The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

“ยังไม่กลับอีกแล้วสินะ” ฟางพูดอย่างเศร้าๆเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องของชายหนุ่มแล้วพบแต่ความมืดมิด กี่วันมาแล้วนะที่เธอและเขาไม่ได้เจอกัน หญิงสาวจัดการวางข้าวของทุกอย่างลงบนโซฟา ก่อนจะเข้าไปทำความสะอาดห้องให้ชายหนุ่ม แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาจากในครัว หญิงสาวรีบเดินไปดูทัน ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจปนแปลกใจ
 
“โอ้ยๆๆๆๆ ร้อนนนน” ป๊อปปี้ร้องพร้อมกับเอามือมาจับหูไว้แน่น เพราะดันหยิบคัพเค้กออกมาจากไม่โครเวฟโดยที่ไม่ได้ใส่ถุงมือ ฟางหัวเราะอย่างขำๆ
 
“รู้ว่าร้อนทำไมไม่ใส่ถุงมือล่ะคะ” ฟางพูด ป๊อปปี้ชะงักหันมามองต้นเสียงทันที
 
“ฟาง....”
 
“ทำไมวันนี้กลับเร็วนักล่ะคะ ไม่อยู่ทำโปรเจกต์งานแล้วเหรอ” ฟางเอ่ยถาม น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาคลอเบ้ากับเหตุผลที่เขาใช้อ้างกับเธออยู่บ่อยๆ
 
“อืม โปรเจกต์มันเสร็จแล้วล่ะ” ป๊อปปี้ตอบ ก่อนจะหันไปง่วนกับคัพเค้กที่อยู่ในไมโครเวฟต่อ
 
“ฟางมาช่วยพี่หน่อยสิ พี่ไม่ถนัดไอ้เรื่องขนมพวกนี้เลยอ่ะ” ชายหนุ่มหันมาขอความช่วยเหลือด้วยใบหน้าอ้อนๆ ฟางส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้าไปช่วย ความเป็นจริงพี่ชายของเธอคนนี้ถนัดกับเรื่องทำอาหารจะตาย แต่เรื่องทำขนมกลับไม่เอาไหน ตรงข้ามกับเธอที่ไม่ว่าจะเป็นขนมอะไรก็ทำได้หมด ยกเว้นพวกอาหาร
 
“รู้ว่าไม่ถนัดก็ยังจะทำอีกนี่คะ” ฟางว่า
 
“ช่วยไม่ได้ ก็คนมันอยากกินนี่นา แต่ไม่มีใครทำให้” ป๊อปปี้ว่าเป็นเชิงงอนเล็กๆ เพราะถ้าเขาอยากกินขนมอะไรก็ต้องวิ่งไปบอกให้ฟางทำให้ตลอดจนติดเป็นนิสัย
 
“ช่วยไม่ได้ ก็ก็ไม่รู้ใครอยากหลบหน้าฟางเองนี่นา” ฟางพูดบ้าง ป๊อปปี้หัวเราะ
 
“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะหลบหน้าฟางสักหน่อย”
 
“อ้อเหรอคะ ไม่ได้ตั้งใจจะหลบหน้า แต่ฟางโทรไปก็ไม่รับเนี่ยนะคะ”
 
“โทรหาพี่บ่อยขนาดนั้น... คิดถึงพี่ใช่มั้ยล่ะ” ป๊อปปี้แกล้วแซว แต่ฟางหน้าแดงขึ้นมาทันที
 
“บ้าเหรอ ใครจะไปคิดถึงพี่ป๊อปกัน”
 
“อ้าว! คิดถึงพี่นี่ต้องบ้าด้วยเหรอไง” ป๊อปปี้ว่า
 
“แหงล่ะสิคะ คนบ้าเท่านั้นแหละที่จะคิดถึงพี่ป๊อปน่ะ” ฟางพูด
 
“งั้นเราก็เป็นคนบ้าด้วยน่ะสิ เพราะเราก็เป็นหนึ่งในคนที่คิดถึงพี่เหมือนกัน” ชายหนุ่มพูด ฟางชะงักมือที่กำลังแต่งหน้าคัพเค้กอยู่ทันที
 
“หยุดพูดไปเลยนะพี่ป๊อป ถ้าพี่ไม่หยุดฟางไม่ช่วยแต่งหน้าคัพเค้กจริงๆด้วย” หญิงสาวแกล้งขู่ ป๊อปปี้ยักไหล่
 
“นี่แหละน่าผู้หญิง พอเขาพูดความจริงก็ดันเขิน”
 
“พี่ป๊อป!!!” ฟางหันมาทำเสียงเขียวใส่
 
“โอเคครับโอเค ไม่พูดแล้วครับ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากเป็นเชิงสงบศึกแต่โดยดี เขายังไม่อยากทำให้บรรยากาศมันกร่อยตั้งแต่ตอนนี้หรอกนา
 
ทั้งสองช่วยกันแต่งหน้าคัพเค้กจนเสร็จทุกอัน ก่อนจะยกมากินด้วยกันที่โซฟา
 
“ลองชิมดูหน่อยสิฟาง ฝีมือพี่พัฒนาขึ้นมั้ย” ป๊อปปี้พูด ฟางมองคัพเค้กในถาดแล้วมองอย่างไม่ไว้ใจ
 
“แน่ใจนะพี่ป๊อป ว่าคัพเค้กของพิ่กินได้จริงๆน่ะ” ฟางแกล้งพูด ป๊อปปี้ทำหน้างอ
 
“อะไรกันยัยแสบ นี่เราไม่เชื่อถือฝีมือพี่แล้วเหรอไง”
 
“เชื่อสิคะ แต่ถ้าเป็นขนมแบบนี้... ฟางไม่มั่นใจเท่าไหร่” หญิงสาวพูด ป๊อปปี้ยิ่งหน้างอเข้าไปใหญ่ จนฟางต้องหัวเราะออกมาอย่างขำๆ
 
“ฟางล้อเล่นค่ะ ล้อเล่น แต่ว่า...” อยู่ๆหญิงสาวก็ชะงักไป จนป๊อปปี้ต้องหันมามองอย่างสงสัย
 
“เป็นอะไรรึเปล่าฟาง ทำไมอยู่ๆถึงเงียบไปล่ะ”
 
“พี่ป๊อป... หายโกรธฟางแล้วเหรอคะ” หญิงสาวก้มหน้างุด พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
 
“ทำไมฟางถึงคิดว่าพี่โกรธฟางล่ะ”
 
“ก็พี่ป๊อปหลบหน้าฟาง ฟางโทรไปพี่ป๊อปก็ไม่รับ แถมฟางมาหาที่ห้องก็ไม่เจออีก ไม่ให้ฟางคิดว่าพี่โกรธฟางแล้วจะให้ฟางคิดว่ายังไงล่ะคะ  ถ้าพี่ป๊อปโกรธฟางเรื่องที่ฟางไม่ยอมกลับกับพี่ป๊อปวันนั้น ฟางขอโทษนะคะ ฟางขอโทษ”
 
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวยัยแสบ จะร้องไห้ทำไมเนี่ย อย่าร้อง” ชายหนุ่มร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นน้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยของอีกฝ่าย
 
“พี่ป๊อปบอกฟางมาก่อนสิว่าพี่ป๊อปไม่โกรธฟางแล้ว” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพูดทั้งน้ำตา ป๊อปปี้ชะงัก ฟางเห็นดังนั้นก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก
 
“โอเคๆ พี่ไม่โกรธฟางแล้ว ไม่โกรธแล้วก็ได้ แต่อย่าร้องนะ”
 
“จริงเหรอคะ” หญิงสาวพูดอย่างดีใจ ปาดน้ำตาออกจากแก้มทันที “ขอบคุณนะคะพี่ป๊อปที่หายโกรธฟาง”
 
“เฮ้ย! ทำไมหยุดง่ายจังอ่ะ เมื่อกี้ยังร้องไห้น้ำตาจะท่วมโลกอยู่เลย” ชายหนุ่มพูดอย่างงงๆ เริ่มตามอามรมณ์ผู้หญิงคนนี้ไม่ทันซะแล้วสิ
 
“อ้าว! ก็พี่ป๊อปหายโกรธฟางแล้วนี่นา จะร้องต่อทำไมล่ะคะ เดี๋ยวตาบวมแล้วไม่สวย” ฟางพูด ชายหนุ่มยื่นมือมายีผมหญิงสาวเล่นอย่างหมั่นไส้ แสบนักนะยัยตัวแสบ
 
“พี่ป๊อปอ่ะ แกล้งฟางอีกแล้วนะ” ฟางพูดพร้อมกับทำหน้ายู่ ชายหนุ่มมองอย่างเอ็นดู
 
“ความจริง... พี่ไม่ได้โกรธเราเรื่องนั้นหรอก” ฟางหันมามองทันที
 
“อ้าว! แล้วพี่ป๊อปโกรธฟางเรื่องอะไรอ่ะคะ อย่าบอกนะว่าแกล้งฟางเล่นอีกอ่ะ ไม่งั้นฟางโกรธจริงๆด้วย”
 
“เปล่านะ พี่ไม่ได้แกล้ง พี่โกรธจริงๆ พี่โกรธ... ที่วันนั้นเราโกหกพี่ต่างหาก” ชายหนุ่มพูด
 
“โกหก? ฟางไปโกหกอะไรพี่ป๊อปคะ”
 
“แน่ใจ? ว่าจะไม่สารภาพกับพี่จริง” ชายหนุ่มจ้องอย่างจับผิด ฟางส่ายหน้า
 
“ไม่มีค่ะ ฟางไม่ได้โกหกพี่ป๊อปสักหน่อย” หญิงสาวปฏิเสธ รู้สึกร้อนตัวขึ้นมาทันทีที่โดนจ้องอย่างจับผิด ชายหนุ่มถอนหายใจในความปากแข็งของอีกฝ่ายก่อนจะพูดต่อ
 
“วันนั้นคุณลุงบอกรึเปล่าว่าพี่ไปหาเราที่บ้าน”
 
“บอกค่ะ” ฟางพยักหน้า “ฟางก็เลยมาหาพี่ป๊อปที่ห้องไง แต่พี่ป๊อปไม่ยอมคุยกับฟาง”
 
“แล้ววันนั้นเราอยู่ที่ไหนล่ะ ตอนพี่โทรไปก็บอกว่าอยู่ที่บ้าน แต่พอตอนที่พี่ไปที่บ้านเราก็ไม่อยู่” ป๊อปปี้พูด ฟางก้มหน้าเม้มปากแน่น ซวยแล้วไงยัยฟาง
 
“คือว่าฟาง...”
 
“รู้มั้ย.. วันนั้นพอพี่ไม่เจอฟางพี่ไปที่ไหน?” ชายหนุ่มพูดต่อ “พี่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ก็เลยว่าจะออกไปขับรถเล่นซะหน่อย แล้วก็ไปหยุดพักที่...ลานริมแม่น้ำ”
 
“ลานริมแม่น้ำ!!!” ฟางเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ ป๊อปปี้เลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม
 
“มีอะไรเหรอ ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ”
 
“ปะ เปล่าค่ะ” หญิงสาวตอบ ลานริมแม่น้ำเหรอ? จะเป็นที่เดียวกันรึเปล่านะ
 
“พี่จอดรถอยู่ที่นั่นพักใหญ่ แล้วก็เห็นเพื่อนของเราที่ชื่อ...พิชชี่ มากับผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าคล้ายฟางมาก”
 
“....” หญิงสาวเงียบ ความซวยมาเยือนแน่ยัยฟาง พี่ป๊อปไปที่เดียวกับเธอจริงๆด้วย
 
“แต่พี่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ ก็เลยโทรไปถามฟางดู แล้วฟางก็บอกพี่ว่า... ฟางอยู่ที่บ้าน อยู่กับพ่อแค่สองคน”
 
“เอ่อ พี่ป๊อปคะ...”
 
“พี่ก็เลยคิดว่า บางทีพี่อาจจะตาฝาดไปเองก็ได้ล่ะมั้ง ฟางไม่เคยโกหกพี่อยู่แล้วนี่นา...ใช่มั้ย?” ประโยคท้ายหันมาจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง ฟางหน้าร้อนวูบ
 
“พี่ป๊อป... ฟังฟางอธิบายก่อนนะ ฟางอธิบายได้นะคะ” หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธขึ้นมาอีก
 
“ว่ามาสิ พี่กำลังฟังอยู่” ชายหนุ่มพูดเสียงนิ่ง หญิงสาวยิ่งใจเสีย
 
“คือ... ฟางขอโทษค่ะ ฟางขอโทษที่โกหกพี่ ผู้หญิงคนนั้นที่พี่เห็น คนที่อยู่กับพิชชี่คือฟางเองค่ะ” หญิงสาวก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ ก็ไม่เคยเห็นพี่ป๊อปโกรธนี่นา แล้วก็ไม่เคยคิดอยากจะเห็นด้วย
 
“แล้วไงต่อ?”
 
“คือพิชเขามีเรื่องจะปรึกษาฟางน่ะค่ะ ฟางก็เลยไปกับเขา”
 
“ปรึกษาเรื่องอะไร?” ป๊อปปี้ถามต่อ เห็นยัยแสบหงอแบบนี้แล้วนึกอยากจะแกล้งขึ้นมาตงิดๆ ดีเลย จะได้แก้แค้นที่ทำให้เขาหงุดหงิดไปตั้งหลายวัน
 
“เอ่อ... ก็....” หญิงสาวชะงัก บอกว่าไงดีล่ะ พวกว่าพิชชี่มาสารภาพรักเธองั้นเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นมีหวังพี่ป๊อปต้องโวยวายลั่นห้องแหงเลย “พิชชี่เขาแอบรักผู้หญิงคนนึงอยู่น่ะค่ะ ก็เลยมาปรึกษาฟางว่าควรจะทำไงดี”
 
“อ้อเหรอ แล้วเราบอกเขาไปว่าไงล่ะ แม่นักปรึกษาดีเด่น” ป๊อปปี้ถามต่ออย่างหมั่นไส้ ขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมพูดความจริงอีกนะยัยแสบ
 
“ฟางก็... บอกเขาไปว่า เราควรจะบอกเขาไปตรงๆ จะได้รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเรา”
 
“แล้วไงต่อ เพื่อนเราเขาได้บอกรักผู้หญิงคนนั้นมั้ย?”
 
“บอกค่ะ” หญิงสาวพยักหน้า
 
“รู้ได้ไง เราไปฟังเขายืนบอกรักกันด้วยเหรอไง” ชายหนุ่มถามอย่างจับผิด ฟางสะดุ้ง
 
“เปล่าค่ะ ก็...”
 
“ก็อะไร?” ชายหนุ่มรุกต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มจนมุม
 
“ก็... พิชเขาบอกรักฟาง” หญิงสาวพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะหลับตาปี๋ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโมโหจนอาละวาดขึ้นมา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้ยินเสียงอะไร หญิงสาวจึงค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แล้วก็เบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นหน้าของชายหนุ่มลอยอยู่ใกล้ๆ
 
“พี่ป๊อป!!!”
 
“เป็นอะไรน่ะเรา อยู่ๆก็หลับตาปี๋เชียว อะไรเข้าตาเหรอไง” ชายหนุ่มแกล้งถาม แม้ในใจจะรู้อยู่แล้วก็ตาม
 
“ปะ เปล่าค่ะ” หญิงสาวตอบ ป๊อปปี้อมยิ้มก่อนจะกลับไปนั่งตามเดิม
 
“พี่ป๊อปยิ้มอะไรน่ะ มีอะไรน่าขำมากนักเหรอไง” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างงอนๆเมื่อเห็นชายหนุ่มยังนั่งยิ้มไม่หยุด
 
“เปล๊า”
 
“พี่ป๊อป! ไม่ต้องมาโกหกเลยนะ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยว่าพี่ขำเรื่องอะไร ไม่งั้นฟางโกรธจริงๆด้วย” หญิงสาวพูด
 
“ก็เปล่าสักหน่อย แล้วเราบอกไอ้หน้าอ่อนนั่นไปว่าไงล่ะ” ชายหนุ่มแกล้งถามต่อ
 
“เขาชื่อพิชชี่ค่ะ” หญิงสาวแก้ให้อย่างหงุดหงิด ป๊อปปี้ยิ่งขำ
 
“อืม พิชชี่นั่นแหละ ฟางบอกเขาไปว่าไง”
 
“ก็บอกว่าฟางไม่ได้รักเขา ฟางรัก....” หญิงสาวทำท่าจะพูดว่าเธอรักใคร แต่แล้วชะงักกึก เกือบไปแล้วมั้ยยัยฟาง
 
“หืม รัก?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย หญิงสาวรีบหาข้อแก้ตัวเป็นพัลวัน
 
“รัก...ก็.. ฟางบอกพิชชี่ไปว่าฟางรักเขาแบบเพื่อนไงคะ” หญิงสาวพูดแล้วแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่สามารถแก้ตัวไปได้อย่างหวุดหวิด
 
“แล้วไป อย่าให้รู้นะว่าเราแอบมีแฟน ไม่งั้นล่ะก็...”
 
“ไม่งั้นอะไรคะ พี่ป๊อปจะไปฟ้องพ่อฟางเหรอไง”
 
“ก็ใช่น่ะสิ เป็นเด็กเป็นเล็ก ริอาจจะมีแฟนเหรอไง”
 
“ไม่ต้องมาพูดเลยค่ะ พี่ป๊อปน่ะแก่กว่าฟางแค่สองปีเอง ยังมีได้เลย แล้วทำไมฟางจะมีไม่ได้” ฟางลอยหน้าลอยตาพูด ชายหนุ่มเอื้อมมือมาบีบจมูกหญิงสาวอย่างหมั่นไส้
 
“จะมีก็มีไปสิ แต่ต้องพามาให้พี่สแกนก่อนว่าผ่านมั้ย โอเค๊”
 
“ไม่โอเคค่ะ!” ฟางพูด “ขืนพามาให้พี่ป๊อปสแกนนะ ชาตินี้ทั้งชาติฟางก็ไม่มีวันหาแฟนได้หรอก เพราะพี่ป๊อปน่ะ...”
 
“ทำไม? พี่ทำไม” ป๊อปปี้หันมาจ้องหน้าคนตัวเล็กอย่างเอาเรื่อง ฟางหัวเราะคิก
 
“ก็พี่ป๊อปน่ะจู้จี้ จุกจิก เรื่องมากยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก ต่อให้ผู้ชายคนนั้นเพอร์เฟกต์เลิศเลอขนาดไหนนะ พี่ป๊อปก็ยังหาข้อติมาติเขาได้อยู่ดีนั่นแหละ เพราะฉะนั้นฟางไม่มีทางพาผู้ชายคนไหนมาให้พี่ป๊อปสแกนเด็ดขาด!!” ฟางร่ายยาว ชายหนุ่มถึงกับเหวอ
 
“ว่าไงนะ!!!”
 
“อ้อ! แล้วอีกอย่างนะคะ พี่ป๊อปก็ไม่ใช่พ่อของฟางสักหน่อย ถึงหน้าตาจะให้ก็เถอะ” หญิงสาวพูดก่อนจะหัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างขำสุดกู่
 
“ยัยฟาง!!!” ชายหนุ่มเรียกชื่อคนตัวเล็กเสียงเขียว “นี่เราว่าพี่หน้าแก่งั้นเหรอ”
 
“อุ้ย! ฟางไม่ได้พูดนะคะ พี่ป๊อปพูดเองนะ” ^O^
 
“หนอย! ยัยแสบ!!!” ชายหนุ่มตั้งท่าจะเอาเรื่อง แต่โดนหญิงสาวส่งหน้าอ้อนๆมาขัดตาทัพซะก่อน
 
“โอ๋ๆ พี่ป๊อปอย่าโมโหเลยนะ รู้รึเปล่าฟางเคยเรียนมา เขาบอกว่าคนที่โมโหบ่อยๆจะทำให้หน้าแก่เร็วนะคะ” หญิงสาวพูดพลางหัวเราะ ป๊อปปี้ขมวดคิ้ว
 
“นี่! เราว่าพี่อีกแล้วนะ พี่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อย” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ชายหนุ่มก็ไม่วายอดที่จะเหลือบไปมองกระจกขนาดครึ่งตัวที่วางอยู่ใกล้ๆไม่ได้ นี่หน้าเราแก่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ
 
“แหมพี่ป๊อปก็ ฟางล้อเล่นนิดเดียวเอง ซีเรียสไปรึเปล่าเนี่ย” ฟางเย้าเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มลงมือสำรวจหน้าตาของตัวเองผ่านทางกระจก ชายหนุ่มหันขวับมามอง
 
“เพราะใครล่ะ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าทำไมถึงต้องโกหกพี่ด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยถามน้ำเสียงจริงจัง นี่คือคำถามที่เขาอยากรู้จริงๆ เพราะนั่งคิดมาตั้งนานแต่ก็คิดไม่ออก ผู้ชายคนนั้นมีอะไรดีถึงขนาดทำให้ฟางต้องโกหกเขาด้วย
 
“ฟางก็ไม่ได้ตั้งใจจะโกหกพี่ป๊อปสักหน่อย แค่บอกความจริงไม่หมดแค่นั้นเอง” หญิงสาวแย้ง
 
“นั่นแหละ อยากรู้ว่าทำไมถึงต้องทำแบบนั้น”
 
“พี่ป๊อปอยากฟังแบบจริงจังหรือว่าแบบรักษาน้ำใจดีล่ะคะ” หญิงสาวยังถามต่อ จนป๊อปปี้เริ่มหน้าหงิกขึ้นมาอีกรอบ
 
“ก็แบบจริงจังสิ บอกมาเร็วๆ”
 
“ก็พี่ป๊อปน่ะใจร้อนจะตาย ถ้าเกิดฟางบอกไปว่าอยู่กับพิชชี่แค่สองคน แถมยังไม่อยู่ที่บ้านอีก พนันกันมั้ยล่ะว่าพี่ป๊อปจะไม่ขี่จรวดมาหาฟางน่ะ” หญิงสาวพูด
 
“เอาสิ เพราะพี่ไม่ขี่จรวดมาหรอก พี่จะขี่รถมาต่างหาก” ป๊อปปี้พูด ฟางซัดเผี้ยะเข้าให้ทีแขนของชายหนุ่มทันที
 
“พี่ป๊อป! จะนอกเรื่องทำไมเนี่ย เดี๋ยวฟางก็ไม่บอกซะเลย”
 
“ล้อเล่นๆ แล้วไงต่อ” ชายหนุ่มรีบตีหน้าขรึม
 
“ฟางก็แค่ไม่อยากให้พี่กับพิชชี่มีเรื่องกัน แค่เจอหน้ากันครั้งแรกพี่ป๊อปกับเพื่อนฟางก็ดูจะไม่ค่อยถูกโฉลกกันเท่าไหร่เลย ขืนให้มาเจอหน้ากันนะ มีหวัง...” หญิงสาวพูดค้างแล้วทำท่าเชือดคอตัวเอง ป๊อปปี้มองแล้วแอบเคือง นี่ตกลงคือเป็นห่วงไอ้หน้าอ่อนนั่นใช่มั้ยเนี่ย
 
“พอเลย ว่าแต่พี่ใจร้อน ตัวเราเองน่ะก็ใจร้อนไม่แพ้พี่หรอก”
 
“เอานา ยังไงฟางก็มีเหตุผลกว่าพี่ป๊อปก็แล้วกัน” ฟางพูด
 
“นี่เราจะบอกว่าพี่เป็นคนไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ” ป๊อปปี้พูดอย่างเริ่มเคืองขึ้นมาอีกรอบ
 
“ก็มันใช่จริงๆนี่นา นี่พี่ป๊อป ฟางถามหน่อยเหอะ ช่วงนี้ประจำเดือนพี่มาไม่ปกติเหรอไง ทำไมขี้น้อยใจจัง เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นงี้เลย ฟางจะไปไหนไปกับใครกลับเมื่อไหร่ไปทำไม พี่ป๊อปไม่เห็นจะอยากรู้เลยสักนิด แต่พอมาช่วงนี้ไม่ใช่แค่อยากรู้นะ ตามติดเป็นตังเมเลยด้วย นี่พ่อฟางใช้ให้พี่ไปเป็นสายสืบให้รึเปล่าเนี่ย” ฟางร่ายยาว เพราะเริ่มจะสงสัยขึ้นมาจริงๆ ก็เมื่อก่อนนะ หายใจเข้าก็พิม หายใจออกก็พิม นี่สงสัยเวลากินข้าวคงจะจินตนาการว่ากิน...ข้าวกับพี่พิมอยู่แน่ๆเลย
 
“จะบ้าเหรอ พี่ไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้นสักหน่อย แล้วพ่อเราก็ไม่ได้ใช้ให้พี่ไปเป็นสายสืบให้ด้วย”
 
“แล้วพี่ป๊อปทำแบบนั้นทำไมล่ะ อย่าบอกนะว่าพี่ป๊อปจะจีบฟางอ่ะ” หญิงสาวแกล้งเย้า แต่คำตอบที่ได้รับกลับทำเอาหญิงสาวหงายเงิบ
 
“ก็... คงงั้นมั้ง”
 
“พี่ป๊อป... ล้อฟางเล่นใช่มั้ยคะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าเล่นแบบนี้สิ” หญิงสาวแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนแต่ก็เริ่มหัวเราะไม่ออก เพราะชายหนุ่มตรงหน้าเริ่มขมวดคิ้วหนาเข้าหากัน
 
“ทำไมต้องคิดว่าพี่ล้อเล่นด้วยล่ะ” ป๊อปปี้ถามขึ้นน้ำเสียงจริงจัง แค่เริ่มบอก อีกฝ่ายก็ดูท่าว่าจะไม่เชื่อเขาซะแล้ว แล้วแบบนี้เขาจะกล้าบอกรักยัยแสบมั้ยล่ะเนี่ย
 
“ก็... เอ้อ นี่มันก็ดึกมากแล้วฟางขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ เดี๋ยวพ่อจะดุเอา เจอกันพรุ่งนี้ค่ะพี่ป๊อป” หญิงสาวร่ายยาวแล้วรีบชิ่งหนีออกจากห้องทันที
 
“อ้าวเฮ้ย! ฟาง เดี๋ยวดิ!” ป๊อปปี้รีบวิ่งตามไป แต่อีกฝ่ายก็เพียงแค่โบกมือหยอยๆมาให้ ก่อนจะหายลับไปจากสายตาในที่สุด
 
“อะไรของเขาวะ ยังไม่ทันได้บอกเลยชิ่งอีกและ” ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง ถึงวันนี้จะไม่ได้บอก แต่เขาก็ต้องหาโอกาสบอกอีกฝ่ายสักวันจนได้แหละนา เพราะอย่างน้อยตอนนี้เขาก็หมดก้างขวางคอไปแล้วหนึ่ง แค่บอกรักยัยแสบมันคงไม่เกินความสามารถของเขาหรอก
.
.
.
.
.