รักไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืมม อ๊ะ”ฟางพลิกตัวบนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ก่อนจะค่อยๆลืมตาตื่นมาแล้วต้องใจที่เห็นบรรยากาศ

รอบๆตัวแปลกไปเพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ

 

 

 

 

 

“ที่นี่ที่ไหนน่ะ แก้ว แก้วอยู่ไหนน่ะ”ฟางมองห้องนอนที่ถูกตกแต่งด้วยสไตล์โกธิคก็แปลกใจพร้อม

กับร้องเรียกแก้ว ก่อนจะมาหยุดที่กระจกบานโตในห้องพบว่าเธอไม่ได้ใส่ชุดทำงานเมื่อวาน แต่ใส่

ชุดนอนสีขาว ใครกันมาเปลี่ยนให้เธอ แล้วที่นี่คือที่ไหนน่ะ แก้วไปไหน

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

ฟางค่อยๆเปิดประตูห้องออกมา พบว่าที่นี่ใหญ่มาก เหมือนกับปราสาทของพวกเจ้าหญิงเจ้าชายใน

การ์ตูนฝรั่ง เพียงแค่ถูกตกแต่งให้ดูอึมครึมจนน่ากลัวเท่านั้นเอง

 

 

 

 

 

“ที่นี่มันที่ไหนกันนะ”ฟางเดินมาตามทางเรื่อยๆ พบว่ามันเป็นเวลาเย็นแล้ว เดี๋ยวนะ ตอนที่เธอหนีมา

ที่บ้านมันก็เป็นตอนค่ำแล้ว แล้วนี่มันวันที่เท่าไหร่ อะไรกันเนี่ย

 

 

 

 

 

“เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณ ที่นี่มันคือที่ไหนกันคะ”ฟางเดินบันไดบ้านมาพบกับแม่บ้านกำลังเดินถือ

เหยือกใบหนึ่งแล้วจะเดินไปด้านล่าง

 

 

 

 

“ที่นี่คือปราสาทของตระกูลจิระคุณค่ะ”แม่บ้านคนนั้นตอบแล้วยิ้มให้เธอ จิระคุณ งั้นหรอ เหมือนเคย

ได้ยินที่ไหนมาก่อนนะ ฟางมองแม่บ้านคนนั้นถือเหยือกแล้วเดินไปที่โถงชั้นล่างก็แอบสะกดรอย

ตามไป

 

 

 

 

 

 

“มีทางลับด้วยหรอเนี่ย”ฟางมองแม่บ้านที่เลื่อนตู้หนังสือแล้วพบบันไดลงไปชั้นใต้ดิน ก็แอบตามไป

 

 

 

 

 

“อี๋ ทำไมมันเหม็นอับแบบนี้นะ”ฟางพูดเพราะกลิ่นอับชั้นล่างที่ไม่โดนแสงแดดจากด้านบนมันทำให้

เธอแทบหายใจไม่ออก ฟางตามแม่บ้านคนนั้นจนมาถึงทางเดินหินแล้วพบว่ามีกรงเหล็กอยู่ แม่บ้าน

เปิดเข้าไป สิ่งที่ฟางตกใจคือ มีโลงศพหินโลงหนึ่งอยู่ รอบๆถูกตกแต่งสไตล์โกธิค เหมือนกับหนัง

ของพวกแวมไพร์

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปคะ เย็นแล้วค่ะ ตื่นเถอะค่ะ”แม่บ้านเรียก สักพักโลงศพหินก็เลื่อนออกเอง ป๊อปปี้ในเสื้อ

ยืดแขนยาวสีขาวกับกางเกงห้าส่วนสบายๆ บิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นมานั่งรอแม่บ้านรินของเหลวอย่าง

หนึ่งออกมาจากเหยือก ฟางตาโตตกใจเพราะมันคือเลือดสดๆ

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ค่อยยังชั่ว ได้เลือดกรุ๊ปoมาดื่มเนี่ย รู้สึกกระปรี้กระเปร่าเลยนะเนี่ย แล้วเขื่อนล่ะไปไหน

แล้ว”ป๊อปปี้รับแก้วเลือดจากแม่บ้านแล้วดื่มจนหมดก่อนจะถามแม่บ้านถึงองค์รักษ์คนโปรด

 

 

 

 

 

 

“คุณเขื่อนไปฝึกการต่อสู้เพิ่มค่ะ เห็นบอกว่าการต่อสู้ที่ผ่านมา พวกแวมไพร์เกรดDไม่ได้ ต้องเร่ง

การต่อสู้ให้แข็งแกร่งกว่านี้”แม่บ้านคนนั้นพูดแล้วรับแก้วป๊อปปี้มาเก็บ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้อ จริงสิ เกราะป้องกันที่ผมสร้างให้คุณโบว์เริ่มอ่อนแล้วนิ งั้นเดี๋ยวผมสร้างเกราะใหม่ให้นะ

ครับ”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างอ่อนโยนจนฟางที่แอบมองก็อดคิดถึงพี่ป๊อปปี้ของเธอไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรเนี่ย”ฟางตาโตอีกครั้งเมื่อโบว์เดินมานั่งข้างๆป๊อปปี้แล้วถูกชายหนุ่มจูบก่อนอีกมือจะร่ายพลัง

ป้องกัน แล้วตราพระอาทิตย์ที่เหมือนกับของเธอก็ขึ้นมาที่หน้าผากของโบว์

 

 

 

 

 

“ขอบคุณค่ะคุณป๊อป ที่ไม่เปลี่ยนโบว์ให้เป็นแวมไพร์ งั้นโบว์ไปทำงานก่อนนะคะ”โบว์ยิ้มเมื่อป๊อปปี้

ร่ายเกราะป้องกันให้เธอเสร็จ

 

 

 

 

 

“เธอเป็นใครน่ะ”สาวน้อยในรถเข็นวีลแชร์คนหนึ่งพูด ฟางหันไปมองอย่างตกใจเมื่อเห็นสาวน้อยคน

นั้นจ้องมาอย่างไม่เป็นมิตร

 

 

 

 

 

“หรือว่าเธอจะเป็นพวกโจรแล้วจะทำร้ายคุณแครอลน่ะ”สาวสวยอีกคนที่เหมือนจะเป็นพยาบาลของ

แครอลพูดขึ้นอย่างไม่พอใจแล้วจะมาทำร้ายฟาง ฟางถอยหลังไปชนกรงเหล็กเสียงดัง ก่อนเกราะ

นั้นจะโผล่มาป้องกันฟางอีกครั้ง

 

 

 

 

“ทำไมเธอถึงมีตราของคุณป๊อป”สาวสวยคนนั้นพูดอย่างไม่พอใจ ฟางตกใจแล้วพอหันกลับไปพบ

ว่าเธอชนเข้ากับอกกว้างของป๊อปปี้ทันที ป๊อปปี้รีบโอบเอวรับตัวฟางไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นแล้วหรอ หิวมั้ย เดี๋ยวพี่จะให้โบว์ไปหาอะไรให้ทาน”ป๊อปปี้พูดอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“มะ ไม่ นี่มันที่ไหนกัน แล้วแก้วไปไหนน่ะ ปล่อยชั้น ชั้นจะกลับบ้าน”ฟางร้องโวยวาย

 

 

 

 

 

“เออ จริงสิ ลืมไปเลย ฮัลโหลเขื่อน ตอนที่เรากลับมา นายลืมรับแก้วมาด้วยน่ะ อ่า ใช่ๆ ไปรับให้

ฟางหน่อยสิ ถ้าไม่ยอมมาหรอ มียาสลบในรถนะ ใช้ได้เลย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะโทรสั่งเขื่อน ฟางตาโต

ตกใจ

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ เป็นบ้าอะไรเนี่ยถึงจะใช้ยาสลบกับแก้วน่ะ”ฟางโมโหทุบเข้าที่แขนป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็เผื่อแก้วไม่ยอมมาไงฟาง ดีนะที่เมื่อวานเราสลบอยู่พี่เลยไม่ต้องใช้ยาสลบกับเรา”ป๊อปปยิ้ม

 

 

 

 

 

“ฟาง นี่พี่ป๊อปพาน้องสาวมนุษย์ของพี่ป๊อปมาอยู่แล้วหรอคะ แล้วแบบนี้ แครอลก็คงจะไม่สำคัญกับ

พี่ป๊อปแล้ว”แครอลเข็นวีลแชร์ไปหาป๊อปปี้แล้วมองฟางเศร้าๆ แล้วตัดพ้อ

 

 

 

 

 

“ไม่ค่ะ แครอลยังเป็นน้องของพี่อีกคน อย่าน้อยใจสิคะ แต่พี่ต้องพาฟางมาอยู่ที่นี่ด้วยเพราะพวก

เกรดBเค้าตามล่าฟางค่ะ และพี่ต้องทำตามสัญญาที่พ่อแม่บอกไว้ว่าต้องปกป้องดูแลน้องสาวคนนี้

ด้วยชีวิต”ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผมแครอลก่อนจะเงงยหน้ามองฟางที่ยืนอยู่

 

 

 

 

 

“สัญญากับแครอลนะคะว่าจะไม่ลืมแครอล”แครอลพูดแล้วชูนิ้วเกี่ยวก้อยกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ พี่ไม่ลืมหรอก แจม พาแครอลขึ้นไปข้างบนเถอะ”ป๊อปปี้สั่งแจม แจมพยักหน้าก่อนจะเข็นแค

รอลกลับไปแต่ก็แอบมองฟางด้วยสายตาไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

“หลีกไป ชั้นจะกลับบ้าน”ฟางผลักป๊อปปแล้วจะเดินขึ้นไปบ้าง แต่ป๊อปปี้ใช้ความไว เดินมาดักฟางไว้

 

 

 

 

 

“พี่ไม่ให้ฟางกลับ พวกนั้นรู้แล้วว่าฟางมีตราพระอาทิตย์ พวกนั้นต้องคิดว่าฟางเป็นคนของเลือด

บริสุทธิ์มันต้องส่งคนมาทำร้ายฟางแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดให้เหตุผล

 

 

 

 

 

“งั้นก็เอาออกสิ ชั้นไม่อยากจะยุ่งอะไรกับพวกคุณหรอกนะ ชั้นอยากมีชีวิตปกติ หลีก”ฟางพูดแล้ว

จะเดินหนีแต่ป๊อปปี้ล๊อกแขนฟางไว้แน่นจนฟางร้องด้วยความเจ็บ

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ไม่ยอมให้ฟางเป็นอะไรหรอกนะ อย่าลืมสิ พ่อแม่เราถูกพวกนั้นฆ่าตายนะ ฟาง พี่ไม่ยอมให้ฟาง

เป็นเหมือนพ่อกับแม่นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางแน่น ฟางอึ้งก่อนภาพเมื่อ5ปีก่อนผุดเข้ามาในหัว

ฟาง ภาพที่รถของพ่อแม่ถูกไฟเผาต่อหน้าต่อตาและป๊อปปี้ถูกลูกหลงต้องตาย

 

 

 

 

 

 

“ทะ ทำไมตัวคุณถึงตัวเย็นแบบนี้ เย็นเหมือนกับน้ำแข็ง”ฟางเมื่อถูกป๊อปปี้กอดก็เริ่มรู้สึกว่าร่างกาย

ของป๊อปปี้เย็นเฉียบเหมือนกับคนตาย

 

 

 

 

 

 

“ฟางจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามแต่พี่อยากจะบอกว่าพี่คือพี่ป๊อปปี้ของฟางนะ แต่เพราะสายเลือดในตัว

พี่ทำให้พี่มีชีวิตเป็นอมตะแต่ต้องอยู่ด้วยการกินเลือด”ป๊อปปี้พูด ฟางพอได้ยินว่าป๊อปปี้ต้องดื่มเลือด

ดำรงชีวิตก็ผลักป๊อปปี้ออกจากตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ที่แท้ก็พวกเดียวกับพวกตาแดงนั่นที่ฆ่าเพื่อนชั้น ที่ทำให้มีนเปลี่ยนไป แล้วจะฆ่าทำไมล่ะ รึว่านี่จะ

เป็นแผนการณ์ที่จะหลอกชั้นแล้วก็ดูดเลือดชั้นจนตายเหมือนกับเพื่อนชั้นใช่มั้ย”ฟางพูดแล้วมอง

หน้าป๊อปปี้อย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

“ไปกันใหญ่แล้วฟาง พี่จะดูดเลือดฟางทำไมล่ะฟางเป็นน้องพี่นะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“หรอ แล้วนี่ล่ะคืออะไร”ฟางมองหน้าป๊อปปี้นิดนึงก่อนจะแกะกระดุมชุดนอนที่ปิดที่คอแล้วชี้ที่ต้นคอ

ตัวเองเผยให้เห็นรอยกัดของป๊อปปี้เมื่อวาน

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะฟางเป็นคนขอเอง เอ่อ เมื่อวานพี่ขอโทษ”ป๊อปปี้พูดจบฟางก็ตบหน้าป๊อปปี้ไปทีนึงก่อนจะ

ผลักป๊อปปี้แล้วเดินหนีออกมาจากห้องใต้ดิน ป๊อปปี้มองฟางด้วยความเสียใจ แม้ฟางจะรู้ว่าเขาเป็น

ใคร แต่แววตาเมื่อกี้นี้ทำให้เขารู้ว่าฟางคงจะไม่ยอมรับเขาเป็นพี่ป๊อปเหมือนเดิมอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณฟาง เดี๋ยวก่อนรอโบว์ด้วย”โบว์รีบวิ่งตามฟางออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าไปจากคุณป๊อปเลยนะคะ คุณป๊อปเค้าแคร์คุณฟางมากนะคะเค้าแอบดูแลคุณฟางอยู่ตลอด5ปี

เค้ารู้ไว้อยู่แล้วว่าคุณฟางต้องรับสภาพเค้าไม่ได้แน่ๆว่าเค้าไม่ใช่คนเหมือนกับเรา คุณฟางคะแต่สิ่งที่

คุณป๊อปทำไปเค้าทำไปเพราะต้องการปกป้องคุณฟางนะคะ อย่าไปเลยนะคะคุณฟาง”โบว์พูด ฟาง

นิ่งเงียบลงไป

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็มีสังคมของชั้นนะ ชั้นไม่ใช่ผีดิบแบบเค้าที่จะต้องมาอยู่ที่ปราสาทน่ากลัวแบบนี้”ฟางพูด ถ้า

เกิดเธอหายไปแบบนี้ เจ้านายที่ทำงานล่ะ แก้วอีกล่ะ

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่า ตอนนี้คุณฟางถูกพวกเกรดBจ้องเล่นงาน อย่าไปเลยนะคะ”โบว์พูด

 

 

 

 

 

“ถ้าเค้าไม่อยากอยู่ที่นี่ก็ปล่อยเค้าไปสิโบว์จะไปรั้งทำไม รึว่าอยากจะเรียกร้องความสนใจให้คุณ

ป๊อปตามไปดูแลตลอดหรอน่ะ”แจมเดินลงมาจากชั้นบนแล้วพูดใส่ฟางพลางเบ้ปาก

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากเค้า ชั้นดูแลตัวเองได้”ฟางไม่พอใจรีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

“อ้อหรอ งั้นก็ไปซะสิ อยากจะไปก็ไป ประตูอยู่โน่น”แจมผายมือไปทางประตูหน้าบ้านแล้วยิ้มเยาะ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณแจม ไม่นะคะคุณฟางกลับขึ้นไปข้างบนเถอะค่ะ นี่ก็จะค่ำด้วยแล้วมันอันตราย”โบว์พยายามรั้ง

ฟาง

 

 

 

 

 

 

“ชั้นบอกแล้วไงว่าอย่าไปรั้งคนเก่งไว้สิ เค้าดูแลตัวเองได้ก็ปล่อยไป จะเอามาเป็นภาระคุณป๊อป

ทำไมก็ไม่รู้”แจมพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ฟาง

 

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นทิ้งเพื่อนชั้นไปไม่ได้โบว์ ขอโทษด้วยนะ และอีกอย่าง ชั้นก็เป็นคนมีมือมีเท้า ดูแลตัวเองได้

ไม่ต้องพึ่งพลังเหนือมนุษย์แบบพวกนี้หรอก”ฟางพูดแล้วเปิดประตูใหญ่ออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

นั่นไง ออกไปอีกแล้ว นางเอกนี่รู้สึกจะไม่เข็ดนะเนี่ย แล้วฟางจะเป็นไง

 

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตนะ