รักไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหนื่อยมั้ยลูก”ขณะที่ป๊อปปี้เดินตามทางเดินมืดๆก็มีมือของพ่อแม่มาแตะที่ไหล่ทั้ง2ด้านของ

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อ แม่”ป๊อปปี้หันมาเจอพ่อแม่ฟางก็ยิ้มก่อนจะโผเข้ากอดพ่อแม่ด้วยความรักและคิดถึง

 

 

 

 

 

“ผมจะปลุกฟางก่อนนะครับ ฟางต้องดีใจแน่ๆ”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างดีใพลางมองหาทางออกในทางเดินนี้

แล้วจับมือพ่อแม่ทั้ง2ข้างไม่ปล่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องไปตามน้องหรอกลูกให้น้องหลับนั่นล่ะดีแล้ว”แม่พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป พ่อสัญญากับพ่อเราแล้วว่าจะดูแลเราให้ดีจนกว่าจะถึงเวลาคืนเราสู่ที่ที่จากมา และตอนนี้พ่อ

กับแม่ก็เอาป๊อปมาคืนแล้ว แต่ป๊อปอย่าลืมทำตามสัญญานะ ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าทิ้งฟาง

นะ”พ่อพูด

 

 

 

 

 

 

“ผมไม่ทิ้งอยู่แล้วครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้พ่อแม่ สามีภรรยายิ้มพอใจก่อน

แสงสีขาวสว่างจ้าไปทั่วจนป๊อปปี้ต้องเอามือป้องไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อ แม่”ป๊อปปี้ลุกขึ้นตื่นแล้วมองไปรอบๆ นี่เขาฝันไปงั้นหรอ ป๊อปปี้หันมามองฟางที่หลับข้างๆเขา

นี่คงจะหลับสนิทมากเลยสินะ ป๊อปปี้ลูบแก้มเนียนๆของฟางแล้วยิ้มก่อนจะหอมแก้มคนตัวเล็ก

 

 

 

 

 

“อื้ออ ขโมยหอมเค้า ต้องหอมคืน”ฟางงัวเงียตื่นแล้วหอมแก้มป๊อปปี้คืน

 

 

 

 

 

“นอนเถอะ พี่ไม่กวนแล้วนะ กู้ดไนท์”ป๊อปปี้ลูบผมฟางก่อนจะนอนกอดฟางไว้ ฟางมองป๊อปปี้ที่

หลับตาลงแล้วกอดชายหนุ่มไว้ แล้วแอบกังวลถึงเรื่องฝันของเธอเมื่อกี้ ภาพที่ป๊อปปี้ต้องร้องไห้

เพราะเธอ ภาพการต่อสู้ของแวมไพร์เลือดบริสุทธ์และแวมไพร์กระหายเลือด เลือด คราบน้ำตา และ

เธอต้องตาย!

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ นาย ออกไปนะ”จินนี่ที่ประคองตัวเองไปห้องหนังสือตามปกติแล้วต้องตกใจเมื่อกวินอยู่ในห้อง

 

 

 

“รังเกียจอย่างกับชั้นเป็นงู แมลงสาบเลยเนาะ หึ ถ้าชั้นตายเธอคงจะมีความสุขมากสินะ”กวินพูด

เศร้าๆ

 

 

 

 

 

“นี่มีอะไรรึเปล่า ถ้าจะใช้ห้องชั้นไปก็ได้”จินนี่เดินหนีแต่กวินรั้งข้อมือไว้

 

 

 

 

 

“อย่าพึ่งไป ชั้นอยากให้เธอช่วยชั้นหน่อย เรื่องนี้ชั้นว่าเธอน่าจะช่วยชั้นได้”กวินพูดจินนี่มองอย่าง

สงสัย

 

 

 

 

 

“แบม ให้ฟางไปด้วยมั้ยเนี่ย”ฟางถามแบมที่จะต้องกลับบ้านตามที่พ่อโทรมา

 

 

 

 

 

 

“แบมไปแปปเดียวเอง นี่ มีน้องหมามาด้วย หายห่วงๆ”แบมพูดแล้วคล้องแขนเควินที่เหล่มองแบ

มก่อนจะหัวเราะออกมากับฟาง

 

 

 

 

 

“งั้นรีบไปรีบมานะ เอ เควิน ไปขอแบมแต่งงานเลยสิ จะได้เอาแบมมาอยู่กับฟางนานๆ”ฟางแซวแบม

และเควินทั้งคู่หน้าแดงทันที

 

 

 

 

 

 

“บ้าละฟาง ละของเราล่ะจะแต่งที่นี่เลยมั้ยจ้ะ”เควินแซวกลับ

 

 

 

 

 

 

“บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ เรื่องแจมยังจัดการไม่ถึงไหนเลย”ฟางพูดแล้วยิ้มเขินเมื่อนึกถึงเมื่อคืนที่ป๊อปปี้

เอาแหวนของแม่ที่ฝากไว้ที่ป๊อปปี้มาสวมไว้ที่นิ้วนางของเธอ

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเรื่องแจมเสร็จแล้วเราแต่งงานกันนะ”ป๊อปปี้บอกเธอเมื่อคืนทำให้ฟางยิ้มเขินแล้วเอามือจับ

แก้มตัวเองด้วยความเขินแล้วกรี้ดดีใจจนแบมและเควินมองฟางแล้วรีบออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เห็นแครอลมั้ย”ธามไทเดินมาถามฟ้าและฟางที่นั่งจัดดอกไม้ ซึ่งฟางเองตั้งใจจัดไปไว้ให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ถามตลอดเลยนะคะ แหม ตั้งแต่แคริลมาอยู่ที่นี่นี่คุณธามมีความสุขกว่าเดิมมากเลยนะคะ”ฟ้าแขวะ

 

 

 

 

 

 

“หึ อย่างน้อยก็มีมากกว่าตอนมีเธออยู่ที่นี่ละกัน”ธามไทแขวะแล้วเดินไป ฟ้าซึมลงไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ชอบธามหรอฟ้า”ฟางสังเกตอาการฟ้าแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะคะๆ”ฟ้าหน้าแดงรีบแก้ตัว

 

 

 

 

 

 

“ฮิฮิ ฟ้ากับธามไทก็น่ารักดีออก แม้จะเถียงกันไปมา แต่จริงๆแล้วล่ะห่วงใยกัน”ฟางพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“ก็รู้จักกันตั้งแต่เด็ก เราเป็นได้แค่เจ้านายกับเด็กรับใช้เท่านั้นล่ะค่ะ ว่าแต่คุณฟางเถอะ ดูชุดเจ้าสาว

มั้ยคะ ฟ้าน่ะบังเอิญหยิบหนังสือมาด้วยเลย”ฟ้าพูดแล้วเอาอัลบั้มชุดแต่งงานมานั่งดูกับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“แหม เรื่องยังไม่ทันจะเคลียร์นี่อยากได้พี่ป๊อปมากถึงเตรียมงานแต่งเองเลยหรอยะ”แครอลแขวะ

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เรารักกัน จะช้าจะไวก็ได้แต่งอยู่ดี”ฟางพูดยิ้มย้อนใส่แครอล

 

 

 

 

 

 

“หึ อวดดี ระวังแกจะไม่ได้แต่ง”เสียงแหลมๆของแจมดังก้องเข้ามาฟางหันขวับไปมอง ก็ไม่เจอใคร

จะเจอก็แค่แครอลที่เดินออกไปจากบริเวณที่เธอนั่งกับฟ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก นังฟาง ชั้นจะไม่ให้แกแต่งงานกับพี่ป๊อป”แครอลเดินปึงปังกลับมาที่ห้อง

 

 

 

 

 

“เดินคล่องเชียวนะแครอล คงหายดีแล้วสินะ”กวินทักน้องสาวแล้วกอดอกมองข้างๆจินนี่

 

 

 

 

 

 

“แน่นอนสิคะ นังแจมไม่เอายานั่นให้แคกินแล้ว แคก็หายสิคะ”แครอลยิ้มนิดนึงก่อนจะเดินไป

 

 

 

 

 

“แล้วตอนที่เกิดเรื่อง แครู้อะไรอีกมั้ยว่าแจมมีตำราหรือพรรคพวก หรืออะไรน่าสงสัยอีกบ้าง”กวิน

ถาม

 

 

 

 

 

“โอ้ยไม่รู้ พี่กวินพูดมาก แคง่วงแล้ว”แครอลโวยวายแล้วเข้าห้องไปกวินและจินนี่มองตามอย่าง

สงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ย้อนไปชั่วโมงก่อน

 

 

 

 

 

 

“ไอสีเขียวรอบตัวแครอลเนี่ยนะ”จินนี่ตกใจเมื่กวินเล่าเรื่องให้ฟังก่อนจะเปิดหนังสือที่เธอเคยอ่าน

 

 

 

 

 

“ชั้นมีความรู้สึกว่านั่นไม่ใช่น้องชั้น แวมไพร์ที่มีสายเลือดเชื่อมกันยังไงเค้าก็ดูกันออก แต่ชั้นแค่

แปลกใจว่าหน้าตา ทุกอย่างคือน้องชั้น แต่ทำไมความรู้สึกมันไม่ใช่นะ”กวินนิ่วหน้าคิด จินนี่มานั่งลง

ข้างๆ

 

 

 

 

 

 

“ไอสีเขียวเกิดจากการที่มีความชั่วร้ายจากผู้ที่เล่นแร่แปรธาตุ เวทย์มนต์คาถาทำผิดนำคาถานี้

ทำร้ายผู้อื่นจนถึงแก่ชีวิต นี่อย่าบอกนะว่าแครอล”จินนี่อ่านข้อความในหนังสือแล้วตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริง แครอลไม่เคยเล่นพวกคาถาอาคม พวกเราเป็นแวมไพร์นะจินนี่เราเองก็มีพลังส่วนตัวของ

ใครของมันอยู่แล้วเราจะต้องการพลังพวกนั้นอีกทำไม”กวินพูด

 

 

 

 

 

 

“อย่าลืมสิ ว่าต้องเป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์อย่างแท้จริงเท่านั้นถึงจะมีพลังวิเศษได้ และแครอลเป็น

ผู้มีพลังจัดว่าหายากอยู่นะ ใครบางคนกำลังใช้แครอลเป็นเครื่องมืออยู่ก็ได้”จินนี่คิด

 

 

 

 

“จะเป็นไปได้มั้ยว่าเป็นแจม แต่แจมทำยังไงของแจมล่ะแครอลถึงเป็นแบบนี้”กวินนิ่วหน้าคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย แส่ แส่หาเรื่องงั้นหรอคุณกวิน”เมื่อเข้ามาในห้องแครอลพูดแล้วปัดข้าวของอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

“คิดว่าแจมจะยอมให้ทุกคนมีความสุขงั้นหรอ ไม่มีทาง”แจมคืนร่างที่แปลงไว้ก่อนจะร่ายคาถาเป็น

อุโมงค์เข้าไปด้านใน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ  พอแล้ว อย่า”เสียงขอแครอลร้องไห้และพยายามผลกร่างสูงของแพนที่นัวเนียแครอลบน

เตียงอย่างหื่นกระหาย แครอลร้องไห้จนน้ำตาแห้ง คิดเจ็บใจตัวเองที่ขายังใช้การไม่แข็งแรงพอ

ทำให้คืนก่อนที่เธออาบน้ำเสร็จแล้วกำลังจะนอนก็สังเกตว่าที่เนินอกนั้นมีตราค้างคาวสีดำ แต่ทุก

อย่างต้องหยุดเมื่อแครอลรู้สึกว่าเวียนหัวคล้ายจะเป็นลม พอตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในห้อง

นอนของแพน แล้วถูกแพนข่มขืนอย่างทารุณ

 

 

 

 

 

 

 

“แหม กำลังร้องไห้เพราะสำลักความสุขขนาดนี้เลยหรอคะ นายหญิงที่รกของแจม”แจมที่คืนร่าง

แล้วเดินมาน่งที่เก้าอี้มองแครอลที่ร้องไห้ให้อ้อมกอดของแพนอย่างสมเพช

 

 

 

 

 

 

“ทำไมแกไม่ฆ่าชั้นไป นังแมคนคนทรยศ”แครอลร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

“ก็เพราะชั้นทำตราทาสกับแกไงล่ะนังแครอล ถ้าแกตายชั้นก็ตาย”แจมเดินมาจิกผมแครอลแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“คุณป๋าไม่น่าช่วยแกจากอุบัติเหตุตอนนั้นเลย น่าจะปล่อยให้แกตายๆไปซะ”แครอลกระชับผ้าห่มให้

นั่งขึ้นแล้วมองแพนที่สวมผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปกอดแจม ทั้งคู่หัวเราะออกมาก่อนแจมจะตบหน้าแค

รอล

 

 

 

 

 

“โถๆ ถ้าตายเรื่องนี้ก็ไม่สนุกสิ แต่ก็ขอบใจพ่อแกมากนะที่ช่วยชั้น แล้วเอาชั้นมาเป็นแวมไพร์ แต่

การที่ชั้นคอยรับใช้คุณหนูเอาแต่ใจอย่างแกเนี่ยก็ถือว่าชั้นตอบแทนบุญคุณแล้วนะ ตอนนี้ชั้นก็ขอทำ

อะไรตามใจตัวเองซะหน่อยแล้วกัน”แจมพูดก่อนจะเดินไปอ่านหนังสือรวมคาถาเวทย์มนต์ที่เธอได้

จากปีศาจผู้เฒ่าแมวที่มอบให้แม่เธอและแม่เธอส่งให้เธอเป็นรุ่นลูก

 

 

 

 

 

 

 

“รีบๆจัดการไอ้พวกแวมไพร์บริสุทธ์ให้มันอ่อนแอไวๆนะจ้ะที่รัก แล้วกองทัพแวมไพร์กระหายเลือด

จะได้ไปถล่มขย้ำพวกมันให้ราบ และพวกแวมไพร์บริสุทธ์ก็จะได้เหลือแค่ชื่อ”แพนพูดแล้วยิ้มเยาะ

หึ ทีนี้พวกไทม์กับแบงค์จะได้ไม่ต้องว่าเขาว่าเป็นพวกไม่เอาไหน อย่างน้อยเขาก็คุมกองทัพ

แวมไพร์เกรดBไปจัดการฆ่าแกนนำแวมไพร์บริสุทธ์อย่างป๊อปปี้ และกวินได้เหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

“อย่านะ อย่าทำร้ายพี่ป๊อป พี่กวิน”แครอลโกรธจัดและพยายามใช้พลังแต่ต้องร้องไห้เมื่อพลังของ

แครอลไม่สามารถแสดงผลอะไรออกมาอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

“โอ๋ๆ อย่าฝืนดีกว่า เก็บแรงไว้บริการรับใช้แพนของชั้นดีกว่านังง่อย นี่แกคงจะไม่รู้อะไรสินะ ว่าแกน่

ะไม่ได้บริสุทธ์แล้ว และแกเองก็ไม่แข็งแรงพอที่จะคุมจิตแกให้ใช้พลังได้ ตอนนี้แกก็เป็นแค่

แวมไพร์ธรรมดาๆไม่มีพิษสงอะไรแล้ว สมน้ำหน้า”แจมเยาะแครอลที่กำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจและ

มองแจมแบะแพนอย่างแค้นเคืองที่ทำอะไรไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“แล้วแผนต่อไปที่รักจะทำอะไรต่อไปล่ะจ้ะ ฆ่ามันเลยดีมั้ย”แพนถาม

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ ฆ่าแกนนำแวมไพร์เลือดบริสุทธ์โดยเริ่มจากทำลายหัวใจของพวกมันก่อน พวกมันจะได้

อ่อนแอและสู้เราไม่ได้”แจมยิ้มเยาะกับแผนการตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน พวกอกจะไม่มีวันชนะพวกเราหรอก”แครอลตะคอกใส่พวกแพนและแจม

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ เพี้ยพ เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

แจมตบหน้าแครอลหลายครั้งจนล้มหมอบ

 

 

 

 

 

“อย่ามาปากดีกับชั้นนังง่อย ถึงเวลาแล้วที่แกจะต้องมาเป็นทาสชั้น ง่อยๆอย่างแกมีหน้าที่แค่สนอง

ความต้องการแพนของชั้นซะเถอะ”แจมตวาดแครอล

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ไม่อย่าทำชั้น ชั้นเจ็บ”แครอลพยายามถอยหนีแพนที่กลับลงมานั่งที่เตียงอีกครั้งก่อนจะถูก

แพรปลุกปล้ำอีกครั้งโดยที่ตัวเองสู้อะไรแพนไม่ได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

บอกแล้วว่ามันเริ่มดราม่า หรือเพราะว่าไม่ชอบดราม่าไม่ชอบเรื่องที่ยืดเยื้อ รีดเดอร์เลยเม้นน้อย

 

 

 

เราลบเรื่องนี้ก็ได้นะถ้าไม่สนุกอ่ะ