รักไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มะ มีอะไรหรอจ้ะ ลากพี่มาแบบนี้”ป๊อปปี้ที่กลับมาจากปราสาทดำก็ตกใจเมื่อเห็นฟ้าและแบมลาก
เขามาหาฟางที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ฟางยิ้มก่อนจะลุกขึ้นมาในชุดเจ้าสาวสีขาวเรียบๆ
 
 
 
 
 
 
“เค้าตัดเองเลยนะ เค้าสวยมั้ย”ฟางยิ้มด้วยความเขิน ป๊อปปี้ถึงกับร้องอ๋อเมื่อสิ่งที่ฟางปิดเขามา4-
5วันก็คือชุดเจ้าสาวที่เธอห้ามไม่ให้ป๊อปปี้ไปจองหรือซื้อชุดด้านนอก
 
 
 
 
 
 
 
“สวย สวยมากเลย”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางยิ้มด้วยความเขินก่อนฟางจะเอาเสื้อสูทสีขาวยื่นให้ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“วัดเองเลยนะคะ เจ้าบ่าว”ฟางพูดแล้วยิ้ม เมื่อเห็นป๊อปปี้สวมเสื้อสูทที่เธอตัดเอง
 
 
 
 
 
 
“แหม หวานจังเลย อยากให้ถึงงานแต่งงานคู่นี้ไวๆจัง”แบมและฟ้าเขินแทนทั้งคู่
 
 
 
 
 
 
“โธ่ ตาถ้าเคนตะแต่งงานนะ เคนตะหล่อกว่าหมอนี่เยอะ”เคนตะที่พยุงผู้อาวุโสเจ้ามาหาฟางก็พูด
แขวะเมื่อเห็นป๊อปปี้สวมเสื้อที่ฟางตัดให้
 
 
 
 
 
 
“ไหน มาใกล้ๆตาหน่อยสิ ท้งคู่เลย”ผู้อาวุโสเรียกฟางและป๊อปปี้เข้ามาใกล้ๆ ป๊อปปี้และฟางนั่งข้างๆ
กัน ทันทีที่ผู้อาวุโสแตะมืลงที่มือของฟางก็ต้องตกใจหน้าถอดสี ภาพฟางถูกพวกแวมไพร์เกรดBจบ
ไปที่ปราสาทร้างกลางป่า ภาพที่ฟางถูกทำร้ายและนอนตายจมกองเลือดผุดเข้ามา
 
 
 
 
 
 
“มะ มีอะไรหรอคะคุณตา”ฟางแปลกใจเมื่อเห็นผู้อาวุโสตกใจ
 
 
 
 
 
 
“พวกนั้นกำลังจะมา พวกนั้นจะพาฟางไปจากที่นี่ ฟางกำลังตกอยู่ในอันตรายอย่าให้ฟางออกจากที่
นี่เด็ดขาดไม่งั้น ฟางจะต้องตาย”เมื่อผู้อาวุโสพูดฟางตกใจมากเมื่อทุกคำทำนายตรงกับนิมิตของ
แบม
 
 
 
 
 
 
“มันไม่มีทางอื่นเลยหรอครับตาไหนว่าเรา2คนเป็นคู่กันไง นี่เราก็ฝ่าฟนอุปสรรคมาขนาดนี้แล้ว เรา
กำลังะแต่งงานกันนะครับตา”ป๊อปปี้พูดอย่างร้อนใจและบีบมือฟางแน่น
 
 
 
 
 
 
“โชคชะตากำหนดให้เป็นอย่างนั้น มันถูกลิขิตไว้หมดแล้ว”ผู้อาวุโสพูด
 
 
 
 
 
“ฟางจะต้องตายจริงๆหรอคะ ไม่นะคะ ฟางไม่อยากไปจากพี่ป๊อป”ฟางค่อยๆร้องไห้ออกมาเมื่อ
ได้ยินป๊อปปี้ดึงฟางไปกอดแน่นด้วยความรักและไม่อยากให้คนรักไปไหน
 
 
 
 
 
 
“มันไม่มีทางแก้หรอครับ ไม่มีทางอื่นเลยหรอ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“ไม่มี แต่ถ้าเป็นไปได้ เลือกให้ฟางอยู่ที่นี่ อย่าออกไปไหนเพื่อความปลอดภัยของฟาง”ผู้อาวุโสพูดก่อนจะมองฟางและป๊อปปี้ด้วยความสงสาร นั่นน่ะสิ รักกันแต่ทำไมฟางถึงต้องตาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ นายอยู่ที่ไหนโทโมะ”แก้วลืมตาตื่นมากลางดึกแล้วแปลกที่คนรักไม่อยู่ข้างกายก็ตะโกน
เรียกก่อนจะลงจากเตียงแล้วมองหาโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ โทโมะ ว้าย”แก้วที่ไม่ค่อยแข็งแรงเนื่องจากลูกที่ดูดเลือดก่อนประคองตัวเองเดินลงมาก
บันไดก่อนจะร้องเมื่อตัวเองจะกลิ้งตกบันไดแต่มีร่างสูงของแวมไพร์หนุ่มมาคว้าร่างบางไว้ได้
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณค่ะ”แก้วมองแบงค์ที่ประคองแก้วนั่งลงด้านล่างบันได
 
 
 
 
 
 
“นี่น่ะหรอเมียของโทโมะ เป็นอย่างที่ได้ยินมาจากเฟย์จริงๆด้วย อ่อนแอและเหมือนกับศพ”แบงค์
พูดแล้วมองแก้วในสภาพซีด แห้งติดกระดูกอต่ที่ท้องกลับป่องเพราะมีเด็กในนั้น
 
 
 
 
 
 
“แล้วคุณเป็นใคร มาที่นี่ทำไม ต้องการอะไรแล้วเมื่อกี้พูดถึงเฟย์คุณรู้จักเฟย์งั้นหรอ”แก้วรู้ว่าแบงค์
คือแวมไพร์แบบเดียวกะบโทโมะไม่ใช่แบบป๊อปปี้เพราะสังเกตจากดวงตาสีแดงของเขาก่อนจะถาม
ยาวเหยียด
 
 
 
 
 
 
“เห้อ มนุษย์นี่ชอบถามมากจังเลยนะ ชั้นน่ะ เป็นกิ๊กเก่าน้องเฟย์เค้า พอดีว่าเป็นหมอดูน่ะ แล้ว
บังเอิญว่าน้องเฟย์ต้องเข้าไปในปราสาทตามที่พี่ไทม์เรียกตัว ชั้นเยต้องมาเฝ้าที่นี่แทน”แบงค์ตอบ
 
ตามที่เฟย์บอกไว้เมื่อหลายชั่วโมงก่อน ซึ่งเขาเองก็แปลกใจที่เห็นโทโมะพุ่งออกจากกน้าต่าง
หอคอยนี้กลางดึกไปเมื่อชั่โมงก่อน ทิ้งเมียที่ไม่สบายนอนคนเดียวแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ลูก”แก้วไม่ทันจะถามอะไรต่อก็ร้องเมื่อลูกเริ่มดิ้นและจะดูดเลือดแก้ว
 
 
 
 
 
 
“เด็กปีศาจอันตรายแบบนี้จะเก็บไว้ทำไมทำไมไม่ทำลาย”แบงค์รู้ดีว่าอาการแบบนี้อีกไม่นานแก้ว
ต้องตาย
 
 
 
 
“ไม่นะ นี่ลูกของชั้น ต่อให้เค้าเป็นปีศาจที่เลวร้ายยังไงชั้นก็จะไม่ยอมให้ใครทำลายลูกชั้นนะ พวก
แวมไพร์อย่างนายไม่เจ้าใจสายสัมพันธ์แม่ลูกของมนุษย์หรอก”แก้วพูดแล้วกอดตัวเองปกป้องลูก
ในท้อง
 
 
 
 
 
“ยัยมนุษย์งี่เง่า แล้วเธอยอมตายรึไง ขั้นน่ะยอมรับว่าชั้นก็ไม่ได้ดีพอหรอกแต่เธอน่ะดูสภาพตัวเอง
ก่อนเถอะใกล้จะตายแบบนี้แล้ว ตายเพราะความรัก เสียสละโง่ๆแบบนี้ ไอ้โทโมะคงจะดีใจตาย
ล่ะ”แบงค์พูดแล้วถอนหายใจ แม้ว่าเขาจะเป็นแวมไพร์กระหายเลือด แต่เขาจจัดได้ว่าเย็นที่สุดใน
กลุ่มแล้วและไม่แปลกที่เฟย์จะยอมเคยกิ๊กกับเขาด้วยช่วงหนึ่ง เพราะเขามีเหตุผลที่สุดใน4พี่น้อง
แวมไพร์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่แบงค์มาทำอะไรที่นี่ ไปช่วยมันทำไมทำไมไม่ปล่อยให้มันตายเล่า”หวายเดินเข้ามาว่าพี่ชาย
ทันที
 
 
 
 
 
 
“เอ้า จะฆ่าทำไม แค่เลือด เสบียงในปราสารทมีมากพอ เราจะลดตัวไปฆ่าเองทำไม”แบงค์พูด
ทำให้แก้วรีบถอยห่างมองแบงค์และหวายอย่างไม่ไว้ใจ
 
 
 
 
 
 
“แต่หวายไม่ชอบมัน นังถุงเลือดเลี้ยงปีศาจ รีบฆ่าไปดีกว่า เสียสายตามอง ตัวก็อย่างกับศพท้อง
ป่องอย่างพวกเอเลี่ยนไม่เห็นจะสวย โทโมะนอนกอดแกทุกคืนไม่หลอนรึไง กอดเอเลี่ยน อี๋”หวาย
แขวะ
 
 
 
 
 
 
 
“ออกไปจากที่นี่ซะ”แก้วรู้ว่าพวกแวมไพร์พวกนี้ไม่ทำอะไรเธอเพราะตราของโทโมะก็จริง แต่เธอไม่
ชอบคำพูดของหวายที่ชอบแอบว่าจิกกัดว่าเธอตลอดเวลาโทโมะไม่อยู่
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นก็ไม่อยากมานักหรอก แต่ที่มานะเพราะรีบว่าทะเลาะกับแกไง เดี๋ยวถ้าตายไปแล้วโทโมะกะได้
อยุ่กับชั้นอย่างมีความสุข มีลูกกันกี่โหลดีน้า เพราะชั้นแข็งแรงไม่ขี้โรคเหมือนร่างกายมนุษย์แบบ
แก”หวายเยาะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ชั้นไม่เอาเธอเป็นแม่ของลูกชั้นเด็ดขาด แค่คิดก็ขนลุก”โทโมะส่ายหน้ากับคำพูดคู่ขาตัวเอง
 
 
 
 
 
“กรี้ด ทำไมยะ ชั้นออกจะสวยเซ็กซี่แบบนี้ทำไมนายถึงไปเลือกยัยมนุษย์อ่อนแอขี้โรคแบบนี้ ดูสิ
ซีดหนั่งเต้าหู้แล้วตาลกลวงลึกอย่างแพนด้าหน้าตอบยิ่งกว่าซอมบี้”หวายว่าแก้วแล้วเบ้ปากมอง
สภาพนั้น
 
 
 
 
 
 
 
“ต่อไปแก้วก็จะไม่เป็นแบบนี้แล้วล่ะ ชั้นกลับมาแล้ว กลับไปได้แล้ว”โทโมะไล่พวกหวายไปทันที
 
 
 
 
 
“นายจะเปลี่ยนชั้นงั้นหรอโทโมะ เราจะอยู่ด้วยกันพ่อ แม่ ลูกใช่มั้ย”แก้วถามโทโมะทันที โทโมะไม่
ตอบอะไร ดันแก้วขึ้นไปที่บันได เมื่อแบงค์แตะที่กระเป๋าที่โทโมะสะพายก็ชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
“นายเลือกแบบนี้สินะโทโมะ”แบงค์พูดแล้ใช้ความสามารถพิเศษตัวเองมองทะลุไปที่กระเป๋านั้นเห็น
ขวดน้ำมนต์ขวดหนึ่งก่อนจะดันหวายออกไปจากหอคอยนี้ โทโมะรู้ดีว่าแบงค์รู้ว่าเขาจะทำอะไร
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายหายไปไหนมา ชั้นกลัว”แก้วกอดโทโมะเมื่อโทโมะอุ้มเธอมาวางไว้ที่เตียง
 
 
 
 
 
 
“ไปหายารักษาเธอไงล่ะยัยบ้า ทีหลังถ้าชั้นไม่อยู่ เฟย์ไม่อยู่อย่าดื้อลงไปอีกนะ เธอยิ่งไม่ค่อยแข็ง
แรงด้วยสิ”โทโมะพูดก่อนจะจูบที่หน้าผากแก้วแล้วลุกไปเทน้ำมนต์ลงใส่แก้วยื่นให้แก้ว
 
 
 
 
 
 
“ชั้นจะหายจริงๆหรอโทโมะ”แก้วมองแก้วที่โทโมะยื่นให้แล้วถาม เพราะไม่ว่าจะลองยาอะไรมันก็
ไม่ช่วยให้เธอดีขึ้นมาเลย เด็กในท้องไม่มีท่าจะเลิกดื่มเลือดแก้วเลย
 
 
 
 
 
 
“ไม่ลองก็ไม่รู้ชั้นไม่อยากเสียเธอไม่นะแก้ว”โทโมะพูดนิ่งๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ เพื่อครอบครัวของเรา จะได้อยู่ด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก”แก้วพูดแล้วยิ้มก่อนจะดื่มน้ำในแก้วจนหมด
แก้วรู้ทัรทีว่าน้ำนี้คือน้ำมนต์ สักพักแก้วเริ่มรู้สึกร้อนไปทั่วท้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
 
 
ความเจ็บปวดเริ่มประทุขึ้นเรื่อยๆจนแก้วน้ำหล่นลงพื้นแตกกระจาย
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้ย เจ็บ ทำไมมันเจ็บแบบนี้โทโมะ ช่วยด้วย ฮือๆ”แก้วร้องไห้บิดไปมา แล้วหอบหายใจด้วยความ
เจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดจ้องมองคนรักที่ยืนนิ่งเฉย ก่อนจะหันมามองที่ท้องตัวเองเมื่อรู้สึก
ได้ถึงบางอย่างในท้องเคลื่อนไหว ตุบๆเหมือนดิ้นไปมาเช่นกันก่อนจะตกใจเห็นลิ่มเลือดไหลมาจาก
หว่างขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี้ดดดดดด”แก้วกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนจะสลบไป แต่เลือดยังไหลออกมาไม่หยุด โท
โมะไม่อาจทนเห็นภาพนั้นวิ่งออกไปจากห้องแล้วทรุดลงที่บานประตู
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อขอโทษลูก ที่พ่อต้องทำแบบนี้ พ่อขอโทษ แก้วชั้นขอโทษที่ต้องทำแบบนี้”โทโมะน้ำตาไหล
ออกมาอย่างเจ็บปวด เขาไม่อยากทำแบบนี้ แต่มันจำเป็นต้องทำเพื่อชีวิตของแก้วเขาจำเป็นจริงๆ
“โทโมะเอาน้ำมนต์ให้แก้วกินแล้วใช่มั้ยพี่แบงค์”เมื่อแบงค์กลับมาที่ปราสาทเฟย์รีบถามทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“อือ”ทันทีที่แบงค์ตอบเฟย์ที่สงสารครอบครัวนั้นก็ร้องไห้กอดแบงค์แน่น แบงค์จึงกอดปลอบเฟย์ไว้
 
 
 
 
 
 
“ยี้ ทำมาเป็นอ่อนแอ ออเซาะพี่ชั้น ยัยแมวดำ”หวายว่าเฟย์ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นเป็นปีศาจแมวดำก็จริง แต่อย่าลืมว่าชั้นคือผู้ดูแลพวกเธอ ถ้าปากดีแบบนี้อีกล่ะก็ อยากปากแตก
รึไง”เฟย์ไม่ยอมคนอยู่แล้วก็ว่าหวายกลับก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดแบงค์แล้วปล่อยพลังไอสี
เขียวออกมาขู่
 
 
 
 
 
 
 
“ชิ ฝากไว้ก่อนเถอะนังเฟย์”หวายพูดอย่างเอาแต่ใจก่อนกวังะต้องรีบห้ามเฟน์ไม่ให้ทำร้ายนายหญิง
ตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี้ดดดด”เสียงแครอลกรี้ดมากห้องจนทำให้ทุกคนหันไปมองที่ห้องแพน
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเสียงอะไรกัน”เฟย์ถาม
 
 
 
 
“พี่แพนคงเอาเหยื่อสาวๆมาคั่วล่ะสิ สงสัยนี่คงโดนกัดคอแล้วล่ะมั้ง”หวายพูดอย่างไม่แคร์เพราะมัน
เป็นเรื่องปกติของแพนอยู่แล้วที่จะเอาสาวๆมาคั่วที่ห้องแล้วดูดเลือด
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นว่าคราวนี้ไม่น่าใช่”เฟย์พูดเมื่อได้ยินเสียงโครมครามแล้วตามด้วยเสียงร้องของแพน ทุกคนรีบวิ่ง
ขึ้นไปดูบนห้องนอนแพนทันที
 
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรกัน”เฟย์ตกใจเมื่อเห็นแพนที่เลือดกบปากถือกุญแจอยู่จ้องมองแครอลที่ตัวเองยื้อหยุด
ล่ามโว่ไว้เมื่อกี้นี้ กว่าจะล่ามโซ่ล๊อคแครอลได้เล่นเอาเขาซะเหนื่อย
 
 
 
 
 
 
 
จกลองอีกตอนแล้วกันนะคะ อันนี้พิมมาก่อนแล้ว ขอโทษด้วยที่ตอนนี้อาจดราม่า