

“พิม ป๊อปว่าพิมมีอะไรก็พูดมาตรงๆเลยดีกว่า อย่าอ้อมไปอ้อมมาแบบนี้เลย” ป๊อปปี้พูด พิมยิ้ม

“ยังเหมือนเดิมเลยนะป๊อป เพราะป๊อปเป็นแบบนี้ไงพิมถึงได้รักป๊อป” หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดต่อ

“ที่ พิมมาวันนี้ ก็เพราะพิมอยากจะกลับมาคบกับป๊อปเหมือนเดิม ป๊อปเป็นคนเดียวที่เข้าใจพิม แล้วก็รักพิมจริงๆ พิมไม่รู้นะว่าตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา ป๊อปจะมีใครเข้ามาบ้างรึเปล่า แต่พิมขออย่างเดียวนะป๊อป ป๊อปอย่าพึ่งปฏิเสธพิม พิมอยากให้ป๊อปกลับไปคิดดูก่อน เพราะนอกจากป๊อปพิมก็ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ พิมขอโทษนะที่ทิ้งป๊อปไป แต่เพราะตอนนั้นพิมน้อยใจป๊อปมาก พิมก็เลยเผลอพูดไปแบบนั้น ทั้งๆที่พิมเองก็ยังรักป๊อปอยู่ และพิมก็คิดว่าป๊อปก็ต้องยังรักพิมอยู่เหมือนกัน ป๊อปจะให้พิมทำยังไงก็ได้ แต่ป๊อปกลับมาคบกับพิมเหมือนเดิมนะ นะป๊อปนะ”

หญิง สาวลงทุนอ้อนวอนทั้งน้ำตา ป๊อปปี้มองหน้าอีกฝ่ายอย่างลำบากใจ อยากจะปฏิเสธแต่ก็เกรงใจ กลัวจะเป็นการทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายมากไป เพราะอย่างน้อยผู้หญิงคนนี้ก็เคยเป็นคนที่เขารัก ถึงแม้มันจะเป็นอดีตไปแล้ว แต่เขาก็ยังอยากจะเป็นเพื่อนกับเธออยู่ เขากลัวว่าถ้าพูดอะไรออกไป แม้แต่ความเป็นเพื่อนของเขาและเธอก็คงไม่มีเหลือ

“พิม คือว่า...”

“ขอ ร้องนะป๊อป อย่าพึ่งปฏิเสธพิม ถึงตอนนี้ความรู้สึกป๊อปอาจจะไม่เหมือนเดิม แต่วันนึงพิมเชื่อว่าพิมจะต้องทำให้ป๊อปกลับมารักพิมให้ได้ แต่ป๊อปอย่าปฏิเสธพิมนะ” หญิงสาวอ้อนวอน ป๊อปปี้มองแล้วถอนหายใจ นี่เขาเป็นโรคใจอ่อนให้ผู้หญิงเหรอไงเนี่ย เจอลูกอ้อนทีไรเป็นต้องใจอ่อนได้ทุกทีสิน่า

“พิม ฟังป๊อปก่อนนะ ไม่ว่าพิมจะคิดอะไรอยู่ แต่สำหรับป๊อปตอนนี้พิมคือเพื่อนที่ดีที่สุดคนนึงของป๊อปนะ”

“ไม่ เป็นไร พิมบอกแล้วไงว่าตอนนี้ถึงจะเป็นได้แค่เพื่อน แต่สักวันนึงพิมจะต้องทำให้ป๊อปกลับมารักพิมเหมือนเดิมให้ได้ ขอแค่ป๊อปไม่ปฏิเสธพิมก็พอ” พิมยิ้ม ตรงข้ามกับชายหนุ่มที่เริ่มจะหนักใจ ท่าทางที่ดูจะมั่นอกมั่นใจมากของพิมทำให้เขาหวั่นใจ แม้จะรู้ว่าความใจอ่อนของเขากำลังจะทำให้ความรักของเขาและฟางเกิดปัญหา แต่เขาก็ดันปฏิเสธไม่ออกซะได้

“ป๊อป เดี๋ยวพิมขอไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะ แล้วเดี๋ยวจะมาคุยด้วยต่อ” ชายหนุ่มพยักหน้า พิมยิ้มก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ ป๊อปปี้ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นถี่รัว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ซวยแล้ว!!!”

.

.

.

.

.

มีข่าวร้ายมาบอก!!!! คือว่าตอนนี้ไรเตอร์เปิดเทอมแล้ว ก็เลยอาจจะไม่ได้มาอัพฟิคบ่อยเท่าที่ควร ยังไงก็ต้องขอโทษรีดเดอร์ทุกคนล่วงหน้าด้วยนะคะ แต่รับรองว่าวันเสาร์อาทิตย์ไรเตอร์จะมาอัพให้แน่นอน ส่วนวันจันทร์ถึงศุกร์คงต้องแล้วแต่เวลาว่าง ยังไงก็อย่าพึ่งลืมเรื่องนี้กันนะคะ