My Angle ภารกิจรักร้ายของยัยนางฟ้าตัวแสบ

 

“อะไรนะ!!!” คราวนี้สองพี่น้องตะโกนออกมาทันที ทำเอาแก้วต้องกระโจนเข้าไปปิดปากเพื่อนแทบไม่ทัน
 
“เบาๆสิ พวกเธอจะตะโกนทำไมเนี่ย”
 
“ก็คนมันตกใจนี่นา นี่เธอจะบอกพวกเราว่า ไอ้สองคนนั่นเป็นเนื้อคู่ของพวกเรางั้นเหรอ ไม่จริงหรอกนา” เฟย์พูด
 
“จริงไม่จริงมันก็เป็นไปแล้ว พวกเธอกับนายสองคนนั่น ด้ายแดงเรืองแสงเหมือนกัน แถมยังอยู่ใกล้ๆกันอีก ถ้าไม่ใช่เนื้อคู่แล้วจะเป็นอะไรล่ะ” แก้วว่า
 
“แต่มันอาจจะไม่ใช่แบบนั้นก็ได้นะแก้ว ของพวกฉันอาจจะมีชาวสวรรค์บางคนที่ตามพวกเรามาตั้งแต่อยู่มหาลัยแล้วก็ได้ ส่วนของนายสองคนนั่น ก็อาจมีผู้หญิงที่เป็นเนื้อคู่ของพวกนั้นอยู่ใกล้ๆนี่ก็ได้” ฟางพูด เฟย์พยักหน้ารับทันที
 
“ใช่ๆ ที่พี่ฟางพูดก็อาจจะเป็นไปได้นะ”
 
“เป็นไปไม่ได้หรอก” แก้วส่ายหน้า “ฉันพิสูจน์แล้วถึงตัดสินใจบอกพวกเธอน่ะ”
 
“พิสูจน์ยังไง” สองพี่น้องถามอย่างสงสัย
 
“ก็ที่ฉันจับมือนายเขื่อนกับนายป๊อปปี้ไง” แก้วพูด สองสาวทำหน้างง
 
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกันด้วยล่ะ”
 
“ก็ชาวสวรรค์ที่เป็นเนื้อคู่กันน่ะ จะมีสัญลักษณ์เวทย์ของเนื้อคู่ปรากฏอยู่ที่มือ พวกเธอก็รู้”
 
“รู้แล้วไงล่ะ พวกเรามองไม่เห็นซะหน่อย” เฟย์ว่า
 
“แต่ฉันเห็นหนิ นายป๊อปปี้มีสัญลักษณ์เวทย์วารีอยู่ที่มือ ส่วนของนายเขื่อนเป็นเวทย์ปฐพี!!”
 
“O_O” สองพี่น้องอ้าปากอ้างอีกรอบ จนแก้วต้องพูดขึ้นมา
 
“ทีนี้ชัดรึยังล่ะ เชื่อรึยังว่าสองคนนั่นคือเนื้อคู่ของพวกเธอจริงๆ!!!”
 
“ไม่จริง! ไม่เชื่อ!!!”  สองพี่น้องตะโกนขึ้นมาอีกรอบ แก้วได้แต่ส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของเพื่อน
 
“ลืมอะไรไปรึเปล่าแก้ว พวกฉันกับนายสองคนนั่นเราอยู่กันคนล่ะพิภพนะ เราจะเป็นเนื้อคู่กันได้ยังไง” ฟางแย้ง
 
“ใช่ แล้วก็มีด้ายแดงอีกต่างหาก เพราะฉะนั้นยืนยันได้เลยว่าพวกเรากับไอ้สองคนนั่นไม่ใช่เนื้อคู่กันแน่นอน” เฟย์พูดบ้าง เพราะจำได้ว่าแก้วเคยบอกไว้ว่า เนื้อคู่ที่อยู่ต่างพิภพกันจะไม่มีด้ายแดง แต่ไอ้สองคนนั่นมี แสดงว่าไม่ใช่พวกเธอแน่
 
“เฮ้อ! นี่ตกลงพวกเธอจะไม่เชื่อฉันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย” แก้วถอนหายใจ
 
“แล้วเธอเห็นด้ายแดงของฉันกับไอ้หมีนั่นมันต่อกันรึเปล่าล่ะ” ฟางว่า แก้วส่ายหน้า
 
“เห็นมั้ยล่ะ ถ้าฉันกับไอ้หมีนั่นเป็นเนื้อคู่กันจริงด้ายแดงมันก็ต้องต่อกันสิ”
 
“เธอจะบ้าเหรอ ด้ายแดงมันจะต่อกันได้ยังไงในเมื่อพวกเธอกับสองคนนั้นยังไม่ได้รักกันเลย ด้ายแดงน่ะ มันจะต่อกันก็ต่อเมื่อเนื้อคู่ทั้งสองมีความรักให้กันเท่านั้นแหละ” แก้วว่า สองพี่น้องหน้ามุ่ยทันทีเพราะเริ่มจะหาข้อโต้แย้งไม่ออก
 
“แล้วของนายโทโมะล่ะแก้ว เธอเห็นด้วยรึเปล่า” ฟางถามเมื่อนึกขึ้นได้ แก้วส่ายหน้า
 
“หมายความว่าไง ไม่เห็นด้ายแดง หรือว่าไม่เห็นมันเรืองแสง” เฟย์พูด
 
“ไม่เห็นด้ายแดง” แก้วตอบ
 
“งั้นก็มีสิทธิ์ที่นายโทโมะจะเป็นเนื้อคู่เธอ” ฟางสรุป
 
“ใช่ เพราะพลังความรักของเธอไม่สามารถมองเห็นด้ายแดงของเนื้อคู่ตัวเองได้” เฟย์พูดต่อ
 
“คงไม่หรอกมั้ง ฉันคง... ไม่โชคร้ายแบบนั้นหรอก” แก้วพูด ทั้งที่ตัวเองก็เริ่มไม่แน่ใจเท่าไหร่เหมือนกัน
 
“พวกฉันสองคนโชคร้าย มีไอ้สองคนนั่นเป็นเนื้อคู่ เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องโชคร้ายเหมือนพวกฉันด้วย!!!” ฟางพูด
 
“เฮ้ย! ไม่เอาหรอก ถ้าเกิดเนื้อคู่ฉันเป็นไอ้ตุ๊ดนั่นนะ ชีวิตฉันต้องเหมือนตกนครกทั้งเป็นแน่ๆเลย” แก้วโอดครวญ
 
“ว่าแต่ว่า... ถ้าเกิดสามคนนั่นเป็นเนื้อคู่ของพวกเราจริงๆ แล้ว... ภารกิจของพวกเราล่ะ” เฟย์ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น สองคนที่กำลังเถียงกันชะงัก นิ่งคิดทันที
 
“นั่นน่ะสิ แล้วเราจะทำภารกิจกันยังไงล่ะ” แก้วพูด
 
“โอ้ย! คิดเรื่องนี้แล้วปวดหัว ไว้ค่อยไปถามท่านพ่อกันดีกว่า” ฟางออกความเห็น เฟย์และแก้วพยักหน้าเห็นด้วยทันที
 
“คุยอะไรกันอ่ะ ท่าทางน่าสนุก” เสียงเขื่อนที่ดังแทรกขึ้นทำเอาสามสาวถึงกับสะดุ้ง
 
“นี่ไอ้กบ หน้าพวกฉันมันบอกว่าสนุกขนาดนั้นเลยเหรอ” เฟย์พูด
 
“เปล่าหรอก แค่แหย่เล่น ว่าแต่คุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ”
 
“เปล่า ไม่มีอะไร ว่าแต่วันนี้พวกนายไม่ไปเรียนกันเหรอ” ฟางถาม
 
“วันนี้เราไม่มีเรียนลืมไปแล้วเหรอไงยัยเบื้อก เธอนี่นอกจากหัวฟูแล้วยังสมองปลาทองอีกด้วยนะเนี่ย” ป๊อปปี้ที่เดินเข้ามาพอดีพูดแทรกขึ้นทันที
 
“นายดีตายแหละไอ้หมี นิสัยก็งั้นๆ หน้าตายิ่งงั้นๆเข้าไปใหญ่ ไม่รู้ผู้หญิงพวกฉั้นกรี๊ดเข้าไปได้ยังไง” ฟางสวนกลับ
 
“ถึงยังไงฉันก็มีคนกรี๊ดแหละนา ใครจะไปเหมือนเธอ”
 
“ทำไม ฉันทำไม พูดให้มันดีๆนะ” ฟางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง ป๊อปปี้ยักไหล่
 
“ก็ใครจะไปเหมือนเธอ แบนอย่างกับข้าวเกรียบว่าว ใครจะไปชอบลง” พูดพร้อมกับใช้สายตามองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วมาหยุดนิ่งอยู่แถวๆใต้ลำคอระหง ก่อนจะยกยิ้มให้หญิงสาวอย่างกวนๆ
 
“อะ ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต!! ไอ้ลามก!!! คิดอะไรทุเรศ” ฟางยกมือขึ้นปิดหน้าอกของตัวเองทันที
 
“อะไรของเธอยัยเป็ด! ฉันหมายถึงตัวเธอต่างหาก เตี้ยแล้วยังตัวแบนอีก คิดไกลไปถึงไหน ใครกันแน่ที่โรคจิต” ป๊อปปี้ว่า
 
“นายนั่นแหละไอ้โรคจิต ผู้ชายดีๆที่ไหนเขาจะด่าผู้หญิงกัน”
 
“แล้วผู้หญิงดีๆที่ไหนเขาจะมายืนด่าผู้ชายแบบนี้บ้างล่ะ” ป๊อปปี้ย้อน
 
“นี่! พวกเธอสองคนน่ะ หยุดทะเลาะกันสักทีจะได้ไหม จะทะเลาะกันให้ได้โล่เลยเหรอไง” แก้วรีบเข้ามาห้ามทัพ
 
“ใช่!!!” ทั้งสองคนหันมาตอบพร้อมกัน แล้วหันไปฟาดฟันกันทางสายตาต่ออย่างไม่ยอมแพ้
 
“นี่นายเขื่อน ที่นี่มีห้างมั้ยอ่ะ” เฟย์หันมาถามเขื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ เพราะเริ่มเซ็งกับพี่สาวตัวเองที่ยังทะเลาะกับป๊อปปี้ไม่หยุด
 
“มีสิ ถามทำไม” เขื่อนถามอย่างงง
 
“พาไปหน่อยสิ” เฟย์อ้อน เขื่อนหันมามองอย่างแปลกใจ
 
“แล้วทำไมไม่ใช่พลังของตัวเองล่ะครับคุณนางฟ้า จะนั่งรถไปทำไมให้เหนื่อย” เขื่อนย้อน เฟย์ทำหน้าเซ็ง
 
“ก็ท่านพ่อน่ะสิ ปิดผนึกพลังเวทย์ของพวกเราไว้ เซ็งจะแย่อยู่แล้วเนี่ย!”
 
“ยัยเฟย์! เธอจะไปบอกเขาทำไมเนี่ย” ฟางหันมาโวยใส่น้องสาว เฟย์ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที
 
“อุ้ย ลืมตัวอ่ะค่ะพี่ฟาง”
 
“งั้นก็หมายความว่าพวกเธอใช้เวทย์มนตร์ไม่ได้ ก็สาปพวกฉันไม่ได้งั้นสิ เธอเสร็จฉันแน่ยัยเป็ด” ป๊อปปี้หันมามองหน้าฟางแล้วพูด
 
“ฝันไปเหอะ คิดว่าฉันจะยอมให้นายแกล้งฉันฝ่ายเดียวเหรอไง ไม่มีทางซะหรอก” ฟางพูด
 
“คอยดูก็แล้วกัน!!”
 
“สองคนนี้ทะเลาะกันอีกและ ไปห้างกันเหอะนายเขื่อน อยู่นี่แล้วเซ็ง” เฟย์พูดจบก็เดินออกไปทันที
 
“โอเคๆ ผมไปนะพี่ป๊อป พี่โมะ เจอกันครับ” เขื่อนหันมาพูดกับพี่ชายทั้งสองก่อนจะเดินออกไป ทำเอาแก้วถึงกับสะดุ้ง เพราะไม่รู้ว่าโทโมะมายืนอยู่ใกล้ๆกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่
 
“นั่นเธอจะไปไหนน่ะ ยัยฟู” ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งท่าจะเดินออกไปอีกคน
 
“ไปไหนก็ได้ที่ไม่มีไอ้หมีอย่างนายมากวนใจน่ะ” ฟางหันมาตอบอย่างกวนๆ
 
“ฝันไปเถอะ เพราะฉันจะตามเธอไปทุกที่เลยคอยดู”
 
“จะบ้าเหรอไง นายเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย ไปไกลๆเลย ป๊ายยยยย” ฟางรีบเดินหนี ส่วนป๊อปปี้ก็รีบเดินตามไปทันทีเช่นกัน ในบ้านจึงเหลือเพียงแค่แก้วกับโทโมะเพียงแค่สองคน
.
.
.
.
.