The painful เธอกับเขา และรักของเรา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

“ใครอีกวะเนี่ย” ป๊อปปี้เด้งตัวขึ้นมาจากเตียงทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตู วันนี้มันยังวุ่นไม่พออีกเหรอไงวะ

 

“ยัยแสบ!!!” ชายหนุ่มร้อง เมื่อมองผ่านตาแมวแล้วเจอคนตัวเล็กยืนอยู่หน้าห้อง จึงรีบเปิดประตูทันที

 

“ว่าไง ทำไมกลับมาเร็วจัง เดินไปถึงบ้านรึยังเนี่ย” ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานไปเป็นทัพหน้า หญิงสาวไม่ตอบแต่เดินกระแทกไหล่เจ้าของห้องเข้าไปข้างในแทน ป๊อปปี้มองอย่างงงๆ ก่อนจะรีบเดินตามไป

 

“ฟาง เป็นอะไรรึเปล่า วันนั้นของเดือนเหรอ” ชายหนุ่มแกล้งแหย่ แต่อีกฝ่ายไม่เล่นด้วย ทำเอาชายหนุ่มถึงกับจ๋อยไปเหมือนกัน

 

“ขนมของพี่ป๊อปค่ะ” ฟางยัดกล่องขนมลงในมือชายหนุ่ม “บราวนี่จากร้านโปรดพี่ไง” ชายหนุ่มก้มลงมองกล่องขนมในมือแล้วยิ้มกว้าง

 

“โอ้โห รู้ได้ไงเนี่ยว่าพี่ชอบ แถมยังซื้อมาจากร้านโปรดพี่อีก เดี๋ยวจะกินให้หมดเลย” ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา ฟางหันหน้าหนี

 

“ไม่ใช่ฟางหรอกค่ะ พี่พิมเขาฝากมาให้พี่น่ะ” ฟางพูด ป๊อปปี้ลุกพรวดขึ้นจากโซฟา เผลอทำกล่องขนมตกพื้นทันที

 

“ฟางว่าไงนะ!”

 

“เมื่อกี้ฟางเจอพี่พิมข้างล่างน่ะค่ะ เขาก็เลยฝากขนมมาให้พี่ เพราะตอนเขามาหาพี่เมื่อเช้า เขาลืมไว้ในรถ!” หญิงสาวหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูง “ทำไมพี่ป๊อปถึงไม่บอกฟางล่ะคะ ว่าเมื่อเช้าตอนที่ฟางมา พี่พิมอยู่ในห้อง”

 

“ฟาง... ฟางฟังพี่อธิบายก่อนนะ เรื่องนั้นพี่อธิบายได้” ชายหนุ่มมีท่าทีร้อนรนขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว แต่หญิงสาวเพียงแค่ยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะพูดเสียงเรียบ

 

“กำลังฟังอยู่ค่ะ”

 

“พี่ขอโทษนะที่เมื่อเช้าพี่โกหกเราน่ะ”

 

“แล้วไงคะ?” หญิงสาวทำหน้าเฉย ป๊อปปี้ถอนหายใจ เจองานหนักอีกแน่ๆไอ้ป๊อปเอ้ย! เขารู้ว่าหญิงสาวไม่ได้เป็นคนขี้งอน แต่ถ้างอนขึ้นมาก็อย่าหวังเลยว่าจะหายงอนง่ายๆ

 

“คือ... พี่แค่ไม่อยากให้เราไม่สบายใจน่ะ พี่ก็เลยไม่ได้บอก”

 

“กลัวฟางไม่สบายใจ?” หญิงสาวชี้ที่ตัวเอง ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก

 

“ใช่ ก็เพราะพี่รู้ไงว่าถ้าพี่บอกไปแล้วฟางก็ต้องเป็นแบบนี้น่ะ”

 

“สรุปคือคนที่ผิดคือฟาง” หญิงสาวหน้าตึง เมื่อฟังดูแล้วเหมือนอีกฝ่ายกำลังต่อว่าเธอกลายๆ

 

“ไม่ใช่ๆ” ชายหนุ่มส่ายหน้า “พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น พี่หมายถึงถ้าพี่บอกฟาง ฟางก็จะคิดมาก แล้วก็งอนพี่แบบนี้ไง พี่ไม่อยากให้ฟางเป็นแบบนี้”

 

“เหรอคะ” หญิงสาวหน้าหงิก “แต่พี่ป๊อปรู้มั้ย การที่พี่ปกปิด ไม่ยอมบอกฟางตรงๆแบบนี้น่ะ มันจะยิ่งทำให้ฟางคิดมากขึ้นไปอีกเท่าตัว!”

 

“....” ชายหนุ่มเงียบ รู้ดีว่าเรื่องนี้เขาเป็นคนผิด ผิดที่ใจอ่อน ผิดที่ไม่ยอมบอกความจริงไปตามตรง แล้วก็ผิดที่ทำผิดสัญญา ยอมอยู่เงียบๆฟังยัยตัวเล็กบ่นยังจะดีกว่าเถียงแล้วเรื่องบานปลายซะอีก

 

“พี่ป๊อปเป็นคนบอกฟางเองนะคะว่าไม่ชอบคนโกหก แล้วทำไมพี่ถึงมาโกหกเองแบบนี้ล่ะ”

 

“ฟาง... พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงๆ”

 

“ฟางจะบอกให้นะคะ ฟางไม่ได้โกรธที่พี่พิมมาหาพี่ป๊อป ไม่ได้โกรธที่พี่ป๊อปให้พี่พิมเข้ามาในห้อง แต่ฟางโกรธที่พี่ป๊อปไม่ยอมบอกความจริงฟาง ถ้าพี่ป๊อปบอกฟางตรงๆว่าพี่พิมอยู่ในห้อง ฟางก็คงไม่คิดอะไร เพราะถึงพี่พิมจะเป็นแฟนเก่าพี่ แต่ฟางก็เชื่อว่าพี่กับพี่พิมยังเป็นเพื่อนกันได้ แต่พอพี่ป๊อปโกหกฟางแบบนี้ ฟางเริ่มไม่แน่ใจแล้วค่ะ” หญิงสาวพูดแล้วน้ำตารื้นขึ้นจนต้องหันหน้าหนี

 

“ฟาง...” ป๊อปปี้เดินเข้าไปกอดหญิงสาวไว้จากทางด้านหลัง ฟางเม้มปากแน่น พึ่งรู้ซึ้งถึงการโดนคนที่ตัวเองรักโกหกก็วันนี้แหละ มันทรมานหัวใจเธอที่สุด “ฟางสัญญากับพี่แล้วนะว่าฟางจะเชื่อใจพี่น่ะ อย่าลืมสัญญาสิครับ”

 

“แต่พี่ป๊อปก็สัญญาว่าจะไม่โกหกฟางเหมือนกันหนิ พี่ป๊อปยังผิดสัญญาได้เลย” หญิงสาวท้วง ชายหนุ่มหมุนตัวหญิงสาวให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา ก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

 

“พี่ขอโทษนะที่วันนี้พี่โกหกฟางเรื่องพิม แต่พี่ยังยืนยันคำเดิม ว่าคนที่พี่รักคือฟาง พี่ไม่ได้โกหกนะ”

 

“จริงๆนะคะ พี่ป๊อปจะไม่ทิ้งฟางจริงๆนะ” หญิงสาวโผเข้ากอดชายหนุ่มแน่น ป๊อปปี้ยิ้ม ก่อนจะกอดตอบหญิงสาวเช่นกัน

 

“จริงสิ พี่จะโกหกเราทำไมล่ะ” ชายหนุ่มลูบผมนุ่มของอีกฝ่ายเบาๆ อย่างเอ็นดู ฟางผละตัวออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม เห็นอีกฝ่ายส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เธอ

 

“เลิกคิดมากได้แล้วนะ ร้องไห้บ่อยๆเดี๋ยวไม่สวยนะครับคนขี้แย” ป๊อปปี้พูด พร้อมกับเอื้อมมือมาปาดคราบน้ำตาบนแก้มของคนตัวเล็กให้ ฟางยิ้มเขินเมื่อรู้ว่าตนเองเผลอร้องไห้ออกมาให้อีกฝ่ายเห็นอีกแล้ว

 

“พี่ป๊อปก็อย่าทำให้ฟางคิดมากสิ” ฟางหน้างอ “สัญญานะว่าจะไม่ปิดบังกันอีกน่ะ” หญิงสาวพูดพลางชูนิ้วก้อยขึ้นมา ชายหนุ่มมองอย่างขำๆ ก่อนจะยกมือเกี่ยวก้อยกับหญิงสาว

 

“สัญญาครับ” หญิงสาวยิ้มกว้าง ก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์

 

“ว่าแต่ว่า วันนี้พี่พิมมาหาพี่ป๊อปเรื่องอะไรคะ?”

 

“ไหนว่าจะไม่คิดมากแล้วไง” ชายหนุ่มเอ่ยท้วง ฟางหัวเราะ

 

“ก็ไม่ได้คิดมากไงคะ ฟางก็แค่อยากรู้ เห็นพี่พิมเขาหายไปตั้งหลายเดือนหนิ อยู่ๆก็โผล่มา”

 

“ก็... ไม่มีอะไรหนิ พิมเขาก็แค่แวะมาเยี่ยมพี่เฉยๆ” ชายหนุ่มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

 

“จริงเหรอคะ พี่พิมเขาไม่ได้บอกอะไรพี่เลยเหรอ” ฟางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยเชื่อถือนัก

 

“อ๋อ บอกสิ เขาบอกว่าเขาคิดถึงพี่อ่ะ” ชายหนุ่มตอบหน้าตาย ฟางมองอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะซัดเข้าให้ที่แขนของชายหนุ่มทันที

 

“อ้าว! ตีพี่ทำไมอ่ะ พี่ก็บอกความจริงแล้วไง” ชายหนุ่มโวย ฟางหน้าหงิก

 

“พี่ป๊อปอ่ะ จริงจังหน่อยสิ ไม่งั้นฟางจะงอนจริงๆแล้วนะ”

 

“โอเคๆ” ชายหนุ่มยกมือยอมแพ้ ก่อนจะเปิดปากเล่าทุกอย่างให้หญิงสาวฟัง ฟางฟังอย่างตั้งใจ แล้วก็นิ่งไปเมื่อฟังจบ

 

“ฟาง เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงเงียบไปล่ะ” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นว่าอยู่ดีๆอีกฝ่ายก็ยืนเหม่อใจลอยไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้

 

“ปะ เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ ป๊อปปี้ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นคิดอะไรอยู่

 

“ไม่เอานายัยแสบ พี่บอกแล้วไงว่าอย่าคิดมาก นี่เราขัดคำสั่งพี่อีกแล้วนะ”

 

“ใครบอกว่าฟางคิดมากล่ะคะ ฟางไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย” หญิงสาวแย้ง ชายหนุ่มส่ายหน้า

 

“ไม่คิดได้ไง ดูซิเนี่ยคิ้วจะผูกโบว์ได้อยู่แล้ว” ชายหนุ่มว่า ฟางทำหน้ายู่ ทำไมเขาถึงชอบรู้ทันความคิดเธอตลอดเลยนะ

 

“ฟังนะ” ชายหนุ่มจับไหล่หญิงสาวไว้ทั้งสองข้าง ฟางเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงตรงหน้าแล้วนิ่ง “ตอนนี้ฟางเป็นแฟนพี่ เป็นคนที่พี่รักที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้ฟางจำไว้นะ ว่าพี่ไม่มีทางรักใครมากกว่าฟาง ฟางจะเป็นคนสุดท้ายที่พี่จะรัก”

 

“แต่ว่า.... พี่พิม..” หญิงสาวทำท่าจะแย้งต่อ แต่ชายหนุ่มรู้ทันจึงชิงพูดขึ้นก่อน

 

“พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเรื่องเรากับพิม แต่ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงพี่ก็ต้องหาทางบอกเรื่องนี้กับพิมแน่ แต่พี่ขอเวลาอีกหน่อย พี่ไม่อยากทำร้ายน้ำใจเขา”

 

“เรื่องนั้นฟางเข้าใจค่ะ พี่พิมน่าสงสารจะตาย ตอนเป็นแฟนกับพี่ป๊อป พี่ป๊อปก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ พอมีแฟนใหม่ก็ดันโดนแฟนใหม่นอกใจอีก”

 

“อ้าว! นี่ตกลงเราว่าพี่เป็นแฟนที่ไม่ดีเหรอไง” ชายหนุ่มโวย เมื่ออยู่ดีๆก็โดนหญิงสาวว่าเข้าให้ แต่ฟางไม่ได้สนใจ

 

“เรื่องที่ฟางกลัวน่ะไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกค่ะ แต่ว่า...”

 

“ไม่เอาแล้ว เลิกพูดเรื่องนี้กันเหอะ” ชายหนุ่มรีบตัดบทไม่รอให้คนตัวเล็กพูดจบ เพราะกลัวเธอจะคิดมากไปกว่านี้ ก่อนจะเดินจูงมือหญิงสาวมาที่โต๊ะอาหาร “เราทำข้าวผัดมาให้พี่ไม่ใช่เหรอ พี่ยังไม่ได้กินเลยอ่ะ เอาไปใส่จานให้หน่อย”

 

“อ้าว! ก็ไหนบอกว่าพี่ป๊อปจะทำเองไง จะได้ไม่รบกวนฟาง” หญิงสาวท้วง

 

“ก็ตอนนี้พี่อยากรบกวนนี่นา เดี๋ยวพี่นั่งรอตรงนี้นะ” ชายหนุ่มพูดก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ทันที ฟางส่ายหน้าก่อนจะหยิบกล่องข้าวผัดแล้วเดินเข้าครัวไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับจานข้าวผัดในมือ

 

“นี่ๆ ถ้าพี่กินแล้วท้องเสียเราต้องรับผิดชอบนะ” ป๊อปปี้พูดขึ้นทันทีที่อีกฝ่ายเลื่อนจานข้าวผัดมาตรงหน้าเขา ดวงตาคู่สวยมีแววขัดเคืองเล็กน้อยก่อนจะดึงจานกลับทันที

 

“งั้นก็ไม่ต้องกินค่ะ”

 

“ล้อเล่นๆ” ชายหนุ่มรีบดึงจานกลับ ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก “ช่วงนี้งอนบ่อยไปแล้วนะเราน่ะ”

 

“ก็ใครใช้ให้พี่ป๊อปมาแกล้งฟางก่อนล่ะ” หญิงสาวย้อนก่อนจะนั่งลงตรงข้ามมองชายหนุ่มกินข้าว

 

“ก็ใครใช้ให้เราทำตัวน่าแกล้งล่ะ” ชายหนุ่มตอบกลับ ฟางอ้าปากค้างเถียงไม่ออก

 

“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวฟางจะแกล้งพี่ป๊อปบ้างคอยดู”

 

“เอาสิ ถ้าคิดว่าเราทำได้อ่ะนะ” ชายหนุ่มยิ้ม ฟางมองอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะแกล้งดึงจานข้าวออกห่าง

 

“เอามานี่เลยค่ะ ไม่ต้องกินแล้ว ไปกินบราวนี่ของโปรดพี่เลยไป”

 

“ไม่เอาอ่ะ ข้าวผัดฟางอร่อยกว่าเยอะ”

 

“ไม่รู้ล่ะ ฟางไม่ให้พี่กินแล้ว” หญิงสาวรีบดึงจานข้าวหนีเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะแย่งไปจากมือของเธอ

 

“อะไรอ่ะฟาง ไหนว่าทำมาให้พี่ไง”

 

“ตอนนั้นน่ะใช่ค่ะ แต่ตอนนี้จะไม่ให้กินแล้วมีอะไรมั้ย”

 

“มี! เอากลับมาให้พี่เดี๋ยวนี้เลยนะฟาง” ชายหนุ่มลุกขึ้นไล่จับหญิงสาวทันที ฟางหันมาแลบลิ้นใส่ก่อนจะวิ่งหนีไปรอบห้องๆทั้งๆที่ยังถือจานข้าวผัดไว้ในมือ ป๊อปปี้รีบวิ่งตาม ก่อนจะคว้าตัวอีกฝ่ายไว้ได้ในที่สุด

 

“พี่ป๊อป ปล่อยฟางเลยนะ ปล่อย” หญิงสาวดิ้นเพราะโดนอีกฝ่ายกอดไว้จากด้านหลัง

 

“อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวจานข้าวก็หล่นหรอก”

 

“พี่ป๊อปก็ปล่อยฟางก่อนสิ”

 

“ไม่ปล่อย”

 

“พี่ป๊อป!!!”

 

“คร๊าบบบบบบผม” คนตัวโตขานรับเสียงใส

 

“จะปล่อยไม่ปล่อย”

 

“ไม่ปล่อย”

 

“แน่ใจนะคะ?” หญิงสาวถามย้ำ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ

 

“ชัวร์”

 

“นี่แน่ะ” หญิงสาวเหยียบเท้าของร่างสูงทันที ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งโหยง ปล่อยมือจากหญิงสาวแล้วหันมาจับเท้าของตัวเองแทน

 

“ยัยแสบ! ทำอะไรน่ะ พี่เจ็บนะ” ชายหนุ่มหน้าตาเหยเกด้วยความเจ็บ ฟางแลบลิ้นใส่

 

“สมน้ำหน้าค่ะ ก็ฟางบอกแล้วนี่นาว่าให้ปล่อย” หญิงสาวพูด ป๊อปปี้หน้าหงิก ก่อนจะเดินหนีไปนั่งที่โซฟา ฟางมองตามอย่างขำๆก่อนจะเดินตามไป

 

“เจ็บมากรึเปล่าคะ” หญิงสาวนั่งลงตรงข้ามคนขี้งอนก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ป๊อปปี้เหลือบมามองหน้าคนตัวเล็กก่อนจะเมินหน้าหนีไปอีกทาง

 

“เจ็บมากกกกกกกกกก” หญิงสาวส่ายหน้าก่อนจะก้มลงมองนาฬิกาที่มือตัวเองแล้วตาโต นี่เธอมาอยู่ที่นี่เกือบสองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย

 

“พี่ป๊อปคะ ฟางต้องกลับแล้วอ่ะ พ่อมีธุระจะคุยกับฟาง” หญิงสาวหันไปบอกร่างสูงที่ยังนั่งงอนอยู่ ชายหนุ่มหันมามองก่อนจะขมวดคิ้วอย่างสงสัย ลืมความงอนไปชั่วขณะ

 

“ธุระ? ธุระอะไรเหรอฟาง”

 

“ไม่รู้สิคะ พ่อไม่ได้บอกไว้ ฟางขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่โดนอีกฝ่ายจับข้อมือไว้ ฟางหันมามองหน้าชายหนุ่มอย่างงงๆ

 

“อย่าลืมนะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปรับไปกินไอติมกัน” ฟางยิ้มอย่างขำๆก่อนจะตอบ

 

“ไม่ลืมหรอกค่ะ เพราะพี่ป๊อปเลี้ยง”

 

“ไปนะคะ” หญิงสาวส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป ร่างสูงถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก อยู่ๆรถไฟก็มาชนกันโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้เล่นเอาเขาถึงกับหายใจไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว โชคดีอยู่ที่ฟางเป็นคนมีเหตุผล และยอมฟังเขาอธิบาย แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฟางจะอดทนได้นานแค่ไหน

 

“เอาไงดีวะ” ชายหนุ่มมองกล่องขนมที่พึ่งหยิบมาจากพื้นแล้วนิ่ง ก่อนจะเดินตรงไปที่ถังขยะ แต่แล้วก็เดินกลับมาที่โต๊ะอีกจนได้ เขาวางมันไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปหยิบจานข้าวผัดของฟางมากินต่อ

 

“ขนมมันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย จะทิ้งทำไม”

.

.

.

.

.

ขอโทษน้าที่เมื่อวานไม่ได้มาอัพอ่ะ พอดีบ้านไรเตอร์ไฟดับ พอไฟมาปุ๊ปไรเตอร์ก็รีบมาอัพให้เลยน้า

เดี๋ยววันนี้จะลงให้สองตอนเลย รวมกับของเมื่อวานด้วย แต่ต้องเม้นท์ย้อนให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ