รักไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วป๊อป หายไปไหนมา พวกเราตามหาซะทั่ว แล้วนี่ไปฟัดกับใครมาดูสภาพสิ”จินนี่และเขื่อน
ที่เดินตามหาป๊อปปี้ทั่วงานก็รีบเดินปรี่มาหาป๊อปปี้ที่เดินกลับเข้ามาในงาน
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่หมาแต่เมีย”ป๊อปปี้ตอบสั้นๆยิ่งทำให้เขื่อนและจินนี่มองหน้ากันอย่างสงสัย
 
 
 
 
“เมีย เมียคนไหนนี่นายแอบมีเมียน้อยหรอ”กวินพูดกวนๆถามป๊อปปี้ทันทีที่ได้ยิน
 
 
 
 
“ชั้นไม่ใช่นายนะกวิน ชั้นมีเมียคนเดียวเท่านั้นล่ะ ชั้นโดนฟางฟัดมา”ป๊อปปปี้ตอบ
 
 
 
 
 
 
“บ้า เป็นไปไม่ได้ นี่นายดื่มไวน์ในงานเยอะรึเปล่า ฟางน่ะตายไปนานแล้วนะ”จินนี่ไม่เชื่อ
 
 
 
 
 
“ถ้าชั้นเมา แล้วรอยกัดนี่ล่ะ”ป๊อปปี้แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกก่อนจะถอดเสื้อแล้วชี้ให้เห็นรอยกัดที่หัว
ไหล่ตัวเองให้ทุกคนดู ทุกคนเหวอทันทีเมื่อเห็นรอยกัดที่ยังใหม่ๆ
 
 
 
 
 
 
“งั้นเราคงมีเรื่องคุยกันยาวแล้วล่ะครับ”เขื่อนพูดก่อนจะนำจินนี่และกวินที่มาร่วมงานเลี้ยงกลับไปที่
ปราสาท
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ก็หมายความว่าป๊อปไปเจอกับไทม์ แล้วไทม์ก็เปลี่ยนฟางเป็นแวมไพร์กระหายเลือดเหมือนพวก
นั้น แถมตู่ว่าฟางเป็นเจ้าสาวของไทม์อีกงั้นสิ”จินนี่สรุปเรื่องราวจากป๊อปปี้
 
 
 
 
“ประเด็นคือ แววตาของฟางทำไมเหมือนกับจำชั้นไม่ได้ แถมบอกกับตัวเองว่าตัวเองตลอดว่าชื่อโรส
ไม่ใช่ฟาง”ป๊อปปี้พูดอย่างสงสัย
 
 
 
 
 
“ล้างสมองไงล่ะ พวกแวมไพร์สายมืดน่ะ ร่วมมือกับยัยแจมมีหรอพวกพลังด้านมืดที่เรียกใช้ได้ ไทม์
มันจะไม่เอามาใช้”กวินพูดแล้วเหล่มองจินนี่เป็นระยะๆ
 
 
 
 
 
“เท่ากับว่าตอนนี้ฟางจำวพกเราไม่ได้ ในสมองมีแต่คำสั่งกับคำที่ไทม์ป้อนข้อมูลให้งั้นหรอ”เขื่อน
พูด
 
 
 
 
 
“จะจำได้ไม่ได้ชั้นไม่สนใจ แค่รู้อย่างเดียวว่าฟางไม่ตายแค่นี้ ชั้นก็มีแรงที่จะเอาฟางกลับมาเป็นของ
ชั้นแล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆพลางเอาทิชชู่ซับเลือดตัวเองที่แผผล ก่อนโบว์และเควินจะเอายามารักษา
 
 
 
 
 
 
“งานนี้ยากหน่อยนะป๊อป ไทม์เล่นเปลี่ยนฟางซะบ้าเลือดถึงขึ้นกัดแบบนี้”จินนี่เหล่มองแผลป๊อปปี้
แล้วพูด
 
 
 
 
 
“เถอะน่า ชั้นซาดิส ชั้นชอบ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มกวนๆ จินนี่ส่ายหน้าแล้วเดินกลับออกไป
 
 
 
 
 
 
“วันนี้พระจันทร์เต็มดวงทานยาหน่อยมั้ยครับ”เขื่อนยื่นขวดยาสีฟ้าใสให้ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“นี่คิดว่า4เดือนที่ชั้นหายไป ชั้นควบคุมตัวเองไม่ได้รึไง ชั้นคุมตัวเองได้น่า”ป๊อปปี้ดันยากลับแล้ว
เปิดม่านจ้องไปที่พระจันทร์เต็มดวงแล้วหันมายักคิ้วให้เขื่อนดูว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรก่อนจะเดินกลับ
ไปที่หอคอย
 
 
 
 
 
 
“แวมไพร์ที่ถูกมนุษย์หมาป่าทำร้ายจนติดเชื้อเนี่ยดีจังเลยนะพี่เขื่อน ที่ยังมีสติควบคุมตัวเองได้ไม่
เหมือนผู้สืบสายเลือดหมาป่าแบบผม”เควินพูดจบก็รีบเก็บยาแล้วลงไปชั้นล่างกับโบว์
 
 
 
 
 
 
“คุมตัวเองได้เมื่อเจอพระจันทร์ แต่จะคุมตัวเองได้รึเปล่าเมื่อโกรธมากๆเนี่ยสิ น่ากลัว”เขื่อนส่าย
หน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรเหรอจ้ะโรสทำไมไม่ยอมนอน นี่ใกล้เช้าแล้วนะ”ไทม์ที่มาส่งฟางที่ห้องใต้ดินแล้วจะปิดฝา
โลงก็แปลกใจที่เห็นฟางเอามือดันขืนไว้ เพราะตั้งแต่กลับมาฟางเองก็นั่งนิ่งครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
 
 
 
 
 
“ไทม์ โรสถามอะไรหน่อยสิ ฟางคือใคร”ฟางสบตามองหน้าไทม์เพื่อหาคำตอบ
 
 
 
 
“ฟาง งั้นหรอ ชื่อไม่คุ้นเลยใครหรอจ้ะ”ไทม์รีบโกหก
 
 
 
 
“โรสเองก็ไม่รู้เหมือนกันเห็นนายนั่นที่เป็นศัตรูกับไทม์ทักโรสเมื่อตอนที่สู้กันแล้วหน้ากากหลุด”ฟาง
พูด
 
 
 
 
 
“โธ่ ก็นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องนี้นิเอง โรสไม่ต้องไปสนใจหรอก ไอ้ป๊อปปี้น่ะมันบ้า”ไทม์พูด
 
 
 
 
“บ้าเรื่องอะไรกัน ดูท่าก็ปกติดี”ฟางพูด
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็เมียมันน่ะชื่อฟาง ตายไปนานแล้วพอมันเห็นใครสวยๆหน่อยนะ ทักเอาเป็นตุเป็นตะว่าคือฟาง
เมียมีน ที่ไทม์ให้โรสสวมหน้ากากเวลาสู้กับมันเพราะไทม์หึงไงล่ะจ้ะ”ไทม์สร้างเรื่องขึ้นมาใหม่ให้
ฟางรับรู้
 
 
 
 
 
“ระดับโรสน่ะ ถ้าหมอนั่นมาทำอะไรนะ โรสจะจัดการหักแขนหักขาเลยดูสิ แต่จะว่าไปแล้วก็สงสาร
เหมือนกันนะที่เมียมาตาย คงะรักเมียมากสินะ”ฟางพูดก่อนจะนิ่งสักพักแล้วพูดต่อ ไทม์ได้ยินยิ่ง
หงุดหงิด
 
 
 
 
 
 
“มันรักเมียไม่เท่าไทม์รักโรสหรอก โรส มันคือศัตรูของไทม์จำไว้ ศัตรูของไทม์ก็คือศตรูของโรส
ด้วยห้ามใจอ่อนให้มันเด็ดขาด”ไทม์สั่งก่อนจะเดินออกไปอย่างหัวเสีย ฟางมองตามอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
“ฟางงั้นหรอ”ฟางพึมพำคิดถึงหน้าป๊อปปี้และตอนที่เขาดึงเธอไปกอด อ้อมกอดนั้นทำให้เธออบอุ่น
อย่างประหลาด อบอุ่นที่หัวใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ไปไหนให้แก้วไปด้วยสิน้าๆๆๆ”แก้วที่เห็นเฟย์แต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอกก็รีบขอ
 
 
 
 
“โน อยู่ที่นี่ล่ะดีแล้วไม่ซนสิ ไปข้างนอกน่ะมันอันตรายจะตายไป เดี๋ยวเฟย์ซื้อขนมมาฝาก”เฟย์บอก
แก้วก่อนจะเดินออกไปข้างนอกแก้วย่นจมูกนิดนึงก่อนจะเดินไปค้นเอาพวกกองหนังสือมาอ่านแก้
เซ็งก่อนจะหาวหลับไปคากองหนังสือด้วยความเบื่อจนผล็อยหลับไป
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
 
 
โทโมะค่อยๆดันบานกระจกที่เขาสั่งทำพิเศษแล้วย่องเข้ามาในฝั่งห้องแก้วมองดูร่างบางที่นอนหลับ
คากองหนังสือแล้วส่ายหน้าขำ ก่อนจะรูดม่านให้ทุกอย่างในห้องมือลงแล้วจัดการทำความสะอาด
และเก็บหนังสือเข้าชั้นให้เรียบร้อยด้วยสายตาที่มองเห็นชัดในความมืด
 
 
 
 
 
 
“อื้อ เฟย์ลืมอะไรหรอ”แก้วงัวเงียตื่นเพราะได้ยินเสียงกุกักให้ห้องแล้วพยายามมองเงาตะคุ่มๆใน
ห้องที่เหมือนกำลังเก็บหนังสือเข้าชั้นแล้วแปลกใจว่าทำไมเฟย์ถึงปิดม่านมืดแบบนี้เพราะที่นี่เป็น
ค๔หาสน์ทึบไม่แปลกที่ทุกอย่างจะมืดง่ายเพียงแค่รูดม่านปิด
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ เฟย์เล่นอะไรเนี่ยแก้วไม่ตลกนะ”ก่อนแก้วจะลุกขึ้นก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมาผูกปิดตาเธอ
อย่างรวดเร็ว แก้วพยายามดิ้นไปมาเพื่อแกะผ้าปิดตานั้น
 
 
 
 
 
 
“อื้อออ”โทโมะเห็นแก้วที่ดิ้นไม่หยุดก็ก้มลงจูบแก้ว แก้วเมื่อสัมผัสรสจูบนี้ก็ตกใจและเคลิ้มไปกับ
มัน สัมผัสนี้ที่เธอเคยได้รับ กลิ่นแบบนี้ แก้วค่อยๆเอามือลูบไล้ไปตามแผงอกกว้างก่อนจะโอบรอบ
คอไว้มือเรียวบางอยู่ไม่เป็นสุขทำให้สัมผัสกับบางอย่างที่งอกมาจากหลังคล้ายปีก
 
 
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
 
ก่อนแก้วจะคิดอะไร โทโมะก็ดึงมือแก้วออกากปีกตัวเองและถอนจูบออก
 
 
 
 
 
 
 
“แฮ่กๆ โทโมะ โทโมะใช่มั้ย”แก้วที่ถูกโทโมะขึง2มืไปแนบกับเตียงก็ร้องถามเพราะตาถูกชายหนุ่ม
เอาผ้าปิด
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษที่ทำแบบนี้ ทั้งที่แก้วไล่ไปแล้วแท้ๆ ทีหลงจะไม่ทำอีกแล้ว ขอโทษนะ”โทโมะกระซิบลง
ข้างหูก่อนจะหอมแก้มแก้วและแช่ไว้อยู่เนิ่นนานไม่อยากจากไป แต่ต้องตัดใจ
 
 
 
 
 
“ไม่นะโทโมะอย่าพึ่งไป”แก้วเมื่อรู้สึกได้ว่าถูกปล่อยเป็นอิสระก็รีบแกะผ้าปิดตาแล้วต้องร้องเก้อเมื่อ
เห็นว่าทุกอย่างในห้องกลับเป็นเหมือนเดิม ม่านที่ปิดก็เปิดไว้ มีเพียงแค่หนังสือถูกเก็บเข้าชั้นอย่าง
ดี
 
 
 
 
 
 
“คนบ้า มาๆไปๆ อะไรเนี่ย”แก้วบ่นเบาๆก่อนจะเอามือแตะที่ปากตัวเองแล้วอมยิ้มก่อนจะล้มตัวนอน
หลับไปเช่นเดียวกับโทโมะที่กลับเข้ามาในโซนห้องตัวเองหลังกระจกก็เอามือตากตัวเองแล้วยิ้มเช่น
กัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“น่ะไปไหนน่ะโรส”แบงค์ถามเมื่อเห็นโรสเดินขึ้นมาจากชั้นใต้ดินเตรียมตัวออกไปข้างนอก
 
 
 
 
“หิวน่ะ อยากกินเลือดคน”ฟางตอบสั้นๆแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
 
“ชิ พอเป็นแวมไพร์ล่ะทำตัวกร่างน่าตบชะมัด”หวายที่นั่งอยู่กับแบงค์ก็เบ้ปากหมั่นไส้
 
 
 
 
“ตบให้ได้นะ ถ้าไม่แพ้ซะก่อน”แบงค์ยักคิ้วกวนๆใส่หวายเพราะรู้ดีว่าหวายก็ดีแค่ปากพอเอาเข้า
จริงๆก็กลัวพลังของฟางพอๆกับแจม
 
 
 
 
 
 
“โอ้ย ตายล่ะ เมืองนี้อะไรเนี่ยแค่4ทุ่มก็นอนหมดแล้วหรออนามัยจัดจริ๊งๆ”ฟางเดินบ่นมาตามทาง
เปลี่ยวก่อนะเลี้ยวเข้าไปในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่งแล้วเดินเล่นมาเรื่อยๆพลางดูดาวและพระจันทร์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สงสัยตอนก่อนเป็นแวมไพร์ชั้นคงชอบดูดาวละมั้ง”ฟางพูดกับตัวเองแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้ว
สูดอากาศบริสุทธ์ยามค่ำคืนตามลำพัง ความรู้สึกคุ้นเคยเหมือนกับเคยอยู่ที่นี่
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ น้ำพุนิ”ฟางยิ้มดีใจรีบวิ่งไปที่น้ำพุกลางหมู่บ้านแล้วเอามือวักน้ำเล่นก่อนจะเผลอยิ้มออกมา
อย่างมีความสุข
 
 
 
 
 
 
“เคยเล่นน้ำพุนี่ แต่เคยเล่นกับใครนะ”ฟางพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินมาตามทางเรื่อยๆแล้วพบว่าตัว
เองมาหยุดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
“ทรัพย์สินของตระกูลจิระคุณ”ฟางอ่านป้ายประกาศหน้าบ้านแล้วยักไหล่ไม่สนใจก่อนจะเดินเข้าไป
ในบริเสณบ้าน บรรยากาศเหมือนเธอเห็นตัวเองกำลงรดน้ำต้นไม้ ตัดดอกกุหลาบที่กระถาง นั่งดื่มชา
ที่ศาลาในมุมของสวนในบ้านนี้ ฟางนิ่วหน้าสักพักก่อนจะค่อยๆเดินย่องเข้ามาในบ้านแล้วมุดหน้าต่าง
เข้ามาในครัว
 
 
 
 
 
 
 
“ตู้อบขนมกับคุณแม่”ฟางเดินมาจับตู้อบขนมที่อยู่ในครัวแล้วพูดออกมา ภาพที่เธอช่วยแม่ทำขนม
แล้วยิ้มอย่างมีความสุขก็สะท้อนเข้ามาให้เห็น ฟางสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินมาเรื่อยๆโดยไม่ได้เปิด
ผ้าคลุมที่คลุมตู้โชว์หรือทุกอย่างในบ้านเพราะกลัวว่าเจ้าของบ้านจะรู้ว่ามีใครแอบเข้ามาในนี้ ฟาง
เดินมาตามทางอย่างคุ้นเคยก่อนจะเปิดประตูห้องนอนที่มีป้ายรูปกระต่ายติดที่หน้าห้อง
 
 
 
 
 
 
 
“ห้องอะไรเนี่ยหยั่งกับห้องเจ้าหญิง”ฟางมองเตียงที่มีมุ้งอยู่ด้านบนก็พูดก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงที่
เตียงแล้วเด้งไปมาบนเตียงอย่างคุ้นเคยทำให้ผ้าผลุมเตียงเลิกให้ตุ๊กตาหมีพูห์เด้งออกมาข้างๆเธอ
 
 
 
 
 
 
“พี่หมี พี่หมีจ๋า”ฟางกอดตุ๊กตาหมีพูห์ตัวนั้นแล้วพูดเหมือนกับเธอเคยอยู่ที่นี่ รู้สึกคุ้นเคยอย่าง
ประหลาดฟางกอดตุ๊กตาหมีพูห์แล้วล้มตัวนอนโดยไม่รู้เลยว่ามีใครกำลังไขกุญแจเปิดประตูเข้ามา
 
 
 
 
 
 
ฉับบบบบบบ
 
 
 
เอาให้ลุ้น555555 มาดูซิว่าฟางจะจำได้มั้ย