รักไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี้ดดดด”ฟางกรีดร้องแล้วรีบลืมตามองไปรอบๆ เหงื่อผุดเต็มรอบตัว เธอฝันร้ายอีกแล้ว

 

 

 

 

 

“ฟาง ไม่เป็นไรนะฟาง”แก้วเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วกอดญาติสาวแน่น

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ พ่อ แม่ พี่ป๊อป ฮือๆ”ฟางร้องไห้หนักกอดแก้วแน่น แก้วปลอบฟางด้วย

ความสงสารคนตัวเล็กที่ต้องเจอเรื่องโชคร้ายแบบนั้น เธอยังเด็กมากเกินไปที่จะเจอเรื่องแบบนี้

 

 

 

 

 

“เรื่องมันก็ผ่านมาตั้ง5ปีแล้วนะฟาง ทำให้สบายนะพวกเค้าไปสบายแล้ว ป่ะ เดี๋ยวแก้วพาไปหาอะไร

อุ่นๆให้ดื่ม จะได้หลับสบายจะได้ไม่ต้องฝันร้ายอีก”แก้วพูดแล้วพาฟางลงมาชั้นล่าง พ่อแม่ของแก้ว

ไปทำงานที่อเมริกาทำให้แก้วและฟางที่เรียนจบปริญญามาหมาดๆอยู่บ้านนี้ด้วยกันแค่2คน แก้ว

ลอบมองฟางที่นั่งคนนมอุ่นที่เธอชงให้ก็อดสงสารเพื่อนสาวไม่ได้ ที่เหตุการณ์เมื่อ5ปีก่อนขณะที่

ครอบครัวของฟางกำลังกลับจากเที่ยวสุดสัปดาห์ มันกลับกลายเป็นฝันร้าย เมื่อรถของพวกฟางโดน

อุบัติเหตุ พ่อแม่ของฟางและป๊อปปี้ตายคารถที่ไฟไหม้ท่วมทั้งคัน ส่วนป๊อปปี้ที่พาฟางออกมาจากรถ

ทัน แต่ตัวเองโชคร้ายกลับถูกเศษกระจกรถกระเด็นแทงทะลุตัดขั้วหัวใจตายทันที เหตุการณ์นั้น

ทำให้ฟางที่เคยยิ้มแย้มร่าเริงกลายเป็นเด็กซึมเศร้าและเก็บตัวอยู่คนเดียวมาตลอด จะมีเพื่อนที่สนิท

ก็มีแค่เธอเท่านั้นที่เป็นทั้งเพื่อนและญาติพี่น้องคนเดียวที่ฟางเหลืออยู่เลยก็ว่าได้

 

 

 

 

 

 

“พรุ่งนี้แก้วพาฟางไปที่หลุมศพพ่อแม่แล้วก็พี่ป๊อปหน่อยสิ ฟางจะเอาดอกไม้ไปวางให้พวก

เค้า”ฟางพูดเมื่อล้างแก้วเสร็จแล้ว

 

 

 

 

“อื้อ เอาสิ แต่ว่า แก้วขอเคลียร์งานก่อนได้ป่ะเดี๋ยวเลิกงาน5โมงแล้วจะไปส่ง ฟ้าไม่มืดหรอก”แก้ว

พูดแล้วยิ้มให้กับฟาง ฟางยิ้มนิดนึงก่อนจะขึ้นกลับมานอนที่ห้องตามเดิม

 

 

 

 

 

“ทำไมทุกคนถึงทิ้งฟางไปแบบนี้ ใจร้ายที่สุด”ฟางไล่ดูรูปครอบครัวของเธอในมือถือก็น้ำตาซึม รอย

ยิ้มของพ่อ แม่และป๊อปปี้ ต่อไปนี้มันมีอีกแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปใจร้าย ทิ้งฟางแบบนี้ได้ไง”ฟางมองรูปสติ๊กเกอร์ที่เริ่มเก่าแล้วของฟางที่ถ่ายคู่กับป๊อปปี้ก็พูด

ขึ้นก่อนจะหลับตาลงเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมาอีก นี่เธอต้องนอนร้องไห้คนเดียวอีกแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ตื่นแต่เช้านะฟาง หอบอะไรมาเยอะแยะน่ะ”เสียงของมีน เพื่อนร่วมงานของเธอทักเมื่อฟางเดิน

เข้ามาในร้านหนังสือพร้อมกับดอกไม้ขนาดใหญ่ที่ซื้อมาจากตลาดเอง

 

 

 

 

 

“วันนี้ครบรอบวันเสียของครอบครัวฟางน่ะ ฟางคิดว่าจะจัดดอกไว้เอาไปวางให้พวกเค้าที่หลุมศพ

หลังเลิกงาน”ฟางยิ้มก่อนจะเดินไปที่ห้องพนักงานเพื่อเอาดอกไม้มาแช่น้ำไว้และเก็บก่อนจะเปลี่ยน

เป็นชุดของที่นี่แล้วออกมาทำงาน งานของฟางคือเป็นเหน้าที่ร้านหนังสือนี้ที่ตกแต่งสไตล์โกธิค ร้าน

จึงดูอึมครึมเหมือนกับร้านหนังสือในหนังเรื่องพ่อมดแม่มด

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าโชคดีรึเปล่าก็ไม่รู้เนาะที่รอดมาได้แบบนั้นน่ะ”เสียงของมีนเพื่อนร่วมงานพูดชึ้นทำให้ฟางที่

กำลังจะออกมาจากห้องแต่งตัวชะงัก

 

 

 

 

“เนี่ยน้า ที่บ้านชั้นน่ะเค้าเรียกว่าตัวซวย ทำพ่อแม่แล้วก็พี่ชายตาย มีหวังใครอยู่ใกล้นะมีแต่ซวยกับ

ซวย เธอน่ะก็ระวังด้วยล่ะเป็นเพื่อนสนิทไม่ใช่รึไง”เสียงของเพื่อนพนักงานอีกคนพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“เพื่อนหรอ ชั้นไม่ได้สนิทอะไรกับฟางมากมานหรอก แบบว่ากลัวตายอ่ะนะ”มีนพูดทำให้ฟางอึ้ง นี่

เพื่อนที่ทำงานที่เธอคิดว่าเค้าดีกับเธอ กลับไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนงั้นหรอ ทำไมล่ะ ทำไมต้อง

เป็นแบบนี้ด้วย ฟางรอจนกว่าพวกข้างนอกจะออกไปแล้วก็ค่อยเดินออกมาแล้วปลีกตัวมาจัดหนังสือ

ที่ด้านในสุดของร้าน

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างสิ ถ้าไม่มีใครชั้นก็อยู่คนเดียวก็ได้นิ”ฟางพูดเบาๆก่อนจะจัดหนังสือ แล้วน้ำตาก็ดันไหลออกมา

ก่อนจะนั่งลงกอดเข่า แล้วร้องไห้ออกมาตรงนั้นคนเดียว โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งแอบมองเธอ

ที่กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาช้านะมาช้า แอบงีบหลับอีกล่ะสิ”แก้วแซวเมื่อเห็นฟางออกมาจากร้านหนังสือเป็นคนสุดท้าย

ฟางยิ้มเจื่อนๆนิดหน่อยก่อนจะซ้อนมอเตอร์ไซค์ของแก้วมาที่สุสาน ซึ่งเป็นเวลายามเย็นแล้วจึงไม่

ค่อยมีคนมากนัก

 

 

 

 

 

 

“โห พึ่งเคยมาตอนเย็น แอบน่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย”แก้วมองไปรอบๆสุสานก็พูด ก่อนจะนั่งลงที่

ม้านั่งเพื่อรอฟาง ฟางส่ายหน้าขำก่อนจะเดินมาหยุดที่หลุมศพ3หลุมที่อยู่ท้ายสุดของสุสาน

 

 

 

 

 

 

“นี่ก็5ปีแล้วนะคะ พ่อ แม่ที่เราจากกันแบบนี้ ฟางเรียนจบแล้วก็มีงานทำแล้วนะคะ พ่อแม่ไม่ต้องเป็น

ห่วง ฟางอยู่ได้สบายมาก”ฟางยิ้มก่อนจะวางดอกไม้ลงที่หลุมศพพ่อแม่ของเธอแล้วเดินมาที่หลุม

ศพสุดท้าย ฟางมองรูปพี่ชายที่แปะอยู่ที่หน้าหลุมศพก็ถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะวางดอกไม้ลงที่

หลุมศพ

 

 

 

 

 

“ถ้าพี่อยู่ตอนนี้พี่คงจะเป็นสถาปนิกชื่อดังอย่างที่พี่ฝันแล้วสินะคะพี่ป๊อป”ฟางพูดเศร้าก่อนจะนั่งลง

ข้างๆหลุมศพป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ตัวเองใจร้ายที่สุด พี่บ้า ชอบทำผิดสัญญา”ฟางพูดออกมาก่อนน้ำตาจะไหลออกมา เธอพยายาม

กลั้นน้ำตาไว้แต่สุดท้ายก็กลั้นมันไม่อยู่ เวลาเธอที่อ่อนแอเมื่อก่อนป๊อปปี้มักจะมากอดปลอบเธอเส

มอๆ เวลาเธอถูกรังแก พี่ชายคนนี้ก็จะคอยปกป้องเธอไม่ไปไหน จากนี้คงไม่มีอีกแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

“ฟางเหงานะพี่ป๊อป ทำไมทุกคนต้องทิ้งฟางไว้แบบนี้”ฟางพูดออกมาก่อนจะร้องไห้จนตัวสั่น เธอ

พยายามเข้มแข็งให้อยู่บนโลกนี้ต่อไปให้ได้ แต่สุดท้ายเธอกลับทำไม่ได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟิ้ว

 

 

 

 

 

เหมือนสายลมที่พัดผ่านตัวของฟาง จู่ๆฟางก็หาวแล้วหลับตาลง

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะที่ต้องทิ้งให้อยู่คนเดียวนานแบบนี้”ฟางที่กอดเข่าแล้วหลับตาลงพิงซบหลุมศพป๊อปปี้ก็

มีเสียงกระซิบข้างหู ก่อนที่จะมีเงาดำทาบทับกอดฟางไว้

 

 

 

 

 

 

อบอุ่นจัง

 

 

 

 

 

ฟางที่หลับตาอยู่ก็น้ำตาไหลออกมา มือสีขาวซีดค่อยๆเอามือกรีดเอาน้ำตาคนตัวเล็กออกไป

 

 

 

 

 

 

“ออกมานานแบบนี้เดี๋ยวพวกนั้นมันก็ตามรอยพวกเราเจอหรอกคุณชาย”เสียงของชายคนหนึ่งในชุด

สูทสีดำทักทำให้ชายที่กอดฟางหันไป ดวงตาสีดำสนิทที่ดูเย็นชาไม่มีแววตาเหมืนมนุษย์ปกติ

 

 

 

 

 

 

“แล้วเมื่อไหร่ชั้นจะพาฟางไปอยู่กับชั้นได้สักทีเขื่อน ชั้นสงสารน้องต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”ป๊อปปี้พูด

ออกมาแล้วกระชับกอดฟางไว้

 

 

 

 

 

“ความจริงก็พาไปอยู่ได้นะ เพียงน้องของคุณชายเค้าจะรับสภาพที่คุณชายเป็นอยุ่ได้รึเปล่าล่ะ อย่า

ลืมสิ ว่าคุณชายตายไปแล้วนะ”เขื่อนพูดนิ่งๆ ป๊อปปี้ถอนหายใจออกมา

 

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นเป็นพี่ที่แย่มากเลยนะที่ทิ้งให้ฟางต้องเผชิญโลกคนเดียวแบบนี้ ทั้งๆที่สัญญากับพ่อแม่ไว้

แล้วแท้ๆ”ป๊อปปี้พูด แววตาของเขาเศร้าลงทันที จริงสิ ถ้าเขาพาฟางไปอยู่ด้วยแล้วฟางะรับสภาพนี้

ได้หรอ

 

 

 

 

 

“ป๊อป เราออกมานานแล้วนะไปกันเถอะ ยิ่งพวกกวินยิ่งคอยจับตาดูพวกเราอยู่ด้วย”เสียงหวานของ

สาวสวยคนหนึ่งเดินมาทักป๊อปปี้

 

 

 

 

“จริงสิจินนี่ นี่ก็พระจันทร์เต็มดวงอีกด้วย คืนนี้พวกนั้นคงออกล่ากันอีกแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วมอง

ท้องฟ้าที่มีพระจันทร์เต็มดวงลอยขึ้นมา ก่อนจะปล่อยไอสีฟ้าที่ร่างบางที่กอดอยู่

 

 

 

 

 

 

“แหม ป๊อปถ้าจะคอยสร้างเกาะป้องกันตัวน้องของป๊อปแบบนี้ทุกปีๆทำไมไม่พาน้องฟางไปอยุ่กับ

พวกเราเลยล่ะ”จินนี่พูดขำที่เห็นทุกปีของวันนี้ที่ฟางเอาดอกไม้มาให้ที่หลุมศพของพ่อ แม่และของ

เขา ป๊อปปี้จะชอบทำให้ฟางหลับแล้วสร้างเกราะพลังป้องกันไม่ให้ฟางถูกทำร้ายจากพวกแวมไพร์

ฝ่ายมืดตลอด

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางรับสภาพของพี่ชายคนนี้ได้ก็ดีสิ แต่หลังจากที่ป๊อปตายฟางเค้ากลัวพวกนั้นมากเลยนะ ป๊อป

คิดว่าฟางต้องกลัวป๊อปแน่ๆถ้ารู้ตัวตนของป๊อป”ป๊อปปี้พูดแล้วย้อนคิดถึงวันนั้น พวกที่ฆ่าพ่อแม่และ

เขาคือพวกทรยศในตระกูลของเขา แต่โชคดีที่พวกองค์รักษ์ประจำตระกูลของเขามาช่วยทันและ

สายเลือดที่อยู่ในตัวเขากลับปลุกให้เขากลับคืนชีพมาอีกครั้งในสภาพแวมไพร์

 

 

 

 

 

 

 

“ทั้งแอบตาม แอบดูแลห่างๆตั้ง5ปีนี่ป๊อปเริ่มเหมือนโรคจิตแล้วนะเนี่ย”จินนี่แกล้งแซว

 

 

 

 

“โรคจิตงั้นหรอ แล้วไม่ชอบหรอ”ป๊อปปี้เหล่มองจินนี่แล้วพูด

 

 

 

 

 

“งั้นเรากลับกันเถอะป๊อปจินนี่ไม่อยากเจอพวกมนุษย์หมาป่า โอ้ยน่ารำคาญ”จินนี่เขินรีบพูดก่อนจะ

คล้องแขนป๊อปปี้ทันที ชายหนุ่มส่ายหน้าขำก่อนจะเดินไปที่รถเบนซ์สีดำที่จอดหลบอยู่ท้ายสุสาน

แล้วขับออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางๆ ตื่นได้แล้ว”แก้วที่เผลอหลับไปก็รีบตื่นก่อนจะเดินเข้ามาในเขตสุสานเห็นฟางหลับอยู่อีกแล้ว

 

 

 

 

“หืม แก้ว ทำไมฟางง่วงอีกแล้วเนี่ย”ฟางลืมตาตื่นแล้วขยี้ตาตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ ทุกปีเลย มาหลุมศพคุณลุงคุณแล้วก็พี่ป๊อปทุกปี ง่วงทุกปี ไม่ไหวเลยๆ ยัยขี้เซาเอ้ย”แก้ว

พูดขำๆก่อนจะขยี้ผมฟางเบาๆ

 

 

 

 

 

“ฟางไปก่อนนะพี่ป๊อป เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเค้าจะทำบุญไปให้ตัวกับพ่อแม่นะ”ฟางพูดก่อนจะเดินออกไป

กับแก้วพลางคิด เธอมาที่นี่ทุกปี เธอก็หลับแบบนี้ทุกปี และในฝันเธอรู้สึกได้ว่าป๊อปปี้ไม่ได้ไปไหน

เลย เหมือนยังอยู่กับเธอ คอยวนเวียนใกล้ๆตลอดเวลา

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเดี๋ยวก่อนกลับบ้านเราแวะตลาดแล้วซื้อของไปทำสุกี้นะ แก้วอ่ะอยากกิน”แก้วพูดขณะขี่

มอเตอร์ไซค์พาฟางกลับออกมาจากสุสาน

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ เอาสิแต่ไม่เอาแครอทนะ ฟางไม่ชอบ”ฟางพูดทำให้แก้วหัวเราะกับคำพูดฟาง แล้วแก้วก็แวะ

ตลาดแล้วซื้อของกับฟาง โดยไม่รู้ว่าอันตรายเริ่มเข้ามาใกล้ตัว2สาวเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

ถ้านางเอกชีวิตไม่รันทดเรื่องก็ไม่สนุกสิ555555

 

 

 

อัพแล้วขอเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆหน่อยน้าาาาาาา