รักไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะ พวกพี่จะพาพวกเรากลับไปงั้นหรอ นี่พวกพี่ยังไม่เข็ดอีกหรอ 4เดือนก่อนพวกพี่ยังไม่เห็น
อีกหรอว่าพวกนั้นแข็งแกร่งขนาดไหนแล้วพวกเราต้องตายมากมายแค่ไหน”แบงค์ตบโต๊ะพูดอย่าง
ไม่พอใจเมื่อรู้ว่า ไทม์จะพาพรรคพวกกลับไปในตัวเมือง
 
 
 
 
 
 
“พวกนั้นมันอ่อนแอเอง ช่วยไม่ได้”แพนพูดอย่างไม่สนใพวกแวมไพร์เกรดBที่ตายไป
 
 
 
 
 
 
“ไอ้แพน นั่นมันลูกน้องเรานะเว้ย เค้าเสียสละชีวิตเพราะพวกเรานะ”แบงค์พูดอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
“แบงค์ เงียบ จริงอย่างที่แพนพูด ไม่มีพื้นที่ให้พวกอ่อนแอบนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว เราจะไปกลัว
อะไรในเมื่อเรามีโทโมะกับฟาง โอ๊ะ ไม่ใช่โรส กุหลาบดำแห่งแวมไพร์กระหายเลือดซะอย่าง”ไทม์
พูด
 
 
 
 
 
 
“จำไม่ได้หรอพี่แบงค์ ว่าตอนนั้นพวกป๊อปปี้มันไม่กล้าทำอะไรโทโมะเลย ส่วนนังฟางก็เมียมัน หึ
คงจะสนุกพิลึกเห็น2ผัวเมียมาฆ่ากันเอง”หวายยิ้มเยาะ
 
 
 
 
 
 
“หวาย นั่นมันแค่อดีตของฟาง ฟางไม่ใช่เมียไอ้ป๊อปปี้อีกต่อไปแล้วจำไว้”ไทม์พูดอย่างหงุดหงิด
 
 
 
 
“ค่าระวังรักมากหลงมาก เดี๋ยวนังนั่นจะทำพี่เสียใจตอนสุดท้ายล่ะ”หวายพูดแล้วเดินออกไปตามกวัง
ที่มาตาม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายครับ เราจะทำยังไงกับร่างผู้หญิงคนนี้ดี”กวังอุ้มร่างไร้ลมหายใจของฟางที่เขาเอาขึ้นมาจาก
ทะเลสาบหลังจากที่ไทม์ทำทีโยนฟางลงไปในน้ำ แล้วให้กวังมือดีของหวายรอรับร่างของฟางขึ้นมา
แล้วพามาที่ปราสาททางใต้ของพวกเขา
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวสักพักก็ฟื้นแล้วล่ะ ฟื้นมาในชีวิตใหม่ของโลกแวมไพร์”ไทม์เดินมาที่แท่นหินที่กวังวางฟางลง
นอนตรงนั้นตื่นจะเอามือลูบแก้มเนียนที่เคยมีเลือดฝาดตอนนี้ขาดซีดไม่มีเลือดหล่อเลี้ยง
 
 
 
 
 
“พะ พี่ป๊อป ช่วยฟางด้วย”เป็นอย่างที่ไทม์บอกจริงๆ สักพักฟางเริ่มน้ำมีนวลเปลี่ยนจากศพที่แห้ง
ไม่มีเลือด แล้วขยับตัวแม้จะไม่ลืมตาแต่กลับเพ้อหาป๊อปปี้ ไทม์ชักมือกลับมองอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
“นี่แกเปลี่ยนสาวน้อยเป็นแวมไพร์งั้นหรอไอ้ไทม์ แกคิดจะทำอะไรกันแน่วะ”โทโมะเดินมาหาไทม์
ตามที่แจมและแพนบอกก็ตกใจเมื่อเห็นฟางค่อยๆลืมตามาเป็นตาสีแดงเหมือนกับพวกตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“ชั้นจะทำอะไรมันก็เรื่องของชั้น ว่าแต่แกเถอะ เมื่อไหร่จะให้ชั้นเปลี่ยนเมียของแกเป็นเหมือนฟาง
สักทีล่ะ”ไทม์หันขวับพาพูดเยาะๆ
 
 
 
 
 
“ไม่มีวัน ชั้นไม่ยอมให้แกเปลี่ยนแก้วแน่นอน”โทโมะพูด ไทม์และแพนหัวเราะเมื่อทุกอย่างเข้า
ล๊อค
 
 
 
 
 
“ได้ ชั้นจะสัญญากับแกว่าจะไม่ทำอะไรเมียแกแต่งานนี้มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ว่าแต่แกจะยอมรึ
เปล่าล่ะ”ไทม์พูดยื่นข้อแลกเปลี่ยนกับโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ ชั้นยอมทำให้แก ถ้าแกบอกว่าจะไม่ทำร้ายแก้ว”ทันทีที่โทโมะพูดจบ แจมก็สั่งลูกน้องที่เหลือ
อยู่มาจับโทโมะล๊อคไว้
 
 
 
 
 
“มันคือการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยๆ เข้าใจนะว่าเลือกปกป้องนังมนุษย์หน้าโง่แล้วจะเป็นแบบนี้ ทุก
อย่างยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่นายเองจะแข็งแกร่งขึ้นและทำงานให้พวกเราได้”แจมพูดก่อนจะเอา
มีดกรีดที่อกซ้ายโทโมะร้องออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนแจมจะร่ายคาถาบางอย่างแล้วซักพักปีก
ค้างคาวก็ค่อยๆออกมาจากหลังของโทโมะก่อนจะให้ชายหนุ่มสลบ
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๋ๆไม่ต้องกลัวนะฟางไม่ต้องกลัว”ไทม์เห็นฟางกรีดร้องด้วยความกลัวก็ดึงไปกอดปลอบ
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ พี่ป๊อป พี่ป๊อปอยู่ไหน ฟางกลัว”ฟางไม่สนใจไทม์และร้องเรียกหาแต่ป๊อปปี้ ไทม์ได้ยินถึงกับ
โมโหก่อนจะทำให้ฟางหลับในอ้อมกอด
 
 
 
 
 
 
 
“นี่อะไรอีกล่ะเนี่ยพี่เปลี่ยนนังนี่เป็นแวมไพร์แล้วจะทำอะไรอีก”หวายเดินเข้ามาแล้วตกใจเมื่อเห็น
ไทม์เอามือวางที่หัวฟางหลังจากให้ฟางนอนหลับแล้ว
 
 
 
 
 
“ล้างสมองไงล่ะ ต่อไปนี้เธอจะไม่ใช่ฟาง แต่เธอคือโรส มือดีของพวกเราแวมไพร์เกรดB แวมไพร์
เลือดบริสุทธ์คือศัตรูของเธอ จำเอาไว้ เธอเป็นเจ้าสาวของชั้น โรส”ไทม์พูดก่อนจะจัดการล้างสมอง
ฟางที่กรีดร้องออกมาก่อนจะสลบไป
 
 
 
 
 
 
“เอาทั้งคู่ไปไว้ที่ห้องใต้ดิน แล้วจัดการฝึซ้อมให้ทั้งคู่เป็นแวมไพร์กระหายเลือดที่แข็งแกร่งซะ แล้ว
ค่อยจัดการให้พวกนี้หลับ เข้าใจมั้ย”ไทม์สั่งลูกน้องให้พาตัวฟางและโทโมะไปไว้ที่ห้องใต้ดิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางจะไม่มีทางจำแกได้ไอ้ป๊อป แล้วแกกะได้เจอกับเมียของแกที่พร้อมจะฆ่าแกได้ทุกเมื่อ หึๆ แค่
เท่านี้มันก็ทำให้แกเจ็บกระอักเลือดแล้วล่ะ”ไทม์พูดอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
“เป็นอะไรจ้ะ รึว่าคิดถึงไอ้หนุ่มที่ช่วยเธอคืนนั้น”แบงค์ที่ขี้เกียจเถียงกับพี่น้องตัวเองก็เดินมานั่งข้าง
เฟย์ที่ไต่กำแพงปราสาทมานั่งมองดูท้องทะเลด้านหน้าก่อนจะแซวอดีตกิ๊ก
 
 
 
 
 
“ใครจะคิดถึง บ้า ไม่มีทางล่ะพี่แบงค์”เฟย์พูดแล้วมองไปที่ทะเล แล้วคิดถึงวันนั้นที่เขื่อนมาช่วย
รักษาเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ไม่เป็นไรแล้วนะ ชั้นอยู่นี่แล้ว”เขื่อนที่พาเฟย์มาที่ห้องนอนตัวเองที่ปราสาทดำแล้วจัดการ
รักษาเฟย์เองกับมือ เพราะเควินและฟ้านั้นช่วยรักษาพวกที่ได้รับบาดเจ็บด้านนอก
 
 
 
 
 
“แม่จ๋า เฟย์เจ็บ แม่ แม่อยู่ไหนเฟย์คิดถึงแม่หลือเกิน”เฟย์ที่ร้องไห้และเพ้อออกมาด้วยพิษไข้ที่
เกิดจากบาดแผลเขื่อนตกใจรีบเช็ดตัวให้เฟย์ก่อนจะมองร่างเปลือยเปล่าเหมือนสาวแรกรุ่นของเฟย์
แล้วหน้าแดง
 
 
 
 
 
 
 
“เธอไม่เป็นไรแล้วนะเฟย์ ถ้าเธอหายนะ ชั้นสัญญาเลย จะพาเธอไปกินข้าวมือแม่เธอ เห็นว่าแม่เธอ
น่ะชอบยอกว่าเธอนะชอบกินไก่ทอดมาไม่ใช่หรอ”เขื่อนพูดพลางเช็ดตัวให้เฟย์แล้วมองเรือนร่างที่
เต็มไปด้วยตราสัญญาของปีศาจที่เฟย์ทำ ทำให้ตามเนื้อตัวเป็นรอยเส้นเลือดขึ้นมาพันคล้ายเถาวัลย์
เกี่ยวรักเฟย์มาที่หัวใจ
 
 
 
 
 
 
“ไม่อยากเป็นแล้ว ไม่อยากเป็นปีศาจ เฟย์คิดถึงแม่”เฟย์ร้องไห้ออกมา เขื่อนจึงก้มลงจูบซับน้ำ
ตาเฟย์ไว้ ก่อนที่เฟย์จะรู้สึกถึงความอบอุ่นประหลาดที่หัวใจแล้วลืมตามาพบว่าเขื่อนคือคนที่ช่วยเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะที่ช่วยชั้น”เฟย์พูดแล้วเอามือโอบรอบลำคอเขื่อนก่อนที่เขื่อนจะห้ามตัวเองไม่อยู่แล้ว
เริ่มทำตามที่ใจต้องการ ทั้งคู่เป็นของกันและกันและทำให้เขื่อนรู้ว่าเขาคือคนแรกที่ได้ครอบครอง
เธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่รู้นะว่าเฟย์คิดอะไรกับเค้า ถ้าคิดถึงเฟย์เลือกได้นิว่าไปหาเค้า แทนท่ะอยู่ที่นี่”แบงค์พูด
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ เฟย์ทิ้งที่นี่ไปไม่ได้ ที่นี่ยังมีแก้ว โทโมะและก็พี่แบงค์นะ”เฟย์พูดทำให้แบงค์ลูบหัวร่างบาง
ด้วยความเอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ๆ
 
 
 
 
 
 
“มีเรื่องอะไรหรอเขื่อนทำไมหน้าไม่สู้ดีแบบนี้”ป๊อปปี้เดินมากับจินนี่ก็แปลกใจเมื่อเห็นธามไท เคน
ตะและฟ้าที่มาจากปราสาทขาวมาคุยอะไรบางอย่างหน้าตาเคร่งเครียด
 
 
 
 
 
 
 
“พวกไทม์มันกลลับมาแล้ว ตอนนี้มันออกอาละวาดทั่วเมือง”เคนตะที่รู้เรื่อตอบแทนเขื่อน
 
 
 
 
“พวกเราเลยว่า พวกเราจะออกไปดูคืนนี้สักหน่อยน่ะ”ธามไทพูดต่อ
 
 
 
 
 
 
“เอาสิ ชั้นไปด้วย ชั้นก็อยากจะคิดบัญชีกับไอ้ไทม์เหมือนกัน”ป๊อปปี้คิดถึงไทม์ที่ฆ่าฟางก็แค้นใจ
ก่อนจะขึ้นรถไปกับเคนตะ ธามไท เขื่อนและเควิน ส่วนฟ้าอยู่ดูแลโบว์และคนอื่นที่ปราสาท
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี้ดด ช่วยด้วย”เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากช่องแคบตามซอกตึกทำให้พวกเขื่อนจอดรถลง
รีบวิ่งเข้าไปในซอกตัก พบว่า แพนกำลังดูดเลือดสาวคนนั้นตายอย่างอนาจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฉึก
 
 
 
 
 
 
 
เคนตะยิงหน้าไม้ใส่กลางหลังแพนล้มทรุดก่อนจะพุ่งเข้ามาทำร้ายทันที
 
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
แต่ก่อนเคนตะจะถึงตัวแพน โทโมะที่มีปีกค้างคาวบินมาซัดเคนตะกระเด็นติดกำแพงอย่างแรง
 
 
 
 
 
“โทโมะทำไมนายถึงเป้นแบบนี้”ป๊อปปี้พูดอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างกายของโทโมะที่ดูแข็งแกร่งขึ้น
 
 
 
 
“อย่ามาพูดมาก ใครทำพวกของชั้น มันต้องตาย ชั้นไม่เอามันไว้แน่”โทโมะประกาศกร้าว
 
 
 
 
 
“แต่ชั้นก็ไม่ยอมให้แกทำอะไรสาวๆมนุษย์หรอกโว้ย”ธามไทพูดจมก็พุ่งเข้าไปทำร้ายโทโมะพร้อม
กับเควินที่แปรงร่างเป็นหมาป่าแล้วกระโจนเช้าไปซักโทโมะที่หลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว
 
 
 
 
 
 
“ยินดีต้อนรับนะ แวมไพร์เลือดบริสุทธ์ ไม่คิดเลยว่าพวกนายจะคิดถึงชั้นขนาดนี้”ไทม์พูดขึ้นก่อนจะ
โผล่มาจากดาดฟ้าอาคารเก่าๆแล้วกระโดดลงมา ยิ้มให้กับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“แก ไอ้ไทม์อย่าอยู่เลย”ป๊อปปี้ที่แค้นจัดเป็นทุนเดิมพุ่งเข้าทำร้ายไทม์ ทั้งคู่ซัดกันนัวอย่างไม่มีใคร
ยอมใคร
 
 
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
 
 
 
จู่ๆก็มีร่างบางของผู้หญิงเตะป๊อปปี้กระเด็น ป๊อปปี้มองสาวสวยในหน้ากากที่ปิดแค่ครึ่งหน้าอย่างคุ้น
เคย พยายามเพ่งมองเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
 
 
 
 
 
 
“ถ้าแกทำร้ายเจ้าบ่าวของชั้นแกก็ต้องตายเหมือนกันไอ้พวกแวมไพร์เลือดบริสุทธ์”ฟางพูดอย่าง
โมโหไม่พอใจป๊อปปี้มากก่อนจะตั้งการ์ดสู้กับป๊อปปี้เพื่อปกป้องไทม์
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาสิโรส แค่เพื่อนเก่าเค้าอยากทักทายไทม์เฉยๆน่ะ อ้อ ป๊อปปี้ ชั้นแนะนำให้รู้จักละกัน นี่โรส
ว่าที่เจ้าสาวของแวมไพร์เกรดB”ไทม์พูดแล้วเดินไปโอบเอวโรสอย่างสนิทสนม เมื่อป๊อปปี้สบตากับ
ตากลมโตสีแดงที่อยู่ใต้หน้ากาดนั้น หัวใจของป๊อปปี้ก็เต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ
 
 
 
 
 
 
 
“จำเอาไว้ไอ้แวมไพร์เลือดบริสุทธ์ ถ้าแกทำอะไรไทม์และพวกพี่น้องของไทม์อีกล่ะก็ แกเจอดีแน่
อย่าหาว่าชั้นไม่เตือน”ฟางคาดโทษป๊อปปี้ก่อนจะเดินไปพร้อมกับโทโมะที่อัดเขื่อนจนล้มพับ
 
 
 
 
 
“เห้อ เจ้าสาวของชั้นเตือนแล้วนะป๊อปปี้ อย่ามาขวางทางชั้นละกัน แล้วจะหาว่าไม่เตือน”ไทม์พูด
เยาะๆ แล้วเดินไปเช่นเดียวกับแพน แค่นี้ก็ทำให้เขาสะใจแล้วล่ะกับฟางที่ทำร้ายป๊อปปี้เมื่อกี้นี้
 
 
 
 
 
 
 
 
เข้าใจตรงกันนะ อัพทุกวัน คนอ่านต้องเม้นให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยแลกกัน
 
 
แต่ยอดอ่านเยอะแต่เม้นน้อย สงสัยเรื่องไม่สนุกจริงๆล่ะ
 
รึว่าไม่ชอบแนวนี้ ไม่เป็นไร จะรีบอัพให้จบๆละกัน จะพยายามตัดตอนออกมากที่สุดเท่าที่ทำได้นะ