รักไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณหนูเกรซคะโบว์วิ่งตามไม่ทันแล้วนะคะ อย่าลืมสิ ว่าโบว์เป็นมนุษย์น้า”โบว์ที่วิ่งตามเกรซ
ลูกสาวของจินนี่และกวินที่วิ่งอย่างว่องไวตามแบบของแวมไพร์
 
 
 
 
 
 
“พี่ไบว์ห้ามบ่น ไม่แก่นะๆ ฮิฮิ”เกรซหันมาหัวเราะโบว์
 
 
 
 
 
“ตัวแสบของแม่ 4เดือนนี่อย่างกับ4ขวบไหน วันนี้แกล้งอะไรพี่โบว์บอกแม่มานะ”จินนี่เดินมาอุ้ม
เกรซจากโบว์แล้วหอมแก้ม ซ้ายขวาลูกสาวด้วยความคิดถึง
 
 
 
 
 
“เอ่อ แล้วนี่ตามคุณชายกลับมาได้แล้วหรอคะ”โบว์ถาม เพราะหลังจากที่ฟางเสียไป ป๊อปปี้ก็เอาแต่
ดื่มเหล้าไม่ยอมรักษาตัว ไม่ดื่มเลือดประทังชีวิต ทำให้ร่างกายทรุดโทรมมาก จนผู้อาวุโสต้องพา
ป๊อปปี้ไปรักษาตัวกับผู้บำบัดที่อยู่ทางใต้โดยมีฟ้าและธามไทตามไปดูแลป๊อปปี้เป็นเวลา4เดือน
 
 
 
 
 
“อื้อ อยู่ด้านล่างน่ะ คุยกับเขื่อนกับเควินอยู่”จินนี่ตอบก่อนจะอุ้มลูกสาวลงมาด้านล่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊าย หมีมีหนวด”เกรซเมื่อเห็นป๊อปปี้ก็ชี้บอกจินนี่ทันที
 
 
 
 
“อ๊าย ไม่ใช่ลูกนี่น้าป๊อปปี้ที่แม่เล่าให้ฟังไงคะน้องเกรซ ไหว้ลุงป๊อปเร็ว”จินนี่บอกลูกสาว
 
 
 
 
 
“4เดือนเหมือน4ปีริงๆด้วยนะจินนี่ แล้วนี่พาไปเจอกับกวินรึยังล่ะ”ป๊อปปี้ถามจินนี่ต่อ
 
 
 
“รายนั้นพาแครอลไปรักษาตัวที่อังกฤษ 4เดือนแล้วยังไม่กลับมาเลย เห็นเคยบอกครั้งนึงนะว่า ถ้า
ลูกคลอดแล้วจะเอาลูกไปอยู่ที่อังกฤษด้วยเลย จะได้ไม่กวนจินนี่อีก”จินนี่พูดนิ่งๆ
 
 
 
 
 
“แล้วจินนี่น่ะยอมหรอ ที่กวินจะเอาลูกไป”ป๊อปปี้เหล่มองจินนี่เพราะเขารู้ว่าลึกๆในใจจินนี่คิดยังไง
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ มาซะเหนื่อย ไปพักผ่อนเถอะป๊อป อ้อ โกนหนวดด้วยนะ เดี๋ยวน้องเกรซกลัว”จินนี่เปลี่ยน
เรื่องคุยแวอุ้มเกรซไปเล่นในห้องทันที ป๊อปปี้มองแล้วแอบส่ายหน้าก่อนจะเดินมาที่ห้องเอาของไป
เก็บแล้วจัดการอาบน้ำโกนหนวดตัวเองให้เป็นป๊อปปี้คนเดิม
 
 
 
 
 
“กลับมาแล้วนะฟาง”ป๊อปปี้เดินมาที่หอคอย หอคอยของเขาที่ก่อนไปรักษาตัวเขาได้ปิดตายไม่ให้
ใครเข้ามา เพราะในนั้นป๊อปปี้เก็บชุดแต่งงานของเขาและฟางที่ฟางเป็นคนเย็บมนเองเพื่อใส่ในงาน
แต่ง ถ้าเรื่องวันนั้นไม่เกิดขึ้นก่อน ป่านนี้หลังแต่งงานเขาคงเปลี่ยนฟางเป็นแวมไพร์และใช้ชีวิตกัน
อย่างมีความสุขแล้วล่ะมั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้ฟางคงจะเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์แล้วสินะ ฟางรอพี่ก่อนนะครับ แล้วพี่จะขึ้นไปหา แล้วเราจะ
ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”ป๊อปปี้กอดชุดเจ้าสาวของฟางแล้วน้ำตาไหลออกมาด้วยความรักและคิดถึง
คนตัวเล็กของเขาอย่างสุดหัวใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ เฟย์อยู่ไหน แบงค์ อยู่ไหนกันทำไมเงียบแบบนี้”แก้วลืมตาตื่นมาบนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่แล้ว
ร้องเรียกเพื่อนๆของเธอที่เป็นปีศาจและแวมไพร์
 
 
 
 
 
 
“ตื่นมาก็ร้องเรียกคนมารับใช้รึไงนังถุงเลือด”หวายเดินมาแขวะเมื่อเห็นแก้วออกมาจากห้องตามหา
เพื่น
 
 
 
 
 
 
“เงียบไปเลยนะ ชั้นไม่อยากมีเรื่องกับเธอตอนนี้”แก้วพูดแล้วถอนหายใจเดินหนีหวายไป หวายเบ้
ปากอย่างหมั่นไส้ เพราะรู้ดีว่าจะฆ่าแก้วไม่ได้ตามคำสั่งของแบงค์และเฟย์ที่มีพลังเหนือกว่าตัวเอง
และที่สำคัญ แก้วมีตราทาสของโทโมะอยู่ทำให้แวมไพร์ตัวอื่นไม่สามารถทำร้ายแก้วได้
 
 
 
 
 
 
 
“ตามหาแต่พี่แบงค์ๆแบบนี้เราน้อยใจนะแก้ว ที่แก้วไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตาเลย”แพนเดินขึ้นมา
จากทางใต้ดินของปราสาทก็พูดแล้วเดินมาจับมือแก้วขึ้นมา แก้วรีบขืนมือออกจากมือแพนทันที
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ แจมไม่อยู่หรอ แพนไม่หาแจมหรอ”แก้วรีบถามถึงแจมทันที
 
 
 
 
 
 
“แก้วเรากับแจมเลิกกันแล้ว รายนั้นน่เค้าเลือกพี่ไทม์ ไม่สงสารเราหรอ เราอกหักอยากได้ใครมา
ดูแลหัวใจ แก้วโสดเราก็โสดด้วยสิ”แพนพูดทำให้แก้วชะงัก แวบหนึ่งคิดถึงโทโมะทันที นั่น
สิ4เดือนแล้ว เค้าหายไปไหนนะ ทั้งที่หนีมากบดานกับพวกของไทม์ที่ปราสาททางเหนือติด
ชายแดน ตั้งแต่เธอฟื้นมาตามที่เฟย์บอก เวลาเธอถามถึงโทโมะจากเฟย์และแบงค์ ทั้งคู่ก็มักจะ
อึกอักไม่ยอมบอกอะไรเธอเลย
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้ย จะสวีทหวานมากไปมั้ยยะ พี่แพนหน้าที่พี่คืออะไรพี่ทำเสร็จแล้วรึไง ถ้าพี่ไทม์กลับมานะ
หวายจะฟ้องพี่ไทม์ว่าพี่แพนมัวแต่มาออดอ้อนนังถุงเลือดเดินได้นี่จนลืมหน้าที่ที่ตัวเองต้อง
ทำ”หวายว่า
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาบ่นเป็นป้าได้ป้ะ เสร็จแล้ว พวกนั้นฟื้นแล้ว หรืออยากลงไปดูก็ได้นะ อ่ะกุญแจ”แพนเริ่ม
รำคาญน้องสาวก็พูดพลางส่งกุญแจให้หวาย แก้วมองอย่างสงสัย
 
 
 
 
 
“โน เวย์ ไม่มีวันย่ะ งานเสี่ยงตายหวายไม่ทำหรอก”หวายเบ้ปากแล้วพูดทันที
 
 
 
 
 
 
โครม
 
 
 
 
ปัง
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
 
 
เสียงเหมือนข้าวของที่ห้องใต้ดินถูกทำลายเสียงดังน่ากลัวก่อนจะตามด้วยเสียงกรีดร้องของคน2คน
แล้วเงียบไป แก้วเดินไปชะเง้อมองดูที่หัวบันไดทางลงไปชั้นใต้ดินด้วยความสงสัย แล้วต้องตกใจ
เมื่อสบตากับตาสีแดงวาวน่ากลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว ออกมาทำไม เข้าห้อง”เฟย์พูดแล้วดึงแก้วส่งให้แบงค์รับก่อนแบงค์จะอุ้มแก้วขึ้นไปที่หอคอย
ทางตะวันออกของพวกเขาทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกันน่ะแบงค์ เฟย์ ตัวอะไรอยู่ที่ชั้นใต้ดิน นี่พวกไทม์คิดจะทำอะไร เลี้ยงตัวอะไรไว้อีก”แก้ว
ถาม
 
 
 
 
 
“เอ่อ มันคือส่วนผสมระหว่างคาถาด้ายมืด และการแพทย์นิดๆหน่อยอ่ะ เอ่อความจริงพวกเราก็ไม่
เห็นด้วยหรอก แต่ว่าเสียงส่วนน้อยจะสู้เสียงส่วนมากได้ไงล่ะ”เฟย์พูดเมื่อพาแก้วมาที่หอคอยที่
ปลอดภัยแล้ว
 
 
 
 
 
 
“แล้วไทม์ขังใครไว้อ่ะ บอกแก้วมาเถะ จริงสิ แล้วโทโมะอยู่ที่ไหน ทำไมตั้งแต่แก้วฟื้นมาแล้วถาม
หาถึงไม่มีใครยอมตอบเลยล่ะ”แก้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“แก้วไม่อยากเจอเค้าเองไม่ใช่หรอ จำไม่ได้รึไงว่าแก้วพูดอะไรใส่โทโมะตอนนั้น”แบงค์พูดทำให้
แก้วชะงัก
 
 
 
 
 
 
“รู้ แก้วรู้ว่าแก้วเกลียดเค้า แต่ เอ่อ เค้าหายไปไหนล่ะบอกแก้วได้มั้ยว่าเค้ายังไม่ตาย”แก้วพูด แม้
จะโกรธเกลียดโทโมะเรื่องลูกมากมายแค่ไหน แต่พอไม่มีเขาแล้วเธอคิดถึงเขาเหลือเกิน โทโมะอยู่
ที่ไหนนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้า แย่จัง มาไม่ทันตอนที่มือดีทั้ง2ของชั้น เชือดคอมนุษย์เป็นมื้อแรกจากการหลับใหล เห้อ”ไทม์
เดินลงมาที่ชั้นใต้ดินพร้อมพวกแพน หวายและแจมก็พูดขึ้นเมื่อเห็น2ร่างกำลังดูดเลือดมนุษย์
สาว2คนที่เขาส่งมาเป็นอาหารมื้อแรกหลังจากที่ร่วมมือกับแจมเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่นี่
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาพูดมากไอ้ไทม์”เสียงพูดที่คุ้นหู แม้ร่างกายจะเปลี่ยนแปลงแต่ก็คงความปากร้ายเหมือนเดิม
 
 
 
 
 
“ไอ้โทโมะปากเสียเหมือนเดิมเลยนะ พี่ไทม์ทำไมไม่จัดการเปลี่ยนปิดปากเสียๆมันด้วยล่ะ”แพน
พูดพลางมองโทโมะในร่างปีศาจค้างคาวที่มีปีกสีดำสวมแค่กางเกงยีส์เผยให้เห็นท่อนบนเปลือย
เปล่า มีรอยเเผลที่อกซ้ายที่ผสานกันคล้ายรอยสักรูปค้างคาว และเส้นเลือดขึ้นตามตัวและอกกว้าง
กำลังเช็ดเลือดที่มุมปาก
 
 
 
 
 
 
 
“มีแค่นี้เองรึไง”เสียงหวานเสียงหนึ่งพูดอย่างหัวเสียแล้วโยนร่างไร้วิญญาณของเหยื่อมนุษย์ผู้หญิง
มาตรงเท้าไทม์อย่างไม่ใยดี หวายและแจมรีบหลบหลังไทม์ด้วยความกลัว
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาสิจ้ะโรส ไม่หงุดหงิด ที่ไทม์หามาได้แค่นี้น่ะ เพราะอยากให้โรสรองท้องไปก่อนนี่จ้ะ เดี๋ยว
คืนนี้ไทม์จะพาว่าที่เจ้าสาวแห่งแวมไพร์เกรดBออกล่าเอง”ไทม์เดินมาหอมแก้มสาวสวยที่เช็ดเลือด
ที่ปากอย่างหงุดหงิดก่อนสาวสวยคนนั้นจะหอมแก้มไทม์กลับ
 
 
 
 
 
“จะไปเมื่อไหร่บอกโรสนะคะที่รัก โรสจะรอ ไป โทโมะ”โรสบอกก่อนจะดึงโทโมะกลับเข้าไปในห้อง
ของเธอกับเขาที่ทำไว้ที่ห้องใต้ดินและใช้ใงการต่อสู้จนโทโมะกับโรสช่ำชองและว่องไวมากขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้โห ไม่คิดเลยว่าอีแค่ล้างสมองนังฟาง จะเปลี่ยนจากสาวหวานแสนโง่กลายเป็นแวมไพร์สาวสุด
เซ็กซี่ได้ เอ แล้วนี่พาไปให้เจออดีตสามีรึยังล่ะพี่ไทม์”หวายพูดแล้วยิ้มเยาะ
 
 
 
 
 
“ก็แค่อดีตมีความจำเป็นด้วยหรอที่ว่าที่เจ้าสาวพี่จะกลับไปเจอ อ้อ ฟางน่ะชื่อปัจุบันชื่อโรสจำไว้ล่ะ
ทุกคนว่าฟางน่ะตายไปแล้วจะมีก็แค่โรสแวมไพร์สาวมือดีของชั้น”ไทม์พูดแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
 
 
 
 
 
 
 
“เหอะ ลงทุนถึงขั้นเปลี่ยนมนุษย์หน้าโง่เป็นแวมไพร์สาวแบบนี้แสดงว่านังฟางต้องไม่ธรรมดาแล้วสิ
ว้า รู้สึกถึงกลิ่นตุๆของพวกหมาหัวเน่ากำลังจะโดนเขี่ยทิ้งจัง”หวายพูดเยาะเย้ยแจมก่อนจะเดินขึ้น
ไปกับแพน
 
 
 
 
 
 
 
“หึ ชั้นไม่ยอมหรอก นังฟางไม่มีวันจะมาเป็นที่1ของคุณไทม์แทนชั้น”แจมพูดอย่างมั่นใจก่อนจะ
มองที่ประตูทางไปห้องของฟางและโทโมะแล้วรีบขึ้นไปข้าวบนด้วยความกลัวทั้งคู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ฟางยังไม่ตายจริงๆด้วย นี่ฟางกลับมาหาพี่แล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้เดินมาตามทางเดินแล้วเห็นฟาง
ในชุดเจ้าสาวสีขาวของตัวเองยืนอยู่ แล้วรีบวิ่งไปหาแต่ฟางเดินหลบไปที่มุมหนึ่งป๊อปปี้รีบตามไป
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ออกมาหาพี่เถอะฟาง”ป๊อปปี้เดินตามหาฟางแล้วพลางร้องเรียกหาคนรักก่อนจะชะงักเมื่อมอง
เห็นฟางกำลังดื่มเลือดจากมนุษย์ชายที่นอนตาย
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอาเลือดมา”ฟางหันขวับไปมองหน้าป๊อปปี้ ตาเป็นสีแดงวาวเหมือนแวมไพร์กระหายเลือดแล้วพุ่ง
เข้ามาจะทำร้ายป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง อย่านะ”ป๊อปปี้สะดุ้งตื่นแล้วหอบหายใจรัวก่อนจะปาดเหงื่อแล้วลุกนั่งมองรูปของฟางที่หัว
เตียง
 
 
 
 
 
 
“ทำไมถึงฝันแบบนี้นะ ฟาง ฟางยังไม่ตายไปจากพี่จริงๆใช่มั้ย”ป๊อปปี้พูดแล้วหยิบรูปของฟางที่หัว
เตียงมากอดแนบอกด้วยความคิดถึงฟางอย่างมาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เอ้า เลิกเศร้าๆๆๆๆๆ ฟางกลับมาแล้วว มาดูซิว่าตอนต่อไปคู่นี้จะเป็นยังไง
 
 
 
 
ไม่เศร้าสิ ตั้งใจให้พล็อตเป็นแบบนี้แต่แรกแล้ว แต่ไม่คิดว่าพอมาพิมเนื้อเรื่องเข้าจจริงๆกลายเป็นว่าเรื่องยาวมาก กว่าฟางจะเป็นแวมไพร์ได้55555