รักไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืมม อ๊ะ”ฟางพลิกตัวบนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ก่อนจะค่อยๆลืมตาตื่นมาแล้วต้องใจที่เห็นบรรยากาศ
รอบๆตัวแปลกไปเพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ
 
 
 
 
 
“ที่นี่ที่ไหนน่ะ แก้ว แก้วอยู่ไหนน่ะ”ฟางมองห้องนอนที่ถูกตกแต่งด้วยสไตล์โกธิคก็แปลกใจพร้อม
กับร้องเรียกแก้ว ก่อนจะมาหยุดที่กระจกบานโตในห้องพบว่าเธอไม่ได้ใส่ชุดทำงานเมื่อวาน แต่ใส่
ชุดนอนสีขาว ใครกันมาเปลี่ยนให้เธอ แล้วที่นี่คือที่ไหนน่ะ แก้วไปไหน
 
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
 
ฟางค่อยๆเปิดประตูห้องออกมา พบว่าที่นี่ใหญ่มาก เหมือนกับปราสาทของพวกเจ้าหญิงเจ้าชายใน
การ์ตูนฝรั่ง เพียงแค่ถูกตกแต่งให้ดูอึมครึมจนน่ากลัวเท่านั้นเอง
 
 
 
 
 
“ที่นี่มันที่ไหนกันนะ”ฟางเดินมาตามทางเรื่อยๆ พบว่ามันเป็นเวลาเย็นแล้ว เดี๋ยวนะ ตอนที่เธอหนีมา
ที่บ้านมันก็เป็นตอนค่ำแล้ว แล้วนี่มันวันที่เท่าไหร่ อะไรกันเนี่ย
 
 
 
 
 
“เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณ ที่นี่มันคือที่ไหนกันคะ”ฟางเดินบันไดบ้านมาพบกับแม่บ้านกำลังเดินถือ
เหยือกใบหนึ่งแล้วจะเดินไปด้านล่าง
 
 
 
 
“ที่นี่คือปราสาทของตระกูลจิระคุณค่ะ”แม่บ้านคนนั้นตอบแล้วยิ้มให้เธอ จิระคุณ งั้นหรอ เหมือนเคย
ได้ยินที่ไหนมาก่อนนะ ฟางมองแม่บ้านคนนั้นถือเหยือกแล้วเดินไปที่โถงชั้นล่างก็แอบสะกดรอย
ตามไป
 
 
 
 
 
 
“มีทางลับด้วยหรอเนี่ย”ฟางมองแม่บ้านที่เลื่อนตู้หนังสือแล้วพบบันไดลงไปชั้นใต้ดิน ก็แอบตามไป
 
 
 
 
 
“อี๋ ทำไมมันเหม็นอับแบบนี้นะ”ฟางพูดเพราะกลิ่นอับชั้นล่างที่ไม่โดนแสงแดดจากด้านบนมันทำให้
เธอแทบหายใจไม่ออก ฟางตามแม่บ้านคนนั้นจนมาถึงทางเดินหินแล้วพบว่ามีกรงเหล็กอยู่ แม่บ้าน
เปิดเข้าไป สิ่งที่ฟางตกใจคือ มีโลงศพหินโลงหนึ่งอยู่ รอบๆถูกตกแต่งสไตล์โกธิค เหมือนกับหนัง
ของพวกแวมไพร์
 
 
 
 
 
“คุณป๊อปคะ เย็นแล้วค่ะ ตื่นเถอะค่ะ”แม่บ้านเรียก สักพักโลงศพหินก็เลื่อนออกเอง ป๊อปปี้ในเสื้อ
ยืดแขนยาวสีขาวกับกางเกงห้าส่วนสบายๆ บิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นมานั่งรอแม่บ้านรินของเหลวอย่าง
หนึ่งออกมาจากเหยือก ฟางตาโตตกใจเพราะมันคือเลือดสดๆ
 
 
 
 
 
 
“เห้อ ค่อยยังชั่ว ได้เลือดกรุ๊ปoมาดื่มเนี่ย รู้สึกกระปรี้กระเปร่าเลยนะเนี่ย แล้วเขื่อนล่ะไปไหน
แล้ว”ป๊อปปี้รับแก้วเลือดจากแม่บ้านแล้วดื่มจนหมดก่อนจะถามแม่บ้านถึงองค์รักษ์คนโปรด
 
 
 
 
 
 
“คุณเขื่อนไปฝึกการต่อสู้เพิ่มค่ะ เห็นบอกว่าการต่อสู้ที่ผ่านมา พวกแวมไพร์เกรดDไม่ได้ ต้องเร่ง
การต่อสู้ให้แข็งแกร่งกว่านี้”แม่บ้านคนนั้นพูดแล้วรับแก้วป๊อปปี้มาเก็บ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้อ จริงสิ เกราะป้องกันที่ผมสร้างให้คุณโบว์เริ่มอ่อนแล้วนิ งั้นเดี๋ยวผมสร้างเกราะใหม่ให้นะ
ครับ”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างอ่อนโยนจนฟางที่แอบมองก็อดคิดถึงพี่ป๊อปปี้ของเธอไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรเนี่ย”ฟางตาโตอีกครั้งเมื่อโบว์เดินมานั่งข้างๆป๊อปปี้แล้วถูกชายหนุ่มจูบก่อนอีกมือจะร่ายพลัง
ป้องกัน แล้วตราพระอาทิตย์ที่เหมือนกับของเธอก็ขึ้นมาที่หน้าผากของโบว์
 
 
 
 
 
“ขอบคุณค่ะคุณป๊อป ที่ไม่เปลี่ยนโบว์ให้เป็นแวมไพร์ งั้นโบว์ไปทำงานก่อนนะคะ”โบว์ยิ้มเมื่อป๊อปปี้
ร่ายเกราะป้องกันให้เธอเสร็จ
 
 
 
 
 
“เธอเป็นใครน่ะ”สาวน้อยในรถเข็นวีลแชร์คนหนึ่งพูด ฟางหันไปมองอย่างตกใจเมื่อเห็นสาวน้อยคน
นั้นจ้องมาอย่างไม่เป็นมิตร
 
 
 
 
 
“หรือว่าเธอจะเป็นพวกโจรแล้วจะทำร้ายคุณแครอลน่ะ”สาวสวยอีกคนที่เหมือนจะเป็นพยาบาลของ
แครอลพูดขึ้นอย่างไม่พอใจแล้วจะมาทำร้ายฟาง ฟางถอยหลังไปชนกรงเหล็กเสียงดัง ก่อนเกราะ
นั้นจะโผล่มาป้องกันฟางอีกครั้ง
 
 
 
 
“ทำไมเธอถึงมีตราของคุณป๊อป”สาวสวยคนนั้นพูดอย่างไม่พอใจ ฟางตกใจแล้วพอหันกลับไปพบ
ว่าเธอชนเข้ากับอกกว้างของป๊อปปี้ทันที ป๊อปปี้รีบโอบเอวรับตัวฟางไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ตื่นแล้วหรอ หิวมั้ย เดี๋ยวพี่จะให้โบว์ไปหาอะไรให้ทาน”ป๊อปปี้พูดอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
“มะ ไม่ นี่มันที่ไหนกัน แล้วแก้วไปไหนน่ะ ปล่อยชั้น ชั้นจะกลับบ้าน”ฟางร้องโวยวาย
 
 
 
 
 
“เออ จริงสิ ลืมไปเลย ฮัลโหลเขื่อน ตอนที่เรากลับมา นายลืมรับแก้วมาด้วยน่ะ อ่า ใช่ๆ ไปรับให้
ฟางหน่อยสิ ถ้าไม่ยอมมาหรอ มียาสลบในรถนะ ใช้ได้เลย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะโทรสั่งเขื่อน ฟางตาโต
ตกใจ
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณ เป็นบ้าอะไรเนี่ยถึงจะใช้ยาสลบกับแก้วน่ะ”ฟางโมโหทุบเข้าที่แขนป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็เผื่อแก้วไม่ยอมมาไงฟาง ดีนะที่เมื่อวานเราสลบอยู่พี่เลยไม่ต้องใช้ยาสลบกับเรา”ป๊อปปยิ้ม
 
 
 
 
 
“ฟาง นี่พี่ป๊อปพาน้องสาวมนุษย์ของพี่ป๊อปมาอยู่แล้วหรอคะ แล้วแบบนี้ แครอลก็คงจะไม่สำคัญกับ
พี่ป๊อปแล้ว”แครอลเข็นวีลแชร์ไปหาป๊อปปี้แล้วมองฟางเศร้าๆ แล้วตัดพ้อ
 
 
 
 
 
“ไม่ค่ะ แครอลยังเป็นน้องของพี่อีกคน อย่าน้อยใจสิคะ แต่พี่ต้องพาฟางมาอยู่ที่นี่ด้วยเพราะพวก
เกรดBเค้าตามล่าฟางค่ะ และพี่ต้องทำตามสัญญาที่พ่อแม่บอกไว้ว่าต้องปกป้องดูแลน้องสาวคนนี้
ด้วยชีวิต”ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผมแครอลก่อนจะเงงยหน้ามองฟางที่ยืนอยู่
 
 
 
 
 
“สัญญากับแครอลนะคะว่าจะไม่ลืมแครอล”แครอลพูดแล้วชูนิ้วเกี่ยวก้อยกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ พี่ไม่ลืมหรอก แจม พาแครอลขึ้นไปข้างบนเถอะ”ป๊อปปี้สั่งแจม แจมพยักหน้าก่อนจะเข็นแค
รอลกลับไปแต่ก็แอบมองฟางด้วยสายตาไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
“หลีกไป ชั้นจะกลับบ้าน”ฟางผลักป๊อปปแล้วจะเดินขึ้นไปบ้าง แต่ป๊อปปี้ใช้ความไว เดินมาดักฟางไว้
 
 
 
 
 
“พี่ไม่ให้ฟางกลับ พวกนั้นรู้แล้วว่าฟางมีตราพระอาทิตย์ พวกนั้นต้องคิดว่าฟางเป็นคนของเลือด
บริสุทธิ์มันต้องส่งคนมาทำร้ายฟางแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดให้เหตุผล
 
 
 
 
 
“งั้นก็เอาออกสิ ชั้นไม่อยากจะยุ่งอะไรกับพวกคุณหรอกนะ ชั้นอยากมีชีวิตปกติ หลีก”ฟางพูดแล้ว
จะเดินหนีแต่ป๊อปปี้ล๊อกแขนฟางไว้แน่นจนฟางร้องด้วยความเจ็บ
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ไม่ยอมให้ฟางเป็นอะไรหรอกนะ อย่าลืมสิ พ่อแม่เราถูกพวกนั้นฆ่าตายนะ ฟาง พี่ไม่ยอมให้ฟาง
เป็นเหมือนพ่อกับแม่นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางแน่น ฟางอึ้งก่อนภาพเมื่อ5ปีก่อนผุดเข้ามาในหัว
ฟาง ภาพที่รถของพ่อแม่ถูกไฟเผาต่อหน้าต่อตาและป๊อปปี้ถูกลูกหลงต้องตาย
 
 
 
 
 
 
“ทะ ทำไมตัวคุณถึงตัวเย็นแบบนี้ เย็นเหมือนกับน้ำแข็ง”ฟางเมื่อถูกป๊อปปี้กอดก็เริ่มรู้สึกว่าร่างกาย
ของป๊อปปี้เย็นเฉียบเหมือนกับคนตาย
 
 
 
 
 
 
“ฟางจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามแต่พี่อยากจะบอกว่าพี่คือพี่ป๊อปปี้ของฟางนะ แต่เพราะสายเลือดในตัว
พี่ทำให้พี่มีชีวิตเป็นอมตะแต่ต้องอยู่ด้วยการกินเลือด”ป๊อปปี้พูด ฟางพอได้ยินว่าป๊อปปี้ต้องดื่มเลือด
ดำรงชีวิตก็ผลักป๊อปปี้ออกจากตัวเองทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ที่แท้ก็พวกเดียวกับพวกตาแดงนั่นที่ฆ่าเพื่อนชั้น ที่ทำให้มีนเปลี่ยนไป แล้วจะฆ่าทำไมล่ะ รึว่านี่จะ
เป็นแผนการณ์ที่จะหลอกชั้นแล้วก็ดูดเลือดชั้นจนตายเหมือนกับเพื่อนชั้นใช่มั้ย”ฟางพูดแล้วมอง
หน้าป๊อปปี้อย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
“ไปกันใหญ่แล้วฟาง พี่จะดูดเลือดฟางทำไมล่ะฟางเป็นน้องพี่นะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“หรอ แล้วนี่ล่ะคืออะไร”ฟางมองหน้าป๊อปปี้นิดนึงก่อนจะแกะกระดุมชุดนอนที่ปิดที่คอแล้วชี้ที่ต้นคอ
ตัวเองเผยให้เห็นรอยกัดของป๊อปปี้เมื่อวาน
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะฟางเป็นคนขอเอง เอ่อ เมื่อวานพี่ขอโทษ”ป๊อปปี้พูดจบฟางก็ตบหน้าป๊อปปี้ไปทีนึงก่อนจะ
ผลักป๊อปปี้แล้วเดินหนีออกมาจากห้องใต้ดิน ป๊อปปี้มองฟางด้วยความเสียใจ แม้ฟางจะรู้ว่าเขาเป็น
ใคร แต่แววตาเมื่อกี้นี้ทำให้เขารู้ว่าฟางคงจะไม่ยอมรับเขาเป็นพี่ป๊อปเหมือนเดิมอีกแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณฟาง เดี๋ยวก่อนรอโบว์ด้วย”โบว์รีบวิ่งตามฟางออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าไปจากคุณป๊อปเลยนะคะ คุณป๊อปเค้าแคร์คุณฟางมากนะคะเค้าแอบดูแลคุณฟางอยู่ตลอด5ปี
เค้ารู้ไว้อยู่แล้วว่าคุณฟางต้องรับสภาพเค้าไม่ได้แน่ๆว่าเค้าไม่ใช่คนเหมือนกับเรา คุณฟางคะแต่สิ่งที่
คุณป๊อปทำไปเค้าทำไปเพราะต้องการปกป้องคุณฟางนะคะ อย่าไปเลยนะคะคุณฟาง”โบว์พูด ฟาง
นิ่งเงียบลงไป
 
 
 
 
 
 
“ชั้นก็มีสังคมของชั้นนะ ชั้นไม่ใช่ผีดิบแบบเค้าที่จะต้องมาอยู่ที่ปราสาทน่ากลัวแบบนี้”ฟางพูด ถ้า
เกิดเธอหายไปแบบนี้ เจ้านายที่ทำงานล่ะ แก้วอีกล่ะ
 
 
 
 
 
 
“แต่ว่า ตอนนี้คุณฟางถูกพวกเกรดBจ้องเล่นงาน อย่าไปเลยนะคะ”โบว์พูด
 
 
 
 
 
“ถ้าเค้าไม่อยากอยู่ที่นี่ก็ปล่อยเค้าไปสิโบว์จะไปรั้งทำไม รึว่าอยากจะเรียกร้องความสนใจให้คุณ
ป๊อปตามไปดูแลตลอดหรอน่ะ”แจมเดินลงมาจากชั้นบนแล้วพูดใส่ฟางพลางเบ้ปาก
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากเค้า ชั้นดูแลตัวเองได้”ฟางไม่พอใจรีบพูดทันที
 
 
 
 
 
 
“อ้อหรอ งั้นก็ไปซะสิ อยากจะไปก็ไป ประตูอยู่โน่น”แจมผายมือไปทางประตูหน้าบ้านแล้วยิ้มเยาะ
 
 
 
 
 
 
 
“คุณแจม ไม่นะคะคุณฟางกลับขึ้นไปข้างบนเถอะค่ะ นี่ก็จะค่ำด้วยแล้วมันอันตราย”โบว์พยายามรั้ง
ฟาง
 
 
 
 
 
 
“ชั้นบอกแล้วไงว่าอย่าไปรั้งคนเก่งไว้สิ เค้าดูแลตัวเองได้ก็ปล่อยไป จะเอามาเป็นภาระคุณป๊อป
ทำไมก็ไม่รู้”แจมพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ฟาง
 
 
 
 
 
 
“แต่ชั้นทิ้งเพื่อนชั้นไปไม่ได้โบว์ ขอโทษด้วยนะ และอีกอย่าง ชั้นก็เป็นคนมีมือมีเท้า ดูแลตัวเองได้
ไม่ต้องพึ่งพลังเหนือมนุษย์แบบพวกนี้หรอก”ฟางพูดแล้วเปิดประตูใหญ่ออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
นั่นไง ออกไปอีกแล้ว นางเอกนี่รู้สึกจะไม่เข็ดนะเนี่ย แล้วฟางจะเป็นไง
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตนะ