เพราะ...รัก

                               25
"ฟะ ฟาง ทำไมเธอถึง..."
"อะไรของนายยะ"
"ก็ที่เธอบอกว่า 'คนของฟาง ฟางดูแลเองได้' นี่เธอพูดจริงๆ หรอ"
ป๊อปปี้ถามด้วยความสงสัยกับประโยคที่ฟางเอ่ยออกมาอย่างฉุนๆ แถมยังพยายามดัดเสียงให้เล็กลง ทำเอาฟางหน้าแดง พึ่งนึกได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป จึงรีบประเคนฝ่ามือให้เพื่อแก้เขินทันที
"อะ ไอบ้า ฉันพูดให้ยัยนั่นสติแตกเล่นๆ ต่างหาก เก็บเอามาคิดเพื่อ"
"ถ้าพูดเล่นจริงๆ แล้วหน้าแดงทำไมห้ะ"
ป๊อปปี้ถามพลางไล้แก้มที่ร้อนผ่าวของฟาง แล้วหัวเราะออกมาอย่างชอบใจกับท่าทางน่ารักๆ นี้ ยังไงมันก็ทำให้เขาพอจะรู้ว่าเธอไม่ได้หมายความอย่างที่พูดเลยซักนิด
มันเป็นไปได้มั้ยถ้าเธอก็แอบมีเขาอยู่ในหัวใจบ้าง..?
ส่วนฟางก็ได้แต่แก้ตัวน้ำขุ่นๆ ต่อไป แล้วหันมาแยกเขี้ยวใส่เขา
"อะไร ไม่ได้หน้าแดงซะหน่อย ร้อนหรอก มั่ว"
"อะร้อนก็ร้อน แต่ยังไงถึงเธอจะบอกว่าแค่พูดให้คุณแบมสติแตกเล่นๆ แต่ฉันก็อยากเป็นคนของเธอจริงๆ นะ"
น้ำเสียงหนักแน่นทำเอาฟางต้องหันไปมอง แววตาของเขาทำให้เธอต้องเบือนหน้าหนีอย่างหวั่นๆ รีบตอบกลับไปเสียงสั่นๆ
"อะ ไอบ้า!"
"แอบมีใจให้ฉันแล้วใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ"
'มีใจบ้าอะไรเล่า รักไปแล้วตั้งนาน ไอ้มั่ว! =/////='
ฟางตะโกนเพียงแค่ในใจ แก้มนิ่มทั้งสองกลับแดงยิ่งกว่าเดิม ทำเอาป๊อปปี้อมยิ้มแล้วรีบแซวทันที
"แหนะๆ เขินอีกละ สงสัยจะจริง"
"อะไรๆ เปล่าสักหน่อย มั่วตลอดอะ"
"มั่วไม่มั่วไม่รู้ รู้แต่รักคนนี้อะ"
ป๊อปปี้พูดพลางจิ้มไปแก้มของฟาง ทำเอาเจ้าตัวต้องหันไปทำหน้ายู่ยี่ใส่ราวกับจะอ้วกให้ได้ กับความเสี่ยวๆ ของคนข้างๆ
"อี๋ เลี่ยนอะ"
"ฮ่าๆๆ ไปกินข้าวกันดีกว่า หิวไม่ใช่หรอ"
ไม่ทันที่เธอจะตอบ เขาก็ลากคนข้างๆ ไปทันที เดินออกไปนอกบริษัท ไปยังร้านใกล้ๆ ที่เขากับเธอชอบมานั่งทานเป็นประจำ
แค่เข้าไปในร้านเจ้าของร้านก็พอจะรู้ว่าเขาและเธอจะทานอะไร แต่วันนี้กลับแปลกไปไม่เหมือนเดิม เขากลับสั่งมาซะเยอะ ทำเอาเธอรีบหันไปถามอย่างสงสัยทันที
"ป๊อปทำไมวันนี้นายสั่งเยอะจัง"
"จะขุนคนแถวนี้หน่อย ตัวก็เล็กยิ่งกว่าอะไร"
"ตัวเล็กพกพาง่ายจะตาย"
ฟางพึมพำเบาๆ กับตัวเอง แต่ป๊อปปี้ก็ยังคงได้ยินจึงอมยิ้ม แล้วค่อยๆ โน้มตัวไปกระซิบเบาๆ ทำเอาแก้มนุ่มขึ้นสีอีกครั้ง
"นั่นสิ ตัวเล็กน่ารักดีออก เนอะ"
"ดะ ได้ยินด้วยหรอ"
"แน่นอน คนเก่งอย่างภาณุซะอย่าง"
"ย่ะ ไอ้จอมหลงตัวเอง"
เธอพูดพลางเบ้ปากให้กับความหลงตัวเองของเขา แล้วหันไปให้ความสนใจกับพนักงานที่เริ่มเดินมาเสิร์ฟอาหารที่สั่งไปซะแล้ว
จนเริ่มตั้งจนเต็มโต๊ะ ทำเอาเธอมองตาลุกวาว เพราะมีแต่ของชอบของเธอทั้งนั้น
"ใจเย็นๆ สิยัยบ๊อง มองน้ำลายยืดแบบนั้นน่ะ เช็ดหน่อยดีมั้ย"
ป๊อปปี้มองอย่างขำๆ ฟางจึงได้แต่หันมาแยกเขี้ยวใส่ ก่อนที่จะลงมือตักทานทีละนิด ส่วนเขาก็คอยตักนู่นตักนี่ให้เธอจนพูนเต็มจาน ทำเอาเธอเริ่มห้ามอย่างเซ็งๆ เพราะมันเยอะเกินไปแล้วจริงๆ
"นี่ๆๆๆๆ พอได้แล้ว จะให้ฉันอ้วนเลยหรือไงฮะ"
"อ้วนก็ดีนะ ผู้ชายคนอื่นจะได้ไม่มองเธอ จะได้มีแค่ฉันคนเดียว ฮ่าๆๆ"
'เห็นแบบนี้แล้วคนสวยเครียดค่ะ -_ _-+'
 
 
 
 
 
 
"นังฟาง...แก๊...ฮึ่ยยยยยยย!"
แบมเรียกชื่อศัตรูหัวใจอันดับหนึ่งของตนเองอย่างเคียดแค้น กระทืบเท้าปึงปังไม่ยอมหยุดด้วยความโมโห ไม่เคยมีใครกล้าว่าเธอ ไม่เคยมีใครกล้าสั่งสอนเธอ ไม่เคยมีใครกล้ามาหักหน้าเธอแบบนี้เลยสักคน
ยกเว้นนังนั่น!!
ถ้าเธอได้เอาคืนนังฟาง เธอจะหัวเราะให้สะใจเลยคอยดู!
เมื่อคิดได้อย่างนั้น แบมถึงกับแสยะยิ้ม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลูกน้องของตนเอง แล้วป้อนคำสั่งใส่ทันที
"ไปสืบประวัตินังฟางให้ฉันหน่อย ยิ่งไอ้พวกของที่นังนั่นเกลียดไม่ชอบเอามาให้หมดไม่ต้องกั๊ก"
(แล้วคุณหนูจะเอาไปทำอะไรครับ)
"นี่แกเป็นลูกน้องฉันนะ ไม่จำเป็นต้องรู้!! อ้อ แล้วอีกอย่าง เรื่องนี้อย่าให้คุณพ่อรู้เด็ดขาด!"
พูดจบแล้วรีบกดตัดสายไปทันที ก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาในห้องของพ่อของตัวเธอเองอย่างสบายใจ ราวกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
'อีกไม่นาน แกก็จะโดนเอาคืนบ้างแล้วนังฟาง หึ'
 

เม้นหายคงเพราะฟิคเราไม่สนุกแล้วสินะ งั้นเราจะรีบๆ อัพให้จบละกัน เพราะเดี๋ยวจะเปิดเทอมแล้วไม่มีเวลามาอัพ