The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

3 เดือนต่อมา

“ยัยฟาง วันนี้พ่อแกมารับอีกรึเปล่า” เสียงหวายที่ถามขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดี ฟางเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนอย่างงงๆ

 

“พ่อ? เธอจะบ้าเหรอหวาย ปกติพ่อฉันไม่ได้มารับสักหน่อย”

 

“ยัยนี่ไม่ได้หมายถึงพ่อจริงๆเธอหรอก หมายถึงพ่อทูนหัวของเธอต่างหาก พี่ป๊อปน่ะ” แก้วพูดไขข้อข้องใจให้เพื่อนสาว

 

“อ๋อ ก็แค่ถามว่าพี่ป๊อปจะมารับรึเปล่าแค่นั้นก็จบ มาถามพ่อทูนหงพ่อทูนหัวอะไรก็ไม่รู้” ฟางส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ “ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าพี่ป๊อปจะมารึเปล่า เขาไม่ได้บอกไว้อ่ะ”

 

“โหย มาอยู่แล้วล่ะ เล่นมารับมาส่งทุกวันแบบนี้น่ะ” เฟย์พูด “ถามจริงเหอะ เธอกับพี่ป๊อปเป็นแฟนกันแล้วเหรอ?”

 

“บ้าเหรอ!!!” หญิงสาวหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันทีกับคำถามของเพื่อน “แค่พี่น้องเท่านั้นแหละนา พวกเธอน่ะคิดมาก”

 

“พี่น้อง! สาบานได้ว่าเธอคิดกับพี่ป๊อปแค่พี่น้อง” แก้วพูด ฟางตีเข้าให้ที่แขนเพื่อนทันที

 

“ยัยแก้ว!!!”

 

“อ้าว! ก็มันจริงนี่นา” แก้วลูบแขนตัวเองที่ถูกเพื่อนตีป้อยๆ “เธอน่ะไม่ได้คิดกับพี่ป๊อปแค่พี่ชายสักนิด”

 

“ยัยแก้ว! พูดมากเดี๋ยวก็โดนอีกหรอก” ฟางชี้หน้าเพื่อนสาว แก้วทำหน้ามุ่ย แต่ก็ยอมเงียบเสียงลงแต่โดยดี

 

“ฟาง ฉันว่าเธอโทรไปถามพี่ป๊อปหน่อยก็ดีนะ ว่าตอนเย็นพี่ป๊อปจะมารับเธอรึเปล่า” จินนี่พูด

 

“ทำไมอ่ะ?” ฟางหันไปถามเพื่อนอย่างสงสัย

 

“อ้าว ก็ถ้าพี่ป๊อปของเธอไม่มา จะได้หาคนไปส่งเธอแทนไง” แก้วพูดยิ้มๆ เลยโดนฟางหันมามองตาขวางเพราะพอรู้ว่าเพื่อนรักหมายถึงใคร

 

“ไม่ ต้องเลยนะ เพราะถ้าเกิดพี่ป๊อปไม่มา ฉันก็มีคนไปส่งอยู่แล้วย่ะ” ฟางพูด เพื่อนๆทุกคนต่างพากันหันมามองหน้ากันด้วยความงง ว่าอีกฝ่ายหมายถึงใคร?

 

“ใครอ่ะฟาง เธอจะให้ใครไปส่ง” หวายเอ่ยถามเพื่อน หญิงสาวยิ้ม แต่ยังไม่ทันได้ตอบ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาซะก่อน

 

“ก็ฉันไง เดี๋ยวฉันไปส่งฟางเอง”

 

“พิชชี่!!!” สี่สาวยกเว้นฟางอุทานออกมาทันทีที่เห็นหน้าชายหนุ่ม พิชชี่ยิ้มก่อนจะนั่งลงตรงข้ามฟาง

 

“ใช่ ฉันเอง ทำไมต้องทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผีแบบนั้นด้วยล่ะ”

 

“ก็อยู่ๆนายก็มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ตกใจหมด” จินนี่ว่า

 

“แล้วนี่นายประชุมเสร็จแล้วเหรอ” แก้วพูดบ้าง

 

“อืม เสร็จแล้ว” ชายหนุ่มพยักหน้า “เดี๋ยวฉันมานะ ขอไปซื้อข้าวก่อน พวกเธอน่ะชอบทิ้งฉันประจำเลย” พิชชี่พูด ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป สี่สาวหันมาจ้องหน้าฟางทันที

 

“เธอจะทำอะไรน่ะฟาง นึกยังไงถึงให้ไอ้พิชมันไปส่งเธอ” หวายถามขึ้นเป็นคนแรก

 

“นั่นดิ ถ้าเกิดพี่ป๊อปรู้เข้านะ มีหวังเกิดสงครามอีกรอบแหงๆ” เฟย์พูด เมื่อนึกถึงวันนั้น

 

“เว่อร์แล้วพวกเธอ มันไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนา” ฟางพูด แต่สี่สาวส่ายหน้า

 

“จะ ไม่เว่อร์ได้ไง รู้มั้ยวันนั้นที่เธอชิ่งหนีกลับไปก่อนน่ะ พี่ป๊อปกับไอ้พิชงี้จ้องกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ นี่ถ้าเกิดพวกเราไม่บอกให้กลับบ้านกันไปก่อนนะ คงจะยืนจ้องกันจนท้องไปข้างหนึ่งแน่” หวายพูด ฟางยิ้มขำ

 

“ก็นั่นมันเรื่องวันนั้น ไม่ใช่วันนี้สักหน่อย” ฟางพูด

 

“อะไรของเธอ วันนั้น วันนี้” จินนี่ทำหน้างง “แล้วเธอไม่คิดว่าพิชชี่เขาจะเข้าใจผิดว่าเธอไปให้ความหวังเขาอีกเหรอไง?”

 

“ไม่หรอกนา ฉันอธิบายเรื่องนั้นให้เขาเข้าใจแล้ว”

 

“อธิบาย? อธิบายว่าไง” เฟย์ถาม

 

“ก็อธิบายว่าฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนไง”

 

“เมื่อไหร่? แล้วทำไมพวกเราถึงไม่รู้ล่ะ” หวายถามบ้าง

 

“ก็ฉันไม่ได้บอกหนิ” ฟางพูดหน้าตาย ก่อนจะหัวเราะอย่างขำๆเมื่อเห็นเพื่อนสาวต่างพากันค้อนขวับใส่เธอ “โอเคๆ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง”

 

“วันนั้น วันที่ฉันชิ่งหนีกลับไปก่อนนั่นแหละ พิชเขาไปหาฉันที่บ้าน บอกว่ามีเรื่องจะปรึกษา ให้ออกไปกับเขาหน่อย”

 

“แล้ว ไงต่อ?” แก้วถามทันที ฟางยิ้มอย่างขำๆเมื่อเห็นท่าทางที่อยากรู้จนเว่อร์ของเพื่อน ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ที่พิชชี่ไปหาเธอที่บ้าน จนถึงตอนที่เธอไปหาป๊อปปี้ที่คอนโดแต่ถูกไล่ออกมาให้เพื่อนฟัง

 

“เฮ้ย!!!” สี่สาวร้องออกมาทันทีที่เพื่อนสาวอย่างฟางเล่าจบ

 

“เรื่องใหญ่ขนาดนี้เธอไม่คิดจะบอกพวกเราเลยเหรอไงกัน” หวายพูดอย่างงอนๆ

 

“อ้าว! ก็พวกเธอไม่ได้ถามฉันเองนี่นา” ฟางพูด แล้วหัวเราะเมื่อเห็นเพื่อนทำหน้างอใส่

 

“สรุปคือไอ้พิชมันบอกรักเธอ แต่เธอปฏิเสธมันไป แถมยังบอกอีกว่าเธอมีคนที่เธอชอบอยู่แล้ว” หวายพูด ฟางพยักหน้า

 

“แถมเรื่องที่ทำให้พี่ป๊อปโกรธเธอก็คือ เธอดันไปโกหกเขาเรื่องพิชชี่เนี่ยนะ” เฟย์พูดต่อ ฟางพยักหน้า

 

“ใช่ ซวยชะมัดเลย” ฟางพูด

 

“แล้วพิชชี่ล่ะ พอเธอบอกเขาไปแบบนั้น เขาว่าไงบ้าง” จินนี่ถาม

 

“ไม่ รู้สิ เขาบอกฉันว่าเขาเข้าใจนะ แล้วก็จะเป็นเพื่อนกับฉันเหมือนเดิม” ฟางตอบ ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น พิชชี่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย ทำให้เธอแอบโล่งใจไปไม่น้อย ที่มิตรภาพความเป็นเพื่อนของเธอและเขายังคงมีเหมือนเดิม

 

“นี่ ยังดีนะเนี่ยที่พิชชี่เขาเข้าใจอะไรง่ายๆ นี่ถ้าดื้อเหมือนยัยแก้วล่ะก็ สงสัยชาตินี้เรื่องก็คงไม่จบ” เฟย์พูด เลยโดนแก้วหันมามองอย่างเคืองๆ

 

“อะไรล่ะยัยเฟย์ ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ”

 

“พอ เลยทั้งสองคน ถ้าจะทะเลาะกันล่ะก็หยุดคิดไปได้เลย” จินนี่รีบห้ามทัพ ก่อนจะหันมาทางฟาง “ฉันว่าเธอโทรไปหาพี่ป๊อปก็ดีนะ จะได้บอกเขาด้วยว่าเย็นนี้เธอมีนัด”

 

“นัด? นัดอะไร นัดกับใคร แล้วนัดทำไม” ฟางถามอย่างงงๆ ถ้าเธอจำไม่ผิด วันนี้เธอไม่ได้นัดใครไว้นี่หน่า

 

“ก็นัดไปติวกันไง จะจบเดือนหน้าแล้วนี่นา” พิชชี่ที่เดินถือจานข้าวเข้ามาพอดีแทรกขึ้น

 

“มาแล้วเหรอ นี่ถ้านายไม่มาภายในห้านาทีฉันคงจะคิดว่านายเดินตกท่อตายไปแล้วซะอีกนะเนี่ย แค่ไปซื้อข้าวแต่ช้าซะ” แก้วพูดขึ้นทันที

 

“น้อยๆหน่อยนะเธอ ช้านิดช้าหน่อยทำเป็นบ่น” พิชชี่พูด

 

“ว่าแต่จะไปติวกันที่ไหนเหรอ แล้วให้ใครติวให้” ฟางถามขึ้น

 

“บ้านยัยแก้วน่ะ พี่กิ่งจะเป็นคนติวให้” เฟย์พูด เพราะกิ่งพี่สาวของแก้วเป็นครูอยู่ จึงน่าที่จะช่วยพวกเธอได้ดี

 

“พูดถึงเรื่องติว ตกลงพวกเธอจะไปเรียนต่อที่ไหนกันบ้างอ่ะ” ฟางถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้

 

“จุฬา!!” สี่สาวพูดขึ้นพร้อมกันทันที ฟางหัวเราะ ก่อนจะหันมาทางพิชชี่

 

“นายล่ะพิช จะไปเรียนต่อที่ไหน”

 

“พิชได้ทุนไปเรียนต่อที่เยอรมันน่ะ ก็เลยว่าจะไปที่นั่น จะได้ไปหาประสบการณ์ด้วย”

 

“โห ไปไกลนะนาย กะจะหาสะใภ้แหม่มมาฝากคุณลุงเลยใช่มั้ยเนี่ย” หวายแกล้งแซว พิชชี่หัวเราะ ก่อนจะพูด

 

“เธอจะบ้าเหรอหวาย ยังไม่ทันได้ไปเลย หาเรื่องให้ฉันซะแล้ว สะใภ้ของพ่อฉันน่ะต้องเป็นสาวไทยเท่านั้นแหละนา”

 

“ก็นึกว่าอกหักจากสาวไทย แล้วจะไปซบอกแหม่มซะอีก” แก้วแซว พิชชี่ชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา

 

“ถึง ฉันจะอกหักก็ยังดีกว่าคนไม่มีแฟนแบบเธอล่ะกัน” พิชชี่พูด แก้วค้อนขวับใส่ชายหนุ่มทันที เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนในกลุ่มได้มากโข

 

“ถามแต่คนอื่น แล้วเธอล่ะฟาง ตกลงจะเรียนต่อที่ไหน” เฟย์หันมาถามเพื่อนบ้าง

 

“ก็จุฬาเหมือนกันนั่นแหละ จะได้เรียนที่เดียวกับพวกเธอไง” ฟางตอบ จินนี่เหล่มองเพื่อนอย่างรู้ทัน

 

“อ้อเหรอ ฉันนึกว่าเธอจะได้อยู่ใกล้ๆกับพี่ป๊อปซะอีก”

 

“จินนี่!!!”>///<

 

“พอๆ อย่าพึ่งเถียงกัน ฉันว่าเธอโทรไปรายงานให้พี่ป๊อปรู้ก่อนดีกว่ายัยฟาง ไม่งั้นล่ะก็พี่ป๊อปได้ตามเธอไปติวด้วยแหงๆ” แก้วพูด ทั้งหมดพยักหน้าเห็นด้วยทันที เพราะตลอดสามเดือนมานี้ ไม่ว่าฟางจะไปที่ไหนต้องมีเงาของป๊อปปี้ตามไปด้วยตลอด เรียกว่าถ้าไม่รู้ว่าป๊อปปี้อยู่ที่ไหน ให้ไปหาฟางได้เลย รับรองเจอ!

 

“โอเค งั้นเดี๋ยวมานะ” ฟางพูดก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปเพื่อโทรศัพท์

 

“มองตามซะตาละห้อยเชียวนะนาย ไหนว่าทำใจได้แล้วไง” หวายพูดเมื่อเห็นพิชชี่มองตามร่างของฟางไป

 

“โห่หวาย ฉันแอบรักฟางมาตั้งหลายปี จะให้ตัดใจได้ในระยะเวลาแค่สามเดือนมันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ” พิชชี่พูดพร้อมกับยิ้มบางๆ

 

“แต่ว่านายแมนมากเลยนะพิชชี่ ที่ยอมหลีกทางให้พี่ป๊อปกับยัยฟางแบบนั้นน่ะ” จินนี่พูด ชายหนุ่มยิ้ม

 

“แหงล่ะ ก็ฉันเป็นพระเอกนี่นา ต้องหลีกทางให้พระรองกับนางเอกเขารักกันเป็นเรื่องธรรมดา”

 

“บ้าเหรอ แบบนั้นมันมีซะที่ไหนกันเล่า มันต้องพระรองหลีกทางให้พระเอกกับนางเอกต่างหาก พูดซะเป็นละครไทยเลยนะนาย” เฟย์ส่ายหน้า

 

“แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่นายอุตส่าห์หลีกทางให้แล้ว แต่ทำไมยัยฟางกับพี่ป๊อปถึงยังเป็นแค่พี่น้องกันอยู่อีกล่ะ” แก้วพูด

 

“ฉันรู้” พิชชี่พูด สี่สาวหันมามองทันที

 

“ทำไมเหรอ?”

 

“ก็พี่ป๊อปของพวกเธออ่ะ.... ป๊อด!!!”

 

“หา!!!” สี่สาวต่างมีสีหน้างงๆไม่ต่างกัน

 

“พูดเรื่องอะไรของนายน่ะพิชชี่ นายว่าพี่ป๊อปป๊อดเหรอ?” เฟย์พูด ชายหนุ่มพยักหน้า

 

“ก็ ใช่น่ะสิ เธอคิดดูนะ นี่เวลามันก็ผ่านมาตั้งหลายเดือนละ แต่พี่ป๊อปของพวกเธอก็ยังไม่กล้าบอกรักฟางเลย แบบนี้ไม่ให้เรียกว่าป๊อดแล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ”

 

“ว่า แต่คนอื่น แล้วทีนายล่ะ แอบรักยัยฟางมาตั้งกี่ปี พึ่งจะได้มาบอกเอาตอนนี้ ถ้าพี่ป๊อปป๊อดนะ นายก็คงป๊อดไม่ต่างกันหรอก” จินนี่พูด ทำเอาพิชชี่หน้าจ๋อยไปทันที ทุกคนมองอย่างขำๆ

.

.

.

.

.

 “ฮัลโหลฟาง เลิกเรียนแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยทักด้วยคำถามทันที หญิงสาวถอนหายใจ

 

“เปล่าค่ะ นี่มันพึ่งจะเที่ยงเองนะคะพี่ป๊อป จะเลิกได้ยังไง”

 

“เออจริงด้วย แล้วนี่โทรหาพี่มีอะไรเหรอ?”

 

“คือฟางจะถามว่าเย็นนี้พี่ป๊อปจะมารับฟางรึเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม

 

“แน่ นอนสิ เรามีอะไรรึเปล่า ปกติไม่เห็นจะโทรมาถามเลย” ป๊อปปี้พูด ฟางชะงัก ช่วงนี้ไม่ว่าเธอจะทำอะไร รู้สึกเหมือนชายหนุ่มจะรู้ไปหมดซะทุกเรื่องเลยแฮะ

 

“คือ... ฟางจะบอกว่า เย็นนี้พี่ป๊อปไม่ต้องมารับฟางหรอกค่ะ”

 

“ทำไมล่ะ?” น้ำเสียงปลายสายออกอาการแปลกใจไม่น้อย

 

“เย็นนี้ฟางมีนัดติวกับเพื่อนน่ะค่ะ”

 

“ติวที่ไหน ติวกับใคร แล้วมีใครไปบ้าง” ชายหนุ่มถามรัวทันที ฟางอมยิ้ม

 

“เดี๋ยวค่ะพี่ป๊อป ทีละคำถาม” หญิงสาวพูดอย่างขำๆ “ฟางจะไปติวที่บ้านยัยแก้วค่ะ ให้พี่กิ่งพี่สาวยัยแก้วเป็นคนติวให้”

 

“พี่ก็ติวได้เหมือนกันนะ ไม่ยักจะขอใช้บริการ” ชายหนุ่มพูดอย่างงอนๆ

 

“ก็ฟางกลัวพี่ป๊อปยุ่งนี่นา แล้วอีกอย่างพี่กิ่งก็เป็นครูด้วย น่าจะติวได้ดีกว่าพี่ป๊อปมั้งคะ” ฟางพูด ป๊อปปี้ยิ่งงอนหนักเข้าไปอีก

 

“อ๋อ นี่คือเห็นคนอื่นดีกว่าพี่ใช่มั้ยเนี่ย”

 

“ก็... นิดหน่อยค่ะ” ฟางยิ้ม แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายงอน แต่การที่ได้แกล้งชายหนุ่มกลับทำให้เธอมีความสุขชะมัด

 

“ฟางงงงงงงงงงง” ชายหนุ่มลากเสียงยาว เป็นอาการที่บอกให้รู้ว่าเขากำลังงอนเธออยู่

 

“โอ๊ะ ฟางต้องขึ้นเรียนแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะพี่ป๊อป” หญิงสาวยังคงไม่หยุดแกล้ง จนป๊อปปี้ต้องเป็นฝ่ายหายงอนเอง

 

“เดี๋ยวสิยัยแสบ เรายังไม่ได้บอกพี่เลยว่ามีใครไปบ้าง”

 

“ก็ทั้งหมดนั่นแหละค่ะ มีฟาง ยัยแก้ว จินนี่ เฟย์ หวาย แล้วก็พิชชี่”

 

“แล้วบ้านแก้วอยู่ที่ไหน?”

 

“อยู่บนดินค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างกวนๆ

 

“ฟาง เอาดีๆสิ พี่หมายถึงว่าบ้านแก้วอยู่แถวไหน?”

 

“แล้วพี่ป๊อปจะถามทำไมล่ะคะ” หญิงสาวถามกลับ

 

“ก็พี่อยากรู้อ่ะ เราบอกพี่ไม่ได้เหรอไง”

 

“ฟางไม่บอกหรอก เพราะถ้าขืนฟางบอกนะมีหวังพี่ป๊อปต้องตามไปด้วยอีกแหงๆเลย” ฟางพูด

 

“แล้วทำไมพี่จะตามไปไม่ได้ หรือว่าเรามีเรื่องอะไรปิดบังพี่อยู่เหรอไง” ปลายสายเริ่มจะงอนขึ้นมาอีกรอบ

 

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ก็พี่ป๊อปกำลังยุ่งอยู่นี่นา จะตามฟางไปทำไมล่ะ”

 

“รู้ ได้ไงว่าพี่กำลังยุ่ง” ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะตอนนี้เขาก็ยุ่งอยู่จริงๆนั่นแหละ โปรเจกต์งานใหม่ทำเขายุ่งจนหัวหมุน ไม่มีเวลาจะออกไปไหนเลย

 

“ก็ พี่โทโมะกับพี่เขื่อนโทรมาบอกฟางว่า โปรเจกต์งานใหม่ของพี่ป๊อปน่ะยังไม่ไปถึงไหนเลยนี่นา พี่ป๊อปไปทำงานของพี่ให้เสร็จเถอะ ไม่ต้องมานั่งเฝ้าฟางหรอก แค่นี้ก่อนนะคะ ฟางต้องขึ้นเรียนแล้ว บายค่ะ” หญิงสาวพูดจบก่อนจะตัดสายไปทันที

 

“เป็นไงบ้างฟาง พี่ป๊อปเขาว่าอะไรบ้าง” จินนี่ถามขึ้นทันทีที่เห็นฟางเดินกลับมาที่โต๊ะ

 

“เรียบ ร้อย ฟางซะอย่าง” หญิงสาวยิ้มก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ แค่นี้พี่ป๊อปก็มานั่งเฝ้าเธอไม่ได้แล้ว ส่วนเหตุผลที่เธอไม่อยากให้พี่ป๊อปมาน่ะเหรอ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากอยู่ใกล้เขาหรอก แต่พออยู่ใกล้เขาทีไรสติกระเจิงทุกที ถ้าขืนให้เขามาอยู่ด้วยตอนเธอติวนะ ติวให้ตายยังไงความรู้ก็ไม่เข้าสมองเธอหรอก

.

.

.

.

.

“เป็นไรไอ้ป๊อป เมื่อเช้าน้องฟางไม่ให้มึงกินน้ำผึ้งเหรอไง” โทโมะแกล้งแซว ป๊อปปี้หันมามองหน้าเพื่อนตาขวางทันที

 

“ไอ้โมะ ไอ้เขื่อน พวกมึงโทรไปฟ้องฟางเหรอ?”

 

“ฟ้องเรื่องอะไรวะ” เขื่อนถามอย่างสงสัย

 

“ก็เรื่องโปรเจกต์งานใหม่ของกูไง ไม่งั้นฟางจะรู้ได้ไงว่ากูกำลังยุ่งเรื่องอะไรอยู่”

 

“แบบนั้นเขาไม่ได้เรียกว่าฟ้องเว้ย เขาเรียกว่ารายงานสถานการณ์ให้ทราบต่างหาก” เขื่อนพูด

 

“แล้วมึงจะไปบอกเขาทำไมเนี่ย” ป๊อปปี้พูดอย่างหัวเสีย

 

“ทำไมวะ” สองหนุ่มถามขึ้นพร้อมกัน

 

“ก็เย็นนี้อ่ะดิ ฟางนัดจะไปติวกับเพื่อน”

 

“แล้วไง?”

 

“กู ก็จะตามไปไง แต่เขาดันเอาเรื่องโปรเจกต์งานกูมาอ้าง แถมยังสั่งให้กูทำงานให้เสร็จอีกต่างหาก เป็นเพราะพวกมึงสองคนแท้ๆเลย” ป๊อปปี้พูด

 

“แต่ที่น้องเขาพูดมันก็ถูกนะเว้ยไอ้ป๊อป มึงตามน้องเขามากไประวังน้องเขาจะรำคาญเอานะ” เขื่อนพูด

 

“จริงเหรอ?” ป๊อปปี้ถาม ทำไมเขาถึงไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยนะ บางทีเขาอาจจะทำให้ยัยแสบรำคาญขึ้นมาก็ได้ล่ะมัง

 

“ก็จริงน่ะสิ กูว่านะ ตอนนี้มึงควรจะรีบทำงานของมึงให้เสร็จดีกว่า ไม่งั้นกูกับไอ้เขื่อนโทรไปฟ้องน้องฟางอีกรอบแน่” โทโมะแกล้งขู่

 

“เออๆ รู้แล้ว พวกมึงไม่เห็นต้องมาขู่กูแบบนี้เลย” ชายหนุ่มนั่งลงอย่างเซ็งๆ เพราะถ้าขืนเขาไม่ทำตามแล้วไอ้เพื่อนบ้าทั้งสองคนโทรไปฟ้องยัยแสบอีกล่ะก็ มีหวังยัยแสบคงจะโกรธเขาไปอีกหลายวัน

 

“ว่าแต่เมื่อไหร่มึงจะบอกน้องฟางไปสักทีวะ ว่ามึงคิดยังไงกับน้องเขา” อยู่ๆเขื่อนก็ถามขึ้น ป๊อปปี้ชะงัก

 

“ก็กำลังพยายามหาโอกาสอยู่”

 

“มันหายากนักเหรอไงวะโอกาสน่ะ กูเห็นมึงหาอยู่สามเดือนแล้วนะยังไม่เจออีก” โทโมะพูด ป๊อปปี้ถอนหายใจ

 

“แล้ว มึงจะให้กูทำยังไงวะ พอกูจะบอกทีไรนะ ยัยแสบเป็นต้องชิ่งตลอด” ป๊อปปี้พูด เพราะตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมา เขาก็ไม่ได้อยู่เฉย พยายามจะบอกให้หญิงสาวรู้ตั้งหลายครั้ง แต่ต้องมีอะไรมาขัดจังหวะได้ตลอดสิน่า

 

“งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกกูช่วย” เขื่อนพูด ป๊อปปี้มองหน้าเพื่อนอย่างสนใจปนไม่แน่ใจ

 

“ช่วยยังไงวะ”

 

“เดี๋ยว ก็รู้” เขื่อนหันไปยิ้มกับโทโมะอย่างรู้กัน ป๊อปปี้มองเพื่อนทั้งสองอย่างไม่ไว้ใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อมือ แต่ถ้าไอ้สองคนนี้รวมหัวกันขึ้นมาเมื่อไหร่ เขาน่าจะหาทางแก้ไว้ก่อนดีกว่า เพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเอง

.

.

.

.

.