รักไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นยังไง เจ็บตรงไหนกันบ้างรึเปล่า”จินนี่เดินลงมาจากชั้นบนหลังจากให้เกรซนอนหลับแล้ว ก็รีบ

มาดูอาการหนุ่มๆโดยที่เธอดูแลป๊อปปี้ โบว์ดูและเขื่อน ฟ้าดูแลธามไท ส่วนแบมต้องดูแลเคนตะที่ช้ำ

ไปทั่วตัวแทนเควินที่แปลงร่างเป็นหมาป่าแล้วร่างกายไม่เป็นอะไร

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มากมายหรอกจินนี่ ตอนนี้นะ พวกไทม์กลับมาแล้วยังไม่พอ พวกนั้นยังเปลี่ยนโทโมะให้เป็น

ปีศาจแวมไพร์กระหายเลือดตามในหนังสือลักษณะแวมไพร์ยุคต้นๆเลย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พวกนั้นกล้ามากที่เล่นคาถามืดจัดการเปลี่ยนโทโมะเลยหรอ”จินนี่ตกใจเพราะรู้ว่าลักษณะของ

แวมไพร์ในบุคต้นนั้น จะมีร่างกายกำยำแข็งแรงไปด้วยกล้ามเนื้อ ผิวข้าวซีด ตาสีแดงก่ำ มีเล็บยาวสี

ดำ มีเขี้ยวขาวแหลมยาว ที่ต่างไปจากเดิมตรงที่มีปีกและรอยสักตราสัญลักษณ์เด่นประจำตัวของ

แวมไพร์แต่ละตัว

 

 

 

 

“นอกจากมีโทโมะที่เก่งขึ้นแล้ว เหมือนพวกนั้นจะมีแวมไพร์สาวตัวใหม่มาด้วยล่ะ สวมหน้ากากไว้

เลยไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ที่แน่ๆนะ แค่หุ่นก็รู้ละว่าสวยมาก เพราะหุ่นโครตเซ็กซี่”เคนตะพูดแล้วทำหน้า

หื่น

 

 

 

 

 

 

“นี่แน่ะๆ เควิน จิ้มไปที่แผลเลย อยากหื่นดีนักใช่มั้ย”แบมหมั่นไส้เคนตะที่หื่นไม่เลือกก็สั่งแฟนหนุ่ม

ช่วยกันเอาแอลกอฮอล์จิ้มไปตามแผลทันที

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ยๆ ไอ้คู่นี่อะไรเนี่ย พวกป่าเถื่อน”เขื่อนโวยวายกับการกระทำของแบมและเควิน

 

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าต่อให้ศัตรูจะมาเพิ่มอีกหรือแข็งแกร่งแค่ไหน สิ่งที่เรารู้และต้องทำคือต้องเตรียมรับมือ

เอาไว้เข้าใจมั้ย”กวินที่กลับมาจากอังกฤษได้ยินก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“กลับมาทำไมไม่บอกชั้นจะได้ให้เขื่อนไปรับ”ป๊อปปี้พูดทักกวิน

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะ ชั้นแค่มาจัดการเรื่องรับเกรซไปอยู่ที่อังกฤษ อีกอย่างชั้นมาคนเดียวไม่เป็นไรหรอก

น่า”กวินพูดถึงธุระที่มาทำให้จินนี่นิ่งเงียบแล้วเดินหนี กวินพูดคุยกับเพื่อนๆสักพักก่อนจะย่องเข้าไป

ในห้องจินนี่ที่ตอนนี้ทำเตียงของเกรซไว้ในห้องอีกเตียง กวินแอบมองจินนี่ที่นอนกอนเกรซบนเตียง

เล็กๆแล้วลุกขึ้นเข้าไปอาบน้ำ “ถ้าแม่เค้าไม่รักเรา เราอยู่ด้วยกัน2พ่อลูกก็ได้นะครับ”กวินพูดแล้ว

เอนหลังนอนกอดลูกไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาทำไมไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง”จินนี่อาบน้ำเสร็จก็ออกมาพบว่ากวินนอนอยู่กับลูกบนเตียง

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะมาแปปเดียว ชั้นมาคุยเรื่องลูก มะรืนนี้ชั้นพาเกรซกลับอังกฤษนะ”กวินพูดแล้วเดินหนีจินนี่

รีบรั้ง

 

 

 

 

 

“เอ่อ มาเหนื่อยๆพักก่อนซัก2-3วันสิ จะรีบกลับทำไม”จินนี่รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ห้ามเนี่ยเพราะไม่อยากให้ชั้นเอาลูกไป รึว่าคิดถึงชั้นล่ะ”กวินหันกลับมาแล้วกอดจินนี่ไว้

 

 

 

 

“ไม่ให้นายเอาลูกไป อย่างน้อยเค้าก็ลูกชั้น อยากจะไปก็ไปเองสิ”จินนี่พูด

 

 

 

 

 

“ไม่ สัญญาย่อมเป็นสัญญา ชั้นจะเอาลูกกลับ”กวินพูดจบจินนี่ก็ดึงกวินมาจูบทันที

 

 

 

 

“มาเหนื่อยๆอย่าพึ่งรีบร้อนเลย เดี๋ยวชั้นนวดให้นะ”จินนี่พูดจบกวินยิ้มนิดนึงก่อนจะอุ้มจินนี่กลับ

เข้าไปให้ห้องน้ำตามเดิมแล้วจัดการให้จินนี่นวดให้กวินโดยที่ทั้งคู่ไม่สวมอะไรเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เป็นห้องของเธอนะแก้ว นั่นก็ประตูเชื่อมห้องของชั้น ปลอดภัยได้แน่นอนเพราะชั้นสร่างม่านพลัง

ไว้แล้ว พวกนั้นไม่กล้าหือแน่นอน”เฟย์เอากระเป๋าเข้ามาให้แก้วเมื่อมาถึงคฤหาสน์สไตล์ยุโรปเก่า

โบราณที่ไทม์ประมูลซื้อมาได้ที่ชานเมือง เพราะที่นี่ติดเมืองมากทำให้ไม่มีหอคอยให้แก้วอยู่จึงต้อง

มาอยู่ห้องใกล้กับห้องใต้ดินแทน

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์กระบานใหญ่จัง”แก้วเดินเอามือลูบที่กระจกบานใหญ่ที่ติดมุมห้อง

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ เก๋มั้ยล่ะ ชั้นว่าจะใช้ด้วยเลย เวลาแต่งตัวแต่งหน้าน่ะ ใหญ่ถูกใจจริงๆ อ้อพักผ่อนก่อนเลยก็ได้

นะนี่กลางวันเอง พวกนั้นน่ะคงหลับหมดแล้ว”เฟย์พูดแล้วเดินเข้าไปในประตูเชื่อมแล้วเอากระเป๋า

เก็บ เมื่อแก้วเก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว ก็หยิบรูปสเก็ตที่เธอเคยวาดให้โทโมะ เอามาแปะไว้ที่ผนังหัว

เตียงแล้วมองสักพักก่อนจะล้มตัวลงนอนหลับด้วยความเพลีย

 

 

 

 

 

 

 

“นั่งมองเค้าแบบนี้เนี่ย ไม่ออกไปหาเลยล่ะ”เฟย์ที่เดินอ้อมลงมาจากทางลับในห้องตัวเอง ที่เชื่อม

กับห้องใต้ดินเดินมาหาโทโมะที่จัดการต่อเติมห้องของแก้วให้มีกรจกบานใหญ่ถ้ามองจากมุมแก้วนั้น

แก้วเห็นเป็นแค่กระจกเงาธรรมดา แต่มองจากมุมนี้โทโมะเห็นแก้วชัดเจน

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอา ชั้นน่ะเป็นปีศาจเดี๋ยวแก้วก็กลัวชั้นหรอก สงสัยนี่คงเป็นโทษทัณฑ์ที่ชั้นฆ่าลูกล่ะมั้ง กลาย

เป็นปีศาจร้ายที่แม่ไม่ยอมให้อภัย”โทโมะพูดอย่างช้ำใจแล้วมองแก้วที่นอนหลับด้วยความคิดถึง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ไปไม่ได้หรอ”ป๊อปปี้บ่นเมื่อจินนี่สั่งให้โบว์เอาชุดสูทมาให้เขาใส่เตรียมตัวไปงานเลี้ยงรวม

สังสรรค์ของเหล่าแวมไพร์ที่จัดขึ้นที่ดาดฟ้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ ป๊อป ป๊อปกลับมาแล้วนะ ออกงานซะบ้าง และอีกอย่างผู้อาวุโสอยากเจอป๊อปนะไหนจะ

แวมไพร์ต่างถิ่นที่อยากเจอป๊อปนะ ไป จินนี่บังคับ”จินนี่ดุป๊อปปี้ ทำให้ป๊อปปี้ที่ถูกจินนี่สั่งขัดขืนไม่

ได้จึงยอมมางานเลี้ยงนี้ ป๊อปปี้ไหว้ทักทายผู้อาวุโสและแวมไพร์ตัวอื่นก่อนจะหลบความวุ่นวายแล้ว

เดินมาหยุดที่น้ำพุในสวน

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นน้ำพุแล้วคิดถึงน้ำพุที่สวนสาธารณะที่หมู่บ้านเราเลยเนาะพี่ป๊อป”ฟางพูดแล้วเอามือวักน้ำใน

น้ำพุเล่น

 

 

 

 

 

 

“นั่นสิ พี่จำได้เลย ตอนเลิกเรียนนะ พี่น่ะชอบแอบมาดำน้ำเล่นด้วยสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วขำกับสมัยเด็ก

ตัวเอง

 

 

 

 

 

“โธ่ ฟางก็นึกว่าจะมีแค่ฟางคนเดียวซะอีก ตอนนั้นนะ ลองลงไปดำน้ำในน้ำพุน่ะมันเย็นมาก”ฟางพูด

แล้วนึกถึงบรรยากาศตอนเด็ก ป๊อปปี้และฟางพูดคุยแล้วหัวเราะให้กันอย่างสนุกสนาน

 

 

 

 

 

 

 

“พี่คิดถึงฟางนะครับ”ป๊อปปี้คิดถึงอดีตที่เคยมานั่งพูดคุยตรงนี้กับฟางแล้วก็ถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

“มาถอนหายใจนั่งเหงาตรงนี้ตามลำพังไม่กลัวพวกชั้นจะทำร้ายเอาหรอ ทายาทแวมไพร์เลือดบริ

สุทธ์”ไทม์โผล่มาจากทางเขาวงกตที่เป็นสวนแล้วพูดขึ้นป๊อปปี้รีบลุกมาประจันหน้า

 

 

 

 

 

 

“แกเข้ามาในนี้ได้ยังไง ออกไปจากงานนี้ซะไม่อย่างงั้นจะหาว่าขั้นไม่เตือน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“โอ๊ะ โอ กลัวจังเลย ถ้าชั้นกลัวจนหัวหดชั้นก็ไม่มาหรอก”ไทม์พูดแล้วยิ้มเยาะ

 

 

 

 

 

“แกจะทำอะไร ถึงได้กล้าบุกมาในถิ่นพวกชั้น”ป๊อปปี้พูด ไทม์ไม่ตอบ แต่โยนรูปผู้อวุโสของ

แวมไพร์เลือดบริสุทธ์โยนลงที่พื้นก่อนจะปล่อยพลังไฟความสามารถพิเศษตัวเองเผารูปนั้น

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้รู้ทันทีถึงเจตนาของไทม์ก็ยกกระถางต้นไม้เขวี้ยงใส่ไทม์ที่ไม่ทันตั้งตัว

 

 

 

 

 

“เล่นทีเผลองั้นหรอ ได้”ไทม์พูดแล้วซัดป๊อปปี้กลับแต่ชายหนุ่มเอี้ยวตัวหลบอย่างคล่องแคล่ว

ทั้ง2แวมไพร์หนุ่มต่างซัดกันนัวอย่างไม่มีใครยอมใคร จนป๊อปปี้เริ่มนำและขึ้นคร่อมไทม์ไว้

 

 

 

 

 

 

“อย่าอยู่เลย ชั้นจะล้างแค้นแกให้ฟาง”ป๊อปปี้พูดจบก็ง้างกรงเล็บจะกดลงไปที่ตัวไทม์

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

ป๊อปปี้กระเด็นไปชนเข้ากองต้นไม้หันขวับไปมองสาวสวยผู้หนึ่งที่สวมหน้ากากครึ่งหน้า ในชุดราตรี

เกาะอกสีแดงสดเลยเข่า ขับผิวขาวของเธอให้น่ามองมาก เหมือนกับฟางไม่มีผิด

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำร้ายเจ้าบ่าวของชั้นนะ”ฟางพูดจบก็กระโจนเอาเรื่องป๊อปปี้ ชายหนุ่มรีบหลบลูกเตะของสาว

สวยผู้นั้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

“โรสจ๋า ฝากจัดการทีนะ เดี๋ยวไทม์มา”ไทม์พูดจบก็กระโจนหายวับไป ซึ่งจุดประสงค์ของเขาไม่ได้

ตั้งใจฆ่าผู้อาวุโส แต่งเพียงต้องการให้ฟางมาฆ่าป๊อปปี้ต่างหาก หึ พอหมดเสี้ยนหนามอย่างป๊อปปี้

ฟางก็จะได้เป็นเจ้าสาวของแวมไพร์กระหายเลือดเต็มตัวสักที อย่างไม่มีอะไรเป็นข้อบกพร่องอีก

 

 

 

 

 

 

“แกทำชั้นเลือดออก แกตาย”ฟางที่เสียผลักเจอป๊อปปี้ผลักชนกับรูปปั้นคิวปิดในน้ำตกแล้วตกลงไป

ในน้ำ ฟางมองแผลที่ถูกหินบาดที่แขนแล้วเดือดจัดกระโจนขึ้นคร่อมป๊อปปี้แล้วบีบคอ

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ เธอเป็นใคร เราไม่มีอะไรบาดหมางกันจะมาฆ่าชั้นทำไม”ป๊อปปี้เริ่มไอขาดอากาศหายใจ

 

 

 

 

 

 

“แกเป็นศัตรูของไทม์ก็เป็นศัตรูของชั้น ตายซะเถอะ”ฟางพูดแค้นเคืองตาแดงลุกวาวเพิ่มแรงบีบคอ

มากขึ้น

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้เริ่มหายใจติดขัดภาพสุดท้ายของเขาก็คือฟาง พี่กำลังจะไปหาเราแล้วนะฟาง

 

 

 

 

 

 

“ฟาง รอพี่ก่อนนะ”ป๊อปปี้ที่ยอมตายเพราะคิดถึงฟางพูดครั้งสุดท้าย ฟางชะงักก่อนะหยุดมือ

 

 

 

 

 

“ทำไมแกไม่สู้ล่ะ”ฟางแปลกใจที่ป๊อปปี้ไม่สู้ก็หยุดมือ ป๊อปปี้นิ่งมองร่างสวยที่อยู่ด้านบนตัวเองสัก

พักเมื่อเห็นว่าฟางหยุดมือจริงๆเขาก็รีบพลิกตัวมาขึ้นคร่อมฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แกมันแผนสูงอย่างที่ไทม์บอกจริงๆด้วย โธ่ โว้ยชั้นไม่น่าพลาดเลย”ฟางสบถอย่างหัวเสียก่อนจะ

ดิ้นไปมาอย่างแรงให้หลุดจากการเกาะกุมของป๊อปปี้ ยิ่งดิ้นเท่าไหร่หน้ากากยิ่งหลุด

 

 

 

 

 

 

 

 

พรึบ

 

 

 

 

 

หน้ากากที่ร่นลงมาที่จมูกถูกป๊อปปี้ดึงออกด้วยความรำคาน

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้อึ้งตรงหน้าเมื่อมองเห็นผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจอยู่ตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

“แกพูดบ้าอะไรของแก ปล่อยนะ”ฟางไม่เข้าใจแล้วร้องโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

ป๊อปปี้ดึงฟางไปกอดแน่นด้วยความคิดถึง

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางกลับมาหาพี่แล้ว ฟางจริงๆด้วยพี่คิดถึงฟางมากเลยรู้มั้ย”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางแน่นแล้ว

น้ำตาไหลออกมาด้วยความคิดถึงคนตัวเล็กมาก

 

 

 

 

 

 

“ฟาง คือใครชั้นไม่รู้จัก ปล่อยนะไอ้แวมไพร์โรคจิต”ฟางพูดแล้วทุบหลังป๊อปปี้อย่างแรงเพื่อให้หลุด

ก่อนจะตัดสินใจงับเข้าที่ไหล่กว้างจนป๊อปปี้ร้อง ฟางรีบใช้โอกาสนั้นวิ่งหนีไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางกลับมาหาพี่แล้วจริงๆ”ป๊อปปี้เอามือกุมไหล่ตัวเองแล้วพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

สงสัยอะไร เดี๋ยวทุกอย่างจะตอบในเนื้อเรื่องเเทนไรเตอร์เองนะ รึถ้าสงสัยจริงๆก็ถามในไทม์ไลน์ก็ได้นะ